Bosna’ya bir Yolcu

[senelbenlier]

201-
ama, yurt çýkmasý baþkaydý. Orada daha rahat olurdu.
Üniversite açýldýðý gün, kendisi gibi yüzlerce genç toplanmýþtý. Konferans salonu bir bayram kutlanýrcasýna coþkuyla dolu gençlerle dolmuþtu.
Rektör, dekan ve hocalarýn konuþmalarýyla baþladý sonra bölümler ayrýldý. Herkes kendi bölümüne daðýldý. Konuþmalar o kadar uzun sürmüþtü ki sýkýlmýþlardý.
Okulun ilk gününde konuþmalar, tanýþmalar, tören derken bütün herkes çok yoruldu.
Sevgi'nin güzelliði okuldaki o kadar kalabalýk arasýnda dikkatleri çekiyordu. Bir gören ona mutlaka bir kere daha bakýyor, çoðu ondan gözlerini hiç ayýramýyordu. Yakýnýnda bulunanlar-bir bahaneyle-hemen ellerini uzatýyor tanýþmak istiyor, yakýnlýk gösteriyorlardý.
Sevgi þaþkýndý. Akþam olup eve vardýðýnda yorgunluktan ölmek üzereydi.
“Aman tanrým tabanlarým patladý. Caným çýktý” diyerek Fatma teyzenin o ihtiyar halinde elinden geldiðince hazýrladýðý sofrayý gördü.
Yýllar önce Melek hanýmýn kendisine yapmýþ olduðu iyilikleri unutamamýþtý bir türlü. Onun için onun kýzý Sevgi’ye elinden geleni yapmak istiyordu. Elde yok avuçta yoktu ama, fakat yine de güzel bir tarhana çorbasý, etli nohut ve güzel bir bulgur pilavý yapmýþtý. Yanýna da ayranla bir baþ soðan koymuþtu ki, tamamdý her þey.
Sevgi,
“Fatma teyze, neler de hazýrlamýþsýn. Yorulma sen benim için, ben ne olsa yerim. Yapma bir daha ne olur, darýlýrým” diyerek onun boynuna sarýldý. O buruþuk, ama yumuþacýk yanaklarýndan öptü.
Sonra içeri girdi. Müslüm amca her zamanki yerinde oturuyordu.
“Nasýlsýn Müslüm amca? Ýyi misin?”
“Ýyiyim kýzým. Sen ne yaptýn? Nasýl geçti günün?
Ellerini yýkadý hemen sofraya oturdu. Sofrada hem yemek yiyorlar hem de sohbet ediyorlardý. Onlara o günün heyecanlý olaylarýný bir bir anlattý sofrada.
Günler geçti. Okulda dersler baþlamýþtý. Yurt henüz çýkmamýþtý. Sabýrsýzlanýyordu. Yeri çok rahattý aslýnda. Fatma teyze ona çok iyi bakýyordu. Hele akþam sohbetlerinde Müslüm amcayla konularý tartýþýp, ondan fikir almaktan öyle haz duyuyordu ki...
Günlerden bir gün okuldan her zamankinden daha sevinçle geldi eve. Yurda giriþ sýrasý gelmiþti nihayet. Arkadaþlarýyla daha çok zaman geçirecekti artýk. Haberi bir çýrpýda anlattýðý Fatma teyze ona çok iyi bakýyordu. Çünkü Sevgi geldiðinden beri evlerine bir hareket ve neþe gelmiþti. Kocasý Müslüm amcayla Fatma teyze artýk eskisi kadar konuþmuyor olduklarýndan paylaþacak bir þeyleri kalmamýþtý. Onlar bir evde yaþayan iki yabancýydýlar. Oysa yýllar önce birbirlerini ne çok severlerdi. Artýk aþklarý bitmiþ, o heyecanlarý yerini sýkýcý alýþkanlýklara býrakmýþtý. Ýþte Fatma teyze için evdeki deðiþmeyen bu sýkýcý durumu Sevgi’nin geliþi deðiþtirmiþti. Ama gidiyordu iþte evin neþesi. Gitmemesi için ýsrar ettiyse de olmadý.
“Teyzeciðim, üzülme. Temelli gitmiyorum ki. Hafta sonlarý evci çýkarým. Size gelirim. Yine beraber oluruz” sözlerine Sevgi’nin razý oldu ister istemez. Birlikte hazýrlýk yaptýlar.

Kýz yurdu, üniversite kampusunun içindeydi. Dört katlý koyu renk boyalý bir binaydý. Sevgi, binaya girer girmez koridorun sonunda, müdüriyet yazan odaya girdi. Odada genç bir bayanla orta yaþlý bir kadýn oturuyorlardý.
“Merhaba. Ben müdire hanýmla görüþecektim.”
“Buyurun, ben yurt müdiresi inci? Kayýt için mi?” dedikten sonra buyur etti yanýndaki sandalyeye, sonra art arda sorularý sýralamaya baþladý:
“Ýsminiz, nereden geliyorsunuz?”
“Adým sevgi. Ýstanbul’dan geliyorum.”
“Hangi, bölümdesin?”
“Týp fakültesi.”
“Aferin. Belgelerin hazýr mý?”
“Hazýr. Hepsini tamam ettim. Ýþte burada.”
Belgeleri verdi. Kayýt iþleri tamamlandý. Müdire haným odasýnýn numarasýný verdi ona: 451 dördüncü kat.
Odanýn kat koridorunun ilk en baþtaki oda olduðu söylenmiþti. Binanýn asansörü yoktu. Basamaklarý tek tek, dinlene dinlene, elindeki aðýr valizi sürükleye sürükleye çýktý. Yorgunluðuna raðmen yine de kendini mutlu hissediyordu. 451 nolu odanýn önüne geldi. Kapýyý hafifçe araladý. Ýçeride altý tane ranza ve dolaplar vardý. Sevgi saðýna soluna baktý. Sadece iki yatak dolu gözüküyordu. Gerisi boþtu. Boþ olanlardan birisini seçti ve eþyalarýný yerleþtirdi. Dolabý temizlemekten oldukça yorulmuþtu. Biraz dinlenmek için yataðýnýn üzerine oturmak üzereydi ki, içeri uzun boylu, kýsa saçlý esmer bir kýz girdi.
“Merhaba. Yeni misin? Ben Itýr” diyerek elini uzattý.
“Ben Sevgi. Itýr... ne kadar güzel bir isim. Nerelisin?”
“Afyonlu. Sen?”
“Ýstanbul”
Bu kýsa tanýþma faslýndan sonra hemen birbirlerini daha iyi tanýmak için karþýlýklý konuþmaya baþladýlar:
“Hangi bölümde okuyorsun Itýr?”
“Edebiyat öðretmenliði. Ya sen?”
“Týp.”
“Ooo... senin iþin zor. Ay ben dayanamam öyle kan falan görmeye.”
Uzunca bir sohbetin ardýndan beraberce yurdun kantinine yemeðe indiler.

Yurdun yemekleri güzeldi ama, Fatma teyzenin yaptýklarýný þimdiden özlemiþti. Yemeklerini yerken sarýþýn bir kýz yanlarýna yaklaþtý. Selam verip, yanlarýna oturup oturamayacaðýný sordu.
“Tabii” dediler. Itýr yeni gelenle Sevgiyi tanýþtýrdý:
“Bu sevgi yeni oda arkadaþým. Týpta okuyor. Bu da Elif 452 de, hemen yanýmýzdaki odada kalýyor. O da týpta okuyor.”
Sevgi çok sevindi buna.
“O halde yarýn derse birlikte gideriz” diyen Elif’e, “neden olmasýn...” dercesine kafasýný salladý. Üç arkadaþ beraberce kantinden ayrýlýp, yukarý, odalarýna çýktýlar. Itýr’ýn çay makinesi getirmiþmiþ. Birlikte çaylarýný içtiler yemeðin üzerine.
Elif ve Sevgi birlikte kampusu dolaþtýlar, boþ vakitlerinde Elazýð’ý gezdiler. Dersler henüz pek sýký deðildi. Elazýð çok otantik bir yerdi. Harput, yatýrlar, Harput’tan þehre kuþ bakýþý, Hazar gölü çok büyüleyici

[senelbenlier]

205-
gelmiþti Sevgi’ye. Elif beðenmemiþti Elazýð’ý. “Þimdi Ýstanbul’da, Ýzmir’de olmak vardý. Tam gençlerin yaþayabileceði þehirler. Elazýð’da bir bar bile yok.” Sözlerini duyan Sevgi kaþlarýný çatarak,
“ Buraya okumaya geldik.derslerimiz zaten çok aðýr olacak.o tür gezmelere vaktimiz olabileceðini pek tahmin etmiyorum.” Dediði sýra Itýr girdi içeri ve hemen söze karýþtý:
“Konuþmanýn sonunu duydum. Sevgi haklý söylüyor. Ben daha çok doðayý severim. Canýmýz eðlenmek ve dinlenmek istediðinde mesire yerlerine gideriz. Ýsterseniz bir ilki gerçekleþtirelim.”
Sevgi çok sevinmiþti bu teklife.
“Bu çok harika olur” diye atýldý. Elif de,
“Evet, olabilir “ diyerek istemeden onlarýn isteklerine katýlmak zorunda kaldý.
Elif çok hoþ bir kýzdý, ama aklý biraz havalardaydý. Sanki okula deðil de tatile gelmiþti.
Geç saat olmuþtu. Elif Sevgiye,
“Benim tanýdýðým birkaç arkadaþ var. onlarla buluþur hep beraber takýlýrýz” dedi.
“Tamam, yarýn dersten sonra buluþur, dolaþmaya çýkarýz”
Sevginin bu sözlerinden sonra Itýr’ýn,
“Geç oldu arkadaþlar. Hadi yatalým” sözlerine Elif’in tepkisi, “Yahu arkadaþlar hiç bu saatte yatýlýr mý? Sabahlasaydýk... sonra da direkt derse giderdik” þeklinde oldu.
Onun bu sözlerine verecek cevap bulamayan Itýr’la Sevgi, gözlerini ayýrarak ona bakmaktan kendilerini alamadýlar. Durumu anlayan Elif,
“Tamam, kötü bir fikirdi. Vaz geçtim. Ben de gideyim artýk” diyerek konuyu kapatýp kalktý ayaða ve iyi geceler dileyip çýktý odadan.
Elif gidince ikisi de derin bir nefes aldýlar. Hemen yataklarýný hazýrlayýp uyumaya hazýrlandýlar. Itýr baþýný yastýða koyar koymaz uyudu. Sevgi bir müddet yatakta döndü durdu. Bir türlü uyku tutmuyordu nedense. Sonra, evini, annesini ve Sedat’ý düþündü. Gelirken ona söyledikleri hiç aklýndan çýkmýyordu. Sedat'ýn kendisini uzun zamandýr sevdiðini biliyordu. Ama, ona hiç umut vermemiþti. Alp’in terk ediþi onu yýkmýþtý. Alp’le ayrýldýklarýndan sonra uzun süre kimseye karþý bir þey hissetmemiþti. Büyük bir darbe almýþtý bu olaydan. Darbe, sevdiði insanýn ailesinden kaynaklanýyordu. Sevdiði de ona sahip çýkmamýþ ve bu davranýþýyla asýl darbeyi o vurmuþtu. Diðer taraftan, her þeyi bilmesine raðmen, Sevgiyi sabýrla bekleyen ve onu sonsuz bir sevgiyle seven Sedat’a karþý artýk o da bir þeyler hissediyordu.
Belki ilk baþlardaki bu duygu sevgi deðildi. Ama ona bir þans vermeliydi. Hem zaten onu beðeniyordu. Akýllý, terbiyeli, çalýþkan, azimli biriydi. Ve kararýný verdi. Kalktý yataðýndan. Eline bir kalem kaðýt aldý ve gönlünden geçenleri yazmaya baþladý:


Sevgili Sedat,

Hayatýmda sen olduðundan beri, insanlara dair bütün kýrgýnlýklarýmý attým. Sanki her þeyi ilk kez görüyorum. Dün gece, perdeyi çekip, camdan, bembeyaz karýn yaðýþýný izledim. Bunu yapmayalý ne kadar zaman oldu bilmiyorum. Güvenmezdim önceleri kimseye... sen olmadan önce. Çünkü, kime güvendiysem karþýlýðý acý oldu. Ýhanetlerin, terk ediliþlerin, yalanlarýn ortasýnda yaþarken, kendimi ve benliðimi koruma adýna insanlara inancýmý yitirdim. Bir an bile ötesini düþünmeden, kaygýsýzca sevdayý yaþamak, o anýn içinde olmak ne kadar güzelmiþ.
Bir Ýstanbul’u düþünüyorum, bir de seni. Seni bu güne kadar fark edemediysem bu benim suçum. Baðýþla. Þimdi yeni bir baþlangýç yapmak istiyorum.
Ay çekiliyor yavaþ yavaþ. Gözlerim aðýrlaþýyor. Odamda sessizlik, beynimde düþünceler. Uyku çaðýrýyor beni. Gözlerim kapanýyor, yeniden aklýmdan-þu anda-bir sürü cümle geçiyor. Hiç birini toparlayýp söyleyemiyorum. Say ki, yazýp geçmiþim. Bir baþkasýný anlatmak için baþlamýþ cümleler seninle bitecek.
Bak, yine bastýrdý kar. Mucize yaðýyor gök yüzünden. Ortalýk nasýl da beyaza boyanýr birazdan ilk defa sever oldum kýþ mevsimini.
Kelimelerle bitti savaþým. Iþýl ýþýl bakan gözleri daha fazla býrakamazdým merakta. “Evet” diyorum. Yalnýzca bir sorum var. sen yalnýz býrakanlardan olmayacaksýn deðil mi? Bilmem baþka söze gerek var mý? ben de seni seviyorum. Selamlar.
Sevgi.


Sevgi mektubu itinayla katladý. Bir zarfa koyup üzerini yazdý. Mektubu kitabýn arasýna koydu ve yorganýn içine gömülüp gözlerini kapattý.
Sabah uyandýklarýnda, giyinip, kahvaltý için kantine indiler. Güzel bir kahvaltýdan sonra Itýr kendi fakültesine, Elif ve Sevgi de kendi kampuslarýna gittiler. Ellerindeki ders programýna göre dersleri büyük amfideydi.
Dersi veren öðretim görevlisi, yýl boyunca görecekleri eðitimle ilgili bir konuþma yaptý. Bu günkü dersleri Genel eðitimdi.
Ders çýkýþýnda daha önce konuþulduðu gibi kantine gittiler. Itýr da orada bekliyordu onlarý. Sonra, elifin telefonu çaldý. Arayanlar, Elif’in daha önce bahsettiði arkadaþlarýydý. Onlara, kantine gelmelerini söyledi.
Yarým saat sonra, üç arkadaþ kantine geldiler. Gelenlerden ikisi erkek, birisi kýzdý. Hep birlikte toplanýp Elazýð’ý gezmeye çýktýlar. Önce çarþý Pazar dolaþtýlar. Buranýn çarþýsý çok büyük deðildi. Bir iki cadde boyu, sýralý dükkanlardý o kadar. Ama yine de çok yorulmuþlardý.
“Çarþý içinde bulunan camiyi arkadaþýn birisi çok methetti. Gelin gezelim” dedi Itýr. Hep beraber camiye girdiler. Ýzzet Paþa camisi gerçekten ihtiþamlý bir camiydi. Hele içindeki çini süslemeler... tavanda asýlý duran avize o kadar büyüktü ki, hayretle izlediler. Dualar edip çýktýlar.
“Harput’a çýkmadan olmaz” diyen bir arkadaþlarýnýn sözüne uyup, bir araba tuttular ve Harput’a çýktýlar.
Harput yatýrlarla doluydu. Battal Gazi’nin heykelini gördü, Arap Baba’nýn türbesini gezdiler. Hikayesini dinleyip öðrendiler. Harput’ta kebapçýda yedikleri ekmek arasý gerçekten lezzetliydi.
Akþam olmadan yurtlarýna döndüklerinde çok eðlenmiþler ve birbirleriyle kaynaþmýþlardý. Çok yorgun olduklarýndan vedalaþýp ayrýldýlar.

[senelbenlier]

209-
Sevgiyle Itýr, hatta Elif bile erkenden yataklarýna girdiler.
Artýk dersler yoðunlaþmýþtý. Sevgi baþýný kaldýrmadan ders çalýþýyordu. Arada sýrada Melek Anne ile telefonla konuþuyor, Fatma Teyze’nin Ýstanbul’u ne kadar özlediðinden söz ediyor, onlarýn sesini duyunca biraz olsun özlemi diniyordu.
Para yönünden bir sýkýntýsý yoktu. Sað olsun Melek annesi araþtýrýp, onun þehit babasýndan kalan maaþýný baðlatmýþtý. Sevgi ne zaman parasýz kalsa, gidip, bankadan aylýðýný alýyordu. Arada bir de Melek Anne ona koli gönderiyordu. Koli geldiði zamanlar arkadaþlarýna haber gönderiyor, toplanýp, hep birlikte kendilerine ziyafet çekiyorlardý. Yurdun odalarýnda çay piþirmek yasaktý. Ama, Elif’in getirdiði ufak cereyanlý ocak iþe yarýyordu.
Birinci sýnýfta eðitim dersleri aðýrlýktaydý. Kitaplar çok kalýndý. Latince kelimeler çok zordu. Bunlarýn hepsini ezberlemek oldukça zordu. Bazý zamanlar iyice býkýyor ders çalýþmaktan, o zaman kaðýda kaleme sarýlýyor, Sedat’a mektup yazýyordu. Onun mektubuna karþýlýk gönderdiði mektubu açýyor, arada bir yeniden okuyordu. Bu gün de býkmýþtý ders çalýþmaktan. Çýkardý Sedat’ýn mektubunu sakladýðý yerinden ve okumaya baþladý:



Merhaba Sevgi

Uzak durdum. Duygularýma gem vurdum. Sevda yorgunuydun. Yarým kalan aþkýnýn yüzünde býraktýðý acý izlere bir tane de ben eklememek için. Bilsen, nasýl içim yanýyor.sadece birisi sevsin diye beni... ben de onu seveyim. Yüzündeki acý izleri silmek için yanýndayým. Birlikte paylaþacaðýmýz çok þey olduðunu düþünüyorum. Aþkýmýzý büyütmek,sevgiyle yaþamak varken beklemek, inan çok zor geliyor. Þimdi beraber olsak. Kýrlarda el ele gezsek. Dalgalarý seyretsek sahilde. Sonra sokulsam koynuna. Sarý saçlarýn rüzgarda uçuþsa, yüzüme çarpsa.
Kendime, sensizliðin dayanýlmaz olduðunu bin kez tekrarladým. Yokluðun bir kez daha yýktý beni. Seni çok seviyorum. Okulum olmasa, býraksam her þeyi, sana koþsam... ulaþabilir miyim?
Bu hýrsla çok daha sýký sarýldým kitaplarýma. “Gelin!”diyorum içindekilere, gelin de beynime girin. Doldurun orayý bilgilerle. Okulum bitsin, kavuþayým Sevgi’me bir an önce.
Daha yeni ayrýldýk. Ama, bana asýrlar gibi geliyor. Çabuk geçin, yazlar, kýþlar bir su gibi geçsin seneler. Ben onsuz, havasýz, susuz nasýl yaþarým. Döküldü göz yaþlarým, dinmiyor. Sevgisiz zaman hiç geçmiyor.
Seni çok... ama çok seven Sedat.

Sedat’ýn mektuplarý artýk sýklaþmýþtý. Her hafta bir tane geliyordu. Artýk aþk þiirleri yazýyor, sevgi sözcükleriyle dolduruyordu sayfalarý. Kenarýna onun adýný diziyor, kalpler çiziyor, mektubun ucunu yakmayý da unutmuyordu.

Sevgi artýk çok mutluydu. Ýdeallerine yavaþ yavaþ ulaþýyordu. Onu seven annesi, sevgilisi ve okulu vardý. Onlarýn yüzünü güldürecek ve baþaracaktý. Çok uzaklarda, yaþayýp yaþamadýðýný bilmediði annesi için büyük adam olacaktý.
Bunca senedir hep o ezilmiþti. Artýk ezilmeyecekti. Ýnadýna insanlarý sevecek, onlara yardým edecekti. Baþka bir yerlerdeki Sevgiler sevgisiz büyümesinler diye...

