Bosna’ya bir Yolcu

[senelbenlier]

42-43-44
, Ahmet,
“Ýzin alalým mý yarýn?” dedi. “Aylardýr dýþarýda yemek yemedim...” Ahmet’in her sözüne olduðu gibi buna da itiraz etmedi Ayþe.
Bir mazeret uydurup aldýlar izni. Ýþ çýkýþýnda, ikisi de çocuklar gibi hür hissettiler kendilerini. Çarþýlarý dolaþýp alýþ veriþ yaptýlar. Sonra deniz kýyýsýna gittiler. Mevsim kýþtý. Kimsecikler yoktu sahilde. Keyiflerince þakalaþtýlar. Ayþe ilk defa kuþ gibi hafif hissediyordu kendini. Bir kanatlarý eksikti. Sonra bir kýr kahvesine uðradýlar. Üzerleri kalýn olduðundan dýþarýda oturmak istediler. Bembeyaz kar vardý yerde. Beyaz bir deniz gibi uzanýyordu önlerinde. Rüzgar saçlarýný uçuþturuyordu Ayþe’nin. Onlarý tutan tokaya isyan ediyorlardý.
Ahmet uzandý, tokayý açtý. Þimdi özgürdüler. Her teli karda koþuþturan çocuklar gibi uçuþmaya baþladý. Aþk Ayþe’nin gözlerine bambaþka bir parlaklýk katmýþtý. Hiç bu kadar heyecanla bakmamýþtý dünyaya Hasan’ý kaybedeli. Yýllardýr dökülen göz yaþý nihayet dinmiþti.
Ahmet onun yüzündeki mutluluðu okuyunca uzattý elini onun yüzünü okþadý parmaklarýný çenesinin altýnda gezdirdi. Sonra dudaklarýnýn kenarýna yüzüne gülücük çizmek istermiþ gibi dokundu.
Ayþe öptü, yüzüne gülücük çizen parmaðý. Ahmet de en az Ayþe kadar heyecanlanmýþtý.
Ýçleri ürpermiþ, üþümüþlerdi. Kalktýlar. Hava soðumuþtu. Ayþe titriyordu. Baþ döndürücü duygularýn heyecanýndan mýydý titremesi, yoksa dýþarýda oturmuþ olmalarýndan mýydý... bilemiyordu. Onun titrediðini gören Ahmet attý kolunu Ayþe’nin boynuna kendine doðru çekip baþýný göðsüne doðru, ýsýtmak istermiþ gibi bastýrdý.
Onun bu hareketi Ayþe’ye öyle bir güven vermiþti ki, iyice sokuldu ona. Onun koruyucu kanatlarý altýnda sýcak bir yere girmeliydiler. Tenha bir köþede ufak bir lokanta gözlerine çarptý. Onlarýn lokantaya doðru geldiklerini gören lokantacý çýktý kapýya kadar, buyur etti onlarý.
Girdiler. Etraf kýrýk döküktü. Eski sandýklarla derme çatma yapýlmýþ, köy lokantasý tipli bir yerdi. Eskimiþ tahta sandalyelere çöktüler. Lokantacýnýn her hareketinden telaþlandýðý gözleniyordu. Belli ki kimsenin bu mevsimde uðramadýðý bir yerdi ve hazýrda pek bir þeyler yoktu. Kendilerinden baþka hiç müþteri yoktu içeride. Ortada eski bir soba çýtýr çýtýr yanýyordu. Oturduklarý yer pencere kenarýydý. Çatlamýþ camdan dýþarýsý gözüküyordu. Bahçedeki karlar kürenmiþ, toprak ortaya çýkmýþtý. Aðaçlarýn tek tük kalan yapraklarý rüzgarýn etkisiyle bahçeye dökülmüþ, ara sýra da birkaç yaprak uçarak konuyor aralarýna, yapraklarý, üfleyen rüzgar bir beri bir öte uçuþturup duruyordu.
