SATIR ARASI HÝKAYELERÝ

[Mustafa Bilici]

http://www.Nizip.com/attachment.php?attachmentid=369&stc=1&thumb=1&d=1178566550
HÝMMET DEDE

-Ah babam ah, dedi Harun Reþid, sultan olmak varmýþ þu yalan dünyada! Baksana, adamlarý bile hamam kapatýyor! Yaþadý mý böyle yaþamalý insan…
Gülümsedi Himmet Dede. Yüzünün ýþýltýsý odayý aydýnlatýyordu. Yüzünü Halife’ye döndü, fýsýltýyla:

-Evlat, dedi, boþ ver sultanlýðý! Sen öyle bir sultanýn kölesi ol ki, þu kölelerin sultaný senin sýrtýný keselesin…


Ellerini açtý, kapattý gözlerini:
—Ey kulunun kalbini kulundan iyi bilen Allahým, ey Kâbe’nin Rabbi… Habibin’in Mekke’den çýkarýlýrken Kâbe’ye dönüp bakýþýnýn hürmetine, Kâbe’yi yapan Halilin’in hürmetine…
Seccadesi ýslandý gözyaþlarýyla. Uzadý dualar sabaha, dualar uzadý göklere, dudaklarý sustu, kalbine indi dudaklarý, bir kez daha niyet etti.
Hicaz’a gidecek kervan tam yola çýkacaðý gün, hastalanmýþtý Himmet Dede. Her sene niyet eder, hazýrlýklarýný yapar, nasip olmayýnca boynunu büküp, buna da þükür, derdi. Ama bu sene her þey hazýr, her þey bu kadar tamamken bu hastalýk gelip Himmet Dede’yi bulmuþtu. Eþiyle dostuyla vedalaþmýþ, alacaklarýný helal etmiþ, vereceklerini vermiþti. Ýhramýný, dua kitaplarýný, seccadesini, yol azýðýný, biriktirdiði üç – beþ akçesini hazýrlayýp, nasip, demiþti, nasip bakalým…
Ýþte kervan gelmiþti ve o hasta yataðýndan kalkamýyordu. Yine de razýydý Himmet Dede. Nasýl razý olmasýn dý? Hastalýðýn Rabbi Kâbe’nin Rabbi’nden baþkasý deðildi ki. Ama içini yakan o ateþ, Ravza’nýn eþiðine yüz sürme arzusu, her gecenin sabahýnda gönlünü lime lime eden o rüyalar… Ah çekip inliyor, dualar ediyor, özlüyor, boynunu büküyor, halinden utanýyor, sen bilirsin ya Rabbi, affet kulunu, sen bilirsin, diyordu.
O zamanlar bölgenin bütün hac kervanlarý Baðdat’a giderler, orada toplanýp büyük bir kervan halinde Hicaz yoluna çýkarlardý. Himmet Dede iþte o kervanýn geliþinden bir gün önce hastalandý. Gidiþinden birkaç gün sonra ayaða kalkabildi. Tebessüm etmeye çalýþýyordu, hüznüm Rabbim’e þikâyet olmasýn diyerek. Seneye ömür vefa eder mi, diye düþünürken birinin kapýya hýzlý hýzlý vurduðunu duydu. Gelen yaþlý fýrýncý dostuydu.
—Haydi, ihtiyar haydi çabuk ol, diyordu. Hazýrla yükünü, gidiyorsun haydi. Baðdat’a bir ticaret kervaný var, haydi hazýrlan, hastalýk tekrar gelmeden kervana yetiþ.
Himmet Dede ayakta duramýyordu, secdeye kapandý, þükürler ediyor, aðlýyor, aðlýyor, aðlýyordu…
Kalabalýktý kervan. Kadýnlar, çocuklar, yaþlýlar, Baðdat’a giden tüccarlar ve kendisi gibi Hicaz kervanýna yetiþme ümidinde birkaç ihtiyar… Aðýr aðýr yola düþtüler.
Haftalar sürecekti yolculuk. Herkes birbirleriyle tanýþýyor, sohbetler ediyor, yol çabuk biter ümidiyle yalnýzlýktan kurtulmaya bakýyordu. Himmet Dede mi? O dilinde dua, kalbinde dost, gözünde yaþ, yanýna biri gelirse yalnýz kalacaktý.
Düþe kalka gidilen uçsuz bucaksýz bir kum deryasýndaydýlar þimdi, dört taraf çöldü. Azýklarý azalmýþtý, suyu dikkatli içmeleri gerekiyordu. Olsun, ne fark ederdi! Himmet Dede Himmet Dede’ydi iþte. Ne elbisesinin periþanlýðý umurundaydý, ne açlýk ne susuzluk nede yorgunluk. Baðdat’a varmaya birkaç günleri kaldýðýnda o bir tek þeyi düþünüyordu. Baðdat’taki kervana vaktinde yetiþebilecekler miydi?
Kervan bir akþam vakti Baðdat’ýn kapýsýndan girerken, bir adam ok gibi fýrlayýp kervandan ayrýldý. Þehrin içine doðru düþe-kalka koþuyordu. Üstü baþý yýrtýlmýþ, diz kapaklarýndan aþaðýsý yara içinde, yüzü-gözü toza-topraða belenmiþ bu adam Himmet Dede’den baþkasý deðildi. Kervandakiler hayretle ihtiyar adama bakýyorlardý. Derken, rastladýðý ilk adamla bir þeyler konuþup yere yýðýlý verdiðini gördüler. Hac kervaný üç gün önce yola çýkmýþtý!
