Bosna’ya bir Yolcu

[senelbenlier]

slm arkadaþlar ...ben kuþçu alinin torunu ressam þenel benlier....konu baþlatma konuþulurken aklýma geldý hanýi eskiden saklambaç gazetesi olurdu... foto romanlar vardý ...yarini hep sabýrsýzlýkla çekerdik..çoðumuz abone olmuþtuk ..iþte bende o günlere benzer bir þey yapmak istiyorum .benim bir kýtabým var ..ondan her gün bir iki sayfa yazmak ve size okutmak istiyorum böyle bir þey mümkünmü açaba ..bu kitap ta sevgiyle verilen bir eðtimin baþarýsý anlatýlýyor.....bir ara filimciler dizi yapalým diye ,devamýný yazmamý istediler ..eðer sabýr gösterir okursanýz..yazacaðým ..selamlar

[Kasým Böler]

Sayýn Hocam, tabi ki böyle bir katkýnýz bizi sevindirir ve mutlu eder, yazmanýzý sabýrsýzlýkla bekliyoruz hatta admin (Mehmet Akpek) sizin kitabýnýzdan aktaracaðýnýz bölümleri ayrý bir bölüme (kütüphane bölümü olabilir) alýp site içerisinde kalýcý ve her zaman ulaþýlabilecek bir konumda olmasýný saðlayarak herkese okuma imkaný saðlayabilir.

[senelbenlier]

Yazarýn Notu


Aradýðým gerçek…
Hayatým boyunca paylaþmak istedim. Farklý insanlar tanýmak, tecrübelerimi, dertlerimi anlatmak, insanlara dert ortaðý olmak, mektuplar yazmak, günlük tutmak, yaþadýklarýmý belgelemek, ilerleyen yýllarda dönüp baktýðýmda, gururla geçmiþte býraktýklarýmý görmek istedim.

Olmadý. Olanaklar el vermedi. Bunlarý yapmayý gerçekten istedim. Çünkü benim de herkes gibi anlatmak istediklerim, paylaþacaklarým, arzularým vardý.

Bütün kitaplarý okumak, geceleri pencerenin önünde oturup, kaygýsýzca, bir þeyler düþünmeden cama vuran yaðmur damlalarýný seyretmek, sokakta-amaçsýzca-hýzlý hýzlý yürümek, durup dururken aðlamak, gözyaþlarý içinde gülmek…

Derken, bir gün resimle tanýþtým. Zaman geçtikçe, bu kararýmýn ne kadar doðru olduðunu gördüm. Her fýrça darbesi içimde kalan duygularýmý yansýtýyordu. Hayatýmý, özlemlerimi, okuduklarýmý, izlediklerimi, geride býraktýklarýmý ararcasýna resim yaptým.

Çünkü, yýllarca aradýðým, hasretini çektiðim ifade yolunu keþfetmiþtim. Her tablo hayatýmý özetliyordu. Bazý resimlerde-durup dururken-gözyaþlarýna boðuldum. Kendimi tutamayýp, saatlerce aðladým.

Paylaþmak bu olmalýydý... Anlatamadýðým duygularýmý, hep yazmak isteyip de yazamadýðým mektuplarý, boyalarla tuvale aktarmaya baþladým ve ilk sergimi açtým.

Hiç bir þeyin içten yaþanmadýðý, insan iliþkilerinin giderek yozlaþtýðý dünyamýzda bazý kiþilerle tanýþtým. Bunlar, çok güzel övgülerle sergimi methederlerken-kendimi ve duygularýmý anlatan yazýmý okuduktan sonra-„neden yazý yazmýyorsun?“ diye düþüncelerini aktardýlar.

200 tane, yaðlýboya tablomun arkasýndan “belki de kendini ifade etmenin gerçek yolu budur...” diyerek bir roman yazmak istedim.

Ýþte, ADI SEVGÝ böyle doðdu.

Hayatýnýzýn küçücük bir zamanýný bu kitabý okumaya ayýrdýðýnýz için sizlere teþekkür borçluyum.


ressam þenel benlier

[senelbenlier]

Yazar Hakkýnda Birkaç Söz

Kadýn bir yazarýn yazdýklarý her zaman merakla okunmalýdýr. Bu kitabýn temel çýkýþ amaçlarýndan birisi bu olmakla beraber, sadece o merak noktasýnda kalmýyor bu kitap hakkýnda söylenecek þeyler.

O ne bir eðitimci, hatta ne de eðitim görmüþ biri. O bir ev kadýný... Çoðu okumuþ kadýnýn yapamadýðýný yapýyor oluþu ve kaleme sarýlýþýnýn bir sebebi olmasý gerektiðini dikkatle deðerlendirince, daha ilerde, daha güzel þeyler yazabileceði varsayýmýyla, topluma sunulmaya deðer buldum.

