Bosna’ya bir Yolcu

[senelbenlier]

25-26-27
her günkü yaramazlýklarýna devam etti. Günlük iþler, Sevgi’nin yaramazlýklarý onlarý oyalýyordu.
Ayþe sýk sýk dalýp gidiyordu. Bazen açýk açýk, bazen gizliden aðlýyordu.

Günlerden bir gün kapý çalýndý. Ayþe kapýyý açýp da karþýsýnda postacýyý görünce, kala kaldý öylece birkaç saniye. Kalbi hýzlý hýzlý çarpmaya baþladý. Neredeyse postacý duyacaktý kalbinin sesini. Postacýnýn uzattýðý mektubu kaparcasýna aldý elinde. Parçalarcasýna yýrttý hemen. Kapýyý kapattý sýrtýný kapýya dayayýp okumaya baþladý.
Caným sevgilim, karýcýðým diye baþlýyordu mektup. Ayþe hem aðlýyor, hem de o buðulu gözlerle mektubun devamýný okumaya çalýþýyordu.
Bosna’ya vardýklarýný, çadýrlara yerleþtiklerini iyi olduðunu, çatýþmaya girmediklerini. Onlarý çok özlediðini, kendisini ve Sevgiyi doyasýya öpmek istediðini, okuduðunda aðlamasý yaðmura dönüþtü sanki. Vatanýný özlediðini ve Halaya selam faslýna gelince tekrar baþtan alýp, yeniden okumaya baþladý. Baþtan bir daha bir daha okudu. Sonra öpüp koklamaya baþladý.
Mektubu en az beþ kere okumuþ, sakinleþmiþti biraz. Onu yeni fark eden Hatice hala, ondaki bu gözü yaþlý hali görünce telaþlanýp sordu:
“Aman kýzým bu ne hal! Ne oldu?”
“Ýyiymiþ Hasan hala. Mektubu geldi. Selamý var. kýzýna seslendi sonra da,
“Kýzým Sevgi, baban mektup salmýþ, sana öpücük gönderiyor, gel bak” diyerek kýzýna uzattý mektubu aðlayarak. Sevgi uzatýlan mektubu aldý ve o da, “babacým” diyerek mektubu öpmeye baþladý.
Hasretin bir faslý bitmiþ, öbür faslý baþlamýþtý artýk. Mektup yazma ve mektup bekleme faslý... Mektup geldiði, biraz keyiflendiði zamanlar Sevgi ile Hatice halayý alýyor, onlarý parka, bazen de deniz kenarýnda dolaþmaya götürüyordu. Bir teselli edeni daha vardý Hatice haladan baþka Ayþe’nin. Apartman komþusu Perihan abla arada bir uðruyor ona dertleþiyorlardý. Bazen de onunla pazara gidiyorlar, ev için ufak tefek þeyler alýyorlardý. Allahtan, baþta Perihan abla olmak üzere, komþularý çok iyiydiler. Onu yalnýz býrakmýyorlardý. Ama, en çok sevdiði Perihan ablaydý.
Hasan’ýn mektuplarýndan Sýrplarýn oralarda uyguladýklarý vahþeti öðreniyordu Ayþe, televizyon haberlerini hiç kaçýrmýyor. Neden insanlarýn birbirini boðazladýklarýna akýl erdiremiyordu bir türlü.
Bir buçuk yýla yaklaþmýþtý, hala etnik temizlik devam ediyor, toplu göçler yaþanýyordu. Bunlara engel olmak için, belli bir bölgeye gönderilen Türk askeri orada bulunan Müslümanlara her bakýmdan yardým ediyordu. Yüzbinlerce kadýn, çoluk çocuk, yollarda aç ve periþandý. Göç yollarýnda yaþamaya çalýþan bu insanlardan çoðuna tecavüz ediliyor, dünyanýn yüz karasý Sýrplarýn yaptýklarý zulümden bahseden Hasan, yaptýklarý iþin ne kadar kutsal bir iþ olduðunu yazýyordu Ayþe’ye. Daha neler neler:
Ýnsanlarýn gözlerinin önünde canlý molotof kokteyli yapýlarak patlatýlmalarý, batýnýn umursamazlýðý, Ýslam ülkelerinin eli kolu baðlý durmalarý, bu vahþetin ekranlara yansýyamamýþ yanlarý, öfkeli bir dille Hasan tarafýndan Ayþe’ye mektuplarýyla ulaþýyordu. Artýk kendisinin iyi olup olmadýðýnýn sözünü bile etmiyordu Hasan. Ayþe onun ne zor þartlar içinde olduðunu, kendini düþünecek halde olunamayacak konumda olduðunu çok iyi anlýyordu. Omuz omuza savaþtýðý Mehmet Çavuþ, Ahmet onbaþý da mektuplarýnda sýk sýk adý geçenler olmuþtu.
Çok acýmasýz olduklarýný söylediði Sýrplarýn Bosnalýlara göz açtýrmadýklarý, Türk askerlerinin toplama kamplarýný basýp Bosnalýlarý kurtardýklarýný da mektuplardan öðreniyordu Ayþe.
Ama, durum çok daha vahimdi Hasan’ýn yazdýklarýndan. Yaþananlar sözle, yazýyla anlatýlýr gibi deðildi. Yaralýlar çadýrlara sýðmýyor, kol, bacak bir yanda, kývranan insanlara yapýlacak bir þey olmadýðýný görüp çýldýrmamak elde deðildi. Hasan, en yakýn arkadaþlarý Mehmet Çavuþ ve Ahmet onbaþýyla kardeþten öte olmuþ, mücadele ederken bir yandan da birbirlerini kolluyor, memleketteki sevdiklerine kara haber vermek zorunda kalmamak için birbirlerinin önüne kurþuna karþý duracak kadar seviyorlardý birbirlerini.
Ayþe’den gelen mektuplar tek tesellisiydi Hasan’ýn. Boþ vakit bulur bulmaz onlarý okuyordu. Ama, kendisi çok sýk mektup yazamaz olmuþtu artýk.
Mektubun seyrekleþtiði zamanlar, Ayþe’nin çýldýrayazdýðý zamanlardý. Bir kýþ günüydü. Yine mektup çok gecikmiþ, içini kara bulutlar sarmýþtý Ayþe’nin. Ýçine çöken karanlýk yetmezmiþ gibi, Ýstanbul’un üstüne kar, karla birlik elektrik arýzalarý ve koyu bir karanlýk çökmüþtü. Aralýksýz süren kar fýrtýnasý dinmiþ, onun yerini kuru rüzgar ve iliklere kadar iþleyen soðuk dalgasý sarmýþ, ama Ayþe’nin mektubu hala gelmemiþ, içindeki

