Saçlarýnýn her bir telini bir þehre ve bazen de bir kasabaya hediye eden bu adamý yýllar sonra bu þehir tanýmadý. Geride kalan saçlarý bembeyaz olmuþ bu adama *tuhaf tuhaf bakan bu þehire meyil yoktu zaten.

Ne yýlar öncesi ne de yýllar sonrasý Meþrutiyet Caddesinde adresimi ararken ne saçýmdan ne de üstüm baþýmdan utandým. *Erzincanlý Ömer ile birlikte satýn aldýðým kalýn keten pantolonla gezdiðim bu caddeler, Hacý Yolu Sokaðý *ve Kocatepe Yokuþu faydalý faydasýz hatýralarý bir kez daha yaþattý ama hiçbiri beni tanýmadý iþte. Pek umur etmeden, yüreðimde kalanlarla bir daha masalýmsý bir gün yaþadým.

Ne Beytepe Kampusü ne Sucu Apartmaný kendini hatýrlatmaya çalýþtý ama Hacettepe Hastanesinin acil servisinde geçirdiðimiz bir gece ve omuzlarýmda yükü beþ* ay boyunca taþýdýðým Numune Hastanesinin Rehabilatasyon Merkezi kendine beni çekmek istedi.

Metrosunda, duraðýnda, yollarýnda *resmi duran insanlar bana neden garip baktýklarýný anlayamadým. Köyden þehre inmiþ bir portremiydim acaba?

Beni tanýyan þehirlerim olmasýndan dolayý Ankara'nýn somurtmasýna aldýrmadým.

"Ben sana yar olamam,
Yüzüme gülme bari" diyen türkü sözleri koynumda, bir davanýn aðýrlýðý gönlümde iken Ankara'ya gülümsemeye çalýþtým.

Yazý/foto:maðpak




Kaynak...