Tüm baskýlara raðmen, cesur bir çýkýþtý yazdýklarý. Her eðitimci geçinenin dahi aklýna getiremeyeceði eðitim yöntemi konusunda isabetli çizgiler çizmiþ. Bunun yanýnda, sýradan anlatýlýp geçilecek pek çok konuyu, psikolojik bir neden sonuç iliþkisi içinde görüp yansýtabilmiþ.

-Redakte anlamýnda-yeni bir yazarýn topluma sunulabilmesi için, onun komple bir sanatçý olmasýný bekleyemeyiz.

Þenel Benlier dosyasýný bana getirdiðinde-doðrusu-ben de kaba bir bakýþla hafife almýþtým. Ama, ben bana gelen tüm dosyalarý dikkatle incelemeden karar verilmemesi yanlýsýyým. Bunu da, kendi dosyamý birilerine sunduðum zamanlarda, hafife alýnýp, kabaca bakýþtan sonra iade edilmeleri tecrübem sonunda edindim.

Bu duygularýmý gözümün önüne getirerek dosyayý inceledim. Hayatýn bizatihi bir okul niteliðinde olduðuna inanmýþ biri olarak daha detaylara inerek göz attýðýmda, gördüm ki, saðlam bir yapý, eðitici bir niteliði var.

Okunmasý gerektiði için yayýnlamaya deðer buldum.

Umarým okuyucusuyla buluþur ve yazara gelecek kitaplarýný çýkarmada motor iþlevi görür.



Mehmet Kara

Editör

[senelbenlier]

ADI SEVGÝ.......1.2.3.
Bosna’ya bir Yolcu





O daha minicik bir bebek. Dünyaya aðlayarak gözlerini açtý. Ne olduðunu anlamadan doðuverdi iþte. Sormamýþlardý ona, gelmek isteyip istemediðini. Ufacýk, sevimli, kar gibi bir teni, pembecik yanaklarý vardý. Kadife yumuþaklýðýndaydý her yaný. Bir çift boncuðu kýskandýracak mavi gözleri, sarý, kývýrcýk, bukle bukle saçlarý arasýndan þaþkýnlýkla etrafý süzüyordu. “Neresi acaba burasý” diye...
Bazý sesler duyuyordu. Tatlý ve yumuþak bir çift kol onu kucaklayýp göðsüne bastýrdý. Melek olmalý, diye düþün dü. O sýcak kucak, o kadar þefkatli, o kadar sevecendi ki; onu çok sevmiþti; ondan çok hoþlanmýþtý.
Onu dikkatle izledi. Gözlerini gözlerine dikti, öylece kaldý. Ne tatlý bakýyordu. Onu okþuyor, seviyor, ona iltifatlar yaðdýrýyordu. O, insanýn içini ýsýtan sesiyle güzel ninniler söylüyordu. Onun karnýný doyuruyor, üstünü temizliyordu.
Adýný Sevgi koymuþlardý. Devamlý ona öyle sesleniyorlardý. Çok küçüktü, ama çok sevildiðini biliyordu. Baþka biri daha vardý. O da onu çok seviyor,”kýzým, caným!” diyordu.
Ama bu, o meleðe benzemiyordu. Daha kalýn sesli, býyýklý, mavi boncuk gibi gözleri olan biriydi. Demek ki o mavi gözleri ona çekmiþti.
Annesi ona, “baban” diyordu. Sevgi onlarý çok seviyordu.
