Çok tuhaf bir duyðudur Nizip’e varmak..Önce ayrýlmak için çýrpýnýp dururuz.Kimimiz okumak için kimimiz çalýþmak için...Hatta kimimiz kaçmak için...babasýnýn fýrçalarýna dayanamayýp kaçmak isteyeni mi dersiniz...sevdiði kýzýn baþkasýna varmasýna dayanamayan sevdalýlarý dersiniz...ne derseniz deyin...Nizip’ten ayrýldýktan kýsa bir süre sonra bu sefer tersi yönde özlem baþlýyor..
Tabiki herkesin özlemi bir baþka çeþit...ama ortak nokta Nizip...Ben de o Nizip’ten ayrýlan taifedeyim..bizler henüz genç olsak da bizim de özlemlerimiz bir baþka...hasretlerimiz bir baþka...Unutamadýðým anýlarým, aðabeylerim, ablalarým, ninelerim, dedelerim ve birde ............
Peki beni Nizip’e çeken neydi?...
38 derecede Hasan Çapan’ýn bahçesinde top oynamak mý?...hemde lastik yakkabýlarla..
Yazýn her bir damda yükselen davul-zurna sesine olan hasret mi? Hem de uykusuz kalma pahasýna..
Bahriye Üçok pardon Yunus emre de dondurma yemek mi, Metin Özmen de Teravih namazý mý? Ya da zeytinlikte kovalamaca mý?
Belki de Orhan abiyi, Hacý abiyi, Hasan abiyi çok özlemiþtim.Yaþadýðým anýlar beni çekiyordur Nizip’e.
Sabah mahmurlu gözler ile Hafýz paþa Mahallesinin Kýlay sokaðýnda uyanmayý..Durun hele bir iki dakka daha yatayým demeyi... akþama Orhan abinin gelmesini ve hep beraber Güllere Vurgunum u dinlemeyi…
Acaba hepsi geride mi kaldý...Bir daha yaþayabilecekmiyim o güzel anýlarý...Belki de yeniden yaþabilmek ümidiyle varmak istiyor insan...
Ya Nizip’ten iten sebepler neydi ? asýl bunu sorgulamak lazým..Nizip’te geleceðe bakmak o kadar zor mu? O kadar mý karanlýk? Her genç ileriye dönük hayallerinde hep baþka þehirler peþinde..Okumak en önemli hedef..Ya sonrasý...Ýþsiz gençlik...ne olursa olsun çalýþýrým ümidiyle Nizip’ten dýþarý çýkanlarýn hüsranla biten ümitleri...boynu bükük dönüþleri...Anýlar ne kadar ayakta tutar insaný...? bu yeterli mi?..Ýþte hüzün ve ümitle karýþýk bir o kadar da karmaþýk hislerle özliyorum yine Nizip’i .....
Osman Doðan'ýn Diðer Makaleleri:
http://www.nizip.com/showthread.php?t=12969