Bir müddet zeytin yiyeceðiz, sonra...

[m_s_bakýrcý]

BÝR MÜDDET ZEYTÝN YÝYECEÐÝZ, SONRA...

Kendisini karþýlayan sekretere; Nazif Beyle görüþmek istediðini
söyledi. Bunun üzerine sekreter birden ciddileþti: "Nazif Bey mi?"dedi.
"Evet, Nazif Bey!" diye cevap alýnca, hüzünlü bir ses tonuyla
"Nazif Bey sizlere ömür efendim, onu kaybedeli dört yýl oldu." dedi.
Hiç beklemediði bu haberle bir acý saplandý yüreðine.
"Ya, öyle mi...?" diyebildi sadece. Hicranlý bir suskunlukla bir
müddet öylece kalakaldý. Gözlerine hücum eden yaþlar yanaklarýndan
süzülüp göðsüne damladý. Kendisini Toparlayýp "Onun adýna görüþebileceðim
bir yakýný var mý acaba?" diye sordu.
"Evet var, oðlu Selim Bey....".
Titrek bir sesle "Öyleyse Selim Beyle görüþebilir miyim?"
dedi. Görevli haným, insanda saygý uyandýran bu kibar beyefendiye, "Selim
Bey oldukça meþgul bir insan, randevusuz görüþmek pek mümkün
olmuyor; ama ben yine de kendisine bir haber vereyim.
" Dedi ve telefona yöneldi.. Sonra "Kim diyelim efendim?" diye
sordu.
"Kendimi ona ben tanýtmak istiyorum kýzým." cevabý üzerine
sekreter
dahili telefonu çevirdi. Daha sonra mütebbessim bir çehreyle,
"Selim Bey sizinle görüþmeyi kabul etti, lütfen beni takip edin."
dedi. Beraber merdivenden çýktýlar. Ýnce bir zevkle döþenmiþ geniþ bir
salondan geçip büyük bir kapýnýn önünde durdular, sekreter kapýyý açarak,
'Buyurun!' dedi. O da içeri girdi. Kendisini ayakta bekleyen vakur
ve mütebbessim gence doðru hýzlý adýmlarla yürüdü, elini uzatarak,
"Merhaba, ben Prof. Dr. Mehmet Baydemir." dedi.
"Bendeniz de Selim Cebeci... Lütfen buyurun, oturun." dedi,
genç iþ adamý.
Mehmet Bey, kendisine gösterilen yere oturur oturmaz:
"Yirmi üç yýl, tam yirmi üç yýl... Vaktiyle bana burs verip
okumama vesile olan insanýn elini öpmek için bu âný bekledim." dedi ve
dudaklarý titredi, gözleri doldu. "Ama o büyük insanýn elini öpmek nasip
deðilmiþ, bunun için ne kadar üzgünüm anlatamam." Yaþarmýþ gözlerini
kuruladýktan sonra Selim Beye döndü: "Fakat en azýndan o büyük insanýn
mahdumunun elini sýkmaktan da bahtiyarým." Misafirin bu sözleri üzerine
Selim Bey yerinden fýrladý, kulaklarýna inanamýyordu. Kelimelerinin her
biri birer hayret nidâsý gibi dizildi cümlelerine: "Mehmet Baydemir
demiþtiniz deðil mi, Tosyalý Mehmet Baydemir mi?" Profesör, delikanlýnýn
bu heyecanlý haline bir anlam veremeyerek baþýyla "Evet" dedi. Bunun
üzerine Selim Beyin gözleri sevinçle parladý.
"Babamla sizi uzun yýllar aradýk; ama bulamadýk." dedi.
Profesörün yanýna gelerek iki eliyle elini tuttu, candan bir dost gibi sýktý ve
"Sizi karþýma Allah çýkardý." dedi.
Bu sözler profesörü çok þaþýrtmýþtý
"Uzun yýllar beni mi aradýnýz? Peki ama neden?" dedi. Selim Bey
gülen gözlerle profesöre bakarak
"Bizdeki emanetinizi vermek için..." deyince, profesörün
þaþkýnlýðý iyiden iyiye arttý.
"Emanet mi?" dedi. Selim Bey cevap vermeden yerine geçip telefonu
çevirdi. Karþýsýndakine "Gelebilir misiniz?" deyip telefonu kapattý.
Mehmet Bey, Þaþkýn gözlerle Selim Beye bakarken kapý çalýndý, odaya iyi
giyimli bir bey girdi. Selim Bey ona yanýna gelmesini iþaret etti, sonra
kulaðýna bir þeyler fýsýldadý. Gelen kiþi bir þey söylemeden geldiði
kapýya yöneldi. O çýkarken Selim Bey, misafiriyle tatlý bir sohbete
baþladý. Sohbetleri koyulaþtýkça, çehrelerindeki þaþkýnlýk, yerini
