Bosna’ya bir Yolcu

[senelbenlier]

175-176-177
bin kez geçirdiði gibi yine geçirdi: “sen buraya göre deðilsin!”
Akþam olmuþtu. Soðuða raðmen iþe çýkan Garip hala dönmemiþti. Evde yiyecek hiçbir þey yoktu. “ya dönmezse!” diye korktuklarýný birbirinin yüzünden okuyorlardý Ayþe’yle Çarýklý.
Nihayet kapý týkýrdadý ve Garip elinde getirdiði poþeti bir köþeye kendinden evvel fýrlatarak içeri daldý. Elleri ayaklarý buza kesmiþti. Yüzü soðuktan simsiyah görünüyordu.
Hemen ellerini ellerinin içine alarak hýzlý hýzlý ovalamaya baþladýlar ikisi birden. Ona bir ot çayý kaynattýlar.
Poþette yiyecek bir þeyler vardý. Nereden bulmuþsa bulmuþ, kuru birkaç ekmek ve oldukça saðlam bir göbek lahana... epeyce de yeni kalýn kumaþ parçalarý vardý.
Kumaþlara bakan Ayþe’ye döndü Garip çayýný yudumlarken. “Bir terziden yalvar yakar aldým. Sana bir manto dikeceðiz.”dedi. Bunu söylerken çocuðuna hediye almanýn gururunu yaþayan bir baba edasýyla bakýyordu Ayþe’ye.
O gece çok zor bir gece oldu. Garip’i bir titreme tuttu. Yattý. Ne varsa odanýn içinde üzerine örtmelerine raðmen yine de titremesi geçmiyordu.
Ayþe’nin aklýna bu barakada ilk geçirdiði gece gelmiþti. Garip’in onun için yaptýklarý. Yemek ve ilaç getirmesi, onu dizinde yatýrýp iyileþtirmesi.
Ayþe iyileþip gariple iþe çýkmaya baþladýklarý bereketli bir gün kendisine ilaç aldýðý eczaneye götürmüþtü onu. Borçlarýný ödemiþler ve eczacý, “o ilaçlarý bu arkadaþýnýn için mi almýþtýn?” diye de sormuþtu.
Garip’in ölümcül yatýþýna dayanamayýp, Çarýklýnýn “nereye gidiyorsun bu soðukta? Bu ölürse ben ne yaparým. Dayanamadýn, kaçýyorsun ha hanýmefendi!” demesine aldýrmadan ve hiç sesini çýkarmadan barakadan çýkýp gitti.
Eczane henüz açýlmamýþtý. Caddede ileri geri biraz yürüdü. Yürürken de çöpleri uzaktan bir kontrol etti. Eczacýnýn uzaktan geliþini görmesine raðmen biraz bekledi. Tam karar veremiyor, hâlâ bir aþaðý bir yukarý titreyerek dolaþýyordu. Ne olursa olsun diyerek sonunda, emin adýmlarla yürüdü ve eczaneye girdi. Eczacý tanýdý onu. Ne o kýzým, burayý çöplük mü sandýn.
Ayþe eczacýyla hiç konuþmamýþtý. Kibar bir þekilde, “affedersiniz, sabah sabah rahatsýz ettim” diye söze baþlamasý þaþýrttý eczacýyý. Böyle kibar konuþan birinin çöplükte ne iþi var!? diye düþünerek kulak kesildi.
“Nedir derdin kýzým?”
“Bu kýþ çok soðuk. Ýþe çýkamýyoruz. Açýz...”
Eczacý endiþeyle bakarak onun yüzüne, “Eee?” diye sordu.
“Camlarýnýz kirlenmiþ. Baþka bir temizlik iþiniz de varsa yaparým. Para istemiyorum. Ýlaç lazým. Garip ölecek. Titreme tuttu. Soðukta iþten dönünce baþladý titremesi. Herhalde çok üþütmüþ. Ýlaç verirseniz, kalan borcum için de her gün gelir iþinizi yapar ödeþtiririm”
Eczacý, “önce çýkar üstündeki þu paltoyu. Burasý eczane” diyerek çýkarttýrdý paltosunu ve bir önlük verdi eline, “giy!” dedi.
Ayþe yüzüne baktý onun. Pýrýl pýrýl mavi renkteki önlüðü kirletirim korkusu yaþadýðýný belli etti.
“Giy dedik ya kýzým. Sana vereceðim ilaç pahalý. Çok çalýþman gerekecek.”
Ayþe rahatlamýþtý. Giydi önlüðü. Eline tutuþturulan temiz beze baktý. Yýllardýr temiz bir bezle cam silmemiþti. Ýçinden aðlamak geldi. Tuttu kendini ve camlarý silmeye baþladý. Ýþini bitirince, “yerleri paspas edeyim mi?” diye sordu.
“Et bakalým!?” diyerek paspasý getiren eczacýnýn dikkatli bakýþlarý altýnda yerleri pýrýl pýrýl yaptý. Tekrar aldý eline bezi ve ilaç vitrinlerinden tozlu olanlarýna yönelirken,
“Hastaný unuttun. Gerisini hastan iyileþtikten sonra yaparsýn. Buraya yazýyorum. Bir ay boyu her hafta bir gün gelip temizlik yapacaksýn. Kaytarmak yok. Al bu ilaçlarý üzerindeki çizik sayýsýnca aç karnýna içir. Daha etkili olur” diyerek onu gönderirken, Ayþe zaten her gün aç olduklarýný düþünüyordu.
Teþekkür etti ve kapýya yöneldi.
Eczacý seslendi ona:
“Dur biraz. Þunlarý al, bir hafta fazladan geleceksin temizliðe. Hastana yiyecek de lazým!”
Yaþlý eczacýnýn eline sarýlýp öpmek istedi. Adam mani oldu ve gönderdi onu.
“Þu tanrýnýn iþine bak!?” diyordu elinde yiyecekler ve ilaçlarla barakanýn kapýsýndan girerken. “bir iyilik et, denize at” diye ne güzel söylemiþler. Ama ben kime ne kötülük etmiþtim de bunlar geldi baþýma” diye düþündü. Bir of çekti ve Garip’in yataðýnýn baþ ucuna koydu nevaleyi.
Çarýklý þaþkýn þaþkýn onun yüzüne bakarak sordu.