Aradan aylar geçiyor ve Sevgi büyüyordu. Ýlk “anne... baba!” dediðinde, dünyalar onlarýn olmuþtu. Onlarla oynuyor, onlara gülücükler atýyordu.
Çok mutluydular. Artýk aklý eriyor, bazý þeyleri anlýyor, konuþamasa da, onlarla diyalog kurabiliyordu.
Bir gün babasý bir pastayla geldi. Annesi masa hazýrladý. Sevgi’yi çok güzel giydirdi, süsledi. O gün sevginin doðum günüydü. Ýki yaþýna basmýþtý. Babaya gülümserken, çok deðiþik pozlarda fotoðraflarý çekildi.
Bu mutlu günler birbirini kovaladý. Artýk Sevgi dört yaþýna girmiþti. Annesiyle babasýný her fýrsatta öpüyor, onlara mutlu olduðunu belli ediyordu.
Babasý bir subaydý. Mavi gözlü, sarýþýn, uzun boylu, çaký gibi bir delikanlýydý.
Mesleðini çok seviyor, her zaman, asker oluþuyla gurur duyuyordu.
Bir gün baba Hasan bey çok düþünceli bir þekilde eve geldi. Anne Ayþe haným, onun bu farklý geliþinden çok endiþelendi. Yolunda gitmeyen bir þeyler olmalýydý. Onu bu güne kadar hiç bu kadar üzüntülü ve durgun görmemiþti.
Hiçbir þey sormadý ona. Sofrayý hazýrladý ve sessizce yemeklerini yediler. Sevgi, bir sürü þakalar yapýyor, babayý güldürmeye çalýþýyordu. Ama nafileydi.
Yemekten sonra, Ayþe haným bir müddet kýzýyla oynadý ve onu uyuttu. Sevgi, annesine direnmeden hemen uyudu. Her günkü gibi, çayý hazýrladý ve servis etti. Eþinin yanýna oturdu. Açýlmasýný, sýkýntýsýný anlatmasýný beklemeye baþladý. Umduðu gibi, birkaç dakika sonra Hasan bey anlatmaya baþladý:
“Devlet, Bosna Hersek’e asker gönderiyor. Ülkem için canýmý seve seve vermek günü geldiðinde hazýr olmak için bu mesleði seçtim. Ve o gün geldi...”
Ayþe haným anlamýþtý kocasýnýn durgunluðunun sebebini. Onu düþündüren elbette ölüme gitmek deðildi. Biliyordu ki, dediði gibi, o vataný için canýný seve seve verirdi. Düþündüðü, Sevgi ve kendisiydi.
Bu arada Hasan da kafasýndan ayný þeyleri geçiriyordu: eþimi, biricik kýzýmý kimlere teslim edeceðim. Ýkisinin de yakýn bir akrabasý bile yok. Evimiz kira. Karým çok güzel ve genç. Gidip gelmemek var. ne yaparlar bensiz.
Bir çare bulmasý gerekiyordu. Bir þeyler anlatýyor, gidiþle ilgili, anlattýkça da içindeki burukluk artýyor ve üzüntüsü yüzüne yansýyordu. Eþi Ayþe haným ondaki bu üzüntü dalgasýný yüzünden kolayca okuyor, o da-gizlemeye çalýþsa da-üzüntüsünü yüzünden belli ediyordu.
Eþinin üzüntüsü kendine yeterdi. Onu daha fazla üzmemek için onu teselliye yeltendi Ayþe haným:
“Dur hele caným. Bizi merak etme. Bize ne olacak... idare ederiz. Sen üzülme. Biz nasýl olsa