birbirlerine Hasret kýrk yýllýk ahbaplarýn yeniden buluþmalarýndaki
sevinç, samimiyet ve güvene býrakmýþtý. Mehmet Bey yurt dýþýndaki
tahsilinden, araþtýrmalarýndan ve yirmi üç yýl boyunca her yýl büyüyen
memleket hasretinden bahsetti. Sonra Nazif Beyin duvardaki portresini
göstererek,
"Bu günlerimi þu büyük insana borçluyum." dedi. "Bana yalnýzca
maddî destek vermedi, mânen de beni hiç yalnýz býrakmadý. Yurt dýþýnda
tahsil görürken yanlýþa her yeltendiðimde hayalen yanýmda hazýr oldu.
'Sana bunun için burs vermedim.' Diyerek bana istikamet verdi. Ona her
namazýmda dua ediyorum." dedi ve gözlerini Nazif Beyin duvardaki
fotoðrafýna mýhladý. Sonra gözleri portrenin altýndaki ilk anda mânâ
veremediði diðer tabloya kaydý. Son derece þýk bir çerçevenin içinde,
bazý yerleri yamalý ve tamir görmüþ oldukça eski bir çift çorap
duruyordu. Biraz daha dikkatli baktýðýnda çerçevede bazý cümlelerin de
sýralandýðýný fark etti:
"Bir müddet zeytin yiyeceðiz, sonra..."
Selim Bey, kendisine bir soru sorduðu için baþýný ona çevirdi;
fakat aklý tabloda kalmýþtý. Selim Beye cevap verirken tabloya bir
daha baktý. Ýkinci cümle de birinci cümle gibi üç nokta ile bitiyordu:
"Bir müddet sabredeceðiz, sonra..." Ýyice meraklanmýþtý. Bu ilk
görüþmeleri olmasaydý, yanýna gidip tabloyu iyice inceleyecekti; fakat
bu uygun düþmez, düþüncesiyle Yalnýzca sohbet arasýnda göz ucuyla
merakýný gidermeye çalýþýyordu. Ancak her seferinde biraz daha artan bir
merakýn içinde kalýyordu. Üçüncü cümlede:
"Bir müddet yürüyeceðiz, sonra..." diye yazýyor ve altta böyle
birkaç cümle daha sýralanýyordu. Artýk aklý hep tablodaydý. Sonunda
dayanamayýp, "Selim Bey merakýmý mazur görün. Þu tabloya bir mânâ
veremedim." Dedi. Selim Bey kendisine has bir gülüþ ile misafirine baktý,
derin bir nefes alarak
"Malumunuz, babam varlýklý bir insandý. Oldukça iyi bir hayatýmýz
vardý. Sonra ne olduysa her þeyimizi kaybettik. O zenginlikten geriye
hiçbir þey kalmadý. Köþkümüzdeki hizmetçiler de gitti. Yemekleri artýk
annem yapýyordu. Hatýrlýyorum da bir sabah, kahvaltýya sadece zeytin
koyabilmiþti. O zengin kahvaltýlarýmýza bedel, yalnýzca zeytin...
Þaþkýnlýk içinde, 'Baþka bir þey yok mu?' diye sormuþtum. Bu soru
karþýsýnda annemin hüngür hüngür aðlayýþý gözümün önünden hiç gitmiyor.
Annemin aðlayýþýna mukabil babam:
'Bir müddet zeytin yiyeceðiz, sonra...' dedi ve durdu, güçlü
bakýþlarýný üzerimizde gezdirdi, 'Alýþacaðýz.'dedi. Ve iþtahla bir
zeytin alýp aðzýna attý. Birkaç gün sonra haciz memurlarý gelip köþkümüzü
de elimizden aldýlar. Kenar bir mahallede küçük, eski bir eve taþýndýk.
Doðru dürüst bir eþyamýz da kalmamýþtý. Annem bezgin bir sesle: 'Bu evde
hiçbir þey yok! Burada nasýl yaþayacaðýz.' Diye haykýrdý. Bunun üzerine
babam:
'Bir müddet sabredeceðiz, sonra alýþacaðýz.' dedi. Gittiðim özel
okuldan ayrýlmýþ, bir devlet okuluna yazýlmýþtým. Sabahleyin okula
servisle gitmeyi umarken, babam elimden tuttu, 'Bu ilk günün, okula
beraber gideceðiz.' dedi. Yürümeye baþladýk. Okul oldukça uzak gelmiþti
bana, yorulup geride kaldýðýmý hatýrlýyorum. Babam kim bilir hangi
düþüncelere dalmýþtý. Geride kaldýðýmý fark etmemiþti. Biraz sonra fark
edince bana döndü. Ýsyan dolu bakýþlarýmý yüzünde gezdirdim. Bir an bana
