Bosna’ya bir Yolcu

[senelbenlier]

237-
Ama, Hasan hiç bir þey anlamýyor, yüzüne bakýp duruyordu hep. Ezan sesiyle uyanmýþtý bir gün. Ellerini havaya açmýþ, “Allahým sen büyüksün. Beni affet. Ýsyan etmek istemiyorum. Onun her gün gözlerimin önünde bir þey anlamadan dolaþmasý beni deli ediyor” diye tanrýya arzetmiþ halini ve sonra, yýllar önce aklýnda bir rüya gibi kalmýþ o sahne gözünün önünde bir kez daha canlanmýþtý:
Gözlerinde hatýralar okuduðu Hasan’ýn askeri elbiseleriyle ona el edip gemiye biniþi, o günkü coþkusu, sevinci, hüznü bir baþkaydý. Hele, buram buram ayrýlýk hüzün çiçekleri mektuplarý...
Yýllar geçmiþ, onu bir akýl hastasý olarak karþýsýna aldýðý günler gelmiþti. Usulca yataðýndan inmiþ. eski tip dolabý açmýþ. Bavulu çýkarmýþtý. Biraz çamaþýr, bir elbise alarak bavulu tekrar kapatýp dolaba kilitlediðini bu gün gibi hatýrlýyordu. Bir ara, “acaba bavulumu alýp çýkýp gitsem mi?” diye düþündüðünü de... Onu bu halde görmeye dayanamýyordu. “Ama nereye... eski sefaletli günlere mi?” diye hemen kendi kendine sormuþtu sonra.
Burada karný doyuyor, iki kuruþ maaþ alýyordu. Belki de ilk kez çýkýyordu aðzýndan “kaçýp gitmek” sözcüðü. Bu kadar yanýk ve bu kadar yakýcý haliyle bütün vücudu titriyor, bütün benliðini sarýyordu. “Yardým et Allahým!”
O gün doktor beye yalvarmýþ, yardým etmesini istemiþti ondan. Doktor beyle araþtýrmaya baþlamýþlardý. Yýllar öncenin kayýtlarýnda hastaneye gelen yaralýnýn geçmiþini öðrenecek ve bu Þekilde Hasan ise, kimliði ortaya çýkacaktý.
Arþive atýlmýþ, birbirine karýþmýþ evraklara ulaþmak kolay olmamýþ, ama aradýklarýný bulmuþlardý.
Bir þok yaþamýþtý Ayþe o gün. Bu þok onun bütün umutlarýný tersine çevirmiþ, kafasýnda, beyninde birikmiþ olan bütün hayallerini alýp götürmüþtü:
Yaralý olarak gelen bu adam Hasan deðildi. Ama, ailesiyle ilgili bir kayýt da yoktu. Bu karýþýk arþiv içinde onlarý bulamamýþlar, Elleriyle göz yaþlarýný silmiþ ve aðlayarak doktorun ellerine sarýlmýþtý.
Doktorun, içinden gelerek, onu teselli için söylemiþ olduðu “aðlama kýzým böylesi daha iyi. Onu karþýnda öyle hiç bir þey bilmeden yaþadýðýný görmek çok daha zor olurdu” demesi bu gün bile aklýndan çýkmýyordu hala.
Ayþe bir anda doktora karþý bir yakýnlýk, bir güven hissetmiþ, sanki içinde yanan ateþi o söndürmüþ gibi gelmiþti ona. Doktor onun içini okumuþtu sanki. Sözleri öyle sevecen ve nezaket doluydu ki... yanýna yaklaþmýþ, teselli için elini uzatmýþtý ona. Hatta bir an bakýþlarýný kýsýp, çok ötelerde bir þeyler kaybetmiþ, bir þey arýyormuþ gibi baktýðýný da gözünün önüne getirebiliyordu.
O’nun bitmiþ, tükenmiþ halini izleyerek, “Gel kýzým, odamda oturalým. Bir kahve içelim, kendine gelirsin” sözleri de daha dünmüþ gibi kulaklarýnda çýnlýyordu.
Baþý eðik, kalbi kýrýk, yalnýz, çaresiz bir halde, omuzlarý iki yana düþük, doktorun yanýnda ilerlediðini; uzun koridorlardan geçerek odaya girdiklerini; kendini oradaki koltuða bir külçe gibi býraktýðýný; Doktorun masanýn yanýndaki zile basarak, içeri gelen hizmetliden iki kahve istediðini de hiç aklýndan çýkaramýyordu.