Aðacýn son kalan yapraklarýna takýldý ikisinin de gözü. Ayþe, pencerenin hemen önündeki çatý altýna gizlenmiþ dalda yan yana kalmýþ iki tek yapraðý göstererek,
“Bak, bu iki yapraktan birisi sen, birisi ben. Nasýl da birbirlerine sokuluyorlar.” Ahmet baktý yapraklara, güldü. Ayþe’nin ellerini avucuna aldý, öptü. Tam o sýrada yapraklardan birini uçurdu rüzgar,
“Bak bak!” dedi Ayþe heyecanla “birisi uçtu, o benim!” o bunlarý söylerken öbür yaprak da koptu dalýndan.
“Bak!” dedi Ahmet “Bu da ben, seni hiç yalnýz býrakýr mýyým!”
Lokantacý tek çorba olduðunu söylemiþti girerlerken. Geldi ýsýtýlan çorbalar. Ekmekleri sobanýn üstünde gevretmiþti. Mis gibi kokuyordu gevretilmiþ ekmekler.
Çok acýkmýþ olduklarý ekmek kokusunu aldýklarýnda akýllarýna gelmiþti ancak. Aceleyle çorbalarýný içtiler.
Çýkarken lokantadan,
“Bizim evde içelim mi çaylarýmýzý? Diye sordu Ayþe’ye. Ayþe hiç nazlanmadý. Onun yaþadýðý yeri çok merak ediyordu.
Beraber, el ele taksiye bindiler. Ayþe, arabada baþýný onun omzuna koydu. Baþý Ahmet’in omzundayken, uzun zamandýr baþýný koyacak bir omuz bulamadýðýný düþündü. Araba karlar arasýnda açýlmýþ engebeli kýr yolunda beþik gibi sallanarak ilerliyordu. Ahmet baktý omzuna yaslý yüze, hafifçe gözlerini aþaðýya doðru kaydýrarak. Uyumuþ olduðunu görüp Ayþe’nin içinden binbir güzel duygu geçirdi bir saniyede. Sonra daldý onun yüzünün detaylarýna. Onu hiç bu kadar yakýndan görmemiþti bu güne kadar. Ne kadar güzel bir yüzü vardý. Uzun, siyah kirpikleri ok gibiydi. Kalbine saplanýyordu sanki. Dudaklarý kýrmýzý, rüzgarda uçuþup üst üste konmuþ iki gül yapraðýný andýrýyordu. Aslan yelesi siyah saçlarý arabanýn sarsýntýsýyla boynuna sürtündükçe onu çýldýrtýyordu.
Eve geldiklerinde, utanmasa arabayý sabaha kadar durduracak kapýda, onun baþýný omzundan kaldýrtmayacaktý. Bir iki saniye durdu þoför. Yüzüne baktý Ahmet’in.
Ahmet mecburen omzuna yaslý bu meleði uykusundan uyandýrmak zorunda kaldý:
“Kalk Ayþe eve geldik!