ýzdýrapla baktýktan sonra, yanýma geldi. Bir þey söylemesine fýrsat
vermeden, kýzgýn ayný zamanda nazlý bir tavýrla, 'Yoruldum.' dedim. Babam
oldukça sakin bir þekilde:
'Bir müddet yürüyeceðiz, sonra alýþacaðýz.' dedi. Babam her sabah
erkenden çýkýyor, geç saatlerde ancak dönüyordu. Döndüðünde ise küçük
odaya çekiliyor, bazen saatlerce orada kalýyordu. Çoðu zaman buradan
gözyaþlarý içerisinde çýktýðýný görüyordum. Bir gün, merakýma yenilip
babamýn küçük odasýna girdim. Yerde bir seccade, seccadenin üzerinde de
bir tespih vardý. Duvarda ise Arapça bir ibarenin altýnda þu yazý vardý:
'Allah borcunu ödeme niyetinde olanýn kefilidir.' Babamýn dediði
gibi oldu, zor da olsa zamanla alýþtýk. Bu hal birkaç yýl sürdü. Bir
gün babam eve çok farklý bir yüz ifadesiyle geldi. Aðlamaklý bir yüz
ifadesi vardý. Her birimize bir paket getirmiþti. Köþkten ayrýldýðýmýz
günden beri ilk defa paketlerle eve geliyordu. Bizi bir araya topladý.
'Bugün, benim için ne mânâya geliyor biliyor musunuz?' dedi, kelimeleri
boðazýna düðümlendi, gözlerine yaþlar hücum etti. Sözlerini kesmek
zorunda kaldý. Her birimize hediyelerimizi teker teker verdi ve bizi ayrý
ayrý kucaklayýp yanaklarýmýzdan öptü, kendisi de bir koltuða oturdu.
Cebinden gazeteye sarýlý bir þey çýkardý. O sýrada da aðlýyordu. Hepimiz
þaþkýnlýk içinde babama bakýyorduk. Gazeteyi açtý, içinden bir çift yeni
çorap çýkardý. Bu gözyaþlarýyla, bir çift çorabýn alâkasýný kurmaya
çalýþýrken babam, beklemediðimiz bir þey yaptý. Çorabý burnuna götürdü,
kokladý, kokladý. Arkasýndan hýçkýrarak aðlamaya baþladý. Hepimiz þok
olmuþtuk, tek kelime bile söylemeden bekledik. Babam nihayet kendisini
topladý ve
'Bir zaman önce, büyük bir borcun altýna girmiþtim. Borcumu ödeme
niyetiyle yeniden çalýþmaya baþladýðým zaman kendi kendime 'bütün
kazancým, borçlarýmý ödeyinceye kadar alacaklýlarýmýn hakkýdýr. Onlarýn
hakkýný vermeden ayaðýma bir çorap almak bile bana haram olsun.'
demiþtim. Bugün ise, Allah'ýn yardýmýyla, borcumu bitirdim. Artýk
kimseye tek kuruþ borcum kalmadý." dedi. Sonra gözyaþlarý içinde
ayaðýndaki çoraplarý çýkarýp yeni çoraplarýný giydi. Ben de o eski
çoraplarý hem aziz bir baba yadigârý, hem de bir ibret niþanesi olarak
sakladým. Bu çoraplar her gün bana: 'Paralarýný ödeyinceye kadar bütün
kazancým alacaklýlarýnýn hakkýdýr.' diyor". Selim Beyin bakýþlarý
bilinmez âlemlere dalarken o,nemlenen gözlerini kuruladý, sonra dönüp
duvardaki siyah-beyaz fotoðrafa hayran hayran baktý. "Babanýz sandýðýmdan
da büyükmüþ Selim Bey. Ben olsaydým öyle müreffeh bir hayattan sonra
anlattýðýnýz gibi bir darlýkta, herhalde çýldýrýrdým." Selim Beye döndü
ve "Siz ne yapardýnýz?" diye sordu. Selim Bey kendisine has tebessümü
ile: "Bir müddet zeytin yerdim, sonra..."dedi ve gülümsedi. O sýrada kapý
çalýndý, biraz önceki beyefendi elinde bir Kutuyla içeriye girdi. Kutuyu
Selim Beyin masasýna býrakýp çýktý. Selim Bey yerinden kalkýp kutuyu
alarak Mehmet Beye uzattý. 'Buyurun, yýllarca size vermek istediðimiz
emanetiniz.' dedi. Mehmet Bey bilinmez duygular içerisinde kutuyu açtý.
Ýçinden kadife bir kese çýktý. Keseyi açýp içini kutuya boþalttýðýnda
meraký iyiden iyiye arttý. Keseden birkaç tane cumhuriyet altýný ile bir
not çýkmýþtý. Mehmet Bey hassasiyetle katlanmýþ kâðýdý açýp okumaya
baþladý.