[senelbenlier]

slm..arkadaþlar ...acaba burada kitabýmý bölüm bölüm yayýnlamamdan,
memnun olurlarmý .....
ve her gün acaba devamý ne oldu diye merakla okurlarmý ....eminim okurlar çünkü hepiniz çok beðeneceksiniz......

[senelbenlier]

4-5-6-
memleketimizdeyiz” demesine raðmen içindeki sýzýnýn gittikçe arttýðýný hissediyordu.
Gecenin geç saatine kadar karþýlýklý konuþtular:
“Gidiþ ne zaman?”
“Bir ay kadar zaman var.”
Kocasýna sýkýca sarýldý Ayþe haným, onun bu cevabýndan sonra. “demek sadece bir ayýmýz var ha” diye geçirdi içinden. Sarýldýðý kocasýnýn kokusunu içine sindirdi. Öptü, okþadý onu.
“Sizi kimlere teslim ederim? Nasýl býrakýrým yalnýz baþýnýza!?” derken, vücudu rüzgara kapýlmýþ bir yaprak gibi titriyordu.
“Düþüncesi bile korkunç. Burasý Ýstanbul. Kurdu var, kuþu var... ne olacak bilmiyorum”
Bu sözler Hasan’ýn aðzýndan dökülürken, her ikisinin de-ister istemez-akýllarýna deprem geldi.
Her ikisi de birer depremzedeydi. Tüm ailelerini Erzurum depreminde kaybetmiþlerdi. Yýkýntýlar arasýnda tanýþmýþ aþklarý enkazlar arasýnda yeþermiþti. Çok acý anýlarý vardý geçmiþe dair. Belki de onlarý birbirine sýký sýkýya saran duygular geçmiþte yaþadýklarý bu acýlarýn sayesinde doðmuþtu. En azýndan karþýlaþmalarýna vesile olmuþtu deprem felaketi.
Hasan sabaha karþý yataðýna uzandýðýnda aklýndan depremle ilgili yaþadýklarý bir bir geçip durdu. Bu gün yaþadýklarý da bir öncü deprem gibiydi. Geleceðe dair korkular beynini allak bullak ediyordu.
Bir ara gözü daldý. Sürekli kabuslar görüyordu. Kalktý korkuyla bir an, doðruldu yataðýnýn içinde. Bir sigara yaktý sessizce. Ayþe daha yeni dalmýþtý. Gün ýþýmaya baþladýðýndan, dýþarýdan sýzan ýþýk onun güzel yüz hatlarýný ortaya çýkarmýþtý. Bir süre dalýp, seyretti eþini. Ne kadar güzeldi. “caným” dedi ve sonra dudaklarýndan þu sözler dökülüverdi:
“Seni çok seviyorum.”
Sonra, ayaklarýnýn ucuna basa basa kýzýnýn odasýna gitti. “Zavallý yavrum” diyerek yaklaþtý yataðýna. O kadar huzurla uyuyordu ki... hiçbir þeyden haberi yoktu. Baktý baktý onun güzel yüzüne, sonra, yanaðýna bir öpücük kondurdu onu uyandýrmaya korka korka. Biraz geriye çekilip onu seyre daldý. Kývýr kývýr saçlarý, beyaz yastýðýn üzerinde sanki sýrma gibi duruyordu.hafif terlemiþti. “Alnýnda biriken ter tanecikleri inci gibi” diye geçirdi içinden.
Daha fazla dayamadý onu seyretmeye ve koþtu banyoya, aðladý. Ýçindekileri döktü. Aynaya bakarak akýttýðý göz yaþlarýnýn her damlasý ýzdýrap yüklüydü.
Yüzünü yýkadý. Odaya girdi. Televizyonu açtý. Sesini kýsýp dinlemeye baþladý. Oyalanmaktý amacý. Kanepeye uzandýðýnda gün iyice aðarmýþtý.
Vakit bir hayli ilerlemiþti. Ayþe kalktý yataðýndan.
“Uyuyakalmýþým caným kusura bakma. Hemen çayý koyarým. Kahvaltýyý yapalým, iþine geç kalacaksýn.”
“Hayýr, caným istemiyor. Siz yapýn kahvaltýnýzý” diyerek hazýrlanmaya baþladý.
Karýsýný öperek evden çýktý. Ayaklarý bir türlü gitmek istemiyordu. Sanki zorla ilerliyordu. Köþe baþýnda dolmuþu durdurdu. Bindi. Saða sola bakýyordu, ama hiçbir þey görmüyordu gözü.
Boþ boþ insanlara baktý. “Birbirine benzemeyen yüzler ve birbirine benzemeyen kaderler” diye geçirdi içinden. Kim bilir, her birinin ne tür sýkýntýlarý vardý.
Bir ara kendini toparlamak ihtiyacý hissetti. O bir askerdi ve görev yerine gelmiþti. Ýndi dolmuþtan. Askeri birliðe doðru ilerledi. Kapýdaki askerin selamýný aldý. Arkadaþlarýyla selamlaþtý ve odasýna gitti.
Küçük aynada kendisini seyretti bir süre. Yüzü her zamanki gibi deðildi. Bu sýrada amiri girdi içeri. Þimþek gibi çakýlan bir selamdan sonra, komutanýnýn ilk emirlerini aldý.
Komutan ondaki farklý görünüþü anlamýþtý.
“Ha, hasan dediðim iþleri hallet, öðleden sonra izinlisin. Ýstersen gidebilirsin”
“Sað ol komutaným” derken, “hoþ izinde de olsam ne yapacaðým. Sýkýntý benimle beraber gittikten sonra” diye geçirdi aklýndan.
Öðleye kadar iþlerini tamamladý. Odasýný topladý ve hazýrlanýp çýktý. Bir süre amaçsýzca dolaþtý. Ayaklarý kendini nereye götürürse oraya gitti. Derken, deniz kýyýsýnda buldu kendini.
Denizi çok severdi. Ondan aldýðý hazzý bu gün duymadý nedense. Denizin derinliklerine, ufka bakarak duygularýný tartmaya baþladý. Seçilen her asker gibi o da Bosna’ya gitmek için can atýyordu. Bu mesleki bir þeref, seçilmiþ olmak büyük bir onurdu. Bosna karýþýktý. Ölüm vardý iþin ucunda. Ölümden korkmuyordu. Tek korkusu, canýndan çok sevdiði eþi ve yavrusunun burada yalnýz kalmalarýydý. “Ah, keþke anam, babam sað olsaydýlar. Canlarým benim, Ayþe’m ve Sevgi’m burada yalnýz kalacaklar. Genç bir kadýn ve minicik bir çocuk” diye seslice içinden geçirdi.
Dalgalar kayalarý tatlý tatlý dövüyordu. Baþka zaman olsa dalar dalgalarýn o güzel fýþýrtýsýna, hatta

[senelbenlier]