[senelbenlier]

bu gün iki günlük attým
zaten 246 sayfa

[senelbenlier]

180-181-182-183
Çarýklý þaþkýn þaþkýn onun yüzüne bakarak sordu.
“Bir bok mu yedin?”
“Hayýr, eczacýnýn camlarýný sildim. Temizlik yaptým. Borçlandým.”
Çarýklý, mahcup bir þekilde kirli ellerini omzuna koydu onun ve hemen sonra, telaþla sobanýn üstündeki sýcak sudan döktü bir bardaða içine biraz çay atýp çökeltti dibine ve uzatarak, “Þeker de mi aldýn?” diye sordu ona.
Aradan iki hafta geçmiþti. Garip ayaða kalkmýþ, ama iþe çýkamýyordu. Roller deðiþmiþti barakada. Baba Ayþe’ydi artýk. Her gün iþe çýkýyor, azdan çoktan dondan zarar görmemiþ sebze artýklarýyla tencere kaynatýyor, iþe gideceði günlerde ise, onu eli yüzü temiz bir hale getirmek için diðer ikisi canla baþla çalýþýyorlardý. Hele Çarýklý... elinin yüzünün kirine yakýþmayan bir titizlik sergiliyordu.
Eczacýnýn borcunun ödenip bittiði hafta gelip çatmýþtý. Ayþe bir an önce iþini bitirmeyi hem istiyor, hem istemiyordu. Eczacý o iþini yaparken onun hayatýyla ilgili birkaç þey sorardý hep ve Ayþe, kimliði belli olmasýn diye, kaçamak cevaplar verir, tüm yakýnlarýný depremde kaybettiðini söyleyip geçerdi. Bu arada kim olduðunu kendisinin de bilemez hale geldiðinden bahseder ve gerisini deþer çýkarýr korkusundan, biraz deliliðe vurdururdu. Son gün Ayþe’yi iyice sýkýþtýrdý.
“Kaçamak cevap veriyorsun. Derdini söylemeyen derman bulamaz kýzým. Yine çöplüðe dönmek sana göre deðil. Aklý baþýndasýn. Benim sürekli bir temizlikçiye ihtiyacým olsa iþ kolaydý. Geçinir giderdin. Ama bu gün son gün. Senin için bir þeyler yapmak istiyorum.”
Ayþe kendisinin iyiliðini düþündüðüne emin olduðu bu adama baþýndan geçenleri anlatmamak için çok direndi. Ama anlatmadý.
“Zaman zaman kim olduðumu unutuyorum” demekle yetindi.
Eczacý, “ yaþadýðýn çöplükte kim olsa, kim olduðunu hatýrlayamaz kýzým. Sana kefil olup yatacak yer, yapacak iþ bulsam... þöyle karýn tokluðuna falan beni mahcup edersin diye korkuyorum. Beni düþündüren o söylediðin biraz delilik yanýn...”
Ayþe heyecanlanmýþtý.
“Deli deðilim... sizi mahcup etmem. Kimseye açamadýðým ailevi bir acým var. kimliðimi gizlemeliyim. Deliliði ondan uydurdum. Açýða çýkmam ölmem demek!” diyerek, “ne olur bana kefil ol!” dercesine aðlamasýný tutamayarak onun ellerine sarýldý.
Eczacýnýn içi parçalanmýþtý.
“Yarýn seni bir yere götüreceðim. Elinden geldiðince temiz giyin. Aklýnda bir zorun varsa bile, tam yeri. Akýl hastanesi baþhekimi arkadaþým olur. Senden delileri görür deliliðin varsa bile unutursun.”

Ayþe eczaneden çýktýðýnda, kesici soðuk iþlemiyordu artýk ona. Sýcacýk yerden çýktýðýndan mýydý, yoksa içi mi ýsýnmýþtý bilemiyordu. Çýkarken eline tutuþturulan paraya bile bakmayý aklýna getirmemiþti heyecandan.
Alýþ veriþ için elindeki paraya baktýðýnda þaþýrdý. Eline tutuþturulan para oldukça büyük bir paraydý. Birazýný bozdurdu, kýyamayarak harcadý. Çünkü, eðer iþe yerleþirse, kendi karný her gün doyacaktý. O parayý Çarýklýyla Garip’e vererek ayrýlmak istiyordu.
Garip ve çarýklý bayram yaptýlar o gece. Yediler içtiler beraber ve gece boyu uyumayýp, Ayþe’ye yeni kumaþ parçalarýndan dikmeye baþladýklarý mantoyu bitirip sýrtýna verdiler.