Sevgili Mehmet Bey oðlum,

Bazen istediðimizi yaparýz, çoðu zaman da mecbur olduðumuzu...
Tahsil hayatýnýz boyunca size burs vermeyi taahhüt etmiþtim. Ancak
eðitiminizin son altý ayýnda size burs verme imkânýný bulamadým. Bir
müddet sonra imkânlarýma yeniden kavuþtum; lâkin bu sefer de size
ulaþamadým. Dolayýsýyla size borçlandým ve borçlu kaldým. Eðer böyle bir
borcu gözyaþý ve ýzdýrapla ödemek mümkün olsaydý, ben bu borcu fazlasýyla
ödemiþ olurdum. Zira sevgili oðlum, bu altý aylýk zaman diliminde bursunu
verememenin ýzdýrabýyla kaç gece aðladým. Her neyse, bursunuzu
tarihlerindeki deðeriyle altýna çevirdim. Bu altýnlar sizindir. Bunlar
elinize ulaþtýðýnda, borçlarýmýn tamamýný ödemiþ olacaðým.

Sevgilerimle,

Nazif Cebeci.

Mehmet Bey neye uðradýðýný þaþýrmýþtý. Bu büyük insanýn yüceliði
karþýsýnda bir çocuk gibi yalnýzca aðlýyor, aðlýyordu. Selim Bey de
bir hayli duygulanmýþtý. Onun da yanaklarýndan yaþlar süzülüyordu. Bir
ara yaþlý gözlerle babasýnýn siyah-beyaz portresine baktý. Kendisine
yýllarca hüzünle bakan gözleri, bu sefer sevinçle bakýyor gibiydi.

[Kasým Böler]

Biraz uzun olsa da okumaya deðer ve bir çýrpýda okunuyor, gerçek olduðuna inanmak isterim.

[mehmet karakaþ]

Güzel bir hikaye.Paylaþým için teþekürler.

[servet BÜYÜKTEKE]

güzel bir yaþanmýþlýk hikayesi

[vedatakkas]

bakýrcý kardeþim,eline koluna saðlýk,çok güzel bir hikaye.
yalnýz gerçekten yaþanmýþ mý?bilgi verirsen sevinirim.

[m_s_bakýrcý]

bakýrcý kardeþim,eline koluna saðlýk,çok güzel bir hikaye.
yalnýz gerçekten yaþanmýþ mý?bilgi verirsen sevinirim.

Biraz uzun olsa da okumaya deðer ve bir çýrpýda okunuyor, gerçek olduðuna inanmak isterim.