Bir taraftan da teselli ederken, ona nasihatler vermiþti. Doktoru dinlerken, onun için “Melek yüzlü, dünyalar iyisi, bir insan” diye geçirmiþti aklýndan. Onu dinlerken sanki ruhundaki fýrtýna dinmiþ, “öyleyse bu hayatý daha fazla çekecek, bu acýlara dayanacak sebep yok artýk... galiba bu iþi bitirmenin zamaný geldi. Daha fazla periþan olup dayanýlmaz acýlara girmeden önce bu hayatýn iplerini koparmalýyým” diyerek çýkarken odadan, dudaklarýndan istemeden yavaþça dökülen bu sözleri duyan doktor, “eðer bu söylediklerinle intiharý kastediyorsan, yanlýþ yaparsýn derim. Olaylardan kaçmak yerine onlarýn üzerine gitmek, onun karþýsýnda dimdik durmak çok daha iyi. Senin o bölümde çalýþmaný istemiyorum. Baþhekimle konuþup seni baþka bölüme vermesini isteyeceðim” diyerek, Ayþe’ye yaþamakla ilgili güzel örnek yaþam öyküleri anlatýp, o yarayý eskisi kadar acýtmayacak hale getirdiðini, teþekkür ederek oradan ayrýldýðýný ve yaþamaya devam kararýný verdiðini büyük bir minnet duygusuyla andý yeni döþediði evinin penceresinden dýþarýya bakarken.
O günden sonra kendi kendini düzeltmeye hazýrlanmýþtý. Bütün duygularý bunun için çarpýyordu: “Yeter artýk bunca çektiklerin... kendine gel. Geçmiþi unut, bu günü yaþa!”
Bu kararý verdiði günlerde þimdiki gibi bir evi yoktu. Hastanenin yemekhanesinin bitiþiðindeki küçük bir odada kalýyordu. O odada kalýþýnýn karþýlýðý da mutfak iþlerine yardýmcý oluyordu.
Her þeye raðmen yaþamalýyým azmiyle uyandýðý ilk sabahtý. Güneþ doðmuþ, ýþýklarý yataðýn üzerinde çizgiler çiziyordu. Bu sýrada hastane mutfaðýndan, çöp kutusunun kapaðý gürültüyle yere düþmesi, kulaðýna tabak þýngýrtýlarý gelmesi, önce görevini hatýrlatmýþ ona, sonra, izinli olduðunu hatýrlamýþtý.
Aðrýyan bacaklarý üzerinde doðrulduðunu; neredeyse hastanede iþe baþladýðýndan beri ilk defa, “bu gün biraz gezeceðim” diyerek, mutfak görevlilerinin þaþkýn bakýþlarýna aldýrmadan ayrýlýþýný aklýna getirdi.
Sahile inmiþti o gün. Sahil yolunda masmavi sulara doyasýya bakarak yürümüþtü. Dalgalarla hafif hafif sallanan iskeleye baðlý tekne, sabahýn ilk ýþýklarýnýn denize vuruþu, Hasan’la yaptýklarý o güzel gezintileri getirmiþti aklýna. Bir ara Ýskelede arkasý dönük oturan adamý Hasan’ benzetmiþti hatta.
Sonra, Hasan’la Sevgi’yi birlikte düþünmüþ, güzel, minik kýzýný deniz kabuðu toplarkenki haliyle gözünde canlandýrmýþtý. Sahilde deniz kabuðu toplamayý ne de çok severdi.
Sular yükseliyordu. Rüzgar çýkmýþtý. Denizden esen rüzgar, asfalt kenarýndaki ince kumlarý uçuþturuyordu. Otlar canlýymýþ gibi kýmýldýyordu. Sonra, dönüp sahili yalayan dalgalara bakmýþtý. Titremeye baþlamýþ, içinde biriken boðulma hissinden kurtulmak için, kumlar arasýndan bir avuç taþ toplamýþ, gözlerini kýsarak sahildeki iki sokak lambasýný niþan alýp, taþlarý teker teker fýrlatmýþtý.
Hastaneye döndüðünde hava kararmak üzereydi. Elinde kocaman buketteki çiçeklerin arasýndaki iki gonca gülün kokusunu içine çekerek mutlu iki evlilik yaptýðýný düþünmüþtü. Ama ikisinin de sonu gelmemiþ olmasýna raðmen sevgiyi tatmýþ, tek kýzý, Sevgi’sinin özlemiyle içi yanmýþtý. “Nerede þimdi acaba? Nasýl? Ne yapýyor?” merakýyla küçük odasýna girmiþti. Onu utancýndan arayamaz halde oluþunun en büyük dert olarak bir taþ gibi yüreðine oturduðunu o gün de duymuþtu.