[senelbenlier]

güzel bir aþk

[nizipli_mehmet]

gerçektende öyle devanýmda neler olacak acaba?

[senelbenlier]

45-46-47-
Ayþe, kaldýrdý kafasýný, gülümsedi ona ve aceleyle indiler taksiden.
Ev bir çatý katýndaydý. Dar, loþ, bakýmsýz bir merdivenden yukarýya çýktýlar. Ahmet çýkardý anahtarý cebinden, açtý kapýyý.
Ev sevimli, biraz dökük saçýk, ama temiz bir yerdi.
“Sen mantonu çýkar, ben çayý koyayým. Þimdi ýsýnýrýz” diyerek mutfaða geçti Ahmet. Ayþe saða sola bakýyor, etrafý inceliyordu.
Ufak bir masa, birkaç sandalye, bir iki eski koltuk yerde küçük, eski bir halý vardý. Pencereden Ýstanbul kuþbakýþý görünüyordu. Ýçeride ufak bir oda daha vardý. Orada da ufak bir karyola ve bir gardýrop bulunuyordu sadece.
Bu sýrada Ahmet çayý koymuþ, eve dalmýþ olan Ayþe’yi seyrediyordu arkadan.
“Biraz kirli, biraz da daðýnýk... nasýl buldun?” dedi.
“Çok beðendim. Bekar evi böyle olur.”
Ahmet, kaþla göz arasýnda bir paket çýkarýverdi ortaya ve,
“Bu senin için... bakalým beðenecek misin? ben çay bardaklarýný hazýrlayayým.” Þaþýrdý ve sevindi Ayþe. Ahmet, onun daha teþekkür etmesine fýrsat kalmadan, sanki mutfaða özellikle kaçývermiþti.
Ayþe, onunla yaptýklarý alýþveriþ sýrasýnda, bir hediye aldýðýný fark etmemiþti. Ne olabilirdi? Merakla paketi açtý.
Kutuyu açýnca gözlerine inanamadý. Pakette, askýlý dantelden mini bir gecelik, minicik bir külot vardý. Önce çok utandý. Sonra kapýnýn arkasýna geçip onlarý giydi. Çok beðenmiþti. Öylece bir süre kaldý.
Tam o sýrada Ahmet elinde çay bardaklarýyla geliverdi.
“Ayþe çay haz....” diyebildi ancak. Dondu kaldý Ayþe’yi aldýðý kýyafet içinde görünce. O kadar yakýþmýþtý ki ona. Elindeki tepsiyi usulca býraktý yandaki sandalyenin üzerine, Ayþe’ye yaklaþtý. Saçlarýndan öpmeye baþladý. Sonra sýrayla öpücük yaðmuruna tuttu her yanýný. Kucakladý onu yataða yatýrdý. Kollarý o kadar güçlüydü ki... Bir yandan da hýzla soyunuyordu. Birkaç dakika içinde, sarmaþ dolaþ, tek vücut oluvermiþlerdi. Aþk ihtiras, coþku, þehvet... hiçbir eksik duygu yoktu aralarýnda. Sanki kýrk yýl ayrý kalmýþ da birbirlerine kavuþmuþ karý koca gibiydiler.
Ýþte ne olduysa o anda oldu... Ayþe ani bir hareketle Ahmet’i itiverdi birden. Kalktý. Mantosunu giydi aceleyle, elbiselerini toparlayýp eline aldý ve koþar adým, aðlayarak merdivenlerden indi.
Yol ortasýnda hem koþuyor, hem aðlýyordu. “Ben ne yapýyorum! Nasýl yapabilirim!? Ben Hasan’ýn karýsý deðil miyim!” diyerek sýzlandý. Sevgi’nin yüzüne nasýl bakardý! Ona nasýl kýzým, derdi! Bu affedilmeyecek bir günah olurdu. Ve o bu günahla yaþayamazdý. Kocasýnýn kemikleri sýzlardý. Bir mezarý bile olamayan Hasan’a bu yapýlýr mýydý! Bir mezar taþý olsun isterdi. Ýsterdi ki, þu an onun mezar taþýna baþýný vursun vursun aðlasýn, ondan kendisini affetmesini istesindi. Ama yoktu iþte Hasan’ýn mezar taþý. “Kafamý hangi taþlara vurayým Allahým!?” diye baðýrdý. “Arzularýmýn peþine düþtüm. Kendimden utanýyorum!” dedi sonra.
Sustu birden bire. Caddede tek tük adamlar gelip geçiyorlardý çünkü. Onun kendi kendine konuþtuðunu duymuþ, dönüp dönüp garip garip baktýklarýný fark etmiþti çünkü.
Adýmlarýný hýzlandýrdý. Saatlerce yürüdü. Kalabalýk bir caddeye gelmiþti. Bir satýcýdan bir poþet aldý ve elbiselerini poþete koyup eline aldý. Saçlarýný topladý. Mantosunun alt düðmelerinin iyice kapanmýþ olup olmadýðýný kontrol etti. Allahtan tüm düðmeler iliklere geçirilmiþti. Mantosu uzun ve bolcaydý. Hiçbir yerinin görünmediðinden emin olunca biraz rahatladý. Yaþlý gözlerini sildi.
Eve geldiðinde, oldukça geçti vakit. Hala ve Sevgi uyumuþlardý. Odasýna girdi. Mantosunu çýkardý. Dolabýn aynasýna baktý. Hali periþandý. Orada öyle durup kendini seyretti. Ne yapacaðýný bilemedi. Geceliði çýkarmak istedi, ama yapmak içinden gelmedi. Sonra dolabý açtý, Hasan’ýn madalyonunu çýkardý. Boþ boþ baktý bir süre. Sonra dudaklarýna götürdü madalyonu. “Affet beni ne olur! Az kaldý, bir hata yapýyordum Hasan’ým!” dedi ve madalyonu öpe öpe birkaç saat aðladý.
Madalyon elinde, gecelik sýrtýnda yataða girdiðinde hala gözleri yaþlýydý.
O gece rüyasýnda, Hasan’ý ve Ahmet’i birlikte gördü. Yarým kalan geceyi rüyasýnda tamamlýyor, Hasan’ýn onu suçlayan sözleri kalbini deliyordu.

