O güzel günler geride kaldý,
Güzel insanlar birer birer çekip gitti derken yaþama boþvermiþliðimizi gezdirmeye baþlamýþ oluyoruz gölgemizde.
Tabii ki güzel insanlar gitti ama henüz gitmeyen güzel insanlarda var.
Hayat koca bir boþluk,
Kendini boþ hayallerle avutan,
Vicdanýn günbegün kaybolduðu yaþama sürükleniyoruz.
Heybesinde merhamet bulunduranlarýn duasý ile sabahlara uyanýyoruz.
Fesatçýlar, fýrsatçýlar, hainler bütün güzellikleri yok etme yolunda hýzla ilerliyor.
Hak bela yazmaz kul azmadýkça denmedi mi?
Hala uslanmaz mý insan bunca müsibet boþa mý?
Ah þu dünyanýn rengine bak,
Dengi kalmadý insana havanýn, suyun, hiçbirseyin,
Korona deðildi asýl felaket,
Ýnsandý en büyük rezalet,
Hala akýllanmaz faniler
yetmez mi bu kadar zillet?
Söyleniþlerimiz aslýnda herþeyin daha yaþanýlýr olmasýnýn mümkün olduðunu iddia etmekten geçer.
Mantýðýmýza uygun bir kâinat içinde varoluþumuzu sürdürüyoruz,
Kalbimiz bu asrýn dengi olmak zorunda,
Derdi gül gördükçe derman kaçýnýlmazýmýzdýr,
Pozitif olmak gibi çok zengin bir sermayemiz var,
Toplum bilincine duyarlý þekilde hareket etmemiz lüks deðil en ilk gereksinimlerimizdendir.
Ve insanoðlunun üstesinden gelemeyeceði hiçbir engel yoktur.
Düþüncelerimizde,
bireysel yaþamaktan çok toplumsal yaþama kazandýracaðýmýz kavramlara aðýrlýk verirsek,
Ýnsanlýðýn menfaatine katkýda bulunmuþ oluruz.