7-8-9-.....
onlarý sayardý. Derken, bir balýk zýpladý mavi sulardan, sanki onu teselli etmek için görünüp kaybolmuþtu gözüne. Martýlarýn çýðlýklarý kulaklarý týrmalýyordu. Balýk peþindeydiler. “Hain kuþlar!” diye söylendi. Halbuki onlarý da çok severdi. O sýrada bir vapur düdüðü acý acý çaldý.
Vapur düdüðü ayrýlýðý çaðrýþtýrdý ona. Gözleri doldu. Az ilerde bir kedi balýk tutan adamýn balýðýný kapýp kaçtý. Adam kedinin peþinden koþtu biraz. Gülünecek þeydi o tablo. Ama nedense gülemedi.
Kalktý yerinden bir parka gitti bir banka oturdu. Yanýna yaþlý bir adamýn geldiðini ancak adam yanýna oturup,
“Selamýn aleyküm” deyince fark edebildi. Selamýný aldý yaþlý adamýn. Oradan buradan konuþmaya baþladýlar:
Adam savaþ gazisiydi. Banklarýn hepsi boþken yanýna oturmasý da herhalde onun subay oluþundan olsa gerekti. Baþladý savaþ anýlarýný anlatmaya.
Ýçi bir hoþ oldu Hasan’ýn. Yüreðinin kabardýðýný, duygularýnýn köpürdüðünü hissetti. Kalbi adamýn anlattýklarýnýn etkisiyle hýzlý hýzlý atmaya baþladý. “Ýþte böyle bir kandý bu ülkede yaþayan her insanýn damarlarýnda dolaþan. Türklük bu demekti. Bu coþku içinde,
“Ben de Bosna’ya gidiyorum!” deyiverdi elinde olmadan.
Adam döndü, ilgiyle yüzüne baktý onun:
“Öyle mi... hadi hayýrlýsý. Vatan için deðer. Ama sana da sonunda bana yaptýklarýný yaparlar. Deðerin olmaz yani. Üç kuruþluk komik maaþla sürünüyorum þimdi. Komþular bakmasa açým” diyerek baþýný çevirdi yana doðru. Hasan dikkat kesildi. Gizlemeye çalýþsa da gözlerinden gelen yaþlarý Hasan’ýn gözlerinden kaçýramadý adam.
“Üzülme amca” dedi, “o da onlarýn ayýbý.”
“Ne yaparsýn...” diyerek kalktý gazi yerinden, “bana müsaade... of anam, bana rahat vermiyor romatizmalarým... Yavaþ yavaþ ancak giderim. Gelin merak eder, dýrdýr edip aðzýna geleni sayar. Sana hayýrlý yolculuklar dilerim” diyerek uzaklaþtý.
Yaþlý adamý bir süre arkasýndan süzdü Hasan. Kendisi de kalkýp parktan uzaklaþtýðýnda vakit epey geçmiþti. Güneþ batmaya yüz tutmuþtu. Hýzlý hýzlý, hatta koþar adýmlarla dolmuþa doru yöneldi.
Dolmuþtan dýþarýyý seyrederken adamýn anlattýklarýný tekrar aklýndan geçirdi. “Ben de ateþin içine gireceðim. Allah ömür verirse, ben de torunlarýma anlatýrým yaþadýklarýmý”
O kadar dalmýþtý ki hayallere neredeyse ineceði duraðý geçiyor olduðu fark etti. Aceleyle uyardý dolmuþçuyu ve indi apar topar.
Akþamýn karanlýðý bir kabus gibi çökmüþtü evlerin üzerine. Adýmlarýný açtý biraz daha. Eve vardýðýnda hafif bir yaðmur baþlamýþtý. Koþarak merdivenleri çýktý.
Ayþe her zamanki güler yüzüyle kapýyý açtý:
“Hoþ geldin caným. Nerelerdeydin... nasýlsýn. Seni aradým telefonla, çýktý... izinli, dediler. Merak ettim.?”
“Sorma aþkým... bu gün boþ boþ dolaþtým. Canýmýn sýkýntýsýný daðýtmam gerekiyordu. Sen nasýlsýn... kýzým iyi mi?”
“Ýyi babasý. Ne yapsýn... her zamanki yaramazlýklarý iþte. Koþtu, oynadý, çok yoruldu. Ben de yemeðini erken yedirdim ve yatýrdým. Seni beklemek için uykuya direndi ama, baþaramadý. Hadi sen ellerini yýka. Acýktýysan sofrayý hazýrlayayým.”
“Bu gün ne piþirdin bakalým?”
“Kuru fasulye. Yanýna da pilav. Turþu ve ayran da hazýr.”
“Of of... içim açýldý! Nasýl da bilirsin sevdiðim þeyleri. Hadi hemen hazýrla. Bu kokulara daha fazla dayanamayacaðým.”
“Peki caným, hemen” diyen Ayþe haným bir çýrpýda mutfaða girdi. Masaya üzerinde kýrmýzý kalp motifleri olan, özel örtülerini serdi. Yemeði ýsýtmak için ocaðý yaktý. Sofra beþ dakikada hazýr olmuþtu.
Bu arada Hasan banyoda ellerini yýkamýþ, yine aynada kendini seyre dalmýþtý. Yorgun ve bitap düþmüþ görünüyordu. Belli olmasýn diye bir kez daha elini yüzünü yýkadý. Soðuk su belki benzindeki solukluðu giderir, yüzüne canlýlýk gelir diye düþünüyordu. Saçlarýný ýslattý ve taradý. Hafif bir yan yiv açtý. Kendini Ayþe’nin en sevdiði þekle sokmaya çalýþtý. Kolonya sürdü yüzüne. Terliklerini giydi ve bir türkü mýrýldanmaya baþladý: “Manda yuva yapmýþ söðüt dalýna, yavrusunu sinek kapmýþ, gördün...”
Daha türküyü tamamlamadan, Ayþe’nin sesi duyuldu mutfaktan,
“Nereden bulursun böyle matrak þeyleri yaramaz. Hadi gel, sofra hazýr.”
Hasan’ýn aslýnda içi kan aðlýyordu. Belli etmek istemediðinden de böylesi matrak þeyleri kasýtlý olarak söylüyordu. Þakalaþarak mutfaða girdiler.