Türkiye’nin dört bir ucundan gelen mektuplar daðýtýlýyordu. Ýçlerinde Sevgi’ye de mektup vardý. Sevgi, heyecanla mektubu aldý. Gayri ihtiyari dudaklarýna götürdü ve öptü. Mektup, “Caným Kýzým” diye baþlýyordu. Canýndan çok sevdiði Melek annesiydi mektubu yazan. Rahat bir soluk aldý.
Yaþantýsýnda çok önemli bir yer teþkil ediyordu Melek haným. O olmasaydý, Sevgi þimdi buralarda olamazdý. O sýrada diðer arkadaþlarý da kendisi gibi duygulu anlar yaþýyorlardý. Yüzlerine baktý hepsinin. Kimisi dargýn, kimisi düþünceli, kimisi de ha bire gevezelik ediyordu.
Sevgi hiç konuþmuyor, mektubu okumaya çalýþýyordu. Melek hanýmýn el yazýsý bozuktu. Mektubu daha iyi okuyabilmek için, ýþýðýn altýna geldi. Arkadaþlarýndan bazýlarý da mektuplarýný okurken itiþip kakýþýyor, þakalaþýyorlardý.
Melek haným onu çok özlediðini, okulunu çabuk bitirip dönmesini, onun tatlý yüzünü, çocuk bakýþlý o mavi gözlerini görmek için sabýrsýzlandýðýný yazýyordu. Aklýndan kendisini geçirdikçe, sarýlýp öpmek isteðinin yoðunlaþtýðýný, göz kapaklarýndan yaþlar süzüldüðünü anlatan satýrlarýný okuduktan sonra Melek hanýmýn tutamadý daha fazla kendini Sevgi. Göz yaþlarý iri iri, çabuk çabuk yanaklarýndan akmaya baþladý. Sonra, göðsünün derinliklerinden gelen hýçkýrýklarla sarsýldý.
Sevgi annesinin mektubunu defalarca okudu. Saat ikiye daha yeni gelmiþti. Ama dýþarý sanki yavaþ yavaþ aðarýyordu. Gittikçe aðaran gün iyice ýþýyýnca sevgi kazaðýnýn koluyla gözlerini sildi. Sabaha kadar aðlamasý dinmemiþti.
Bu mektup, onda çok büyük bir duygu yoðunluðu baþlatmýþtý. Okula baþladýðý gün, sanki dün gibiydi. Ama dördüncü sýnýftaydý iþte. Artýk hep hastanedeydi. Stajyer doktor olmuþtu. Kendini sürekli beyaz önlük içinde görmek ne zevkli bir þeydi.
Bu arada Sedat'la olan arkadaþlýklarý daha da ilerlemiþti. Boþ vakitleri pek olmuyordu ama, fýrsat bulur bulmaz ilk iþi sevgilisi ve melek annesine mektup yazmak oluyordu. Bir þiir kitabý edinmiþti. Oradan seçtiði þiirleri okuyor, Sedat'a aþk naðmeleri yazýyordu.
Sedat, Sevgi’nin yüreðinin sert, saðlam kabuðunu kýrmak için çok uðraþmýþ, ama sonunda bunu baþarmýþtý. Artýk o eski Sevgi yoktu. Ýnsanlara daha sevecen bakýyordu.
Sevgi, Sedat'ý düþündükçe, aklýndan, ona sarýlýp öpmek geçiyordu. Böyle düþündüðü bir anda, gözlerini pencereye, dýþarýya çevirdi. Yanaklarýnýn alev alev yandýðýný hissetti. Sedat’ýn da kendisini öptüðünü hayal etti. Burun delikleri her soluk alýþta göðsünün hareketine uyarak açýlýp kapanýyordu. Sedat'ýn dudaklarýnýn sýcaklýðýný sanki duyuyor gibiydi.
O sýrada kapý “çat!” diye kapandý. Odaya gelen Elifti:
“Ne yapýyorsun Sevgi, böyle odana kapanmýþ?”

[senelbenlier]

Bu gün üç günlük attým.iyi okumalar

[nizipli_mehmet]

saolun hocam...

[senelbenlier]

214-
Sevgi’nin hayalleri bu soruyla bir anda silindi ve irkilip kendine geldi.
“Hiç... biraz yalnýz kalmak istedim.”
“Haydi gel. Biz arkadaþlarla kafeye iniyoruz. Ben hýrkamý almaya gelmiþtim.”
“Siz gidin. Ben biraz ders çalýþmak istiyorum. Yarýn sýnavým var.”
Elif, sevgi’nin bu cevabýndan memnun olmamýþtý:
“Olur... sen bilirsin. Hadi sana bay bay. Sonra görüþürüz”
Sevgi Elif odadan çýkýnca ders çalýþmak için kitaplarýný açtý. Ýnsanlara yardým etmek için iyi bilgilenmek þarttý. Ýnsanlara daha çok yardým edebilmek düþüncesi bile onu mutlu ediyordu. Okulunu, bölümünü çok seviyordu. Arada asistanlarýndan, hocalarýndan söz iþittiði de oluyordu. Hatta bazen onu azarladýklarý da oluyordu. Onun için çok çalýþmalýydý.
Dýþarýda rüzgar büyük bir hýzla esiyordu. Epey ders çalýþmýþtý. Ertesi günkü dahiliye sýnavý çok önemliydi. Yoruldu. Biraz mola verdi. Kantine indi. Orada çalýþan kadýna çay fiþini uzattý:
“Bir çay istiyorum. Biraz demli olsun. Bu gece uyumamam lazým. Biraz uykumu açsýn.”
Kantinci kadýn sevginin yüzüne baktý:
“Sevgi, yarýn sýnavýn var galiba” dedi.
“Hiç sorma... en zor derslerden biri. Þimdiden strese girdim.”
“Sen baþarýrsýn korkma. Hem seni uzun zamandýr tanýyorum. Akýllý, uslu, haným hanýmcýksýn. Çalýþan baþarýr.” Kantinci kadýnýn bu sözleri içini serinletmiþti Sevginin. Ona gülümsedi. Sonra birlikte gülüþtüler karþýlýklý.
Sevgi çayýný alarak yukarý çýktý. O sýrada anons geldi. Sevgi’ye telefon vardý. Heyecanla, merdivenleri bir çýrpýda indi. Telefondaki ses Sedat’ýndý. Sevginin kalbi küt küt atmaya baþladý. Telefonda heyecandan konuþacak halde deðildi. Sedat anlatýyor, Sevgi dinliyordu.
“Teþekkür ederim Sedat. Sýnav öncesi moral oldun bana” diyebildi sonunda.
“Kendine iyi bak Sevgi. Seni seviyorum. Baþarýlar aþkým. Ha gayret, az kaldý.” Sedat’ýn bu sözleri ilaç gibi gelmiþti ona.
“Öptüm” dedi kýsaca ve telefonu hafif bir tebessümle kapattý.
Odasýna tekrar döndüðünde yine saatlerce ders çalýþtý. Çay pek etkili olmamýþ, uykusu gelmiþ, gözleri kapanýyordu. Yataðýna uzandý ve derin bir uykuya daldý.
Uyandýðýnda geç kalmak üzereydi. Aceleyle hazýrlandý. Ceketini merdivenleri inerken giydi. Merdivende karþýlaþtýðý arkadaþlarýna aceleyle günaydýn diyerek koþuþturdu. Hastaneye geldiðinde öðrenciler hocalarýn kapýsýnýn önünde toplanmýþlardý. Sýrayla sýnava alýnmaya baþladýlar. Sýra Sevgi’deydi.
Sýnavdan çýktýðýnda sevinçten uçuyordu. Sýnavý çok güzel geçmiþti.
Sýnavdan sonra, Itýr, Elif, Salih ve Bora hep birlikte kantine gittiler. Sýnavý tartýþtýlar. Herkes kendine sorulan sorularý ve hocalarýn tavrýný anlattý.