[senelbenlier]

SLAM günaydýnlar

[nizipli_mehmet]

saolun hocam246 sayfa demiþtiniz az kaldý gibi...

[senelbenlier]

241-
Aðlayarak, Sevgi’nin þimdi bir çiçek gibi açýlmýþ olduðunu düþündüðünden elindeki çiçek demetini onun yerine koymuþ. Bir sürahiye yerleþtirip karþýsýna oturmuþtu.
Eski günleri düþünerek yeni evinin penceresinden bakarken o kadar dalmýþtý ki, saatler geçmiþ, gün kararmýþ, hafiften bir yaðmur baþlamýþtý. Sokak lambalarý yanar yanmaz tekrar baþladý düþünmeye.
O gün de yaðmur baþlamýþtý. Yine böyle bir akþam üstüydü:
O güzel günün akþamýna yaðmur yaðdýðýna þaþmýþ ve koþup küçük odasýnýn açýk duran penceresini kapatmýþtý. Perdenin ucunu kaldýrýp yüzünü cama dayamýþ, tam o sýrada minik televizyonunda baþlayan harika bir müzik onun baþýný döndürmüþ, onu bir büyü gibi sarmýþtý. Gözünü kýrpmadan televizyonda müziðin ritmiyle dönen çiftleri seyrettiðini, Televizyondan yansýyan mavi, yeþil ýþýklar gözlerini kamaþtýrýncaya kadar izlediðini hatýrladý.
Uykusu gelmiþ olmasýna raðmen uyuyamamasýnýn sebebini uzun süre hatýrlayamamýþ ve o gün Hasan’ý görmemiþ olduðu gelmiþti aklýna birdenbire.
Týpký bu gün onu görememiþ olmanýn huzursuzluðu gibi bir huzursuzluktu onu uyutmayan.
Biraz geç vakit olmasýna raðmen giyinip çýkmýþtý.
Ona Hasan diyordu. O Hasan olamasa da, o bir kere inanmýþ, sevmiþti. Hasanýn yanýna geldiðinde, ayaðýný diðerinin üzerine atmýþ, sakallý çenesini havaya kaldýrmýþtý. Gür, kahverengi kaþlarýnýn altýndaki mavi gözlerini kýrpmadan ona bakýyordu. Sonra ellerini gömleðinin içinde gezdirip duvara yaslanmýþ, aniden, bir deliden beklenen bir çýðlýk atmýþtý. Kalýn sesi odanýn içinde yankýlanýnca. Ayþe önce korkup gerilemiþ. Sonra, Hasan’ýn býyýðý ve sakalýnýn arasýndan diþlerini gülümsüyor gibi algýlayýp, sakinleþti. Sanki onunla bu gün ilgilenmemiþ olduðunun öfkesini belirtmek ister gibiydi.
Öyle yorumlasa da o an, aslýnda, Hasan’ýn nasýl davranacaðý belli deðildi. Ne zaman ne yapacaðýný önceden tahmin etmek mümkün olmuyordu.
Yanýnda götürdüðü þeker kutusunu ona uzattýðýnda, Hasan bir hamle yapýp almýþtý elinden kutuyu. Yýrtarak açmýþ ve þekerleri býyýklarý ve sakalýnýn arasýna götürmüþtü. Onlarý aðýr aðýr yerken, Ayþe onu sakinleþtirmek için tatlý yanýk sesiyle bir türkü mýrýldanmýþtý.
Bunu hep yapardý, Hasan da onu dinlerken sakinleþir ve uyurdu.
Ayþe yeni evinde ilk uykuya dalmak için odasýna çekildiðinde saat gece yarýsýna yaklaþmaktaydý. Yataðýna uzandýðýnda gözlerinin önünde, Hasan’ýn mavi gözleri, þekeri býyýðýyla sakalýnýn arasýna sokuþu tekrar canlandý. Onu bu haliyle tekrar tekrar gözünün önüne getirip, onun ruh halini tahmine çalýþtý.

Yeni evinde ilk gecesini geçirmiþti.