[senelbenlier]

28-29-30-
karanlýk aydýnlanmamýþtý. Seyrine doyum olmayan bulutsuz geceler baþlamýþ, bacalardan çýkan duman ve sisin bir açýlýp bir kapanmasý, “yollar açýk, mektup gelir artýk umudu” veriyordu Ayþe’ye.
Ayþe böyle gecelerde, yerlerde sokak lambalarý ýþýðý altýnda ince cam kýrýklarý gibi bir yanýp bir sönen parýltýlara dalarak, uykusuz, sabahlara kadar Hasan’ý düþünüyordu. Onu çok özlüyordu. Fýrtýna Yedi Tepe’nin beyazlaþmýþ sokaklarýnda hükmünü sürdürürken, Ýstanbullularýn çoðu uykunun kollarýnda, o hala pencerenin önünde uyanýktý. Güneþ ilk ýþýklarýný göndermeye hazýrlanýrken Hala sabah namazý için abdestini almaya kalkmýþtý. Ayþe duydu onun kalktýðýný. Hiç sesini çýkarmadan ortalýðýn aydýnlanmasýna daldý.
Hala abdestini aldý, beyaz tülbendini dolandý ve kainat sahibinin önünde diz çöktü. Kudretinden medet umuyordu Yaratan’ýn.
Günler hep böyle geçti Hasan’ýn evinde. Gün,gece; uyku, uyanýklýk saatleri birbirine karýþarak geçti günler. Bir tek deðiþmeyen, biraz daha büyümüþ olan Sevgi’nin yaramazlýklarýydý.
Komþulardan bir tek Perihan Ayþe’deki çöküntünün derinliðinin farkýndaydý. Ayþe’nin odasýnýn ýþýðýnýn sabahlara kadar yanmasý onu tedirgin ediyordu.
Perihan kadýn’ýn Ayþe yaþlarýnda, konfeksiyon atölyesinde çalýþan bir kýzý vardý.
Bir gün atölyeye yeni elemanlar alýnacaðý haberiyle geldi eve Zehra. Perihan kadýnýn kafasýnda bir þimþek çaktý. Tam Ayþe’ye göreydi. Bu kadar sýkýntýsý, belki oyalanacak bir iþi olursa geçer, diye düþünüyordu.
Açtý ona konuyu:
Hem oyalanýrsýn, hem zamanýn geçer. Düþünmeye bu kadar vakit ayýrmazsan, sen de evdekiler de biraz rahatlarlar. Ýyi olur bence.”
“Hiç böyle bir þey düþünmemiþtim bu güne kadar. Biraz düþüneyim”
Bu teklifi aldýktan sonra, artýk iyice babasýna benzeyen Sevgi’yle daha çok ilgilenmeye baþladý. Artýk her þeyi daha iyi anlýyor, annesini soru yaðmuruna tutuyordu. “Sevgi de olmasa” ne yapardým” diye düþünüyordu onun artýk mantýklý hale gelen sorularýný cevaplarken. Onun babasýnýn gözlerinin týpkýsý olan gözlerinin içine dalýyor, ciðerine sokasý geliyordu.