Ayþe sabah erkenden kalktý. Her zaman olduðu gibi, barakanýn önüne çýkýp yarý buzlanmýþ suyla yüzünü yýkadý. O gün her günkü gibi soðuktan ürperme ve üþüme hissetmedi nedense.
Yeni paltosunu giydirip onu uðurlayan arkadaþlarýnýn yüzüne minnetle baktý.
Kadir bey onu bekliyordu eczanede. Birlikte çýktý ve hastaneye gittiler.
Baþhekimin odasýnda on dakika ya kaldý ya kalmadýlar. Ama, Ayþe’ye bir yýl gibi gelmiþti o dakikalar. Kadir bey onun durumunu açýklar, ona güvendiðini belirttikten sonra, Ayþe kafasýný indirmiþ odadaki asýlý çerçevelenmiþ sözler ve Atatürk portresinden, baþhekimin aðzýndan çýkacak kararý bekliyordu. Kalbi hýzlý hýzlý çarpmaya, kendini boðuluyor gibi hissetmeye baþladý. Nihayet konuþtu baþhekim:
“Bak kýzým. Daha önce de anlattý kadir bey senin durumunu. Kalacak yerin yokmuþ. Burada yatarsýn. Mutfaða bitiþik bir odacýk var. burasý akýl hastanesi. Delilerle uðraþacaksýn. Zor iþtir. Temizlikleri daha da zor. Sadece yer paspaslama deðil yani iþin. Sakatlarla daha çok ilgilenmen, her türlü temizliklerini yapman gerekecek. Bilirsin iþte... karnýn doyar. Eline de üç beþ kuruþ geçer. Ne dersin!”
Ayþe odaya girdiðinden beri arar ara süzdüðü kýr saçlý, babacan görünümlü bu adamýn sözleri biter bitmez, hiçbir cevap vermeden kalktý ayaða. Ýçinden konuþmak deðil, sadece elini öpmek gelmiþti. Adam anladý, “otur, otur!” dedi ona ve bir iki söz daha ekledi:
“Kadir bey çok sevdiðimiz bir dostumuzdur. Onun hatýrýna giriyorsun buraya ama, kaytarma yapmaz, bize onun anlattýðý gibi iþine sarýlýrsan olur bu iþ... tamam mý?”
Boðazýnda düðümlenmiþ olan sesi biraz açýlan Ayþe, “tamam efendim!” diyerek bu sefer, direnmesine raðmen elini öptü onun.
Dýþarýya çýkarlarken bir yandan gözlerinden akan yaþlarý siliyor, bir yandan da gülüyordu. Ýçinden, “gülerken aðlamak bu duygu olsa gerek”, diye geçirdi.

O akþam barakada veda gecesiydi. Ýþ bulmasýna raðmen kararsýz anlar da yaþýyordu Ayþe. Hastane onun kimliðini gizleyebilecek bir yer miydi? Yoksa, bu barakada kalýp ölümü mü beklemeliydi... bilemiyordu. Bu düþüncesini sezen Garip, “kýzým, kafandan sen deli misin. bu barakada daha kaç yýl yaþayabilir insan. Bak göreceksin. Ya beni, ya çarýklýyý bir gün ya dereden su alýrken donmuþ, ya da bir çöplük kenarýnda ölmüþ bulacaklar. Sen ölmesen bile, burada yalnýz baþýna ne yaparsýn! Bizi düþünme, biz sen gelmezden önce de böyleydik. Git kendini kurtar!!” diye azarladý onu.
Ertesi gün onu uðurladýlar. Ayþe’nin onlara vermek üzere cebinde sakladýðý parayý ellerine tutuþturduðunda aðlamayý unutmuþ bu iki güzel insanýn gözlerinden yaþ geldi.
Yýllardýr yaþadýðý barakayý ve arkadaþlarýný geride býrakýp uzaklaþýrken, Tanrýnýn ona kendisine hayat veren

[senelbenlier]

184-188arkadaþlarý için az da olsa bir þeyler vermek fýrsatý yaratmýþ olduðu için þükretti.