O gece gördükleri. Rüya, kabus, þehvet, utanma, suçluluk duygusu... sanki tüm hayatýnýn kýsa bir özeti gibiydi. Sonsuz sevinçler yaþamýþ, korkunç acýlar çekmiþti.
Sabah olduðunda çýkardý geceliði üstünden, özenle katladý, bir kutuya koyup dolaba kilitledi. Madalyonu

[senelbenlier]

eski ve yeni aþk ikilem yaþýyor bakalým hangisi galip gelecek

[senelbenlier]

48-49-50
Madalyonu bir zincire taktý ve boynuna astý. Kazaðýný giydi. Madalyonu kazaðýnýn altýna koydu. Kýpýrdadýkça göðsünün üstünde varlýðý hissedilen madalyon sanki ona Hasan’ýn varlýðýný da hatýrlatmýþ olacaktý.
“Anneciðim, seni çok özlüyorum” diye sesleniþiyle Sevgi’nin ayrýldý hayallerinden, kapýdan baþýný uzatan kýzýnýn gözlerine baktý.
“Ben de özlüyorum caným kýzým!” diyerek onu kucakladý öptü, öptü... Sevgi devam etti annesinin kucaðýnda konuþmasýna:
“Çalýþýyorsun. Ev gelince bile seni göremiyorum. Öðretmenim defterime yýldýz attý. Bir de aferin yazdý... defterimi getirip göstereyim mi? akþam gösterecektim. Ama uyumuþum...”
“Özür dilerim kýzým. Bir daha olmaz. Hadi getir de bakayým”
Sevgi koþarak defterini getirmeye gittiðinde Ayþe kahvaltý hazýrlýðý için mutfaða girdi. Bu sýrada Hala da mutfaða geldi, Ayþe’ye günaydýn, dedikten sonra konuþmaya baþladýlar:
“Akþam geç mi geldin, yoksa biz mi erkenden dalmýþýz kýzým. Geldiðini duymadým.”
“Evet hala. Mesai yaptýk. Kusura bakma. Haber etmeyi akýl edemedim. Bir daha olmaz. Hadi gel kahvaltý yapalým.”
Sevgi elinde defteriyle geldiðinde kucaðýna oturttu Ayþe kýzýný. Defterindeki yýldýza bakarken bir yandan da onu doyurmaya baþladý.
O gün kýzýný eliyle giydirdi Ayþe. Kendisi de aceleyle hazýrlandý. Sevgi’yi sevip okþayarak servisine bindirdi.
Merdivenlerde Zehra onu bekliyordu telaþla:
“Hadi yine geç kalacaðýz. Çabuk, þimdi fýrça yeriz yine” diyerek onu neredeyse sürüklemeye baþladý kolundan tutup. Koþar adýmlarla yürürlerken Zehra bir yandan da onu sýkýþtýrýyordu:
“Akþam ne oldu. Hadi çabucak anlat. Heyecandan ve meraktan öleceðim!”
“Hiç... gezdik, yemek yedik, yürüdük. Sonra evine gittik.”
“Eee...sonra!? hadi söylesene caným!”
“Bir þey olmadý. Çay içtik.”
“Utanmayý býrakýp, söylesene kýz. Onunla yatmadýn mý?”
“Hayýr, yapamadým. Ona haksýzlýk edemedim.”
“Akýlsýz! Böyle fýrsat kaçýrýlýr mý hiç! Ahmet çok iyi bir insan.”
Fabrikaya geldiklerinde, Ahmet’i onlarý kapýda bekliyor buldular. Zehra, “hoþça kal. Akþama görüþürüz” diyerek onlarý baþ baþa býraktý.
Ayþe, Ahmet’in yüzüne bakamýyordu. Bir köþeye çekilip konuþmaya baþladýlar:
“Ne oldu? Seni benden uzaklaþtýran nedir? yoksa beni beðenmiyor musun? Hani seviyordun!”
“Seninle ilgisi yok. Kocamý unutamýyorum. Lütfen aramýzda olanlarý unutalým. Eskisi gibi, yine dost kalalým.”
“Peki... ben beklerim. Zaman en iyi ilaçtýr.”
Ayþe, hoþça kal, bile demeden hýzla ilerledi ve içeri girdi.
Ýþ çýkýþý Ahmet’i beklemedi. Onunla karþýlaþmaktan, duygularýna yenik düþmekten korkuyordu.
Haftalarca bu kaçýþ devam etti. Onunla karþýlaþmak istemiyor, ama kalbine de söz geçiremiyordu.
Bir gün, iþ çýkýþý, Ahmet yolunu kesti onun.
“Seninle konuþmak istiyorum.”
“Hayýr”
Fakat Ahmet diretti. Kolunu tutup hafifçe sýktý. Ve yürümeye baþladýlar öylece. Sonra, bir bank bulup oturdular yan yana. Ahmet, söze nereden baþlayacaðýný bilemiyordu. Ayþe’nin ellerini tuttu. Biliyordu. Ayþe ona ilgisiz deðildi. Elini dudaklarýna götürdü. Ufacýk bir öpücük kondurdu:
“Ben sabýrlýyým. Beklerim. Ama ne olur benden kaçma. Seni çok seviyorum. Hayatta gerçek sevgiyi sende buldum. Bundan önce evlendim, ama mutlu olamadým. O aradýðým yapýda birisi deðildi. Ýki sene zor dayandým. Bütün mal varlýðýmý ona baðýþladým. Yeter ki benden ayrýlsýn diye... sonra piþman oldu. Arkamdan çok koþtu ama, ben kabul etmedim. Þimdi yalnýzým. Hayatýma senden baþka kimse girmedi. Girmeyecek de... seni anlýyorum. Kocaný unutamýyorsun. Biliyorum, onun hayali hep aramýzda olacak. Ama ben kendime güveniyorum. Onu sana unutturacaðým. Aþkýmýz her güçlüðü yenecek.”
Ayþe Ahmet’in bu konuþmasýný hiç ses çýkarmadan dinledi. Gözlerinden iki damla yaþ istem dýþý olarak çýkýp yanaklarýndan aþaðý yuvarlandý ve onun elini tutan Ahmet’in elinin üstüne damladý. Sonra daha fazla tutamadý kendini ve baþýný, týpký takside yaptýðý gibi onun omzuna dayadý.
Ahmet onu bir çocuk þefkatiyle okþadý.