Hasan, Bosna’da kýzýný hayallerinde büyütüyordu. Her gün onu düþünüyor, ne kadar boy atmýþ olacaðýný kafasýnda tasarlamaya çalýþýyordu. Saray Bosna’da sular kesilmiþti. Haftalardýr elektrik yoktu. Tüm santraller Sýrplar tarafýndan tahrip edilmiþ, hayat durmuþtu. Tam bir ölüm sessizliði içindeki þehirde zaman zaman feryat figan sesleri sessizliði bozan tek þeydi. Patlamayan bombalardan ince gri dumanlar yükseliyordu.
Hasan ve ekibi yeni patlamýþ bir bomba etrafýndaki, sað kalanlarý hastaneye yetiþtirmeye gayret gösteren Kýzýlay ekibine yardým ediyorlardý.
Eli bastonlu, beli bükülmüþ, süt beyazý sakallarý göðsüne kadar sarkmýþ yaþlý bir adam kulübesinden çýkmýþ, hastane olarak kullanýlan okul binasýna doðru ilerlemeye çalýþýyordu. Ne yazýk ki fazla ilerleyemedi. Sýrp hücumu yine baþlamýþtý. Hem yangýn, hem tahrip bombalarý atýlýyordu uçaklardan. Tekrar evine girdi zor bela yaþlý adam. Bodruma sýðýndý ve þehrin büyük meydanýna bakan bodrum penceresinden meydanýn sessizliði ve ýssýzlýðý görünüyordu. Çevredeki binalardan alevlerle birlikte apartman boyu dumanlar yükseliyordu. Yaþlý adam, topraklarýný, dinlerini, inançlarýný korumak için savunma durumunda olan Bosnalýlar için dua etti Yaratan’a. Birkaç dakika sonra tekrar hücum baþladý. Alevlere yeni alevlerin, dumanlara yeni dumanlarýn eklendiðini yaþlý adam gözleri yaþlý seyrediyordu. Dev gibi elleri olsun istedi o an, beli bükük olmasýn, sakalý ak olmasýn istedi. “ hey gidi günler... gün ola harman ola, ama ben göremem” diye geçirdi içinden.

Ayþe Ýstanbul’da her günkü iþleriyle yine kafasýnda hep Hasan, uðraþýp duruyordu. Mektuplarýn uzun süre kesilmesinden sonra bir iki mektup daha almýþ Hasan’dan, kafasý biraz rahatlamýþtý. Son zamanlarda mektup gelme zamaný, havalar uygun olmasýna raðmen oldukça uzamýþtý. Ýçinde büyük bir sýkýntý vardý bu sefer. Süre daha da uzayýnca dayanamayýp askeri birliðe gidip sormaya baþladý gecikmenin sebebini. Birkaç kez gidip geldikten sonra, bir cevap alamayýnca içi acýmaya baþladý. Askeri birlik de bazý guruplardan haber alamadýklarýný söylemiþti çünkü.
Ayþe deliye dönecekti. Gelmeyecekti ne mektup, ne Hasan... içine öyle doðuyordu. Korktuðu baþýna gelmiþti.
Ne yapmalý, kime gitmeliydi?
Haftalar, aylar bu kuþkuyla, korku ve tedirginlikle geçti. Gidiyor birliðin kapýsýna her gün. Her gün ayný belirsizlik cevabýný alýyordu.
Günlerden bir gün, bir haber geldi Ayþe’ye. Haberi veren, askeri arabayla gelmiþ iki askerdi. Bir þe

[senelbenlier]

okumaya devam arkadaþlar

[Kasým Böler]

Senel haným, kitabýnýzdan yayýnladýðýnýz bölünlere severek okuyoruz, yazý fontunu biraz büyültme imkanýnýz varmý acaba?