Zaman su gibi geçmiþti. Sevgi artýk altýncý sýnýftaydý. Okul bitmeye gelmiþti. Sevgi okulun bitmesine hem çok seviniyor, hem de üzülüyordu. Hocalarýný, arkadaþlarýný çok özleyecekti. Bunu düþündüðü için son zamanlarýný çok iyi deðerlendirmek istiyordu. Hocalarýný dikkat ve saygýyla dinliyor, her hastayý dikkatle muayene ediyordu. Özellikle nöbetleri çok seviyordu. Espriler, gülmek, beraber yemek içmek, arkadaþlarla sohbet çok hoþuna gidiyordu.
En sevdiði bölüm Psikiyatriydi Sevgi’nin. Oradaki hastalara daha fazla ilgi gösteriyordu. Servis koridorunda karþýlaþtýðý þizofren bir hastayla çok ilgilenmiþ, hasta onu her gördüðünde,
“Nasýlsýn iyi misin? diye-ilk karþýlaþtýklarýnda olduðu gibi- dönüp dünüp, ayný sözleri söyleyerek onlarca kez ona hal hatýr sormuþtu.
Sevgi büyük bir sabýrla her defasýnda o da onun sorularýný hiç cevapsýz býrakmamýþtý. Elinde aynayla dolaþan ve hep aynaya bakan ve durmadan saçlarýný düzelten bir kýz da onun ilgisini çekmiþti. Bu hasta hep” ben güzelim “diye konuþarak dolaþýyordu. Öðrenciliðinde öðretmenine aþýk olmuþ, karþýlýk bulamamýþ ve kendini okulun dördüncü katýndan atmýþ olan bu kýzcaðýzýn hikayesi içler acýsý gelmiþti Sevgi’ye.
Bu ve bunun gibi daha niceleri vardý. Sevgi bu hastalara çok ilgi gösteriyordu. Bu yüzden ihtisas için kendini bu alana yönlendirmek istedi ve kendisine uygun olduðunu düþündüðü bu alanda ihtisas yapabilmek için derslerine bir kat daha sarýldý.
Sonunda sene sonu yaklaþmýþtý. Mezuniyet balosunun hazýrlýklarý okulda baþlamýþtý. Kantinde, serviste herkes baloyu konuþuyordu. Herkes kendi çapýnda ufak tefek hazýrlanýyordu. Sevgi de baloya katýlmak istiyordu. Ancak, Sedat gelemeyeceðini söylemiþti. Tam o tarihte çok önemli bir sýnavý varmýþ.
Sevgi bu duruma çok üzüldü. Yine de, arkadaþlarýyla son bir defa eðlenmek istiyordu.
Nasýl da geçmiþti altý sene... dillere kolay. Azmin zaferinin sevinci müthiþti. Çalýþmýþ, çalýþmýþ, çalýþmýþ ve baþarmýþtý. Genç ve güzel bir doktordu artýk.
Arkadaþlarý da kendisi gibi çok heyecanlýydýlar. Boþ zamanlarýnda birlikte çarþý, maðaza dolaþýyor, mezuniyet balosunda ne giyeceklerini planlýyorlardý. O gece çok þýk olmalýydý. Fakat Elazýð Ýstanbul gibi büyük bir þehir deðildi. Ha deyince uygun bir kýyafet bulmak çok zordu.
Fakat bir þeyler ayarlamak zorundaydýlar. Gerçi uygun olabilecek þeyler vardý ama, kýzlar ilada abartýlý þeyler olsun istiyorlardý. Haksýz da sayýlmazlardý. Böyle bir günde bu onlarýn hakkýydý. Bu günün hayalini yýllarca kafalarýnda kurmuþ, iple çekmiþlerdi. Onlar böyle kararsýz dolaþýp dururken bazý kýzlara aileleri paket göndermiþti. Onlarýn arasýnda Sevgi’de vardý.
Melek anne, yine o melek tavrýný sergilemiþ, ona çok þýk bir kýyafet göndermiþti:
Yurt görevlisinin Sevgi’ye paket olduðunu söylediðinde, merdivenleri üçer beþer inmiþ, kutuyu almýþ ve ayný hýzla odasýna gelmiþti. Kýzlar baþýnda toplanmýþlar kutuyu görünce ve ona “hadi çabuk aç!” diye heyecanla neredeyse kutuyu parçalarcasýna aceleyle açtýrmýþlardý.
Sevgi, içinde ne olduðunu merakýndan, kalbi hýzlý hýzlý atarak açmýþ kutuyu, açar açmaz da ondan daha heyecanlý davranan arkadaþlarý Itýr ve Elif’in dilleri tutulmuþtu.
Sevgi beyaz þifondan fýrýl fýrýl bir elbise olduðunu görünce içini büyük bir sevinç dalgasý sarmýþtý. Þifonun altýndaki ipek astar bile, tek giyilse, þahane bir tuvalet gibiydi. Sevgi donakalmýþtý. Heyecandan ne yapacaðýný bilmiyordu. Itýr, “hadi çabuk giy þunu... þimdi heyecandan kalbim duracak! Harukulade! Olamaz böyle þey... Kýzým ne kadar þanslýsýn.! Þu hale bak... bu melek annen anlattýðýn kadar varmýþ. Bir kanatlarý eksik.” Diyerek onu harekete geçirdi.
Sevgi elbiseyi omuzlarýndan tutmuþ, odanýn içindeki ufak aynada kendini seyretmeye baþladý.
Bu sefer de Elif, “kýzým ne uðraþýyorsun öyle üstüne tutup! Hiç mi kafan çalýþmýyor... giysene þunu akýllým!” diyerek tekrar uyardý onu.
Sevgi elbiseyi aceleyle giydi üstüne. Sanki üzerine dikilmiþti. Bir omzundan aþaðýya doðru düþen yakasý, uçuþan kollarý vardý. Etek boyu diz üstündeydi. Üstü þifon, altý ipek olan bu eteði beli iyice sarýyor ve etek uçlarýna doðru geniþliyordu. Ve yine kutunun içinde, ince topuklu, bilekten baðlamalý bir de ayakkabý bulunuyordu. Üzeri minik aynalarla kaplý biritli bir fantazi ayakkabýydý. Sevginin mavi gözleriyle uyumlu bir de kolye bileklik çýktýðýný görünce Sevgi, “caným annem... yine her þeyi düþünmüþ” dedi.
Bu arada Elif heyecanla baðýrdý:
“Hey kýzlar burada bir de gül var. galiba bu da saçlarýna takýlacak...”
“Ver bakýym! diyerek Itýr aldý gülü onun elinden, “ayy... ne þýk bir þey bu kýz!” sözleriyle hayranlýðýný belirtirken gülü sevginin saçlarýna doðru tutup, baþýný hafif eðerek ona baktý. Sonra, “ayy olamaz!! öldüm

[senelbenlier]

218-
vallahi! Baloda bütün erkeklerin kalbi duracak... haksýzlýk bu!” dedi ve “þaka, þaka... sana her þey yakýþýr. Sen de layýksýn doðrusu!” sözleriyle duygularýnýn kýskançlýk deðil, hayranlýk belirtisi olduðunu vurgulamak ihtiyacý hissetti.
Sevgi elbiseyi çýkardý. Ýtinayla katlayýp kutuya koydu ve dolabýna kaldýrdýktan sonra, “gelin kýzlar Melek anneme bir teþekkür telefonu edelim!” diyerek sürükledi, onlarý dýþarý.
Merdivenlerden koþarak, þakalaþa þakalaþa iniyorlarken merdiveni yurt görevlisi onlara kýzdý:
“Hiþt kýzlar! Yavaþ... bakýyorum çýldýrdýnýz!”
Sevgi ona yaklaþtý, “idare et caniþkom, yakýnda bizden kurtuluyorsun!” diyerek kadýnýn yanaðýna bir öpücük kondurdu.
Kadýn, bu beklemediði öpücük karþýsýnda daha þaþkýnlýðýný atmadan onlar çoktan alt kata inmiþlerdi bile.
Koþarak telefonun baþýna gittiler. Heyecandan kartýný takmakta zorlandý. Sonunda Melek hanýmýn sesiyle kendi heyecanlý sesini birleþtirdi:
“Anneciðim, nasýlsýn!? Sürprizin için teþekkürler! Ne kadar düþüncelisin... biz de arkadaþlarla kýyafet araþtýrýyorduk.”
“Beðendiðine sevindim. Ölçülerine uydu mu? Nasýl... hoþuna gitti mi?”
“Ne demek hoþuma gitti mi... bayýldým caným annem!! Sað ol, ellerinden öperim. Fatma teyzeye de selamlar... onu da çok öpüyorum. Ýyi geceler anneciðim.”
“Sana da kýzým.”
Sevgi telefonu kapattý. Yüzünde mutluluk gülücükleri vardý. Onun sevincine ortak olan arkadaþlarýnýn da içleri kýmýl kýmýl olmuþtu.
Odalarýna çýktýlar. Yataðýna uzandý Sevgi.

Melek haným Sevgi’nin gelmesine az bir zaman kalmasýna çok seviniyordu. Onun baþarýsý kendinin baþarýsýydý. Sevgi emeklerini boþa çýkarmamýþ, çalýþýp kazanmýþtý. Ellerini havaya açýp, “sana þükürler olsun tanrým, kýzýmýn bu mutluluðunu bana gösterdin!”
O sýrada odaya Fatma girdi:
“Yine Sevgi’yi mi düþünüyorsun hanýmým!”
“Ah Fatma haným... þu an onun yanýnda olmak için neler vermezdim! Biraz önce telefondaydý. Seni de çok çok öptüðünü söylememi istedi.
“Sað olsun... ben de özledim onun öpüþlerini...”
Böyle bir günde en gerekli organdan yoksunum. Þu kör olasý ayaklar tutmuyor ne yapalým. Kýzýmýn ellerini tutmak, diplomayý aldýðý günü görmek, ne güzel olurdu...”
“Üzülme! Sen orada olmasan da yüreðin, sevgin onunla olacak.”
“Odasýný hazýrladýn mý?”
“Evet. Yeni alýnan genç odasý çok güzel. perdelerde takýlýrsa her þey tamam olacak.”
“Biliyor musun Fatma, onun yýllar önce elinde yýrtýk bir bebek ve çanta ile geldiði gün hala bu günmüþ gibi aklýmda. O gün ben bu ýþýðý onun gözlerinde görmüþtüm. Ýnþallah Sedat'la da evlenirler. Sedat tam ona göre... efendi, çalýþkan bir çocuk. onlarýn mutluluðunu da görmek istiyorum. Elbise üzerine tam uymuþ, biliyor musun...”
“Bilmez miyim kýzýmýzýn ölçülerini... Melek hanýmýmýn melek kýzý o” dediði sýra birden heyecanladý Fatma haným:
“Ayy! Melek haným, beni lafa tuttun... ocaða çay koymuþtum. Taþmadý inþallah!”
Fatma haným telaþla fokurdayan çaydanlýða koþarken Melek haným gülümsedi ve daha önce de Sevgi’den konuþurlarken onun yine dalýp çaydanlýðý unuttuðunu hatýrladý:
Ýki hafta öncesiydi. Sevgi’nin odasýný nasýl tanzim edeceklerini düþünüyorlardý beraberce. Ýyice hayallere dalmýþlardý. “Ayy Melek haným, yine beni lafa tuttunuz... çaydanlýk taþtý” diyerek koþmuþtu bu günkü gibi.
Fatma hanýmýn koþarak mutfaða gittiði sýrada telefon çalmýþtý.. Arayan Sevgi’ydi:
“Anneciðim, nasýlsýn, iyi misin?”
“Ýyiyim caným yavrum. Seni þimdi Fatma’yla konuþuyorduk. Ne yaptýn... sýnavlar bitti mi?”
“Bitti annem bitti! Ama ben de bittim! Ama çok mutluyum. Balo yapýlacak. Hazýrlýklara baþladýk. Ayrýca diploma töreni de var. caným annem, keþke gelebilsen!”
“Nerde kýzým. Çok isterim ama, gelemem ki... inþallah gelirsen görüþürüz.”
“Anneciðim hatýrlýyor musun, týp fakültesi giriþ sýnavlarýný kazandýðýmda ne kadar üzülmüþtün. Bana her gün hastalýklarla, mikroplarla uðraþacaksýn, baþkalarýný iyi edeceðim diye kendini tüketeceksin, yazýk deðil mi gençliðine, diye aðlamýþtýn. Bak iþte bitti caným annem. Ellerinden öpüyorum” diye karþýlýklý konuþmalarý olduðu gibi ezberindeydi...