Baþhekim zile basýp Kadriye hanýmý çaðýrdý. Ayþe ayakta Kadriye hanýmýn gelip kendisini almasýný bekliyordu. Ona yapacaðý iþleri, yatacaðý yeri Kadriye haným gösterecekti. Baþhekim öyle demiþti ona.
Kadriye hanýmla koridoru hýzlý adýmlarla geçerlerken, ona kýyýyý köþeyi, hangi iþi hangi saat yapýp bitirmesi gerektiðini anlatýyordu. Ayþe büyük bir dikkatle dinliyordu onu.
En son duraklarý yatacaðý yere gelinceye kadar baþý dönmüþtü Ayþe’nin. Zararsýz hastalar açýkta dolaþýyorlardý. Birkaç ayrý bölüm vardý ki, insanýn aklýný baþýndan alacak kadar berbattý. Kapýlar demir parmaklýklý, arkasýnda hayvandan daha beter durumda insanlar, üstlerini baþlarýný yýrtmýþlar, hatta bir baþka bölümde tümüyle çýplak, gayet doðalmýþ gibi dolaþanlar bile vardý.
Kadriye haným, “bu bölümlerle genelde erkek bakýcýlar ilgilenir. Baþhekimin izniyle geziyorsun buralarý. Hastaneyi ve nasýl insanlara hizmet verdiðini bilesin diye, tanýtmak amaçlý gezdirmemi söyledi” dediði zaman Ayþe’nin yüzündeki korkulu ifadeyi beklediðinden sözlerine “korkma, alýþýrsýn. Hepsi zavallý, yardýma muhtaç yaratýklar bunlarýn. Zamanla alýþacak ve onlara hizmetten zevk duyduðun zamanlar bile olacak” diye devam etmiþti.
Ayþe, yeni mantosunu çýkarýp odada bulunan dolaba astýktan ve Kadriye hanýmýn ona yeni bir iþ önlüðü vermesinden sonra, onun tarif ettiði yerlerden baþlamak üzere iþine baþladý.
Hastanenin içi sýcacýktý. Ama, koridorlarýn arkasýndaki felaket manzara aklýna geldikçe içinin üþüdüðünü hissetti. Bu barakada yaþadýðý türden bir üþüme deðildi...
O gün hep baþucuna gelip talimat verdi Kadriye haným. Paspas bitince, hastalarýn üzerini deðiþme, sonra onlarýn yemeklerini yedirme ve tuvaletleriyle uðraþma... yani hastanede yapýlacak ne türden iþler varsa onu alýþtýrmak için hepsinden biraz biraz yaptýrdý ona ve baþýnda durup nasýl yaptýðýný kontrol etti.
Geç vakit yataðýna uzandýðýnda uyku gözlerinde akýyordu. Uyumadan önce arkadaþlarýnýn þimdi ne halde olduklarýný düþünmeden edemedi...
Ýlk Pazar gününe kadar Kadriye hanýmýn konrolünde düþünmeye zaman bulamayacak kadar yorgunlukla girdi hep yataðýna.
Ertesi gün pazardý. Dinlenme için zamaný vardý. Biraz daha uykusuz kalarak düþünmeye vakit ayýrdý. Gözünün önünden sýcak yuvasýný terk ettiði günkü manzara geçti. Hayatýnýn üzerindeki ýþýltýlý bütün renkleri silip kapatan, hayatýný kara bir çamur gibi kaplayan o günü yaþamýþ olan birisinin yerinin böyle bir odada uyumak deðil, mezar olmasý gerektiðini düþündü. Yanýnda onu teselli edecek Garip de yoktu. Þu an bir dört duvar arasýnda kimsesiz, acý içindeydi. Sonra, demir parmaklýklar arasýndaki çýplak gezenleri düþündü. Ya aklýný oynatmýþ olsa da onlar gibi ortalarda gezseydi!? Ýþte “beterin beteri var” dedikleri bu olsa gerek diye düþündü ve haline biraz olsun þükrederek uykuya dalmak isterken, hastalarýn çýðlýklarýyla uyandý.
O huzursuzlukla tekrar uykuya daldýðýnda ýrzýna geçenleri rüyasýnda gördü: Onu kovalamaya baþladýlar. Kapýdan kýzýný sandalyeden çözdükten sonra kapýdan çýkmasýna raðmen býrakmýyorlar adamlar peþini ve çýrýlçýplak onu kovalýyorlardý sokaklarda. “sen de öleceksin... sende!!” diyerek baðýrýyorlardý arkasýndan. Nereye gideceðini, hangi kapýya sýðýnacaðýný bilemiyor, kan ter içinde imdat çýðýrarak rasgele kapýlarý yumrukluyordu. Son kapýyý yumrukladýðýnda kapý sesi o kadar hýzlý çýktý ki, sýçrayarak uyandý.
Önce nerede olduðunu þaþýrdý. Hatta, Garip’in yataðýný aradý gözleri. Sonra yattýðý yerin baraka olmadýðýný fark etti.
Kendi kapýsý yumruklanýyordu. Sabahýn ilk ýþýklarý vurmuþ cama, aþçýlar gelmiþ mutfaða, onun baðýrdýðýný duyarak meraktan kapýyý açmasý için zorlamýþlardý.
Açtý kapýyý. Aþçý kadýn, “delirdin sandýk. Neydi o baðýrma!? Duvarlarý yumruklamandan þüphelendik. Ne oldu?” diye sordular.
“Kabus!” dedi Ayþe.
“Haa... burada ilk iþe baþlayanlarýn baþýna gelir böyle kabuslar görmek. Alýþýrsýn... alýþýrsýn! Gel bir sýcak çorba iç. Kendine gelirsin” diyerek gittiler.

Yýllar geçti. Ayþe artýk korkularýný yenmiþ, iþinin ehli bir eleman haline gelmiþti. Hastalarla sohbet ediyor, onlarýn anlattýklarý bir þeye benzemese, hatta dediklerinden hiçbir þey anlamasa da anlamýþ gibi yaparak onlarý oyalamayý becerebiliyordu artýk. Ona Ayþe ana diyordu personel.

Sevginin Gücü
Lise biteli iki yýl olmuþ, Sevgi kendini toparlamýþ ve üçüncü yýlda nihayet hedeflediði Týp fakültesine girmeyi baþarmýþtý.
Bir sonbahar baþlangýcýydý. yapraklar sararmaya yüz tutmuþ, hafif esintiler baþlamýþtý Ýstanbul’da. Sevgi’nin yüreði bir yaprak gibi titriyordu. Daha soðuk bir bölgeye gidecekti çünkü birkaç gün sonra.

