Müminin süsü, edebi ve takvasýdýr. Dünyada ve ahirette geçerli tek süs , asýl þeref ve yok olmayan servet bunlardýr. Allah katýnda zengininde fakirinde deðeri edebi kadardýr. Yüce Allah kimsenin yüzüne, süsüne, malýna, nesebine, milletine bakýpta deðer vermez. O sadece kalplere ve ihlasla yapýlan salih amellere nazar eder, kýymet verir. Ýnsan mal ile harama düþtüðü gibi sýhhatle de azýp haddi aþabilir. Çünkü insaný azdýran þeylerin baþýnda mal ve sýhhat gelir. Ýnsan aslýnda hayvanlara bile muhtaç yaratýlmýþtýr. Malýna ve sýhhatine bakýp kendini kimseye muhtaç hissetmezse, bu durum çok defa onun nefsini azdýrýr., kalbini nimeti verenden gaflete düþürür. Bu da onun için gizli bir imtihan ve tuzak olur. Çünkü gaflet onu isyana , isyan ise ateþe sevk eder "Allah Korusun" insan gülerek ateþe gider. Bu halden "Allah'a sýðýnýrýz".
Hz. Peygamberimiz (s.a.v.) buyurur ki ;
"Ýki nimet vardýr ki , insanlarýn çoðu onlarda aldanýr. Bunlar : Saðlýk ve Boþ Zamandýr.