Sevgi ile arkadaþý Ayþe yurttan ders defter kaygýsý olmadan çýkmýþ yürüyorlardý. Bahçede hastane binasýna inen yoldan, dersliklerin bulunduðu yöne doðru ilerliyorlardý. Çevreleri her zaman olduðu gibi, yine insan kaynýyordu. Kimi ilgili doktoru arýyor, kimisi de ilaç peþinde koþuyordu. Yakýnlarý hastalarýný oraya buraya taþýyorlardý.
Aðaçlarýn arasýnda önlerine telaþlý iki kýz çýktý. Öyle hýzla koþarak önlerini kesmiþlerdi ki, durmak zorunda kaldýlar. Sekiz dokuz yaþlarýnda olmalýydýlar. Ýkisi de nefes nefeseydiler. Zayýf olan siyah saçlý kýz öne atýlýp, “Ablacýðým, caným ablam... ne olur yardým edin! Diye baðýrarak Sevgi’nin bileklerine yapýþtý. Öbür, mavi gözlü olaný gözlerini kocaman açarak, “çünkü yardým etmezseniz ölecek!” dedi.
Soluk soluðaydý. Sevgi, “ne!! ne oluyor. Kim ölüyor, hasta nerede!” demesine kalmadan, kara kýz onun eline koluna yapýþýp sürüklemeye baþlamýþtý. Ýncecik bedeniyle Sevgi’yi çeke çeke götürüyordu.
“Doktor abla, bir bakýver ne olur! Bir ilaç verir iyileþtirirsiniz belki!” diyerek yalvarýyordu.
Sevgi’nin üzerindeki beyaz önlükten onun doktor olduðunu anlamýþtý. Sevgi ne olup bittiðini anlamak için onun peþinden koþuyordu.
Ayþe de onu yalnýz býrakmamak için peþinden gidiyordu. Küçük kýzlara yetiþtiðinde, kýzlar çömelmiþ aðlýyorlardý. Sevgi kadýnýn fenalýk geçirdiðini gördü. hemen sedye isteyip onun hastaneye kaldýrýlmasý

[senelbenlier]

iyi aksamlar

[senelbenlier]

222-
kaldýrýlmasýný saðladý. Kýzlar, sedyenin etrafýnda, “anne! Anne!!” diye aðlaþýyorlardý.
Sevgi içinin ezildiðini hissetti. Annesizliði aklýna gelmiþti. O kýzlarýn çýrpýnýþlarýný hiç unutmadý.
Kadýn kurtulmuþtu. Onu defalarca ziyaret etti. doktoruyla konuþup, hakkýnda detaylý bilgi edindi. Yaptýðý yardým kadýnýn kritik bir anýnda müdahale edilebilecek zamaný kazandýrmýþ ve kadýn iyileþmiþti. Kýzlarýn sevinçleri gözlerinden okunuyordu. Þimdi daha iyi anlýyordu ki, çok kutsal bir meslek seçmiþti..

O gece Sevgi’nin neredeyse heyecandan hiç uyumamýþtý. Erkenden kalktý. Mezun olan tüm arkadaþlarýnýn erken kalkmýþ olduðunu gördü. Bu gün herkes için beklenen gündü... demek kimseyi uyku tutmamýþtý... Diploma töreni o gün saat ikideydi.
Mezun olanlar büyük bir heyecanla hazýrlandýlar. Kýzlar kuaföre gidip süslendiler.
Tören baþladýðýnda heyecandan kalpleri duracaktý. Salon týklým týklým öðrenci velileriyle dolmuþtu. Öðretim görevlileri yerlerini almýþtý.
Salonun ýþýklarý söndü. Salonda hoparlörden verilen bir kalp atýþý sesi yankýlandý.
Zaten heyecanlý olan insanlar bu sesle daha da heyecanlandýlar. Iþýklar yandýðýnda, öðrenciler üzerlerinde cüppeleri, baþlarýnda kepleri birerli sýra halinde salona giriyorlardý. Alkýþ sesleriyle salon inledi. Öðrenciler bir su gibi akarak yerlerini aldýlar.
Ýstiklal marþýný büyük bir coþkuyla öðrenci ve aileleri ve hocalar hep bir aðýzdan okudular.
Sahnede yerlerini almýþ olan öðrenciler, kalabalýk arasýnda ailelerini seçebilmek için gözleriyle salonu tarýyorlardý.
Sevgi hiç oralý deðildi. Sadece heyecanla salonu tarayan arkadaþlarýna imrenerek bakýyordu. Bir anda gözlerine inanamadý. Seyirciler arasýnda Melek Anne’si oðlu Selim ve aþký Sedat da vardý.
Kalbi yerinden çýkacakmýþ gibi oldu. Ýçinden, “anlamalýydým bana sürpriz yapacaklarýný!” diye geçirdi.
Hep birlikte el sallýyorlardý. Melek haným elinde bir mendille gözlerini siliyordu. Sevgi yerinde duramaz olmuþtu.
Rektör, dekan ve diðer hocalar heyecanlý konuþmalar yaptýlar. Kameralar çekiyor, flaþlar sýk sýk patlýyordu. Ünlü bir kemancý kýsa bir resital verdi.
Bütün salon müziðin etkisiyle kendinden geçmiþti.
Öðrencilerin isimleri çaðýrýlarak diplomalar verilmeye baþlandý.
Sevgi’nin adý okunduðunda Sedat ayakta onu alkýþlýyordu. Heyecanla çýktý kürsüye ve hocasýnýn elinden diplomasýný aldý.
Diplomasýný havaya kaldýrdý:
“Ýþte bu!! Ýþte bu... Sevgi’nin gücü!” diyerek salonda onu alkýþlayan sevdiklerine seslendi. Sevgi Sevgi’yi hayata baðlamýþ, onu topluma yararlý bir insan yapmýþtý.
Diplomasý elinde, koþarak tribüne çýktý ve Melek hanýmýn yanýna gelip ellerini öptü. Anne kýz aðlýyorlardý:
“Anneciðim, eserinle övünebilirsin... bu senin baþarýn!”
Bu arada Sedat onlarýn fotoðraflarýný çekiyordu. Sedat’a gitti. Sarýldý.
“Hoþ geldin aþkým! Gelmeyeceksin diye çok üzülmüþtüm.
Sonra arkadaþlarýnýn arasýna, sahneye koþtu tekrar.
Þimdi sayma sýrasý gelmiþti:
“Dokuz, sekiz, yedi, altý, beþ dört, üç! Ýki! Biiir!! Sýfýýýr!”
Alkýþ sesleri, ýslýklar arasýnda kepler havalarda uçuþtu. Salonun coþkusu görülmeðe deðerdi. Mutluluk, göz yaþlarý sel olmuþtu. Herkes o coþkuyu yüreklerinde hissediyordu.
Bu mutlu sahne altý saat sürmüþtü.
Dýþarýya çýktýklarýnda gök yüzü de onlarýn mutluluðuna ortak olmuþ, yaðmur taneleri de yeryüzüne inmiþti. Islanmamak için arabaya koþtular.
Sevgi Selim abisine Melek Anne’ yi getirdiði için defalarca teþekkür etti.
Selim onlarý güzel bir restorana davet etti. Neþe içinde yemeklerini yediler.
Melek haným Elazýð’daki dostlarý Müslüm amcalara giderlerken Sevgi ile Sedat baþ baþa konuþmak için ancak fýrsat bulabildi, yüz yüze, derin bir sohbetle hasret giderdiler.
Zaman dardý. Bir gün sonra yapýlacak baloya hazýrlanmasý gerekiyordu Sevgi’nin.
Balonun yapýlacaðý akþam Sevgi giyinip hazýrlandý. Dekoltesi ve zengin eteðiyle çok romantik gözüküyordu. Serbestçe omzuna dökülen o güzel saçlarý, beyaz güllerle bezenmiþ bir tarakla yandan tutturulmuþtu. Kulaðýnda ince uzun küpeler yakasýndaki broþla pýrýl pýrýl bir uyum içindeydi.
Sedat ise, açýk gri bir smokinin içine koyu gri yelek giymiþti.
Salona girdiklerinde herkes baþýný onlardan tarafa çevirdi. Çünkü Sevgi gerçekten göz kamaþtýracak bir güzellik sergiliyordu.
Bütün arkadaþlarý çok güzel olmuþlardý. Artýk onlarý baþka bir yaþamýn beklediði her þeyiyle belli ediyordu kendini. Salona giriþ deðil de, geleceðe bir ilk adýmdý attýklarý.
Sevgi’nin içi kabardý. Göz ucuyla etrafýna bakýndý. Herkes çok heyecanlýydý.
Ýlk danslarýný nostaljik bir parça eþliðinde yaptýlar. Bunu kývrak Latin müziði izledi.
Bütün salon kendini müziðe kaptýrmýþ dans ediyorlardý. Yemek servisine geçilmese hiç birinin oturacaðý yoktu.
Yemekte arkadaþlarýyla arada bir gözleri takýlýyordu birbirlerine:
Itýr alev kýrmýzýsý bir tuvalet almýþtý. Ýnce bantlý kýrmýzý sandaletleriyle gerçekten göz alýcýydý. Ayþe aðýrbaþlýlýðýna yakýþýr, bej-kahve tonlarda kýyafet ararken, modacýnýn ona önerdiði turkuvaz rengi kýyafette karar kýlmýþtý.
Sevgi onu süzerken, “bak Ayþe, artýk seni böyle canlý renklerle görmek istiyoruz!” dediðini hatýrladý.
Sevgi, Sedat’ýn “hadi benim romantik sevgilim... gel dans edelim” sözleriyle ayýldý daldýðý düþünceden.
“Arkadaþlarýmýn güzelliðine dalmýþým. Hepsi çok güzeller deðil mi?” diye ona sordu masadan kalkarlarken.
“Ama en güzelleri sensin!”
Sevgi, “sen de çok yakýþýklýsýn!” diye cevapladý onu.