“Güle güle git yavrum, yolun açýk olsun” diyen melek haným bu sözleri söylerken dudaklarý titriyordu. Sevgi çok istediði Fakülteyi kazanmýþ, hazýrlýklarýný büyük bir heyecanla günler öncesi tamamlamýþ, bu gün yola çýkýyordu.
“Hakkýný helal et anneciðim. Bana yapmýþ olduðun iyilikleri asla unutamam. Bütün bunlar senin sayende oldu. Sen olmasan ben baþaramazdým.” Sevginin bu sözleriyle zaten gözleri yaþarmýþ olan annesi kendini daha fazla tutamadý. Yavrusuna sarýldý, göz yaþlarýyla onu uðurlarken, içinden ayrýlmak istemiyordu. Sevgi de ayný duygularý yaþasa da, otobüsü kaçýrabilirim kaygýsýyla acele ediyordu. “Caným annem, inþallah altý

[senelbenlier]

iyi aksamlar

[senelbenlier]

189-190-191-
sene sonra bir doktor olarak beni yeniden baðrýna basacaksýn. Bunu sana yaþatabilmek benim için en büyük görev ve istektir. Kendine iyi bak. Sana sýk sýk mektup yazacaðým.”
“Kýzým, Elazýð soðuk olur. Oralarý Ýstanbul gibi deðil, üþütüp hasta olma. Yurtta arkadaþlarýnla iyi geçin. Kavga etme. Sen artýk bir hanýmefendisin.”
Bu sýrada kapýda, onlarý almaya gelen arabanýn korna sesi duyuldu.
Sedat arabasýyla Sevgi’yi götürmek için gelmiþti. Sedat da Konya’da mimarlýk okuyacaktý bu yýl. Dýþardan bitirmeler için, öyle azimle çalýþmýþtý ki... bu azmi ona veren güç, Sevgi’nin Alp’ten ayrýlmasý olmuþtu. Sevgi ile aralarýndaki mesafeyi tahsil olarak kapatmýþ, ama ona açýlamamýþtý ne yazýk ki. Onu yolcu etmeye hazýrlanýrken, büyük korkular yaþýyordu. Ya birisi gönlünü çalarsa korkusu Sedat için ölmek gibi bir þeydi.
Onun için o da büyük bir heyecan duyuyordu. Sedat sýrf bu yüzden deðil, onu hep yakýnýnda hissetmek duygusundan da mahrum olacaðý için büyük bir telaþ yaþamýþ sýn günlerde ve ona nasýl yaklaþabileceðinin yollarýný arayýp durmuþtu hep. Ve iþte o ayrýlýk günü gelip çatmýþtý.
Ana kýzýn veda faslý bittiðinde eþyalarý arabaya yerleþtirdiler.
Sevgi Sedat’a arabada, büyük bir heyecanla yapacaklarýný anlatýyordu. Sedat, ses çýkarmadan onu izliyordu. Sevgi ailesinden, hep yaný baþýnda görmeye alýþtýðý Sedat’tan, hele de Ýstanbul’dan ayrýlmanýn bu kadar zor geleceðini hiç düþünmemiþti. Bir tarifsiz burukluk vardý içinde.
Kapýda, annesi, Fatma teyze ve bazý tanýdýklar el sallýyordu. Çocukluðunu düþündü bir an. Okula baþlayýþýný, ilkokulunu, sonra baþýna gelen felaketleri, Melek hanýmýn yanýna geliþini, orta okul ve lise yýllarý, Alp’le tanýþmasý, aþký, ayrýlýþý bir film þeridi gibi geçti gözlerinin önünden.
Terminale geldiklerinde otobüs kalkmak üzereydi. Aceleyle eþyalarý yerleþtirdi ve Sedat’la vedalaþtýlar.