Sayýn hörmetli böyüklerim bu yazýda bana mail olarak geldi ve çok hoþuma gitti kendimce anlamlý oldugunu düþündüm ve sizlerle paylaþmak istedim inþ. gerçektir gerçek degilse bile içinden alacagýmýz ve anlam çýkaracagýmz çok hayat dersi var bence...

Saygýlarýmla.

[m_s_bakýrcý]

Genç adam iyi bir terziymiþ. Bir dikiþ makinesi ve küçücük bir dükkâný varmýþ. Sabahlara kadar uðraþýp didinir ama pek az para kazanýrmýþ. Çok soðuk bir kýþ gecesi dükkaný kapatýrken elektrik sobasýný açýk unutmuþ ve çýkan yangýn onun felaketi olmuþ. Artýk ne bir iþi varmýþ ne de parasý. Günler boyu iþ aramýþ ama bulamamýþ... Yük taþýmýþ, bulaþýkçýlýk yapmýþ, yine de evinin kirasýný ödeyecek kadar para kazanamamýþ. Sonunda ev sahibinin de sabrý taþýnca, küçük bir bavula sýðan eþyalarýyla sokakta bulmuþ kendini...
Mevsim kýþ, hava ayaz olsa da genç adamýn köþedeki parktan baþka gidecek yeri yokmuþ. Bir sabah iþ arayacak derman bulamamýþ bacaklarýnda. Açlýktan ve soðuktan bitkin bir þekilde bankta otururken, kocaman bir araba yanaþmýþ kaldýrýma. Arka kapýyý açmaya çalýþan þoförü kýzgýnlýkla yana itmiþ arabadan inen yaþlý adam,
"Yalnýz býrakýn beni, parkta dolaþýrsam belki sinirim geçer" diye söylenmiþ.
Zengin bir iþadamý olduðu her halinden belli olan ihtiyar, birkaç adým attýktan sonra bankta titreyen terziyi görmüþ. Terzi, adamýn üzerindeki paltoya bakýyormuþ dikkatle. Birden siniri geçiveren ihtiyar,
"Zavallý adamcaðýz kim bilir nasýl üþüyordur, ona nasýl yardým etsem acaba?" diye düþünmeye baþlamýþ.
Oysa terzinin düþlediði paltonun sýcaklýðý deðilmiþ. O, çok kalýn ve kaliteli bir kumaþtan üretilen bu paltonun sahibine hiç de yakýþmadýðýný ve onun vücuduna uygun þekilde dikilmediðini düþünüyormuþ. Yaþlý iþadam, terzinin yanýna yaklaþýp,
"Ne o evlat, bu ayazda parkta donmuþsun. Ýstersen paltomu sana verebilirim" deyince,
"Hayýr, teþekkür ederim. Ben sadece bu paltonun size göre olmadýðýný düþünüyordum. Kumaþý fazla kalýn ve sizi olduðunuzdan þiþman göstermiþ" diye yanýt vermiþ terzi.
Yaþlý adam bu cevabý alýnca hayli þaþýrmýþ. Çünkü o da üzerindeki paltoya onca para ödediði halde kendisine bir türlü yakýþtýramýyormuþ.
"Soðuktan titrerken nasýl böyle bir þeye dikkat edebiliyorsun?" diye soran yaþlý adam,
"Ben terziyim" yanýtýný alýnca
"Benimle gel, hayat hikayeni yolda anlatýrsýn" diyerek arabaya bindirmiþ bizim terziyi.
Bu karþýlaþma, terzinin hayatýndaki dönüm noktasý olmuþ. Böyle yetenekli bir insanýn iþsiz ve evsiz kalmasýna çok üzülen iyiliksever yaþlý adam, terziye bir dükkan açmasýna yetecek kadar para vermiþ. Bunun karþýlýðýnda tek istediði kendi giysilerini bu genç adamýn dikmesiymiþ. Terzi yeniden bir iþe hem de kendi iþine baþlamanýn heyecanýyla deliler gibi çalýþmaya baþlamýþ. Bu arada yaþlý iþadamý da desteðini esirgemiyor, onu kendi çevresinden zengin kiþilerle tanýþtýrarak yeni sipariþler almasýný saðlýyormuþ. Küçük dükkân önce kocaman bir modaevine dönüþmüþ, sonra da pek çok ünlü marka için üretim yapmaya baþlamýþ. Terzi artýk "ünlü iþadamý" diye anýlýr olmuþ.