[senelbenlier]

dün yazýyý büyüterek attým ama göremiyorum acaba kabul etmedimi 31-32-33

[senelbenlier]

tekrarmý atayým yoksa

[secretgarden]

evet hersey güzel ama birazdaha büyük yazýlsa yazýlar daha güzel olur

[senelbenlier]

31-32-33-
söylemiyor, sadece birliðe götürmeye geldiklerini söylüyorlardý. Apar topar hazýrlandý. Koþarak merdivenleri indi.
Komutan onu karþýladý:
“Gel kýzým, konuþacaklarým var. otur” dedi.
“Allahým inþallah hayýrdýr diye içinden geçirerek, beti benzi atmýþ, soluðu kesildiðinden hiç konuþamadan gösterilen yere oturup yüzüne baktý komutanýn.
“Kýzým, biliyorsun uzun zamandýr haber alamýyorduk Hasan’dan. Dün gelen habere göre, kocan büyük kahramanlýklar göstermiþ. Son kargaþa içinde o da varmýþ, ama maalesef onun þehit olduðu haberini aldýk. Tanrýdan size sabýr, ona da rahmet dilemekten baþka elimizden bir þey gelmiyor maalesef.”
Ayþe, “þehit” sözcüðünden sonrakileri hiç duymadý.
“Olamaz. Yalan... yalan deyin ne olur. O yaralandý, gelecek, bana sürpriz yapýyorsunuz! Doðru söyleyin.” Diyerek büyük bir çýðlýk attý. Sonra boþ boþ komutanýn yüzüne baktý ve gerçek olduðunu iyice anlayýnca bir külçe gibi yýðýldý yere.
Onu kaldýrýp divana yatýrdýlar. Hazýrda beklettikleri saðlýk ekibi ilk müdahalesini yaptý hemen orada. Uzunca bir süre yattý orada.
Ayýldýðýnda, “bir rüya gördüm, çok korkunçtu” diye düþündü ve etrafýna bakýndý. Hayýr... gerçekti. Baþladý hüngür hüngür aðlamaya. Gözlerinden yaþ yerine kan akýyordu sanki. Onsuz nasýl yaþardý!
Son teselli görevlerini de yaptýktan sonra, bir daha kontrol ettiler ve bir arabaya bindirip gönderdiler onu evine.
Ayþe eve vardýðýnda feryadý bütün sokaðý çýnlattý. Bütün apartman baþýna toplanmýþtý.
Komþular hep birden onu teselliye çalýþýyorlar, o durmadan,
“Hasaným, beni býrakýp nerelere gittin! Hani gelecektin!” diye durmadan feryat ediyordu.
Perihan kadýn onu kucaklýyor arada bir de,
“Bak kýzým, þehitlik mertebesi çok kutsaldýr. Her insana nasip olmaz! Üzülme!” diyerek onu teselli ediyordu.
Ayþe, haftalarca, aylarca, gözlerinde hiç yaþ kalmayýncaya kadar aðladý. Her gün Hasan’ýn kýyafetlerini çýkarýyor ortalýk yere, her birine teker teker sarýlýyordu.
Hala, Ayþe’nin periþan halini Sevgi’den gizlemeye çalýþsa da boþunaydý. Sevgi’nin artýk aklý eriyordu her þeye. Biliyordu... babasý artýk gelmeyecekti. Hala, hasta haline raðmen Sevgi’nin her ihtiyacýný görüyor, kendine bile bakacak hali kalmamýþ olan Ayþe’ye bir de onu yük etmemeye çalýþýyordu.
Komþular hiç aksatmadan gelip gidiyorlar, onlarý yalnýz býrakmýyorlardý. Hele Perihan kadýn, her iþlerine koþuyordu.

[senelbenlier]

büyük yazý kabul etmiyor arkadaþlar...siz okurken kopyalayýp büyütün ..iyi okumalar

[senelbenlier]

34...39-Ayþe Hasansýz gecelere çalýþýyor, ama olmuyordu. Sabahlara kadar fotoðraflarý döküyor ortaya, teker teker bakarak aðlýyordu.