“Hoþça kal Sedat. Benim için yaptýklarýn hiç aklýmdan çýkmayacak.” Sedat, Sevgi’nin ellerini tuttu ve gözlerine bakarak, “hatýrlýyor musun… sýnavý kazanýrsak sana bir þey söyleyeceðim demiþtim. Çok düþündüm… bir türlü açýlamadým sana. Sýnav baþarýný etkiler korkumdandý belki. Þimdi anlatmak istiyorum: Ben seni seviyorum.”
Sevgi, durumun farkýndaydý uzun zamandan beri, ama yine de þaþýrmýþ göründü”
Onun yüzündeki þaþkýnlýða aldýrmayan Sedat, sözlerini tamamladý:
“Düþün bunu... birbirimize mektup yazacak kadar yakýnlýðýmýz var. Bana sonra mektup yazarsýn. Buralardan uzakta düþünmek için çok zamanýn olacak. Alp’ten sonra kimseye bakmadýn. Bunu biliyorum. Söylemiyorsun ama, o küllenen bir yara gibi içinde hâlâ. Tekrar ediyorum… seni çok seviyorum. Yýllardýr bu sevgiyi hep taþýdým içimde, bir türlü anlatamadým.
Sevgi hiç cevap vermedi ona. Sadece yüzüne bakýp durdu bir süre. O sýrada otobüs muavininin kurtarýcý sesi duyuldu:
“Elazýð yolcularýndan kimse kalmasýn. Otobüs kalkýyor.” Sevgiye sanki muavinin bu sesi bir fýrsat vermiþti. Sedat’a þu an bir þeyler söylemek telaþýndan onu kurtarmýþtý.
“Hoþça kal Sedat, cevabýmý sonra yazarým” demekle yetindi ve onun boynuna sarýldý. Bunu bir sevgisine karþýlýk olarak algýlayan Sedat da onun beline sarýlarak,
“Güle güle, bana mektup yaz.” Bu sözlerin içeriðinin “bana sevgime karþýlýk vereceðini yaz” demek olduðunu sevgi onun gözlerinden okuyordu.
Otobüsün üç kere kesik kesik çaldýðý korna sesi ayrýlýk anýnýn geldiðini bir kere daha hatýrlattý. Otobüsün koca gövdesi yavaþ yavaþ terminalden ayrýldý. Birkaç dakika sonra terminal çok uzaklarda kaldý. Sevgi içinde Sedat'ý býraktýðý terminalin kaybolduðu gibi, þu an seyrettiði, Sultan Ahmet, Ayasofya, muhteþem minarelerin de, ufukta birer nokta, sonra da kaybolacaðý düþüncesiyle kendini çok hüzünlü hissetti. Ama bu hüznü bir heyecana çeviren bir duyguydu onu teselli eden, doktor olacaktý… hem de büyük bir doktor. Bunu kafasýna çok önceden koymuþ ve tüm gayretiyle bunun için çalýþmýþtý. Ýþte o kapý açýlmýþ, hedefine doðru gidiyordu. Annesinin öðütlerini tutacaktý.
Sevgi otobüsün camýna baþýný dayayýp etrafýna bakýndý. Gözüne takýlan herkesin bakýþlarý herkesi dolaþtý. Yalnýzlýk zor gelmeye baþlamýþtý. Ýçinde mahzunluk vardý. Uyumak geldi aklýna. Gözlerini kapattý. Hiçbir þey düþünmek istemiyordu. Ama yapamýyordu. Ne annesinin ne de babasýnýn yüzleri gözünün önünden bir türlü gitmiyordu. Keþke onlar yaþasa da bu günü görselerdi.