Ertesi gün uyandýðýnda odasýnýn penceresinin altýnda birisinin sýzlanýp durduðunu hissetti. Pencerenin önüne doðru yürüdü, camdan dýþarý baktýðýnda sesin bir kedi tarafýndan çýkarýldýðýný gördü. Pencerenin önündeki kedi yavrusu sürekli miyavlayýp duruyordu. Eline bir parça ekmek ve süt alarak bahçeye çýktý. Ýþte oradaydý. Üçgen yüzündeki minik aðzýný sürekli açýp kapatýyor ve miyavlýyordu. Bu kadar etkileyici sesi çýkaran bu minik yavru, kendisine doðal olarak verilmiþ bu silahýyla Ayþe’yi camýn ötesinden kendisine çekebilmiþti. Bahçede, pencere önündeki aðaca kafasýný kaldýrdý Ayþe ve,
“Nasýl çýktýn oraya?” diye sormadan edemedi seslice. Kedi yavrusu sanki ona cevap verirmiþ gibi, içten miyavladý.
“Bir merdiven gerek sana” diyerek uzaklaþtý kediden ve bir koþuda bir merdiven bulup geldi. Onu çýktýðý aðacýn dallarýndan pençelerini-neredeyse- zorla ayýrýp aldý oradan. Minicik patileri olan benekli bu yavru kedi... ýslanmýþ, üþümüþ ve acýkmýþ olduðunu belli, edercesine titriyordu. Onu odasýna getirdi. Biraz süt ve ekmek koydu önüne. Kedicik çok acýkmýþtý. Hemen önüne tabakla konulaný yalayýp yuttu. Sonra tekrar konulaný da bitirince minik patileriyle aðzýný temizledi. Ayþe bir sepet bulup, içine eski bir kazaðýný yayarak ona bir yatak hazýrladý. Onu sarýp sarmaladý.
Karný doyan kedi sýcak yeri de bulunca mýrýldayarak uyumaya baþladý. Ayþe onun rahatladýðýný görüp, kendi de rahatlamýþtý. Onun rahat olduðuna emin olduktan sonra hazýrlandý ve aceleyle iþine gitti.

Bu arada, Melek haným çok mutluydu. Telaþsýz huzurlu, camdan dýþarýyý seyre dalmýþtý. Ýnsanlar aceleyle iþlerine koþturuyorlardý. Sevgi de biraz önce iþe baþlamak için aceleyle koþarak çýkmýþtý. Onun kapýdan çýkýþýný pencereden izlerken, “Sevgili kýzým artýk yanýnda...” diye mýrýldandý.

Sevgi göreve baþladýðý gün hocalarý ve arkadaþlarýyla tanýþtý.
Ýþte nihayet bir dað köyünün derme çatma saðlýk odasýnda deðil, çok sevdiði o hastane koridorundaydý.
Eskiden arzularý rüyalarýný süslerken, þimdi o gördüðü rüyalar gerçek olmuþtu. Rüyalar onu avuçlarýnýn içine almaktan çýkmýþ, o rüyalarýný avuçlarýnýn içine almayý baþarmýþtý.
Yarý gerçek yarý rüya gibi algýladýðý o ilk günleri heyecaný geçmiþ, yavaþ yavaþ ýsýnmaya baþlamýþtý iþine.

Günlerden bir gün, nöbetten çýkmýþ gidiyordu. Bir arkadaþýyla karþýlaþtý. Ayak üstü sohbete daldýlar. O sýrada önlerinden bir temizlikçi kadýn yerleri paspas ederek geçti.
Sevgi, sebebini bilmeden içinin ürperdiðini hissetti. Yanlarýndan epeyce uzaklaþmýþ olan kadýna arkadan baktý. Eðilip doðruluþu, yürüyüþü, baþýný saða hareket ettiriþi ona birisini hatýrlatmýþtý sanki.
Ýlk önce önemsemedi. Ama sonra, konuþtuðu arkadaþýný býrakarak kadýnýn arkasýndan gitti.
Kadýn bir hayli ilerlemiþ ve bir baþka koridora dönmüþtü.
Sevgi koþar adýmlarla koridorlarý dolaþtý. Koridorlardan birinde onu arkadan gördüðünde kalbi küt küt atmaya, aðzý kurumaya baþladý.
Arkadan ona yanaþtý ve omzundan tutup hýzla kendine doðru çevirdi.

[senelbenlier]

bitiyor .....az kaldý .....deðil......