[senelbenlier]

arkadaþlar mesaj yazarlarsa sevinirim en azýndan yorumlarýný okumak istiyorum .kitabýn ilerleyen bölümleri çok daha heyecanlý.....

[sihirli aþk2]

cok güzel yazýlarýnýz var...takipteyim sevgili yazar

[nizipli_mehmet]

yazýlarýnýz çok güzel devamýný sabýrsýzlýkla beklýyoruz...

[senelbenlier]

10-11-12

Bu arada Sevgi de uyanmýþ, þirinlikler yapmaya baþlamýþtý bile. Yemek yememekte direniyordu. Birlikte gayret ederek ona yemeðini yedirdiler.
Baba, Sevgiyi alýp salona geçerken anne mutfaðý topluyor, masayý düzeltiyordu. Bulaþýklara baktý. “off, amma da bulaþýk çýkmýþ” diye mýrýldandý. Bulaþýðýn çokluðu demek, þu an salonda olan kocasýyla-çok istediði-sohbete geç kalmasý demekti.
Ýþini bitirip, bir de yorgunluk kahvesi hazýrladýðýnda nerdeyse yarým saat gecikmiþti. Salona girdi:
“Kahveler geldi. Bal köpüklü”
“Oh, oh... ellerine saðlýk”
kocasý tepsideki kahvesini alýrken Ayþe haným, ne kadar mutlu olduðunu düþündü. “Allahým, bu mutluluðumuzu bozma” diye içinden geçirdi. Dualar etti.

Aradan günler, haftalar geçmiþti. Bir gün yemekten sonra bir sohbet sýrasýnda Ayþe hanýmýn aklýna bir þey geldi birden:
“Caným, sana bir þey diyeceðim. Hani þu babamýn halasý Hatçe teyze vardý ya... aklýma o geldi birden. Acaba hala yaþýyor mudur?”
Eþinin bu hatýrlatmasý onu çok sevindirmiþ, hemencecik ne kasýtla sorduðunu da anlamýþtý Hasan. Onun yüzüne bakarak,
“Belki yaþýyordur? Eee?” dedi. Ayþe haným konuþmasýný sürdürdü:
“Hani diyorum ki, kimi kimsesi olmayan bir kadýn. Sen gidince, bizim de kimimiz kimsemiz olmayacak. Getirtsek yanýmýza. Hem o da depremde kaybettiði çoluðunun çocuðunun acýsýna bizim desteðimizle dayanma gücü bulur. Evde bir büyük iþte bizim için de... Ne dersin?”
Hasan bir an sevindi. Bir yandan da, “acaba ölmüþ müdür?” diye aklýndan geçirerek üzüldü. Ama, sorup araþtýrmaya, denemeye deðerdi.
“Ýyi fikir. Hay Allah... ben niye akýl edemedim bu güne kadar!?”