[senelbenlier]

192-193-194-
“Yanýnýza oturabilir miyim?” diyen bir ses sevgiyi bir anda düþüncelerinden sýyýrdý. Karþýsýnda mini etekli bir kýz duruyordu.
“Tabii… buyurun. Burasý zaten boþ.” Bu kýz yolda uðradýklarý bir terminalden binmiþti. Bir müddet sessizce oturdular öylece. Sonra bu sessizliði yine mini etekli kýz bozdu. “Adým Zeynep… herkes bana Zeyno der. Benim de hoþuma gider. Ya sizinki ne?
“Benim adým sevgi. Tanýþtýðýma memnun oldum”
Zeynep onsekizine yeni girmiþti. O da yüksek tahsil yapmak için yola çýkanlardandý. Omuzlarýna dökülen, uzun kestane rengi saçlarý vardý. Ýri gözleri simsiyahtý. Teni beyaz, burnu hafif kalkýk bu kýz için oldukça, hatta çok güzel denebilirdi.
“Güneþin batýþý ne kadar güzel deðil mi. Oldum olasý severim?” sorusu Sevgi’nin onun ilgi alanýný ortaya çýkarmak için sorduðu amaçlý bir soruydu. Zeyno’dan hemen karþý cevap geldi:
“Çok hoþ… sanki þair gibisiniz. Tahsilini burslu mu okuyacaksýn.”
“Hayýr… ailem karþýlayacak.”
“Ne kadar güzel… demek ailen var.”
“Evet, hem de varlýklý bir ailem var. Hiç para sýkýntýsý çektirmediler bana. Ama bu demek deðildir ki, her þey para…”
Artýk muhabbet iyice koyulaþmýþtý. Bu arada güzel delikanlýlar, arkadaþlýklardan söz açýlmaya baþladý” Zeynep,
“Bir çok arkadaþým oldu” sözüyle bu kapýyý aralamýþtý. Devam etti sözlerine, “ama hiç birisi ciddi deðildi. Anlayacaðýn, hala boþtayým…” bu sözler üzerine ikisi de karþýlýklý bakýþýp gülüþtüler.
Sevgi, yolculuðu boyunca konuþacaðý, beraber vakit geçireceði bir arkadaþ bulduðu için sevinçliydi. Yol da bu arada belki sýkýcý geçmemiþ olurdu.
Yolda verilen molada beraberce indiler. Restorana girip, garsonun yardýmýyla dip tarafta boþ bir yer bulup oturdular. Zeynep bir çorba, Sevgi de et sote ile pilav istedi. Kimse birbirine bakmýyordu. Masalarda herkes kendi alemindeydi. Zeynep,
“Biliyor musun Sevgi, seninle tanýþmam çok iyi oldu.” Zeynep bu sözleri söylerken samimiyeti gözlerinden okunuyordu. Sevgi garsonu çaðýrýp su istedi. “Ýnsanlarý seyrediyorum. Nasýl da aceleyle atýþtýrýyorlar. Biz de çabuk olmalýyýz. Þimdi arabamýz giderse görürsün…” gülüþerek kalktýlar. Þakalaþýyorlardý. Koþarak otobüse bindiler. Vakit hayli ilerlemiþ, hava iyice soðumuþtu. Dýþarýda batý yeli çýkmýþtý. Damlarýn oluklarýndan duyulan hafif pýtýrtýlar yaðmurun baþladýðýný gösteriyordu. Yaþlý bir kadýn bastonunu sallaya sallaya bazý hareketler yapýyordu. Hoplayýp zýplayan çocuklar etrafýný sarmýþ, gülüþüyorlardý. Yaþlý nine üstü baþý yýrtýk, ordan oraya sürünür gibi, çocuklarýn arasýnda bir yandan bir yana dönüp dönüyordu. Bu kadýncaðýzýn bunak bir ihtiyar olduðu her halinden belliydi.
Olayý otobüsün camý arkasýndan seyreden Sevgi çok etkilenmiþ, gözlerini bu tablodan ayýramýyordu. Bu sýrada otobüs mola yerinden hareket etmiþ, aðýr aðýr uzaklaþýyordu…
Yol boyunca Zeynep, konuþtu, anlattý durdu. Sevgi biraz onu dinliyor, biraz az önce terminaldeki olayý tekrar kafasýndan geçiriyor, biraz uyukluyordu. Gecenin geç saatinde tek baþýna yanan küçük tavan lambasý omuzlarýyla baþýný süslüyordu. Onun güzel boyunu posunu , biraz daha *****lý yansýtan Sevgiye baktý arkadaþý Zeynep. Ayný duyuþlarý sanki arkadaþýnýn onu sessizce süzmesinden anlamýþ gibi olan sevgi de kendi kendini düþünmeye baþladý. Sevgi yüzünün güzel olduðunu biliyordu da, vücudundaki güzelliðinin farkýnda deðildi. Bu güzellik doðuþtandý. Göz önüne sermek þöyle dursun, bunu göstermekten bile utanýrdý. Kulaklarýnýn üzerinde örülü o saçlarý çözmeye baþlayýnca bir yýlan kývraklýðýyla dökülüverirdi sýrtýna doðru. Yatarken onlarý bir taç gibi kaldýrýr baþýnýn arkasýna atar, yatakta rahat olurdu.
Bu düþüncelere ara vermesi ancak uykusunun gelmesi sayesinde oldu. Uyuyuverdi… otobüsün motor gürültüsünü artýk duymuyordu. Zeynep de baþýný sevginin omzuna koyarak kendini uykunun kollarýna teslim etmiþti.
Kaç saat uyuduklarýný kendileri de bilmiyorlardý. Aradan hayli zaman geçmiþti. Ýþte Fýrat’ýn o azgýn sularýnýn üzerindeki köprüden geçiyorlardý.
Aþaðýdaki durgun sular, gözü yoran, insaný üþüten solgun bir parýltý saçýyordu. Sularda durmadan deðiþen, dalgalar, halkalar oluþuyordu. Güneþ ýþýklarý sularýn üzerin oynaþýyorlardý. Uykudan yeni uyanmýþ olduklarýndan sonsuz bir sabah mý yoksa akþam mý olduðunu kestiremiyordu. Güneþ hep orada duruyordu. Gölgeli olduðu için ýþýldamayan suyun içinde olup bitenler bir camýn arkasýndaymýþ gibi seyredilebiliyordu. Sular hep bir yana kayýyordu. Yan yana uzayan sýra

[senelbenlier]

günaydnlar sabah keyf çayý içerken okuyabilirsiniz

[senelbenlier]