[senelbenlier]

slm arkadaþlar kýsa bir aradan sonra yine beraberiz

[senelbenlier]

51-52-53
Ahmet onu bir çocuk þefkatiyle okþadý.
Artýk ikna olmuþtu. Her gün eskiden olduðu gibi iþe birlikte gidiyorlar, birlikte geliyorlardý. Genç aþýklar gibiydiler. Fakat hiç eve gitmiyorlar, dýþarýlarda geziyorlardý.

Sevgi ilkokulu bitirmiþ ortaokula baþlamýþtý. Ayþe hala eski iþinde çalýþýyor, Ahmet hâlâ onu sabýrla bekliyordu.
Bir gün, yýllardýr yaptýklarý akþam gezintilerinin birini yapýyorlardý yine. Ahmet, þaþýrdýðý bir isteðiyle karþýlaþtý Ayþe’nin:
“Hadi bu gün sana gidelim. Evini tekrar görmek istiyorum.” Ahmet ne diyeceðini þaþýrdý.
Eve vardýklarýnda yine þaþýrtýcý davrandý Ayþe:
“Hadi sen otur. sana güzel bir yemek yapayým.” Ahmet, yine sesini çýkaramadan öylece kalakaldý.
Ayþe mutfaða girdi. Biraz çorba, biraz kýzartma, biraz da salata yaptý. Bu arada Ahmet de sofrayý hazýrladý. Tam sofraya oturmuþlardý ki Ahmet aklýna bir þey gelmiþ gibi birden kalktý yerinden, içeri gitti. Bir dakika sonra elinde iki bardak ve bir þiþe kýrmýzý þarapla geldi.
Þaraplar kadehlere dolduruldu, sofraya kondu. Ayþe bu güne kadar hiç þarap içmemiþti.
“Ben içmem, hiç kullanmadým”
“Tadý biraz garip gelebilir. Ama içtikten bir süre sonra, o kusurunu örteceðini göreceksin” diyerek kadehi eline aldý Ahmet ve onun güzel, þarap rengi dudaklarýna doðru uzattý. Ýçti Ayþe... önce bir iki yudum, sonra kadehin tamamý. Hafiften bir baþ dönmesi baþladý on dakika sonra. Öyle hoþuna gitti ki, sanki çocukmuþ, salýncaða binmiþ de salýnýyormuþ, sevinçten uçuyormuþ gibi geldi ona. Ýkinci kadeh, üçüncü kadeh derken iyice çocuklaþtý Ayþe. Radyodan gelen müzik kalk oyna, zýpla diyordu sanki. Fýkýr fýkýr, müziðin ritmine uyarak oturduðu yerde kývýrtmaya baþladý. Bu arada Ahmet’e de cilveler yapmaya baþladý. Ahmet de bu cilvelerine karþýlýk veriyor. Yýllardýr karþýsýnda çýldýrdýðý kadýnýn bu hali onu göklerde uçuruyordu.
Ayþe oturduðu yer ona dar gelince oynamak için ayaða kalktý. Ama, ayakta duramýyor, sallanýyordu. Ahmet belinden kavradý onu. Kendine doðru çekti, dans etmeye baþladýlar birlikte.
Bir süre dans ettiler. Sonra birbirlerine yapýþýp, öylece dolanýp durdular. Bir saat kadar öylece çeneleri birbirinin omzunda yanaklarý birbirine kenetli þekilde, hiç konuþmadan öylece dolandýlar.