Ayþe’nin artýk sakinleþti diye düþünüldüðü bir gündü. Sakince yemeðini yemiþ, hiç aðlamamýþ ve yine sakince yatmaya gitmiþti. Gece yarýsý, þiddetli bir çýðlýk, bir baðýrma sesiyle irkildi Hala. Hemen koþtu sesin geldiði odaya. Ayþe’yi yatak odasýnda sürekli çýðlýk atýp, arada abuk sabuk konuþur ve saçlarýný yolar buldu.
Ne yapacaðýný þaþýran, eli ayaðýna dolaþan kadýn hemen en yakýn komþuya haber etti. Bir doktor çaðýrdýlar. Doktor teskin edici bir iðne yaptý. Ýlaç verdi.
Ayþe, kendinden habersiz yatarken, Sevgi etrafta þaþkýn þaþkýn dolaþýyordu. Annesine her fýrsatta sokuluyor, kendinde olmayan vücuduna sarýlýp, annesinin karmakarýþýk olmuþ saçlarýný düzelterek onu o küçük elleriyle teselliye-kendince-çalýþýyordu. Onu öpüyor,
“Anneciðim... anne!” diye gözlerini açýp ona bakmasýný bekliyordu. Bunu yaparken O küçücük çocuk bile hayatýn aðýr yükünün omzunda olduðunu hissediyordu.
Hasan’sýz günler de gündü ve geçecekti. Ayþe de yavaþ yavaþ bunu kabullenmeye baþladý. Kýrgýn, üzgün, ama ne yapsýndý... Bir küçük çocuðu vardý ortada. Hem de Hasan’ýn gözleri gibi gözlere sahip biri... Hasan’ýn en büyük hatýrasý. Onun için yaþamalýydý.



















Dul Ayþe






Bütün sevgisini kýzýna vermiþti Ayþe. Zamanýnýn tümünü onunla geçiriyordu. Perihan kadýn ve kýzý Zehra, bir abla, bir kardeþ gibiydiler gerçekten ona.
Bir gün Zehra yeniden iþ teklif etti ona:
“Gel seni iþe koyalým Ayþe abla. Ben patronla konuþurum. Hala sevgiye bakar. Ýþimiz çok güzel”
“Belki iyi olur” sözlerine Ayþe’nin,
“Bunu, peki, olarak düþünüyorum ve patronla yarýn görüþeceðim” deyip yüzüne baktý onun Zehra. Ayþe hiçbir þey demeyerek, onayýný belli etti.
Ertesi gün sevinçle geldi Zehra:
“Müjde, Ayþe! Patronla konuþtum. Gelsin görüþelim dedi” diyerek girdi içeri.
O gece Ayþe oturup Hala’yla uzun uzun konuþtu. Çalýþmak istemiyordu. Ama avunmak, teselli olmak, bir þeylerle oyalanmak lazýmdý. Artýk o yoktu. Onsuz yaþamayý, hayatla mücadele etmeyi, ayaklarýnýn üzerinde durmayý öðrenmeliydi. Kýzýnýn bundan sonra hem anasý, hem de babasý olacaktý.
“Hala, sen Sevgi’ye bakarsan, ben de çalýþýr çabalarým” diyerek onun kesin görüþünü almak istedi.
“Sen kaygýsýz ol kýzým. Benim de oyalanacak bir þeyim olur. Ona bakarým.”
Hala’nýn bu sözleri rahatlattý Ayþe’yi. O gece erken yatmalýydý. Yarýn iþ için görüþmeye gitmek için karar verilmiþti. Kucaðýnda uyuklayan kýzýný yataðýna yatýrdý. Kendisi de yattý, ama uzun süre uyuyamadý.
Sabah olduðunda Ayþe erkenden kalkmýþ hazýrlanmýþtý. Zehra’yla birlikte, erkenden yola çýktýlar. Fabrikaya geldiklerinde, hemen patronun odasýnýn olduðu kata çýktýlar. Ayþe odaya girmekte hâlâ kararsýzdý. Acaba iyi mi ediyordu? Kalbi küt küt atmaya baþladý. Girdiler sonunda.
“Günaydýn efendim. Size bahsettiðim arkadaþým Ayþe haným bu” diyerek tanýttý onu. Patron:
“Buyurun oturun. Hoþ geldiniz. Zehra anlatmýþtý sizi. Burasý bir konfeksiyon fabrikasý. Nasýl çalýþacaðýnýz konusunda ustabaþý size yardýmcý olacak. Bir soracaðýnýz varsa sorun”
Teþekkür ederek ayrýldýlar odadan. Atölyeye geldiklerinde ustabaþý onlarý karþýladý. Onu tezgahlarýn baþýnda nasýl çalýþýldýðýný, kendisinin yapacaðý iþlerin neler olduðunu birer birer izah etti ve güvenliði için dikkat etmesi gereken kurallarý sýraladý.
Büyük bir atölyeydi çalýþacaðý birim. Burada çok sayýda kadýn ve kýz çalýþýyordu.
Ayþe de bir makinede elbiselere ilik açacaktý. Þimdilik kolay gibi görünüyordu. Ama ustabaþýný pek gözü tutmamýþtý. Pek sývaþýk bir tipti. Ýþ gösterme bahanesiyle sürekli ona yaklaþýyor, neredeyse ona sürtünecek kadar yakýn duruyordu hep. Ayþe, onun daha ilk günden samimiyet kurma peþinde olduðu hissine kapýlmýþtý.
Ayþe, kolay sandýðý iþin pek de kolay olmadýðýnýn farkýna vardý. Ne de olsa acemisiydi iþin. Ustabaþý da bunu fýrsat biliyor ona hep yardým ediyordu. Ayþe, ürkek bir kuþ gibi tedirgindi.
O gün akþam olup, mesai bittiðinde, çýkýþ kapýsýnda Zehra ile buluþtular. Eve varýncaya kadar, o gün baþlarýndan geçen olaylarý birbirine anlattýlar.
Ayþe koþarak çýktý evinin merdivenlerini. Kapýyý hýzla açtý. Yavrusunu, Sevgi’sini özlemiþti. Sevgi de zaten onu bekleyip duruyordu.
“Annecim” diyerek kollarýna atýldý. Kýzýna sarýlýrken hala’ya sordu:
“Halacýðým, ne yaptýnýz bu gün... umarým seni yormamýþtýr!?”
“Yok kýzým. Onunla oynadýk, yemeðimizi yedik ve uyuduk. Çok akýllý bir kýz annesi” diyerek Sevgiyi övdü Hala.