Ayaða kalkan Himmet Dede, gülümsüyordu. Dikkatli bakanlar dudaklarýnýn kýpýrdadýðýný görebilirlerdi:
- Ne ki olmuþ, güzel olmuþ. Ne ki olmuþ…
Himmet Dede kervana döndü, yol arkadaþlarýyla helalleþti. Abdest alýp camiye girdi, namaz kýldý, oracýkta uyuyakaldý. Rüyasýnda bir kalabalýðýn içindeydi. Saðýna-soluna bakýnýyordu. Kendisi gibi giyinmiþ adamlardý bunlar. Yanlarýndan geçenlerin, bunlar sultanýn köleleri, dediðini iþitti. O anda kölelerden biri yanýna gelip, elini tuttu, hoþ geldin, dedi. Sultan kim, diye sordu Himmet Dede. Eliyle karþýya iþaret etti adam. Himmet Dede karþýya bakýnca figan koptu ta yüreðinden, aah, diyordu, ahh… Himmet Dede’nin ah’ý sabah ezanýna karýþýyordu. Yanmýþtý, üstü- baþý ter içindeydi, uyanmýþtý. Ellerini yüzüne kapattý, hýçkýra hýçkýra aðlýyordu.
Namazýný kýldý, yürümeye baþladý. Ýnsanlarýn kendisine baktýklarýný fark ettiðinde, güneþ Baðdat’ýn üzerinden çoktan doðmuþtu bile, þehir hamamýnýn yolunu sordu, baþýný önüne eðdi, yürümeye devam etti. O periþan halinin dikkat çektiðini sanýyordu. Oysa yüzüne bakanlar onun yüzündeki ýþýltýyla mest oluyor, dönüp bir kez daha bakýyorlardý.
Hamama geldiðini fark ederek kapýya doðru yöneldi. Ýçeri adýmýný atacaktý ki, bir el durdurdu Himmet Dede’yi:
-Ne yapýyorsun baba?
-Evlat, dedi, yoldan geldim, yýkanmaya ihtiyacým var.
Hamamcý þöyle bir süzdü ihtiyarý:
-Ýyi de baba, bugün sultanýn adamlarý var içerde. Kapattýlar hamamý, giremezsin.
Periþan halini gösterdi Himmet Dede:
-Evlat, bir köþecikte yýkanýveririm ben. Hem çabucak çýkarým, sýkýntý olmam sana.
-Hamama girdiðini bir duyarlarsa seninde kellen gider benim de.
-Ya nasip, dedi Himmet Dede gülümseyerek.
Adam önce ihtiyarýn yüzüne, sonra etrafa baktý, kimsecikler yoktu.
-Çabuk baba çabuk, dedi, kimse görmeden þuradan geç, bir oda var içeride, aman ses çýkartma, yýkan gel.
O esnada ileride bir aðacýn altýnda iki kiþi her þeyi seyrediyordu. Bu iki kiþi, tebdil-i kýyafet gezen halife Harun Reþid ve vezirinden baþkasý deðildi.
Halife eliyle iþaret etti vezirine.
-Gel bakalým, neyin nesi anlarýz þimdi, dedi.
Hamamcýnýn önüne gelip yýkanmak istediklerini söylediler. Ne dedilerse kabul etmedi adam.
-Kellem gider sizi içeri alýrsam, dedi, Halife’nin adamlarý kapattý hamamý.
Halife ve veziri yalvardýlar, yakardýlar, olacak gibi deðildi. En sonunda Harun Reþid, az önceki o ihtiyarý nasýl aldýn öyleyse, deyince hamamcýnýn beti-benzi attý.
-Tamam tamam, dedi, sessiz olun. Haydi geçin siz de þu odaya, ses çýkarmayýn sakýn. Çabuk olun.
Güldü Halife:
-Hem birbirimizi yýkar, yardým ederiz ihtiyara, daha çabuk çýkarýz.
Himmet Dede odanýn bir köþeciðinde, belinde peþtemalý, yýkanmakla meþguldü. Aniden bir ses duyunca tasý býraktý, baþýný çevirdi. Ýçeri girerken söyleniyordu Harun Reþid:
- Bu Halife de amma zalim adam kardeþim! Adamlarý hamam kapatýyor, yok kellemiz gidermiþ, yok yasakmýþ, böyle zulüm olur mu?
Himmet Dede’yi görünce selam veri bir köþeye oturdular, yýkanmaya koyuldular. Bir ara Halife ayaða kalktý.
-Benim babam, dedi, gel senin sýrtýný keseleyeyim, daha çabuk biter iþimiz.
Himmet Dede baþýyla olur iþareti yaptý, göbek taþýna uzandý, baþýný kollarýnýn üstüne koydu, gözlerini kapattý, geceki rüyayý hatýrlýyordu.
-Ah babam ah, dedi Harun Reþid, sultan olmak varmýþ þu yalan dünyada! Baksana, adamlarý bile hamam kapatýyor! Yaþadý mý böyle yaþamalý insan…
Gülümsedi Himmet Dede. Yüzünün ýþýltýsý odayý aydýnlatýyordu. Yüzünü Halife’ye döndü, fýsýltýyla:


-Evlat, dedi, boþ ver sultanlýðý! Sen öyle bir sultanýn kölesi ol ki, þu kölelerin sultaný senin sýrtýný keselesin…

[miksam1988]

Kelebeðin Hikayesi

Bir gün, kýrlarda gezintiye çýkan bir adam, kenara oturduðu otlardan birinin dalýnda , küçük bir kozanýn varlýðýný fark etti. Koza ha açýldý ha açýlacak gibiydi.


Adam , bunun bir kelebek kozasý olduðunu tahmin ediyordu. Böyle bir fýrsat bir daha ele geçmez diye düþündü; ve bir kelebeðin dünya yüzü gördüðü ilk dakikalara þahit olmak istedi.


Dakikalar dakikalarý kovaladý , saatler geçmeye baþladý , ama henüz kelebeðin küçük bedeni o delikten çýkmadý. Sanki , kelebeðin dýþarý çýkmak için çaba harcamaktan vazgeçmiþ olabileceðini düþündü.


Sanki kelebek elinden gelen her þeyi yapmýþ da , artýk yapabileceði bir þey kalmamýþ gibi geldi ona. Bu yüzden , kelebeðe yardýmcý olmaya karar verdi: cebindeki küçük çakýyý çýkarýp kozadaki deliði bir cerrah titizliðiyle büyütmeye baþladý.


Böylece , bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dýþarý çýkýverdi. Fakat bedeni kuru ve küçücük , kanatlarý buruþ buruþtu. Adam kelebeði izlemeye devam etti; çünkü kanatlarýnýn her an açýlýp geniþleyeceðini ve narin bedenini taþýyacak kadar güçleneceðini umuyordu.


Ama bunlardan hiçbiri olmadý. Kelebek , hayatinin geri kalanýný , kurumuþ bir beden ve buruþmuþ kanatlarla yerde sürünerek geçirdi. Ne kadar denese de , asla uçamadý.


Adamýn bütün iyi niyetine ve yardýmseverliðine raðmen anlayamadýðý þey , kozanýn kisitlayiciliginin ve buna karþýlýk kelebeðin daracýk bir delikten dýþarý çýkmak için gereken çabanýn , Allah’ýn kelebeðin bedenindeki sývýyý onun kanatlarýna göndermek ve bu sayede kozanýn kisitlayiciligindan kurtulduðu anda onun uçmasýný saðlamak için seçtiði bir yol olduðuydu.