Hiç vakit kaybetmeden, hemen ertesi gün komutanýna çýktý ve durumu anlatarak izin istedi.
“Sana üç gün izin. Ýþini çabuk bitir, gel” sözünü almasý sevinciyle eve döndü hemen. Ayþe o eve geldiðinde, ufak bir çanta hazýrlamýþtý bile. Zaman dardý. Vakit kaybetmeden karýsýyla vedalaþtý ve otobüs terminalinin yolunu tuttu.
Tesadüf, otobüs iki saate kadar kalkýyordu. Biletini kestirdi. Vakit geçirmek için yakýndaki bir kahvehaneye oturdu. Çayýný içerken bir de sigara tüttürdü. Ýþleri rast gitmeye baþlýyor duygusuyla çevredeki insanlarý izlemeye daldý. Ýrili ufaklý, erkekli kadýnlý herkes, hep koþturuyorlardý. Kimi saða, kimi sola... Herkesin acelesi vardý. Kendi kaderlerine göre gidiyorlardý. Kim bilir, hayat onlarla da ne gibi oyunlar oynuyordu.
Rüzgarýn etkisiyle savrulan bir yapraða takýldý gözü. Kendi duygularýný da yapraðýn sürükleniþine benzetti.
Tam bu sýrada otobüsün muavininin sesi duyuldu:
“Kimse kalmasýn! Erzurum otobüsü kalkýyor!” Hemen toparlandý. Çay parasýný aceleyle verip kalktý.
Otobüsün kalkýþý, ona göre, týpký biraz önceki rüzgarýn uçurduðunu gördüðü yapraðýn hareketine benzetti.
Yanýna bir adam gelip, “Selamýn aleyküm” diyerek oturdu. Selamdan sonraki ilk sözü adamýn,
“Ben tüccarým. Adým Salim. Ýstanbul’a mal almaya geldim. Sizinle yol boyu arkadaþlýk ederiz” oldu.
Hasan o kadar derin düþünceler içindeydi ki, adamýn dediklerini bile zor anlýyordu. Kafasý karmakarýþýktý. “Amma da geveze bir adam. Sanki ben ona sordum, kimsin... nesin?”diye düþünmekten kendini alamadý. Adam yanýnda durmadan konuþuyordu. Erzurum’a varýncaya kadar bu adama katlanmak zorundaydý. Onun kafasýndan geçenler adamýn anlattýklarýyla o kadar tezat teþkil ediyordu ki, “acaba Hatçe halayý bulabilecek miydi? Ondan uzun zamandýr haber almamýþtý. Yaþýyor muydu, ölmüþ müydü? Çok yaþlýydý. Ýnþallah sað salim bulurum”
Düþüncelerinden sýyrýlýp adama döndüðünde adam hala mallarýný, çocuklarýný anlatmaya devam ediyordu. Adama, “heee, hýý” dýþýnda neredeyse hiç cevap vermiyor, arada biraz uyuklayýp, sonra tekrar açýveriyordu gözlerini.
Çok yorulmuþtu. Bindikleri otobüs hurda bir arabaydý. Yollar desen arabadan beter, bozuk, delik deþikti.
Çok yorucu bir yolculuktan sonra nihayet Erzurum’a yaklaþmýþlardý. Her taraf tam anlamýyla bir bozkýr görünümündeydi. Yollarda bazen hayvanlara rastlanýyordu o kadar. Ýster istemez, “ah vataným ah! Batýnýn doða zenginliðine bak doðunun kuraklýðý ve

[senelbenlier]

iki gündür yazamýyordum .....okuyan arkadaþlarkusura bakmayýn

[senelbenlier]