Bu sahne her akþam yaþandý evde. Olaylara biraz alýþmýþlardý. Her gün Ayþe iþine gidiyor, akþamlarý genelde çok yorgun döndüðü için yemekten hemen sonra kýzýný koynuna alýp uyumaya, odasýna çekiliyordu.
Aradan aylar geçmiþti. Günlerden bir gün, atölyede çalýþýrken ustabaþý ona bir yýðýn kutu vermiþ, onlarý aþaðýdaki ambara koymasýný istemiþti. Ayþe kutularý aldý ve ambarýn merdivenlerinden aþaðýya indi.
Burasý çok sessiz ve karanlýk bir yerdi. Tavandaki pencereden sýzan ýþýkta olmasa hiçbir þey görünmeyecekti neredeyse. Biraz ilerledi. Kutularý býrakacak uygun bir köþe bulup býrakarak hemen koþar adým çýkmaktý iþinin baþýna. Saða sola bakýndý. Alel acele kutularý yerleþtirdi bir köþeye. Tam arkasýný dönüp gidecekti ki, bir kol sarýldý beline.
O an hýzlý bir þekilde düþündü. Çýðlýk atsa rezil olacaktý. Kimse ne olup bitiðini bilemezdi ki... baðýrmak rezillik olurdu. Kendi kendine kurtulmalýydý ondan. Çýrpýndý. Kaçmaya çalýþtý. Onu saran kollarýn sahibi bir yandan da boynunu öpmeye çalýþýyordu. Ayþe boynunu öpmesini engellemek için kendini zorlarken yerdeki kutulardan birinin üzerine yan bastý ve yere yuvarlandýlar beraber. Adamýn bir eli belinden sýkýca tutuyor, öbür eli bacaklarýnda geziyordu. Nasýl olduysa bir ara elinden kurtuldu adamýn duvarda dayalý duran tahtalardan birisini kaptý ve hýzla adamýn kafasýna indirdi. Koþarak merdivenleri çýkacak kadar zaman bulabilmiþti.
Üstünün baþýnýn yýrtýðýyla hemen patronun odasýna koþtu sekreter onu engellemek istediyse de baþarýlý olamadý.
Patron babacan bir adamdý. Onu baþýndan sonuna kadar dinledi önce, sonra ustabaþýný hemen iþten attý.

[senelbenlier]

atýktan sonra ..bu aradaki boþluðu düzeltemedim ..malesef

[nizipli_mehmet]

yazýnýzýn devamýný bekliyoruz çok güzel...

[senelbenlier]

takip ettiðinizden dolayý teþ.

[senelbenlier]