Bu gerçeði öðrendiðinde , hayat boyu unutamayacaðý bir þey de öðrenmiþti: Bazen , hayatta tam olarak ihtiyaç duyduðumuz þey , çabalardýr. Eðer Allah , hayatta herhangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi , o zaman , bir anlamda sakat kalýrdýk . Olabileceðimiz kadar güçlenemezdik o zaman . Ve asla uçamazdýk..

[miksam1988]

Bir Sevdâ Rüzgârýnda Aþký Aramak

O gittiðinden beri kendisine neler söylenmemiþti ki... Çoðu zaman ´teselli´ amacý taþýyan cümleler, yine birçok kere maksadýný aþýp yüreðine bir hançer gibi saplanmýþlardý. Gecenin bir vaktinde onu evinden aramasý, çalýþtýðý bankanýn kapýsýnda defalarca çýkýþ saatine kadar beklemesi, doðum gününde aldýðý çiçeði paramparça iade edildiði halde o gidene kadar ümidini kaybetmeyip halâ onun peþinden gitmesi, çevresinde çoðu insan tarafýndan ´çýlgýnlýk´ hattâ ´delilik´ olarak görülüyordu. Hele hele yaþýnýn otuzu bir hayli geçtiðini düþündüklerinde...
Ona nasýl gönül verdiðinin, bu noktaya nasýl geldiðinin, onun yeterince ´güzel´ olup olmadýðýnýn tartýþýlmasý neyi deðiþtirir ve ne fayda verirdi ki? Sonuçta, ömrünün sonbahara göz kýrpan ama içindeki ilkbahar henüz bitmemiþ yýllarýnda gönlünü ona kaptýrmýþ ve yakýnlaþmalarýnýn ardýndan herþeyin yolunda gittiðini sandýðý bir dönemde aniden terkedilmiþti. Sebepsiz ve açýklamasýz...
Halbuki onun sayesinde, týpký eskiden olduðu gibi sonradan hayatýn hengamesinde duyamadýðý bir sesle þiirler söylemeye baþlamýþtý yeniden... Yeniden hayata direnmek için ´hakikî´ bir sebebi olmuþtu:
«
Son akþamým olmalý artýk sisle örtülü,
Eðer gönlün isterse doðacak bir baþka gün.
Rüzgârýn daðýtacak yüreðimdeki külü,
Ayrýlýklar romanda, þarkýda kalsýn hüzün
Pýrýltý gözlerinde ümidin bir çift gülü.
.......
Çalmadan kapýmý zâlim karakýþ,
Sararan hazaný bahara çevir.
Sevdân yüreðime iþlenen nakýþ,
Ýçimi mâmur bir diyâra çevir.
***
Ne zaman düþünsem yalnýz odamda
Hayâlin gülümser karþýki camda
Yaðmalandý dünyam, çöken akþamda
Ömrün ziyanýný gel kâr´a çevir.
.......
Sevincin hür ufkunda ben hiç böyle deðildim.
Senden gelen en hafif esintide eðildim.
Hüznün en sarp burcunda bir tutukluyum þimdi,
Varolmanýn esrârý bu çiledeymiþ; bildim!
»
´Aþký onunla tatmýþ´ ama ´gönlü hicranla yanmýþtý.´ Söylenen her sözde, yazýlan her satýrda, baktýðý her yerde, yaþadýðý her þeyde yaþadýklarýnýn tanýmýný arýyordu adetâ. Bu ´farkýnda olmaksýzýn´ süregelen arayýþý esnasýnda herþeye inanýp teslim olmaya hazýr âþýk yüreði, birçok defalar onu anlamaktan uzak insanlarca kýrýlmýþtý.
Mecnûn´un hikayesini okudu tekrar tekrar ve sonra yine yüreðinden sýzan mýsralarý kaðýda döktü:
«
Günlerden bir gün Mecnûn´u, bir köpeðin çapaklý gözlerini öperken görmüþler:
“-Ya Mecnûn, hadi Leyla´ya âþýksýn; onu anladýk ama bu köpeði neden böyle öpüyorsun, sen deli misin?”
Mecnûn´sa hayatý dört köþe sanan insanlarýn anlamamakla beraber anlamadýklarý herþeye yaptýklarý gibi kötü sýfatlarla yaftaladýklarý bu davranýþýný açýklamýþ:
“-O köpek, Leyla´nýn sokaðýnýn köpeði... O, Leyla´yý gördü, onun geçtiði yollardan geçti, onun gözlerinde Leyla´nýn izleri var...”
»

....