13-14-15

soðukluðuna” diye düþündü. Yollarda verdikleri mola sýrasýnda yaþadýðý soðuk, dayanýlýr gibi deðildi. Sýfýrýn çok altýnda olmalýydý.
Yol çok az kalmýþtý. Kalbi heyecanla çarptý. Son bir kez daha yanýnda oturan adama döndü. Adam hala, tarlalarýný, koyunlarýný çocuklarýný anlatýyordu. Yolun bitmesiyle bu adamýn tatsýz sohbetinin de biteceðini düþünüp, sevinci bir kat daha arttý.
Araba Erzurum’un içine girdi. Þöyle bir etrafýna baktý Hasan. Eski günlerini, ailesini düþündü. Bir ara gözlerini kapattý. Depremde yaþadýðý felaketi hatýrladý. Çýðlýklar kulaklarýnda yeniden çýnladý. “Allahým bir daha gösterme!” diye dua etti içinden.
Araba terminale giriyordu. Yine bir kalabalýk, yine bir koþturmaca içindeydi herkes. Araç durunca toparlandý. Ýndi otobüsten valizini aldý ve yürümeye baþladý.
Nereden baþlamalýydý iþe. Elinde adres falan yoktu. “en iyisi, bir muhtar bulup ona sormalýyým” diye düþündü. Uzun süredir haberleþmemiþlerdi. Bir taksiye atladý. Þoföre, eski mahalle muhtarýný, semtini ve yerini söyledi. Taksiciyle kýsa bir sohbete daldýlar. Eskiden yaþadýðý mahalleye gelmiþlerdi. Muhtarýn yerini sorup öðrendiler. Adamýn parasýný verip gönderdi.
Çevreye þöyle bir baktý. Yýkýlan binalarýn yerine yenileri yapýlmýþtý. Uzun süren bir aramadan sonra, kapýsýnda muhtar yazan dükkaný buldu nihayet.
“Selamýn aleyküm. Muhtarý arýyorum”
“Aleyküm selam” diyen yüzünden kan damlayan küt yapýlý adam muhtarýn kendisi olduðunu söyleyince rahatlayýp, sözlerine devam etti Hasan:
“Ben, þeriflerden Mehmet kýzý-hani depremde oðlu kýzý, hepsi ölmüþlerdi-Hatice Þerif’i arýyorum.”
Onun heyecanýný yüzünden okuyan muhtar,
“Otur hele, soluklan biraz. Kimsin? Nesin? sonra sorarsýn soracaðýný” diyerek onu oturttu karþýsýna. Kapýnýn yanýndaki tezgaha dayanmýþ, büyük bir merakla onlarý izleyen çýraðýna seslenip iki çay almasý için gönderdikten sonra,
“Þimdi anlat bakalým” dedi ona.
Hasan anlatmaya baþladý:
“Kusura bakma, çok heyecanlý ve üstelik de yol yorgunuyum. Taa Ýstanbul’dan geliyorum. Diyerek en baþta söylediklerini bir daha tekrarladý. Muhtar dinledi onu. Çaylarýný birlikte içtiler. Sonra, muhtar kalkýp tozlu raflarý karýþtýrdý, kara kaplý bir defter bulup çýkardý. Tozunu çýrptý önce, boynunda asýlý duran gözlüðünü taktý sayfalarý bir bir çevirmeye baþladý.
“Hýh... iþte bulduk. Burada, Mehmet kýzý Hatçe Þerif, depremden sonra kimi kimsesi kalmamýþ. Evet... çýkrýk sokak 26 nolu evde oturuyor. Hatýrladým onu. Komþularý bakýyor þimdi.”
“Hasan, heyecanla, hemen adresini verin” diyerek bir kaðýda adresini kendi eliyle yazdý. Ýlgisi ve çay için teþekkür edip çýkarak bir taksi çevirdi hemen ve taksiye binip adresi þoförün eline tutuþturdu.
Taksi, dar sokaklarý kývrýlarak geçti. Verilen adresin olduðu sokakta onu býraktý. Kenar bir semtti geldikleri yer. Sokak bakýmsýz, evler derme çatmaydý. Sokaðýn içinde top oynayan bir gurup çocuða yanaþýp,
“26 numaralý kapý hangisi?” diye sordu. Çocuklar elleriyle iþaret ederek gösterdiler. Kapýyý çaldý. Bir çocuk koþarak geldi, kapýyý açtý.
“Hatçe halayý sormuþtum” çocuk,
“Ýçerde, gel” dedi.
Çocuðun arkasýna düþtü Hasan daracýk bahçeyi geçtiler birlikte. Girdikleri ev, neredeyse yýkýlacak durumda harabe bir yerdi. Kapýyý aralayýp,
“Hala, seni birisi soruyor” diye içeriye haber verdi çocuk. içerde bir genç kadýn da vardý. Hatçe hala beyaz tülbendini sarmýþ, elinde tespihi, oturuyordu bir köþede. Yanýndaki genç kadýn ayaða kalktý:
“Buyurun, ben komþusuyum” dedi.
“Girdikleri yer, bir göz odacýktý. Ortada bir soba, karþý duvara dayanmýþ bir divan, eski püskü eþyalar ve yerde neredeyse erimiþ bir kilim vardý sadece. Yan pencerenin girintisinde de bir iki eski çanak, tabak...
hasan odanýn ortasýna doðru yürüdü, kadýna yaklaþtý. Elini öptü ve,
“”Hatçe hala, beni tanýdýn mý? ben Durmuþ’un oðlu Hasan’ým. Anam Zehra kadýn. Hani depremde öldüler ya... Ben Ýstanbul’dan geliyorum. Subay Hasan, Ayþe’nin de kocasýyým. Tanýrsýn, Hacý Mýstýk’ýn kýzý.”
Hasan konuþurken boþ boþ bakan kadýn Hacý Mýstýk’ýn adýný duyunca konuþtu:
“Hey a, hatýrladým. Hepinizi hatýrladým” dedi. “zavallý anan, buban rahmetlik oldular. Söyle Hasan yavrum, seni buraya hangi rüzgar attý?”
“Sorma hala, diyerek çöktü yanýna ve baþladý anlatmaya ve konuþmasýný,
“Seni almaya geldim” diyerek noktaladý.

[senelbenlier]

heyecan devam ediyor