Bir gün ihtiyar adam onu ziyarete gitmiþ. Terzi çok büyük bir iþ baðlantýsý yapmak üzere yurt dýþýna gidecekmiþ ve uçaða yetiþmesine az bir zaman varmýþ. Biraz sohbet ettikten sonra yaþlý adam birden fenalaþmýþ, kalp krizi geçiriyormuþ. Hemen bir ambulans çaðýrýlarak hastaneye kaldýrýlmasýný saðlamýþ. Yeni iþadamýmýz ise büyük iþi kaçýrmak istemediði için uçaða yetiþmiþ. Yaþlý adam krizi atlatmýþ ve uzun süre hastanede yatmýþ, bir yandan da sadece bir kez telefon ederek durumunu soran terziyi bekliyormuþ. Fakat terzi daha çok para kazanmak için oradan oraya koþtururken bir türlü yaþlý adamý ziyarete gidememiþ.
Aradan o kadar uzun bir süre geçmiþ ki bu sefer de utancýndan yaþlý adamýn kapýsýný çalamaz olmuþ. Bir süre sonra terzinin iþleri yolunda gitmemeye baþlamýþ. Fabrikalarýný kapatmak zorunda kalmýþ ve elinde kala kala yine küçücük bir dükkan kalmýþ. Utana sýkýla yaþlý adama koþmuþ hemen nerede hata yaptýðýný sormak için. Son derece kýrgýn olan ihtiyar yine de onu kabul etmiþ ama anlatacaðý öyküyü dinledikten sonra hemen çýkýp gitmesini istemiþ.
Ve baþlamýþ anlatmaya:
"Bir zamanlar fakir bir oduncu varmýþ. Ormandaki bir kulübede yaþar ve odun keserek hayatýný kazanýrmýþ. Bir gün kulübesinde yangýn çýkmýþ ve bu yangýn bütün ormaný kül etmiþ. O çevrede kimse ona güvenip iþ vermeyince, çýkýnýný alan oduncu, eþeðine binip yola koyulmuþ.
Aðaçlarýn arasýnda yürürken birinin kendisine seslendiðini duymuþ. Baþýný kaldýrýnca konuþanýn bir bülbül olduðunu görmüþ. Bülbül ona
"Senin haline çok üzüldüm, þimdi öyle bir büyü yapacaðým ki eþeðin çok güzel þarký söylemeye baþlayacak, sen de onunla gösteriler yapýp çok para kazanacaksýn" demiþ.
Gerçekten de eþek birbirinden güzel þarkýlar söylemeye baþlamýþ. Oduncu o þehir senin bu kasaba benim dolaþýp eþeðine þarký söyletiyor ve herkes onlarý izlemek için birbiriyle yarýþýyormuþ. Oduncu ve þarký söyleyen eþeði bütün ülkede ünlenmiþler. Bir gün yine bir gösteriye yetiþmek için koþtururlarken, bülbülün yardým isteyen sesini duymuþ oduncu. Bir kedi bülbülü yakalamýþ ve yemek üzereymiþ. Þöyle bir duraklamýþ ama gösteriye gitmemeyi, onca parayý kaçýrmayý gözü yememiþ, arkasýna bakmadan kaçmýþ oradan. Gösteri baþladýðýnda ise eþeði her zamanki gibi güzel þarkýlar söylemek yerine sadece bir eþeðin çýkarabileceði sesleri çýkarmýþ.
Oduncu kendisini þarlatanlýkla suçlayan izleyicilerin elinden canýný zor kurtarmýþ. Ýþte o zaman bülbül ölünce büyünün bozulduðunu anlamýþ. Ben de senin bülbülündüm ve sen beni öldürdün, büyü de o yüzden bozuldu. Keþke güzel giysiler dikerken dostluk ipliðini koparmasaydýn..."
Öyküyü dinleyince hemen çýkýp gitmiþ terzi, çünkü söyleyecek bir sözü yokmuþ...
Dostluk iplerinizi koparmamanýz dileðiyle.......