41----
O günden sonra Ayþe iþine daha bir sýký, dört elle sarýldý. Huzurla çalýþmaya baþladý.
Aradan aylar geçmiþti. Bir gün Ayþe’yi garnizondan çaðýrdýlar. Ýþten izin alýp hemen koþturdu. Onu bir toplantý salonuna almýþlardý. Salonda kendisinden baþka bir yýðýn insan vardý.
Komutan bir konuþma yaptý onlara ve sýrayla þehitlik madalyasý verdi orada bulunanlara.
Salonu terk ettiðinde komutanýn,
“Kýzým, eþin Hasan þehitlik mertebesine eriþti. Vataný için seve seve canýný verdi. O bir kahramandý. Bu madalyayý almaya hak kazandý. Sana onun madalyasýný takdim etmekten þeref duyarým.” Sözleri hâlâ kulaðýndaydý. Madalyayý çýkardý cebinden, komutandan alýrken öptüðü gibi, sokak ortasýnda bir daha öptü ve yerine koydu yeniden. Komutandan madalyayý alýrken aðladýðý gibi bir aðýt tuttu onu sokak ortasýnda. Yüzlerce aile vardý içeride. Kimilerinki þehit, kimilerinki gaziydi. Hepsi çok üzgündü. Hiç kimse canlarýný askere gönderirken onlarýn geri gelemeyeceklerini akýllarýndan geçirmemiþlerdi.
Fidan gibi delikanlýlarýn çoðu, kollarýný, bacaklarýný yitirmiþlerdi. Acýsý tazelenmiþ Ayþe’nin küllenen ateþ yine içini bir kor gibi yakmaya baþlamýþtý. Cebindeki madalyaya dokunuyor parmaklarýyla ve, “Hasan gelecekti. Öyle demiþti” diyerek kendi kendine konuþuyordu. Bu haksýzlýktý...
Eve gelip yukarý çýktýðýnda, Hala ve Sevgi uyumuþlardý. Madalyayý yastýðýnýn altýna koydu ve yataða uzandý. Gözlerini kapattý. Hasan’ýn hayali yanýndaydý. Sanki hiç gitmemiþti. Kapýdan eðilip onu süzüyordu. Hep böyle þakalar yapardý. Ayþe yi kýzdýrýrdý. Ne tatlý bakardý ama...
“Gel aþkým, gel! Ne olur gel! Biliyorum sen ölmedin. Ruhun hep bizimle. Bizi terk etme ne olur” diye sesli sesli konuþtu kendi kendine.
Gözünü açtýðýnda ne Hasan vardý ne de ona gülümseyen gözler.
Aðladý, aðladý ve daldý sonunda...
Artýk o zayýf bünyesi dayanamýyordu. Sabaha kadar kabuslar gördü o gece. Sabah uyandýðýnda Hala kalkmýþ erkenden kahvaltýyý hazýrlamýþtý. Elini yüzünü yýkadý oturdu masaya. Sevgi henüz uyanmamýþtý. Hala’yla dertleþerek son çayýný içmeye baþladý. Çantasýndan bir paket sigara çýkardý. Bir tane yaktý ve paketi masanýn üzerine koydu. Hala þaþýrdý onun bu hareketine:
“Kýzým, yavrum, sigaraya mý baþladýn!”
“Sorma halacýðým... acýmý hafifletiyor.”
“Yapma kýzým, daha yaþýn çok genç. Kendini toparla.canýna yüreðin acýsýn!”
“Olmuyor. Onu unutamýyorum bir türlü. Keþke onu bu kadar sevmeseydim.” Dedikten sonra giyinip hazýrlandý. Kýzýný yataðýna eðilip öptü. Sevgi açtý hemen gözlerini. Annesi onu giydirip saçlarýný taradý. Kucaðýnda masaya kadar taþýdý. Kahvaltýsýný eliyle yaptýrmaya baþladý.
Sevgi durmadan sorular soruyordu:
“Anne babam ne zaman gelecek? Onu çok özledim? Yanýna gidelim...”
“Bak Sevgi, baban artýk gelmeyecek. O bir melek oldu. Bizi hep bulutlarýn üzerinden izleyecek. Akýllý durursan sevinecek, yaramazlýk yaparsan üzülecek.”
“Melek ne demek anne? Ben de melek olmak istiyorum!”
Ayþe, onun sorularýna daha fazla cevap veremedi. Koþarak banyoya gitti. Hala, Sevgiye kahvaltýsýný kendisi yaptýrmaya baþladýðýnda, banyodan Ayþe’nin hýçkýrýklarý duyuluyordu.
Elini yüzünü yýkadý. Mantosunu giydi ve evden çýktý. Biraz oyalanmýþ ve gecikmiþti. Zehra’ya bakýndý. Yoktu. Erken gitmiþ olmalýydý. Daha fazla gecikmemek için aceleyle caddeye yürüdü.
Ýþe geldiðinde, zamaný unutmuþ olduðunu, oldukça geç kaldýðýný anladý. Yeni ustabaþý sert bir þekilde- alayvari-
“Ooo, Ayþe haným, buyursunlar. Niye zahmet ettiniz!?” diyerek azarladý onu.
“Bir daha olmaz efendim. Çok özür dilerim” diyerek aceleyle makinesinin baþýna oturup çalýþmaya baþladý.
Büyük bir gayretle çalýþýyor, yorgun argýn evine gidiyordu. Aldýðý maaþ zar zor idare ediyordu. Ýþini kaybetmemek için büyük bir titizlik gösteriyordu. Ona þehitlik maaþý baðlamýþlardý. Ama o, o maaþa hiç dokunmuyordu. Bankada kýzýnýn adýna bir hesap açtýrarak, Sevginin geleceðini garantiye almak istiyordu.