[senelbenlier]

226-
Bütün salon sanki gök uþaðý gibiydi. Kýzlar hep birlikte oyun havasýna göre salýnmaya baþladýðýnda, o ciddi Ayþe’yi ortalarýna almýþlardý. Ayþe coþmuþ, döktürüyor da döktürüyordu.
Dur durak bilmeden parçadan parçaya geçiyorlar, onlarý izleyenler etraflarýnda halka olmuþ, tempo tutuyorlardý.
Saat oldukça ilerlemiþ, insanlar yorulmuþlardý. Zaman uçup gitmiþ, balo sona ermiþti.
Konuklar birbirleriyle vedalaþarak salondan ayrýlýyorlardý.
Büfede yorgunluk giderici bir þeyler alýrlarken sýnýf arkadaþlarýndan Murat Sevgi’ye takýldý bir ara.
“Sevgi, Sedat’la birbirinize çok yakýþýyorsunuz. Neden evlenmiyorsunuz?”
Sedat þaþýrdý. Sevgi kem-küm ederek sýkýntý içinde kaldý. Sedat’ýn yüzündeki þaþkýn ifadeyi silmek için, “sen bakma bunlara Sedat, hep böyle takýlýrlar birbirlerine. Ýnsanlarý afallatmak hoþlarýna gider” diyerek hiç cevaplamadý Murat’ýn sorusunu.
Sevgi’yle Sedat salondan kol kola çýktýklarýnda, hafif kafayý bulmuþlardý. Ýçkiye alýþkýn olmadýklarýndan bir iki kadeh yeterli gelmiþti onlara...
Bir müddet yürüdüler. Sedat ceketini Sevgi’nin omzuna örttü. Gelecek planlarý hakkýnda konuþtular bir süre. Bir taksi çaðýrýp Sevgi’yi yurda býraktý ve oteline yollandý Sedat.
Sevgi yurdun merdivenlerini çýkarken ayakkabýlarýný çýkarýp eline almýþtý.
Odaya girdiðinde Itýr tek baþýna oturuyordu. Yorgun iki arkadaþ gelecek yaþam planlarýyla ilgili konuþmaya baþladýlar. Konu gezip dolaþmak, uzun seyehatlere çýkmaktý. Itýr’ýn bütün dünyayý gezmeli fikrine karþý çýkýyordu Sevgi:
“Bazýlarýna bu tür hayat cazip gelebilir. Ama bana göre deðil. Seyehat etmeyi elbet severim. Gezmeyi kim sevmez... ama önce bir limaným olmalý. Gemi hep açýk denizde kalamaz. “Bir evim, çocuklarýmý büyütebileceðim bir yuvam olmalý. Bir sürü çocuklarým olsun istiyorum.. Çocuklarýmýn her biri anam, babam, kardeþim olmalý. Buna hasretim... biliyorsun. Bu temelleri attýktan sonra dünyanýn öbür ucuna da giderim” d iyerek içini çekti bir ara ve devam etti konuþmasýna:
“Sedat benim sevdiðim insan. Daha hayatýn baþýndayýz. Bunlarý aþacaðým. Ýlk önce mesleðimde yükselmek istiyorum. Psikyatri ihtisasýna giriþ için çalýþmam gerektiðini o da biliyor.”
Itýr baþka açýdan bakýyordu hayata
“Umarým baþarýrsýn da, bir de þöyle düþün... o pýrýl pýrýl onyediler, onsekizler nerede þimdi. Ömrümüzün üçte biri uçup gitti. Gerçi daha genciz, bunu da ihtisasa mý kurban edelim. Kafanca yaþamanýn ve geçmiþte kaybolanlarý bir nebze olsun yaþamanýn tam zamaný.”
Uzun süre konuþtular bu ve bunun gibi gelecekte yapacaklarýna dair konularý. Geç vakit yataklarýna uzandýlar.
Ertesi gün geç kalktýlar. Daha ellerini yüzlerini yýkamadan Sevgi Ýstanbul’dan telefonla arandý.
Arayan Melek hanýmdý. Ýstanbul’a sað salim ulaþtýklarýný, kendisinin ne zaman dönebileceðini soruyorlardý.
“Diplomamý alýr almaz! Sözümde durduðumun belgesiyle geleceðim size” diyerek indirmiþti ahizeyi kulaðýndan.

Ýki hafta sonra nihayet diplomalarýný almýþlar, toparlanmaya baþlamýþlardý yurt odasýnda. Birbirlerine o kadar alýþmýþlardý ki, ayrýlýk saatlerini biraz daha uzatabilmek için aðýrdan alýyorlardý.
Son dakika gelmiþti. Ayrýlýk anýnda öpüþüp koklaþtýlar. Herkes kendilerine hayatýn ne oyunlar oynayacaðýný bilmeden ayrý ayrý yönlere, kendi kaderlerini yaþamaya gittiler.

Sevgi diplomasýný alýp Ýstanbul’a geleli aylar olmuþtu. Sedat’ýn da okulunu bitirip gelmesine raðmen hemen hemen hiç görüþemiyorlardý. Çünkü Sevgi’nin önünde çok sýký çalýþmasý gereken dar bir zaman vardý. Bilgileri henüz tazeyken kendini býrakmamasý ve ihtisas sýnavlarýný kazanmasý gerekiyordu.
Bu arada tayin için kur’a zamaný da gelmiþti. Kuraya katýlýp katýlmamayý epey düþündü. Ýhtisasý kazanamazsa açýkta kalmamak için katýlmaya karar verdi sonunda.
Kur’a çekilmiþ ve Sevgi Ardahan’ýn bir köyünü çekmiþti. Üzülsün mü, sevinsin mi bilemedi ilk anda. Sonra, “kader...” dedi kendi kendine. Vatanýn her yaný kutsal deðil miydi... hele, baba- ana topraðýna yakýn yerlere hizmet edeceðinden mutluluk bile duydu.
Ýstanbul’dan gelip kendini bir köy dolmuþunda bulmak dünyanýn bir baþka ucuna gitmek gibi bir þeydi.
Köy yirmi yirmibeþ haneli, tek okulu ve saðlýk ocaðý bulunan bir dað köyüydü. Ýlk kez bir doktor atandýðýný duyan köylülerin sevincine diyecek yoktu.
Oralarla ilgili detaylý bilgi almýþtý yola çýkmadan önce: Soðuk eksi kýrk dereceye çýkan, buzdan sarkaçlarýn damlarý süslediði kýþ boyunca tüm merkezlerle baðlarý kesilen, buzlu zeminde, kýrýðý çýkýðý bol olan bir yer.
Sevgi göreve baþlar baþlamaz bütün köy muayeneye geldi. Saðlam insanlardý çoðu. Geliþleri hayatlarýnda bir kez olsun bir doktora muayene olmak, bir doktorun yüzünü görüp tanýþmak içindi.
Ankara’ya sýnava gidinceye kadar. Köylüler doktorsuzluðun acýsýný çýkarmanýn sevincini, Sevgi’de onlarý mutlu etmenin huzurunu yaþadý.

Sýnav iyi geçmiþti. Ama yine de içini bir merak kemirdi durdu.
Sýnav sonuçlarýnýn açýklanacaðý gün karnýnda korkunç kasýlmalar sancýlar hissetti.
Sonuçlar açýklandýðýnda telefon baþýndaydý Sevgi:
“Melek anneciðim, kazandým. Hemde Ýstanbul, ruh ve sinir hastalýklarý hastanesi!!” diyerek müjdeyi verdi.
Melek haným heyecandan konuþamýyor, “kutlarým caným kýzým” diye hep tekrar ediyor ve aðlýyordu.

Yine ayrýlýk, yine ayrýlýk. Sanki ayrýlýklar ve kavuþmalardan baþka bir þey deðildi yaþamak denilen þey.

[senelbenlier]

selamlarrrrr

[senelbenlier]

230-
Bir yýlýný geçirdiði köyden onu baþta köyün ebesi olmak üzere tüm köy halký uðurluyordu. Az sayýda insanýn birbirleriyle kaynaþmasý, birbirinin yardýmýna koþmasý ve bu karþýlýklý koþuþturmayý yaþarken onlara ýsýnýp sevmesi daha kolaydý. Çoðuyla bu yüzden bu kýsacýk zamanda dostane iliþkiler kurmuþtu.
Köy çýkýþýnda arkasýndan el sallayan bu insanlarý özleyeceðine emin olarak yeni hayatýna baþlamak üzere uzaklaþtý. Köyün ince minaresi ufukta kaybolurken bir kez daha dönüp baktý arkasýna.
Sonra kapattý gözlerini. Hafif açýk olan camdan yüzüne hafif bir rüzgar vuruyordu. Hiçbir þey düþünmek istemiyordu. Yorgundu ve Ýstanbul’a gidiyordu.
Ýstanbul gelince aklýna, Melek hanýmýn onu Ardahan’a yolcularken söylediði” seni Allah’a emanet ediyorum. Güle güle git ve güle güle gelirsin inþallah” sözleri geldi. Pek gülerek gitmediði, ama gülerek döndüðünü düþünüp, huzurla uykuya daldý.

Sevgi Ýstanbul’a geldikten sonra aceleyle iþlemlerini tamamladý. Ertesi gün iþe baþlayacaktý. O gece içinde tarif edilmez bir duygu vardý. Arada bir bir sevinç çoþkusu bölüyor uykusunu, bazý anlar da aðlayasý geliyordu.

Bu arada Ýstanbul’un bir kenar semtinde bir baþka huzursuz ve yorgun kiþi çok erken kalkýp iþinin baþýna gitmekte zorlanacaðýný düþünüp, ya uyanamazsam korkusu yaþýyordu. Sonra birden bir hafta izinli olduðu geldi aklýna. Tam huzurla uyuyacaktý ki, bir hafta boyu Hasaný göremeyeceðini düþünüp üzüldü.
Uykusu kaçtý. Aynanýn karþýsýna geçti, aðarmýþ saçlarýný ve yüzünde oluþan çizgilere bakýp, bir zamanlar ne kadar güzel olduðunu aklýndan geçirdi.
Aynanýn kenarýna iliþtirilmiþ gençlik resmine baktý baktý ve “Ayþe nereden nereye geldin. Yýllar seni bir yaprak gibi önüne katýp sürükledi, posaný çýkardý” diye kendi kendine söylendi. Sonra teselli etti kendini. Hasan yoksa da hayatýnda Tanrý ona Hasan’ýn gözlerini göndermiþti. Üç beþ gün sonra tekrar gidecek hastaneye, onun güzel gözlerine bakýp, onu gezdirecek, doyuracak ve onun kulaðýna türküler mýrýldanacaktý. Ya o olmasa ne yapardý. “Ya ben yokken baþýna bir þey gelirse!” diye düþünüp korktu bir an. Sonra deliler kolay ölmezler diye geçirip aklýndan yataðýna uzandý. Deterjandan çatlamýþ ellerine baktý bir süre ve “ne güzel ellerim vardý..” diyerek ellerini gizlemek istermiþ gibi, yorganýn altýna sokup uyudu.
Ertesi gün-alýþkanlýk olarak-yine erken uyandý ve gönlünce bir kahvaltý yapýp yeni evinde ev iþlerine baþladý.