«
Ruhum düþen bir kývýlcým vâdiye
Kýzgýn saçda sönen damla ihtiras.
Anladým ki senden deðil hediye
Eski sevdâlardan bu bana miras.
»

Kendisini Mecnûn ile kýyaslama cüretinde deðildi. Ama, kendisiyle benzer acýlarý çekmiþ insanlarýn bu dünya üzerinde yaþamýþ olmalarý, onu rahatlatýyor, dünyadan kopmamasýný saðlýyordu. Her ne kadar, yaþadýklarý ve hissettiklerinin bu dünya ölçeðinde yeri olmasa da... Belki de bu hikayeler, sýrf buna hizmet ediyorlardý, kimbilir?
Aradýðý þeyin ne olduðunu bilmeden yapýlan aramalarýn acýsý çökmüþtü yüreðine... ´Hah iþte beni anlayabilecek kiþi´ diyerek yüreðini boþalttýðý çoðu kiþinin böylesi hissediþlerden uzak oluþlarýný farketmek, içini acýtmakla beraber hayâllerini kýrmýþtý. Ta ki, en son kiþiye kadar...
....
Ayný mahallede oturduklarý ama gündelik iþler yüzünden pek de görüþemedikleri Sezai, kendisine anlatmadýðý halde çevreden duymuþ, evinde onu ziyarete gelmiþti.
“-Hoþgeldin Sezai... Hayrola; hangi rüzgâr attý seni?...”
Sezai, sadece ´sevdâ rüzgârý kardeþim; sevdâ rüzgârý...´ diyebildi. Þimdilerde evli ve iki evlât babasý Sezai, önce gençliðinin o parýltýlý günlerinde yüreðinin aþka ilk dokunduðu olayý ve daha sonra olmadan biçilmiþ ekinler gibi sevgisinin nasýl telef edildiðini anlattý... ve daha sonra konuþmaya devam etti:
“-Seni çok iyi anlýyorum diyecek kadar maðrur ve bilmiþ bir tavýr içinde olmayacaðým Murat; çünkü böyle bir davranýþýn seni iyice yaralayacaðýný biliyorum. ´Ateþ düþtüðü yeri yakar!´ Evet; bu doðru ama sadece ´cürmü kadar!´ Rahat ol, üzülme; sen bir âþýðýn sevdiðine ulaþmak için yapabileceði herþeyi yapmýþsýn. Sen bakma seni ayýplayanlara! Maddeci dünyanýn garip figüranlarý onlar... Onlar aþký, senin yüreðindeki tertemiz sevginle çoktan aþtýðýn yerlerde arýyorlar... Halbuki...”
Sezai´nin sesi hafif titredi... Bu konuya daha fazla devam edemedi:
“-Sen belki ona hiç de haketmediði bir sevgiyle baðlandýn, hâtta belki onun yýllardýr aradýðýn kiþi olduðunu zannettin ve þimdi bütün bunlarýn sonunda içinde meydana gelen uçurumdan aþaðýya düþmekten korkuyorsun. Sakýn korkma! Günümüz dünyasýnýn bütün bunlarý hissedebilen nâdir insanlarýndan biri olduðunu sakýn unutma ve sevmeye devam et! Sakýn sürmeye kalkma içindeki sevgi bahçesini... O bahçede daha ne meyveler olgunlaþacak yaþadýðýn müddetçe bir bilsen... Yeter ki sen, sevmeye devam et! Sakýn korkma kaybetmekten! Nefes aldýðýn müddetçe ümit vardýr. Zafer, onu nerede aradýðýna baðlýdýr ve unutma ki, sonunda belki bu dünyada belki de deðil Leyla´ya kavuþanlar, sevmekten vazgeçmeyenlerdir!”
Murat, Sezai gittikten sonra sabaha kadar onun söylediklerini düþündü. Sýfatlarý kalabalýk onca insanda arayýp bulamadýðý þeyi, bir eski dostun sýmsýcak yaklaþýmýnda bulmuþ; yaþadýklarý, masasýnýn üstünde duran yeðeninin okumasý için kendisine verdiði bir þiirde âbideleþmiþti:
«
“Bir çiçekle bahar geçmez” dediler;
Çoðu âþýk, onu bile bulmadý.
Muhabbet olmadan aþk beklediler;
Sevgisiz gönüller, lezzet almadý.

Hasreti olmayan bir vuslat... Niye?
Çilesiz, emeksiz ve hoyrat... Niye?
Yârine sadâkat, kabahat... Niye?
Mecnûn´un dilinden anlar kalmadý.