Ýkinci Aþk- Ýkinci Yangýn

Aradan uzun bir süre geçti. Mevsimler döndü durdu birbiri peþi sýra. Bir tek Hasan dönmüyordu.
Sevgi büyümüþ, okul çaðý gelmiþti. Defterler kalemler alýndý. Formasý giydirildi. Artýk o okulluydu.
Çok seviyordu okulunu Sevgi. Her gün okullu kýzýný özenle giydiriyor Ayþe, onu servisine eliyle bindiriyordu.
Ýþ arkadaþlarý arasýnda Ahmet adýnda biri vardý. Ayþe’ye her fýrsatta yardým ediyordu. Ayný semtte oturuyor oluþlarýndan birkaç kez beraber yürümüþler iþe giderken, sonra bu alýþkanlýk epey sürmüþ ve birbirleriyle dertleþir olmuþlardý.
Yine bir gün Ahmet’le yan yana yürürlerken Ahmet’in eli eline deðdi Ayþe’nin. Ýçi ürperdi birden. Tüyleri diken diken oldu. “nedir bendeki bu deðiþiklik Allahým!?” diye düþündüðü sýra Ahmet usulca elini tutmuþtu. Nedense hiç elini çekmedi. Öylece kalakaldý. Kanýnýn donduðunu hissetti. Olamazdý böyle þey... ne yeri, ne de zamanýydý. Ama çekemedi elini. Bir müddet öyle, sesizce yürüdüler.
Artýk her gün, aksatmadan yol boyu yürüyorlardý. Ayþe bu iliþkiye bir ad koyamamýþtý. Neydi bu. Aþk mýydý!? Hayýr, aþk olamazdý. O zaten Hasan’a aþýktý. “Olamaz,... olmamalý! Ben kalbimin kapýsýný kapattým. Hasan’ý unutamam! Unutmamalýyým. O ilk göz aðrým benim!” diye, kendi kendine öfkelenerek düþündü. Aklýndan, Hasanla geçirdiði mutlu günleri, düþündü: onu ölesiye sevmiþti. Ürperdi. Tüyleri diken diken oldu. Ýçinden, peki, bu elini tuttuðum adam kim! Niçin, ona her dokunduðumda içim bir hoþ oluyor! Aklýmý mý kaçýrýyorum” diye düþündü.
Ayþe bunlarý içinden geçirirken Ahmet’le yine el eleydiler. Bu düþüncelerin etkisiyle elini çekmek istedi. Yine ilk seferki gibi, yapamadý. Sevgi neydi!? Bir dokunuþ, bir temas mýydý!? Ýçini titreten, adýný koyamadýðý bu duygu aþk mýydý?
Bu kafasýnda döndü durdu gün boyu. Gece sabahlara kadar düþündü. Bunu birisiyle paylaþmalýydý. Kime açabilirdi. Hala’ya anlatsa o yaþlý kadýn acaba anlar mýydý. Sonra Zehra aklýna geldi. Ne de olsa o gençti. Aþktan anlardý.
O gün Zehra’ya kendisiyle kalmasýný rica etti. Zehra onun yalnýzlýk çektiðini bildiðinden, bu teklifi seve seve kabul etti.
O gece Zehra’yla sabaha kadar konuþtular. Zehra durumu anlamýþtý. Sonunda ona þu aklý verdi:
“O adamý seviyorsun. Býrak kendini, ölenle ölünmez. Gençsin, güzelsin... kýzýn daha küçük sayýlýr. Aklý ermeden o da o adamý sever, baba bilir.”
Ayþe’nin aklý yatmýþtý yatmasýna da, yine de içine sindiremiyordu. Ne olursa olsun, Hasan’a ihanet olarak düþünüyordu bir baþkasýyla beraber olmayý. Düþünmek korkunçtu. Bir türlü içinden çýkamýyordu.
Her gün Ahmet’le buluþuyor, dertleþiyordu o kadar... iþ kendiliðinden zamana býrakýlmýþtý. Böylesi uygun gelmiþti ona. El ele, aþýklar gibi gezmeleri bile düþüncesini deðiþtirmiyor, bir türlü kesin kararýný veremiyordu.

Bir gün, Ahmet,

[senelbenlier]

hadi arkadaþlar bu gün yaþadýnýz .......iki bölüm oldu ....iyi ve neseli okumalar