Paspasçýlýktan öte bir saygýnlýk kazanmýþtý tüm hastane personeli yanýnda. Görmüþ geçirmiþ bir kadýn olduðu tavýrlarýndan daha ilk günlerinden beri belli olan bu kadýn, özellikle genç doktor hanýmlara bir anneymiþ gibi sevecen yaklaþýyor, zaman zaman onlara gerçek kýzlarýymýþ gibi muamele ediyordu. Ona bu tutumu yüzünden Ayþe ana der olmuþtu bütün personel .
Ayþe o sýcak yaz aylarýnda çok çalýþmýþtý. Kendine yeni ve daha kullanýþlý bir ev kiralamýþtý. Gündüzleri hastanede çalýþýyor, geceleri yeni evini güzelleþtirmeyle vakit geçiriyordu.
Üç beþ günlük iznini daha geniþ olan evinin boþ kalan yerlerini alacaðý eþyalarla döþemekle geçiriyordu. Bu ay kazandýðý paranýn hemen hemen hepsini evi döþemek için kullanmýþtý.
Yeni evinin içinde dolaþýyor, dolap, divan ve eski ne varsa, onarýyor, cilalýyor, kendine göre bir düzen veriyordu. Denize bakan yüksek pencerelere cam taktýrýp, perde asmýþtý. Kýþ için yeni bir battaniye, bir masa ve sandalyeler en son aldýðý eþyalardý. Artan ufak paralarý biriktirmek için bir Çin iþi kumbarasý vardý son aldýklarý arasýnda. Yaz boyunca kafasý iyice düzelmiþti. Hasan’ý vardý çünkü uzun zamandýr yanýnda.
O týpký eskiden olduðu gibi sýrtýnda mavi kazakla görsün diye karþýsýnda, kendine üþenmeden, oturup mavi bir kazak bile örmüþtü. Ayþe’ye mavinin çok yakýþtýðýný söylerdi Hasan.
Ördüðü mavi kazak geldi gözünün önüne ve düþündü pencerenin önüne bir sandalye atýp. O mavi kazaðýmla, hatýrlasa bir o eski güzel günleri ve gelse otursa þuraya karþýma, birlikte seyretsek manzarayý ve kaybolan kýzýmýzý düþünüp beraber, umut versek birbirimize, diye geçirdi içinden. Biliyordu. Hasan’ýn iyileþme umudu yoktu. Hasan da yoktu aslýnda. Hasan mý, deðil mi belli deðildi çünkü. Ölü nasýl dirilirdi. Onun þehit olduðunu bilmese, bu haliyle getirir onu eve ölünceye kadar bakardý ona.

Derin bir iç çekti. Düþünüp o günleri hatýrladý:

Gençliðinde ördüðü modelleri hatýrlayýp yaptýðý örgü iþi gecelerin uzamaya baþlamasýyla daha hýzlý ilerlemiþti. Örgüsünü örerken, temmuzda olgunluða ermiþ bitkilerin solgun, sarý renk almalarýný seyrediyordu. Evin ufak çiçeklik balkonunda maviye yakýn mor çiçekler yetiþtiriyordu.
Durmadan, hýzla geçiyordu günler. Saðanak yaðmurun baþladýðý ve rüzgarýn þiddetini artýrdýðý bir gün, büyük bir ürperti duydu. Sanki çatýnýn üzerine patýrtýyla bir þeyler düþmüþ gibi bir ses duymuþtu. Baktý çýkýp, sararýp yan çatýda yýðýlmýþ olan güz yapraklarý ýslanmýþ ve rüzgarýn etkisiyle savrulup çatýsýnýn üzerine düþmüþtü. Pencerenin önüne de bir yýðýn kuru yaprak dökülmüþ olduðunu gördü. Bahçedeki kocamýþ çýnarýn yapraklarý da savrulup savrulup balkonuna düþüyordu. Kýþ iyice bastýrmaya baþlamýþtý. Bir süre dalýndan kopup savrularak uçuþan ve yaðmurla ýslanýp yere düþen yapraklarý seyre dalmýþtý. Üþüyordu. Baþýný pencere kenarýndaki duvara dayamýþ, “bir soba almalý” diye düþünmüþtü. Týpký bu gün, bir battaniye almayý düþündüðü gibi:
Dimdik doðrulmuþtu birden. Yoldan geçenlerin ayak sesleri iþitiliyordu. Evine bir gelen varmýþ duygusu heyecanlandýrdý onu. “Þimdi girer içeri” diye düþündüðü ayak sesleri geçip gitmiþti evinin önünden.
Sabahlarý iþe gidiyor, hastanedeki iþlerini yapýyor, boþ vakitlerini Hasan’ýn yanýnda geçiriyordu. Hasan duvarýn dibine oturuyor, gece olana kadar orada kalýyordu. Bazý zamanlar, yemiyor, içmiyor, uyuyamýyordu. Yere çömelip ellerini bacaklarýnýn arasýna alarak baþýný duvara dayýyordu. Kimi zaman da

[senelbenlier]

230-
Bir yýlýný geçirdiði köyden onu baþta köyün ebesi olmak üzere tüm köy halký uðurluyordu. Az sayýda insanýn birbirleriyle kaynaþmasý, birbirinin yardýmýna koþmasý ve bu karþýlýklý koþuþturmayý yaþarken onlara ýsýnýp sevmesi daha kolaydý. Çoðuyla bu yüzden bu kýsacýk zamanda dostane iliþkiler kurmuþtu.
Köy çýkýþýnda arkasýndan el sallayan bu insanlarý özleyeceðine emin olarak yeni hayatýna baþlamak üzere uzaklaþtý. Köyün ince minaresi ufukta kaybolurken bir kez daha dönüp baktý arkasýna.
Sonra kapattý gözlerini. Hafif açýk olan camdan yüzüne hafif bir rüzgar vuruyordu. Hiçbir þey düþünmek istemiyordu. Yorgundu ve Ýstanbul’a gidiyordu.
Ýstanbul gelince aklýna, Melek hanýmýn onu Ardahan’a yolcularken söylediði” seni Allah’a emanet ediyorum. Güle güle git ve güle güle gelirsin inþallah” sözleri geldi. Pek gülerek gitmediði, ama gülerek döndüðünü düþünüp, huzurla uykuya daldý.

Sevgi Ýstanbul’a geldikten sonra aceleyle iþlemlerini tamamladý. Ertesi gün iþe baþlayacaktý. O gece içinde tarif edilmez bir duygu vardý. Arada bir bir sevinç çoþkusu bölüyor uykusunu, bazý anlar da aðlayasý geliyordu.

Bu arada Ýstanbul’un bir kenar semtinde bir baþka huzursuz ve yorgun kiþi çok erken kalkýp iþinin baþýna gitmekte zorlanacaðýný düþünüp, ya uyanamazsam korkusu yaþýyordu. Sonra birden bir hafta izinli olduðu geldi aklýna. Tam huzurla uyuyacaktý ki, bir hafta boyu Hasaný göremeyeceðini düþünüp üzüldü.
Uykusu kaçtý. Aynanýn karþýsýna geçti, aðarmýþ saçlarýný ve yüzünde oluþan çizgilere bakýp, bir zamanlar ne kadar güzel olduðunu aklýndan geçirdi.
Aynanýn kenarýna iliþtirilmiþ gençlik resmine baktý baktý ve “Ayþe nereden nereye geldin. Yýllar seni bir yaprak gibi önüne katýp sürükledi, posaný çýkardý” diye kendi kendine söylendi. Sonra teselli etti kendini. Hasan yoksa da hayatýnda Tanrý ona Hasan’ýn gözlerini göndermiþti. Üç beþ gün sonra tekrar gidecek hastaneye, onun güzel gözlerine bakýp, onu gezdirecek, doyuracak ve onun kulaðýna türküler mýrýldanacaktý. Ya o olmasa ne yapardý. “Ya ben yokken baþýna bir þey gelirse!” diye düþünüp korktu bir an. Sonra deliler kolay ölmezler diye geçirip aklýndan yataðýna uzandý. Deterjandan çatlamýþ ellerine baktý bir süre ve “ne güzel ellerim vardý..” diyerek ellerini gizlemek istermiþ gibi, yorganýn altýna sokup uyudu.
Ertesi gün-alýþkanlýk olarak-yine erken uyandý ve gönlünce bir kahvaltý yapýp yeni evinde ev iþlerine baþladý.