Leyla, þimdilerde bir isim yalnýz.
Þirin ve Züleyha, sokaktaki kýz.
Mecnûn´um, Ferhat´ým, Yusuf´um yalnýz.
Küçülen gönüller, aþký almadý.
»

[miksam1988]

GÜL KIZ
Genç adam, iþe giderken hergün yolunun
üzerindeki güllerle dolu bahçeye bakmadan
geçemezdi. Her sabah o rengarenk güller içini
neþeyle, sevinçle dolduruyordu. Günler geçtikçe
güllere bakan gözleri, bahçedeki eve takýlmaya
baþladý . Çünkü, son günlerde o evde, tül perdenin
gerisinde bir genç kýzýn silüetini görüyordu. Her
geçiþinde güllere ve pencerede belli-belirsiz görünüp
kaybolan genç kýza bakmadan edemiyordu.
* * * *
Bir sabah her zamankinden daha erken yola çýktý.
Bahçenin önüne geldiðinde yüreðinin titrediðini,
içinin ürperdiðini hissetti; her gün tül perdenin
arkasýnda gördüðü kýz, bahçede gülleri suluyordu.
Güzel kýz, genç adamý görünce yüzü kýzararak içeri
kaçtý. Genç kýzýn hayali gözlerinden kaybolmasýn
diye gayret eder gibi gözlerini sabit bir halde bir
güle dikerek öylece kalakaldý. Gördüðü güzelliðin
etkisinde kalmýþ, sevdalandýðýný düþünüyordu.
Genç adam, artýk hergün bir öncesine göre
biraz daha erken geçiyordu, kýzý tekrar görürüm
umuduyla. Fakat tüllerin gerisinde görünüp kaçan
bir silüetten baþka þey göremiyor, kahroluyordu.
Genç kýz da her sabah heyacanla tüller arkasýna
geçiyor, genç adamýn gelmesini bekliyordu.
* * * *
Bir gün, genç adam bahçenin önünden geçmedi.
Genç kýz gün boyunca boþuna bekledi. Ertesi gün,
daha ertesi gün yine boþuna bekledi, genç adam
gelmedi. Genç kýzýn yüreðine hüzün doluyordu.
* * * *
Baþka bir gün, yine umutsuz gözlerle yola
bakarken, bir grup insanýn omuzlarýnda tabutla
geçtiklerini gördü genç kýz. Aklýndan geçen
korkunç düþünceden tüm vücudunun titrediðini
hissetti, yüreði sýkýþtý; yoksa genç adam ölmüþ
müydü !.. Genç kýz yine hergün tüllerin arkasýna
geçiyor, boþ gözlerle dýþarý bakýyordu. Yüzü de,
artýk bakmadýðý, sulamadýðý gülleri gibi soluyordu.
* * * *
Genç adam bir gün yine geçti bahçenin önünden.
Bir aydýr yattýðý hastaneden sonunda çýkmýþ,
ilk iþ olarakta güllü bahçenin önüne gelmiþti.
Ama ümit içinde geldiði bahçenin önünde, gülen
yüzü asýldý; bahçedeki güller solmuþ, pencere kara
perdelerle sýmsýký kapatýlmýþtý. Genç adam yolda
oynayan çocuklara sordu; "Bu evde kimse
yaþamýyor mu?" Bir çocuk; "Ýhtiyar bir kadýn
yaþýyor." dedi. Genç adam cevabýný duymaktan
korkarcasýna, baþka bir soru sordu ;
" Burda yaþayan genç kýz ne oldu ?"
Çocuklardan biri atýldý; "O öldü."dedi, genç adamýn
yana düþen kollarýný, yaþaran gözlerini görmeden
baþka bir çocuk atýldý; "Verem olmuþ, dün öldü."
* * * *
Yýllar sonraydý, küçük bir çocuk heyacanla
annesiyle babasýnýn yanýna koþtu,
güller arasýnda, sallanan sandalyede
oturan ihtiyar adamý göstererek baðýrdý;
"Dedem gülüyor, dedem gülüyor baba !.."
Koþarak ihtiyarýn yanýna gittiler, gülerken hiç
görmedikleri yüzüne baktýlar. Elinde bir gül olan
ihtiyar adamýn yüzüne, gerçekten bir gülümseme
yayýlmýþtý; biten bir hasrete seviniyormuþ gibi,
yýllardýr görmediði birine kavuþuyormuþ gibi mutlu
bir gülümseyiþti bu. Fakat gözleri kapalýydý...