[senelbenlier]

246-
Þaþkýnlýktan ve korkudan dona kalan kadýn onun yüzüne baktý. Sevgi hiçbir þey demeden kadýnýn baþýndaki eþarbý usulca çekti. Saçlarýna ak düþmüþ, gözleri hüzünlü bu yüzün sahibine
“Adýnýz Ayþe’mi?”
Þaþýran kadýn, “evet!?” dedi.
“Kocanýz bir subay mýydý... Bosna’da þehit mi olmuþtu!?”
Bu sefer kalbi küt küt atma sýrasý kadýna gelmiþti.
“Evet!?” diye cevap verirken dikkat kesildi doktorun göz bebeklerine...
“Sevgi adýnda bir kýzýnýz da vardý sizin! Öyle deðil, mi...
Kadýn bayýla yazmýþ, ona bu sorularý soran mavi gözlü doktorun yüzünü dumanlý görmeye baþlamýþ, ne evet ne hayýr demeye mecali kalmadýðýndan, sadece içinden olmaz hayaller geçiriyordu ve sadece aptal aptal doktorun yüzüne bakýyordu. Sonunda, aðlamasýna eþlik eden bir “evet!?” çýktý aðzýndan.
“O sevgi benim!! O sevgi benim!!” diyerek ona sarýlacaktý ki, kadýn ilk, “o sevgi benim” sözünden sonrasýný duymadý ve olduðu yere yýðýlýp kaldý.
Sevgi, annem! Annem diye baþýnda dönerken yetiþtiler çevreden. Sedyeye konulmuþ, ilk müdahale için aceleyle kliniðe alýnan kadýnýn baþýndaki doktor arkadaþlarýnýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda, kurtarýn, kurtarýn! O benim annem diyerek aðlýyordu...

Kadýn aðýr bir kriz geçirmiþ, komaya girmiþti ve hayata döndürülmek için yoðun bakýma alýnmýþtý.

Sevgi bir doktor gibi deðil, yarý akýllý bir kýz gibi davranmaya baþlamýþtý. Ýþini savsaklýyor, hemen koþuyor yoðun bakýma, diz çöküyor Ayþe kadýnýn yataðý önüne, ellerini avuçlarý içine alýyor, öpüyor, öpüyor ve hadi aç gözlerini, Hasan’ýn mavi gözlerini getirdim sana deyip duruyordu.
Hastane personeli, “ne ekersen onu biçersin” sözünün ne kadar doðru olduðunu düþünüyor onun bu davranýþýný izlerken ve “Ayþe ana, deli hastasýna ne ekmiþse, þimdi karþýlýðýný görüyor” diye düþünüyorlardý.
Bir hafta sonra gözlerini açtý Ayþe haným. Karþýsýnda kýzýný gördü. Anlatýlmaz bir kavuþma heyecaný... sarýlmalar, aðlaþmalar, yeniden sarýlmalar... bunca yýl aka aka bite yazmýþ göz yaþlarý yeniden coþtu.
Hasan geldi aklýna birden.
“Seni babana götüreceðim!” dedi .
Sevgi þaþýrmýþtý. Acaba aklýný mý yitirdi korkusuyla onun yüzüne baktý. Birkaç sýradan þey sordu ona. Aklý yerindeydi. Þaþkýnlýðý daha da arttý.
Baþýndan sonuna anlattý kýzýna Hasan’ý. Sevgi de babasýna benzeyen bu adý bilinmeyen adamý merak ediyordu.
Ancak bütün aramalarýna raðmen hasaný bulamadýlar. Anlattýklarýna göre, Hasan bir haftadan beri ortalarda yoktu. Nasýl gitmiþ, nereye gitmiþ, kimse bilmiyordu.
Ana kýz artýk onu bulmaktan umut kestiler. Ayþe içi buruk, “yine kýzýmla beni yalnýz býrakýp gittin Hasan!?” diyerek derin bir iç geçirdi.

[senelbenlier]

YAZAN ........RESSAM ....þenel benlier...

[senelbenlier]

Büyük ...bir sabrý göstererek okuduðununz kitabýmýz bitmiþtir .........................selamlar

[senelbenlier]

selam arkadaþlar adý sevgi bitti biliyormusunuz
...........tamamýný baþtan okuya bilirsiniz ...........iyi geceler

[nizipli_mehmet]

hocam elimizden geldiði kadarýyla en baþtan itibaren okumaya çalýþtýk...
Teþekkür ederiz...