Kaybettiklerimiz ve Derdimiz Ne Kadar?‎

[mehmetagpak]

Söylenmemiþ duygular, saðlamasý bir türlü yapýlmamýþ hesaplar , çok daha önemlisi ‎harcanmýþ fikirlerimiz ne de çokmuþ. Gökyüzünün mavi , zeytin aðacý yapraklarýnýn açýk ‎yeþil olduðunu unutup, içimizde, dýþýmýzda, dostumuzda farklý mavilik, yeþillik aramýþýz. ‎Kolaya kaçan hislerimizle baþ edemediðimiz gibi, eskilerde kalmýþ zavallý arzularla ‎boðuþurken kendimizi, masallardaki kuyu diplerinde avera gezdiðimizin farkýna bile ‎varamamýþýz.‎

Ucuza giden “Seni seviyorum” ifadesi yalancý dillerde kayýp gider olmuþ. Sevsede ‎sevmese de meselesinden uzakta; O’nun için yaþamak ve kýlcal damarlara kadar; hücre ‎içindeki hareket eden bütün enzimlerde O’nu hissetme duygusu, kahverengi sandýk ‎diplerinin binbir düðümlü bohçalarýnda saklanýr olmuþ.‎

‎“Bu kapýdan eðri odun dahi giremez!” diyen sevgili dost, Derviþ Yunus’u laf olsun diye ‎okur ve bildiðimiz birkaç ifadesini olmadýk yerlerde tüketir olmuþuz. Artýk Kilit, Anahtar, ‎Konak, Üçler Yediler Kýrklar, .. romanlarý yazýlmaz olmuþ. Bu eserlerin müellifi rahmetli ‎Mustafa Necati Sepetçioðlu mahsunluða düþmüþ; öbür alemde Fatihalar beklerken, ‎varsa yoksa dizilere senaryo yetiþtirme derdi ile kendini parçalayan güzelim yazarlarýn ‎film çalýþmalarýndaki örtbas edilmiþ hayatlarý, savruk halimize bakmadan seyreder ‎olmuþuz.‎

Kalbimizde yuvasýný kurup, tünemiþ kumrularýn ötüþlerini beklemek beyhude. Çobanlar ‎mesâisini gün doðumu sonrasýna almanýn rahatlýðýnda iken biz onlardan bin beter; ‎uykularýmýz ne de hoþ gelir olmuþ.‎

Baþkalarý için yaþama, uyukumuzu dahasý rüyamýzýý dertlerimiz için bin parçaya bölüp, bu ‎benim esas meselem diyen sevdalý dostlarýn sayýsý –güya- fazlalaþmýþ lâkin halis ‎dertililer ne kadar da azalmýþ.‎

Þükür edeceðimiz mecburiyetlerimiz dururken, toz hükmünde mevzular benliðimizi sarýp ‎sarmalamýþ. Ýnsanýz, bu haller kayýtlý kayýtsýz devam edecektir. “Sen benden gittin gideli, yaz ‎baharým kýþ oldu” diyen þarký sözlerinde boðulmanýn alemi belki de yoktur . Ben derdime þifâ olur ‎diye“Ateþ düþtüðü yeri yakar da gider, kime ne” diye devam eden daimi uzun havamý dinlerken, siz ‎de arzu ettiðiniz bir þarký, bir türkü ve belki de benim gibi “Oðlum Muhammedim”i dinleyin.‎

Sahi siz bugünlerde nelere dertleniyorsunuz? ‎
Bugün çevremiz, þehrimiz adýna neler yapabildik? Hangi güzeliði yaþamaya ve yaþatmaya çalýþtýk? ‎
Hiç birþey yapamadýysak dahi yol ortasýndaki bir taþý bir kenara koyabildik mi? ‎

foto: magpak - yazýnýn orjinali: www.akpek.wordpress.com