Paspasçýlýktan öte bir saygýnlýk kazanmýþtý tüm hastane personeli yanýnda. Görmüþ geçirmiþ bir kadýn olduðu tavýrlarýndan daha ilk günlerinden beri belli olan bu kadýn, özellikle genç doktor hanýmlara bir anneymiþ gibi sevecen yaklaþýyor, zaman zaman onlara gerçek kýzlarýymýþ gibi muamele ediyordu. Ona bu tutumu yüzünden Ayþe ana der olmuþtu bütün personel .
Ayþe o sýcak yaz aylarýnda çok çalýþmýþtý. Kendine yeni ve daha kullanýþlý bir ev kiralamýþtý. Gündüzleri hastanede çalýþýyor, geceleri yeni evini güzelleþtirmeyle vakit geçiriyordu.
Üç beþ günlük iznini daha geniþ olan evinin boþ kalan yerlerini alacaðý eþyalarla döþemekle geçiriyordu. Bu ay kazandýðý paranýn hemen hemen hepsini evi döþemek için kullanmýþtý.
Yeni evinin içinde dolaþýyor, dolap, divan ve eski ne varsa, onarýyor, cilalýyor, kendine göre bir düzen veriyordu. Denize bakan yüksek pencerelere cam taktýrýp, perde asmýþtý. Kýþ için yeni bir battaniye, bir masa ve sandalyeler en son aldýðý eþyalardý. Artan ufak paralarý biriktirmek için bir Çin iþi kumbarasý vardý son aldýklarý arasýnda. Yaz boyunca kafasý iyice düzelmiþti. Hasan’ý vardý çünkü uzun zamandýr yanýnda.
O týpký eskiden olduðu gibi sýrtýnda mavi kazakla görsün diye karþýsýnda, kendine üþenmeden, oturup mavi bir kazak bile örmüþtü. Ayþe’ye mavinin çok yakýþtýðýný söylerdi Hasan.
Ördüðü mavi kazak geldi gözünün önüne ve düþündü pencerenin önüne bir sandalye atýp. O mavi kazaðýmla, hatýrlasa bir o eski güzel günleri ve gelse otursa þuraya karþýma, birlikte seyretsek manzarayý ve kaybolan kýzýmýzý düþünüp beraber, umut versek birbirimize, diye geçirdi içinden. Biliyordu. Hasan’ýn iyileþme umudu yoktu. Hasan da yoktu aslýnda. Hasan mý, deðil mi belli deðildi çünkü. Ölü nasýl dirilirdi. Onun þehit olduðunu bilmese, bu haliyle getirir onu eve ölünceye kadar bakardý ona.

Derin bir iç çekti. Düþünüp o günleri hatýrladý:

Gençliðinde ördüðü modelleri hatýrlayýp yaptýðý örgü iþi gecelerin uzamaya baþlamasýyla daha hýzlý ilerlemiþti. Örgüsünü örerken, temmuzda olgunluða ermiþ bitkilerin solgun, sarý renk almalarýný seyrediyordu. Evin ufak çiçeklik balkonunda maviye yakýn mor çiçekler yetiþtiriyordu.
Durmadan, hýzla geçiyordu günler. Saðanak yaðmurun baþladýðý ve rüzgarýn þiddetini artýrdýðý bir gün, büyük bir ürperti duydu. Sanki çatýnýn üzerine patýrtýyla bir þeyler düþmüþ gibi bir ses duymuþtu. Baktý çýkýp, sararýp yan çatýda yýðýlmýþ olan güz yapraklarý ýslanmýþ ve rüzgarýn etkisiyle savrulup çatýsýnýn üzerine düþmüþtü. Pencerenin önüne de bir yýðýn kuru yaprak dökülmüþ olduðunu gördü. Bahçedeki kocamýþ çýnarýn yapraklarý da savrulup savrulup balkonuna düþüyordu. Kýþ iyice bastýrmaya baþlamýþtý. Bir süre dalýndan kopup savrularak uçuþan ve yaðmurla ýslanýp yere düþen yapraklarý seyre dalmýþtý. Üþüyordu. Baþýný pencere kenarýndaki duvara dayamýþ, “bir soba almalý” diye düþünmüþtü. Týpký bu gün, bir battaniye almayý düþündüðü gibi:
Dimdik doðrulmuþtu birden. Yoldan geçenlerin ayak sesleri iþitiliyordu. Evine bir gelen varmýþ duygusu heyecanlandýrdý onu. “Þimdi girer içeri” diye düþündüðü ayak sesleri geçip gitmiþti evinin önünden.
Sabahlarý iþe gidiyor, hastanedeki iþlerini yapýyor, boþ vakitlerini Hasan’ýn yanýnda geçiriyordu. Hasan duvarýn dibine oturuyor, gece olana kadar orada kalýyordu. Bazý zamanlar, yemiyor, içmiyor, uyuyamýyordu. Yere çömelip ellerini bacaklarýnýn arasýna alarak baþýný duvara dayýyordu. Kimi zaman da

[senelbenlier]

233-
gýrtlaðýndan boðuk bir inilti çýkartýp, kesik kesik, uzun uzun tekrarlýyor, baþýný duvara
çarpýp duruyordu.
Ayþe, yanýna gelip, sevgi dolu bir tonla ve alçak sesle adýný söyleyince sakinleþiyordu ancak. Ayþe onun sakinleþtiðini görünce, yaný baþýnda sevdalý sözler söylemeye baþlýyordu.
Hiçbir þey bilmeden beklemek... hep beklemek, ne zor olmalýydý. O avutucu sözler,, altlarý morarmýþ mavi gözler sevgi dolu bakýþlarla Ayþe’yi dinliyordu.
Ayþe’nin göz yaþlarý daha sessizce, daha sakin akýyor, aðlarken, içinden, bildiði dualarý tekrar tekrar okuyordu.
Mavi kazak bitmiþ, Ayþe giymiþti nihayet kazaðý. Hasan Ayþe’nin mavi kazaðýnýn yakasýyla oynuyor, kazaðýn katlarýný açýyor, sonra tekrar düzeltiyordu.
Hasan’ýn, karþýsýnda mavi kazaðý giymesine, sevindiðini belli edermiþ gibi Ayþe’nin kazaðýyla oynayacak kadar sakinleþmesi bir mucize gibiydi.
Onu tanýdýðý, o zapt edilemez haldeki ilk karþýlaþtýklarý gün geldi aklýna:
Ayþe, o gün de, her gün yaptýðý gibi, artýk alýþtýðý iþine erkenden gitmiþti. Poliklinik hizmetleri baþlamadan evvel hastanenin ilk sabah temizliðinin yapýlmasý, gerekiyordu. Hastanede dolaþan birkaç hasta dýþýnda bir kalabalýk yoktu koridorda.
Ayþe, her zamanki iþlerini yapýyordu. Camlarý silmiþ, zararsýz hastalardan bir ikisini dýþarýda biraz dolaþtýrmýþ ve koridoru paspas etmeye baþlamýþtý.
Paspas yaptýðý zamanlarda paspasý bir ileri bir geri alýþkanlýk olarak hareket ettirir, bu arada kafasýndan bin bir þey geçirerek dalar giderdi çokluk.
Yine dalmýþtý. Ýleri geri iteleyip çektiði elindeki paspas birden bire yere çivilenmiþ gibi duruvermiþti. Bir çift ayaðýn paspasýn üzerine basmýþ olduðunu fark edememiþti ilk anda. Ayþe fýrçayý çekmiþ, ama hareket ettirememiþti.
Paspasýn üzerinde bir çift ayak gördüðünde, baþýný kaldýrmýþ, ayaklarýn sahibinin yüzüne bakmýþtý.
Ýþte, ne olduysa o anda olmuþtu. Bir çift mavi göz... Hasan’ýn gözleri tam karþýsýndaydý. Sakallý, uzun saçlý bir yüz Ayþe’ye gülümseyerek bakýyordu.
Ayþe, korkunç bir çýðlýk atmýþ. Olduðu yere yýðýlýp kalmýþmýþ sonra. Çevredekiler koþarak gelmiþler. Adam korkup, duvar dibine sinmiþmiþ. Doktorlar, hemþireler kendisini revire götürmüþler.
Ayýlýnca,“Hasan! Hasan!” demiþmiþ yine ve tekrar bayýlmýþmýþ. Herkes çok þaþkýn. Onlar, adamýn Ayþe’ye bir þey yaptýðýný zannediyorlarmýþ. Oysa Ayþe’nin Hasan’ýný gördüðünden haberleri yoktu. Bu nasýl olurdu. Hasan yýllar önce þehit olmamýþ mýydý!?
Aðlamýþ, aðlamýþ... “Hasan! Hasan!” diye sayýklamýþmýþ.
Sonra, kendine gelince olanlarý anlatmýþ. Adamýn öz geçmiþini, nereden geldiðini araþtýrmýþlar. Kimsesiz, adý bile olmayan bir hasta olduðu sonucuna varmýþlardý. Kimliði hakkýnda hiçbir þey bilinmiyordu. Onu sokakta bulup getirmiþlermiþ.
Adamý sorgulamak istediler. Ama o konuþmuyor, sadece sallanýyor, gülümseyerek insanlarýn yüzüne bakýyordu. Bazen çocuksu þeyler yapan zararsýz bir hasta görünümündeydi.
O günden sonra adamla yakýndan ilgilenmeye baþlamýþtý. Onu temizliyor, týraþ ettiriyor, yedirip içiriyordu. Sanki onu sahiplenmiþ, Hasan’ýn yerine koymuþtu. Adamýn deniz mavisi gözleri ona çok þeyler anlatýyordu.
Hasan’ý hâlâ deliler gibi seviyordu. Bazen kendi kendine, “acaba Hasan mý?” diye sorular soruyordu. Günü geçmiyordu ki, ondan ayrý kalsýn... artýk iyice alýþmýþtý ona. Ýþini aceleyle bitiriyor, diðer hastalarýn taþkýnlýklarýna hiç aldýrýþ etmiyor artýk, hemen Hasan’ýn yanýna koþuyordu.
Onu, dizinin dibinden ayýrmýyordu. Ona eski güzel günlerini anlatýyor, belki bir þey hatýrlar, hafýzasý yerine gelir, diye umuyordu. Ama nafile... her þey boþuna. O bunlarýn hiç farkýnda deðil, sadece boþ boþ bakýyor ve gülümsüyordu. Bazen Ayþe’nin saçlarýný tutuyor, çekiyor, ama sonra gözlerine bakarak yavaþça býrakýyordu. Ellerini onun saçlarýnda gezdiriyor, onu seviyor, o ne yapsa ses çýkarmýyor, büyük bir sabýrla onu idare ediyordu.
Artýk hastanede bile adý çýkmýþtý. Herkes onunla alay edip eðleniyordu. Hemþireler, hademeler, “kýz Ayþe, kocan bu gün nasýl?” diye ona takýlýyorlardý. Onun içi kan aðlasa da, kaderine razý olmuþ, hiç sesini çýkarmýyordu.
Bazen, dilinden “çektiðim özlemlerin çilesiyle sar beni. Gözlerini mermi yap, oracýkta vur beni”, bazen de aðlayarak, “birazcýk kendine gel, anla artýk yar beni. Kurtulmak istiyorsan, al silahý vur beni” dizeleri dökülüyordu. Bu söyledikleri okuduðu bir þiirden mýsralardý.

[senelbenlier]

hadi sona yaklastýk artýk...iyi okumalar