195-196-197-
daðlar gittikçe azalan aðaçlar yerlerini kayalara býrakýyordu. Ufuklarýn açýk gri renkleri birer oyma etkisi yapýyorlardý. Öndeki koltukta oturan kadýn, torununu oyalamak için daha neler anlatacaðýný düþünüyor gibiydi. Otobüs gittiði yerde hafif hafif sallanýyor, deðiþmez bir türkü gibi, hep ayný iniltiyi çýkarýyordu. Akþam olsun diye beklerken gittikçe uzuyormuþ gibi gelen gündüz uzun geliyordu ona.
Saat on sularýnda iki yol arkadaþý birbirlerinden ayrýlýrlarken, yaþamaktan ufak yollu korku duyuyor olduklarýný belli ediyorlardý. Yeni bir kentteydiler artýk ve onlarý nelerin bekleyeceðini bilmiyorlardý. Vedalaþýp ayrýlýrken, buluþmak üzere sözleþtiler. Her þey için acele etmeleri gerekiyordu. Yoksa yeni yaþamlarýna basamak oluþturacak kapýyý onlara açacak olan kayýtlara yetiþemeyeceklerdi.
Zamanýn akýþýný hep biraz telaþla korkuyla düþündüler. Sevgi otobüsten iner inmez eþyalarýný aldý ve Melek annenin eski bir tanýdýðýnýn adresini bulmak için elinde adres yazýlý kaðýt ve eþyalarla bir taksi çaðýrýp bindi.ve adresi taksiciye verdi: “Bu adrese gideceðiz.”
“Peki efendim” diyen þoför, Sevgi daha arka koltuða yerleþirken arabayý çalýþtýrmýþtý bile. Gece karanlýðýnda yol alýrlarken arada bir aynadan kendisine bakýyordu. Sevgi bu bakýþtan tedirgin oldu. Bunu sezen adam, “Elazýð’a ilk geliþiniz mi?” diye sordu. “Evet, üniversite okumak için geldim.” “ Þey... yanlýþ anlamazsanýz, acaba hangi bölüm? Ben de çok okumak istedim ama,þartlar el vermedi. Çalýþmak zorunda kaldým.” “Týp fakültesi.”
“Sizi kutlarým. Dilerim baþarýlý olursunuz”
Bu arada araba ana yoldan çýkmýþ, ara sokaklara sapmýþtý.. yer yer sökülmüþ, siyah parke taþlý bir yolda ilerliyorlardý.
Araba mavi boyalý bir kapýda durdu.
“Burasý efendim”
“Teþekkür ederim.”
Sevgi taksimetrede yazan parayý verdi adama. Adam aceleyle indi. Kapýyý açtý. Sonra Sevginin eþyalarýný indirmesine yardým etti. Görünüþte iyi bir adama benziyordu. Kapýnýn açýlmasýna kadar beklemesi ince düþünceli olduðunu gösteriyordu.
Kapýyý açan yaþlý kadýn, yavaþ yavaþ üç beþ basým olan merdivenleri indi ve kapýyý açtý.
“Buyur kýzým. Ben de seni bekliyordum. Melek haným telefon etti. Sevgi taksiciye bir kez daha teþekkür etmek için ona doðru dönüðünde, adam ona bir kartýný uzatarak,
“Þey... efendim, size kartýmý vereyim. Telefon ederseniz gelirim.” Sevgi, gülümseyerek, “yardýmlarýnýz için teþekkürler. Gerek olursa ararým” dedi ve kartý aldý adamýn elinden.
Araba gece sessizliðini bozarak uzaklaþtý. Yaþlý kadýnla beraber içeri girdiler. Burasý büyükçe bir salondu. Ortada büyükçe bir masa ve sandalyeler vardý. Salona diðer odalarýn kapýlarý açýlýyordu. Eþyalarýný bir kenara býrakýp içeri girdi. Burasý oturma odasýydý. Yerde kocaman bir viþne rengi halý ve etrafýnda ona uygun koltuklar vardý. Buranýn üç tane, içi çiçek saksýlarýyla dolu penceresi vardý. Eski bir televizyon güzel bir Anadolu türküsü söylüyordu. Türkünün eskiliðine uygun bir yaþlý adam köþedeki bir koltukta türküye daldýðý belli, oturuyordu. Üzerindeki çizgili pijamasýnýn atleti gözüküyordu. Onu görünce biraz doðruldu oturduðu yerden ve
“Gel kýzým. Gel... hoþ geldin” dedi.
“Öpeyim amca, ben Sevgi.”
“Evet, Melek anlattý seni”
sevgi önce adamýn, sonra kadýnýn ellerini öptü.
“Benim adým Müslüm, hanýmýn adý da Fatma. Biz iki ihtiyar, burada yaþayýp gidiyoruz. Yaþlýlýk malum, hastalýk sürüp gidiyor.”
Sevgi, ilk bakýþta sevmiþti bu ihtiyarlarý.
O gece, yemekten sonra hemen yatmak istedi. Çok yorgundu. Yataða girer girmez de hemen uykuya daldý. Ama yatmadan önce Melek hanýma telefon etmeyi ihmal etmemiþti. Onun kendisini merak içinde olduðunu, o þimdi oralarda periþan olmuþtur diye düþündüðünü adý gibi biliyordu. “Caným annem, ben geldim. Beni merak etme” sözleri onu rahatlatmýþtý. Sevginin sesi ona huzur vermiþti. Sevgi yataða girdiðinde yarýn tahsil hayatýnda yepyeni bir günün baþlayacaðýný düþünüyordu. Sevinç deryasýnda yüzüyordu. Bilhassa Melek hanýmýn gururundan yanýna varýlmayacaktý. Bu gurur onun baþarýsýydý. Bir enkazdan bir þaheser çýkarmýþtý.
Ertesi gün olduðunda sevginin heyecaný doruða çýkmýþtý. Okul ve yurt kayýt iþlemleri için oradan oraya bu heyecan içersinde gün boyu koþturdu durdu. Ne kadar zordu yaþadýklarý. Hiçbir yeri bilmiyor, yanlýþ gidiyor, tekrar dönüyor, koþ ha koþ...
Akþam olup eve geldiðinde neredeyse yorgunluktan bayýlacaktý. Bu koþturma günlerce sürdü. Yurt kayýtlarýnda yedeðe kalmýþtý. Ýnþallah çýkardý... yoksa ne yapardý. Gerçi Fatma teyze, “burada kal, bizim kýzýmýz

[nizipli_mehmet]

sabah aksam pek denk getýremýyoz ama sureklý takýp edýyoz sayenýzde...

[felsefefe]

Unutmayýn
Kitabý okuyup
Nizip.com yaz toplantýsýnda
anlatacak olanlardan
bir kiþiye ödül verilecek

[müslüm akpek]

Osman ben senin adýný unutuyorum okuduðumu hiç anlatamam.

[senelbenlier]

selam arkadaþlar þu anda tatýldeyim ...dönüþte devam deriz

[nizipli_mehmet]

inþ. hocam...

[senelbenlier]

Selam arkadaþlar........