Ayþe, Ahmet’in elinden tuttu bir ara ve onu doðruca yatak odasýna doðru götürdü.
Ahmet o sarhoþ kafayla bile anlamýþtý. Ayþe kararýný verebilmiþti nihayet.
Yatak odasýna girerlerken hala kollarýnda bir yýlan gibi kývrýlan sevgilisini ilk seferki gibi sertçe yataða atmaktan çekindi. Ayþe kývýrtarak kendisi soyundu bu sefer.
Ahmet onu keyifle seyrediyordu. Bir ara büyük bir þaþkýnlýk yaþadý Ahmet, gözlerine inanamadý. Ayþe’nin üstünde, yýllar önce ona aldýðý gecelik vardý. Ahmet’in eski anýlarý canlanmýþtý. Þaþkýn ve ürkek onu seyretmeye devam etti. Ýlk seferde olduðu gibi onu incitecek ve tekrar onu kaybetmesine neden olacak bir hareket yapmaktan korkuyordu.
Karþýsýnda donmuþ gibi duran Ahmet’i kendi elleriyle soydu Ayþe. Ahmet þaþkýnca seyretti onu bir süre. Sonra þaþkýn duruþundan sýyrýldý. Bir aslan kesildi istekli sevgilisinin karþýsýnda. Ýþ çýðýrýndan çýkmýþtý. Gönüllerde buluþmuþ ve üzerinden mevsimler geçe geçe tepelerinde buzul oluþmuþ duygu daðlarýndaki bütün buzullarý eritti ateþli sarýlmalarý.
Yorgunluk ve þarabýn etkisi uyuttu onlarý koyun koyuna.
Ayþe uyandýðýnda, dün geceyi hatýrlamaya çalýþtý. Çok ileri gittiðini düþündü bir an. Çarþaf kýrýþ kýrýþ, periþan haldeydi.
“Piþman mý olmalýyým!?” diye sordu kendi kendine. “Hayýr...” diye cevapladý yine kendi kendini. Sevdiðinin kollarýnda sabahlamýþtý. Bundan daha doðal ne olabilirdi...
Ahmet kendinden önce kalkmýþtý yataktan. Yalnýz yataðýnda doðruldu. Yataðýn içinde oturdu. Bir sigara yaktý: “Ölenle ölünmeyeceði”ni nihayet anlamýþ olduðunu düþündü ve rahatladý.
Ama yine de yatak odasýndan çýkmaya korkuyor. Hayatýn gerçek yüzüyle karþýlaþmaktan çekiniyordu.
Tam bunlarý düþünürken, Ahmet elinde bir kahvaltý tepsisiyle geldi odaya. Onun uyanmýþ olduðunu görünce, elindeki tepsiyi komodinin üzerine býraktý. Yaklaþtý Ayþe’nin yanýna. Onun eðik baþýný çenesinin altýndan zarifçe tutup kaldýrdý. Göz göze geldiler. Boþtaki eliyle örtüyü çekip sýyýrdý üzerinden. O þahane vücut ortaya çýktý. Gözlerini kamaþtýrdý onun güzel hatlarý gün ýþýðýnda. Onu ayaða kaldýrdý. Dudaklarýna masum bir öpücük kondurdu ve:

[senelbenlier]

günaydýn bu gün erkenciyim ...

[nizipli_mehmet]

kaç gündür atmýyordunuz bekledik neyse tþk ederiz devamýný bekliyoruz...

[senelbenlier]

54-55-56
“Artýk benimsin. Þu anda olduðu gibi, aramýzda hiçbir þey saklý kalmayacak. Seni seviyorum ve ölünceye kadar da seveceðim.” Diyerek onu göðsüne bastýrdý. Üþümesin diye üzerini örttü.
Kahvaltýlarýný yatakta yaptýlar. Bir ara gözü saate iliþti Ayþe’nin.
“Aman tanrým, öðlen olmuþ!” diyerek, “þimdi ne olacak?” dercesine yüzüne baktý Ahmet’in.
“Evdekiler çýldýrmýþlardýr meraktan!” diye sürdürerek konuþmasýný aceleyle toparlandý. “Hoþça kal!” dedi Ahmet’e ve koþar adýmlarla merdivenden indi. Hemen bir taksi çevirdi ve evine doðru yola çýktý.
Heyecanla eve yaklaþýrken oturduklarý sokakta bir kalabalýk olduðunu uzaktan fark etti. Ýndi sokaðýn baþýnda. Az ilerde kalabalýðýn daha da artmýþ olduðunu ve tam apartmanlarýnýn önünde bir itfaiye aracýnýn durduðunu görüp yüreði aðzýna geldi.
Ýlk rastladýðý adama,
“Ne var... ne olmuþ!?” diye sordu. Adam pek bir þey bilmiyormuþ. Kalabalýðý yararak sokaða girdi. Hortumlar sokaðýn bir ucundan bir ucuna aceleyle çekilmeye çalýþýyor, itfaiyeciler saða sola koþuþturuyorlardý. Arkadan destek için gelen baþka itfaiye araçlarýnýn ve ambulansýn sesleri yürekleri yakýyordu.
Çevredeki bütün binalarýn pencerelerinden eþyalar sokaða atýlýyor, herkes canýný malýný kurtarmaya çalýþýyordu.
Balta, kürek sesleri, insanlarýn seslerini bastýrýyor, gözü yaþlý insanlar saða sola, periþan bir halde koþuþturuyorlardý. Yangýnýn esas merkezinin neresi olduðu pek belli deðildi. Bütün sokak dumandan göz gözü görmez haldeydi çünkü.
Ayþe, ne kadar baðýrdý çaðýrdý. Evine doðru koþmak istediyse de, bir adým bile yaklaþmasýna izin vermediler.
Gece yarýsý olmuþtu. Sabaha karþý yanan binalar yýkýlmýþ, hâlâ yanar haldeki kalaslar birer caddenin ortasýna çekilip son alevler de söndürülmüþtü.
Ayþe, þok içinde, yarý baygýn öylece yýðýlýp oturmuþtu.
Yanýndan geçen bir itfaiye görevlisinin, “baþarýlý bir müdahale oldu. Bütün mahalleyi yanmaktan kurtardýnýz” demesiyle, uykudan uyanýr gibi kalktý çöküp kaldýðý kaldýrým kenarýndan. Hâlâ sokak içine kimseyi býrakmýyorlardý. Ayþe þuursuzca önüne gelene sorup duruyordu:
“Nasýl olmuþ, ölen var mý!? Çocuðum içerdeydi... yaþlý halamla!? ” deyip duruyordu.
Nihayet olayýn nasýl olduðunu anlatan birine rastlamýþtý. Yaþlý bir kadýn baþýndan sonuna izlemiþmiþ olayý:
“Saat iki, üç gibiydi. Sokaktan baðrýþmalar geldi. Yataðýmýzdan fýrladýðýmýzda, Yangýn yangýn seslerini duyup telaþlandýk. Dýþarý çýktýk. Korkunç bir sahneydi. En uçtaki binanýn bir dairesinden çýkan alevler apartman boyuna yükseliyordu. Çok geçmeden evin her tarafý tutuþtu. Kalaslar yanarken çýkan çýtýrtý sesleri tüm sokaktan duyuluyordu. Yerlerde kara gölgeler vardý. Hiç kimse yanaþamadý alevlere. Ýçlerinden birinin, Ayþe’nin evi yanýyor!” dediðini duydum. Ýnþallah kimse yoktur içerde diye dua eden komþularý birikmiþ, dualar ediyorlardý.”
Ayþe çýldýrmýþtý.
“Yalan, benim evim deðil!” diye can havliyle zorladý kalabalýðý o sýra bir baþka adamýn,
“Ev kül olmuþ, ölü de varmýþ. Kimse kurtulamamýþ, yazýk...” sözlerini de duyunca, kalabalýðýn üstüne basarcasýna dalgalarla boðuþur gibi yardý kalabalýðý. Sokaðýn ortalarýna doðru vardýðýnda dizlerinin baðý çözülmüþtü iyice. Yanan kendi eviydi.
Harabe haline gelmiþ evinin tam karþýsýndaydý.
“Kýzým var! halam var içerde!! Býrakýn gireyim!?” dediyse de, çökme tehlikesi var gerekçesiyle iki kolundan tutup zaptetti polisler onu.
Yangýn, adamýn anlattýðý gibi, gece yarýsý çýkmýþtý. Elektrik kontaðýndan olduðu tahmin ediliyormuþ.
Az ilerde, merak içinde yangýný seyretmekte olan Perihan kadýn polislere direnen kadýnýn Ayþe olduðunu fark eder etmez, koþup geldi yanlarýna. Onu polislerin elinden aldý.
“Perihan abla!! Ne oldu. Çocuðum ne oldu!!??” diye onun yaralý yüzüne baktý umutla.
Komþular ufak tefek yaralarla kurtulabilmiþlerdi. Ýki gözleri iki çeþme aðlayýp duruyorlardý. Ayþe’nin bu hali, kendi acýsýný unutturdu Perihan hanýmýn. Anlattý:
“Yangýn sizde çýkmýþ. Ýtfaiye evden, bir ceset çýkarttý. Yanmýþ avuçlarý içinde teþbih varmýþ. Haladýr muhakkak. Baþka bir ceset de bulamadýlar.”
Tam o sýrada Zehra elinden tuttuðu bir çocukla onlara doðru koþturdu. Yanan kalaslar arasýnda ceset bulamamak için dualar eden Ayþe,
“Ayþe abla,! Ayþe Abla!! Sevgi burada, bir þeyi yok!!” sesiyle Zehra’nýn. Ýrkilip, bütün hücrelerini

[senelbenlier]

merhaba arkadaþlar ...mardine tura gidiyorum iki gün yokum

[senelbenlier]

57-58-59-
cereyan çarpmýþ gibi bir duyguyla döndü sesin geldiði tarafa doðru. inanamadý önce gözlerine. Sonra bir aðýt tuttu onu. Zehra’nýn elinden tutup getirdiði Sevgi’ydi gerçekten. Kalkýp yerinden sarýldý küçük yavrusuna. Her yeri is, pas içindeydi. Sevgi konuþamýyor, boþ gözlerle kendisine sarýlan kadýna bakýyordu. Belli ki, hala þok içindeydi.
Sevgi’nin karþýsýnda cayýr cayýr yanan Halasý hâlâ gözünün önündeydi. Ve o an canýndan çok sevdiði annesi yanýnda yoktu.
Annesi ona sarýlýp göz yaþlarýný yüzüne gözüne sürterken o öylece hareketsiz, bir yabancý gibi durmuþtu. Bunu hisseden Ayþe,
“Kýzým Sevgi!... Sevgi!?” diye onu harekete geçirmeye çalýþtý. Nafile... boþ boþ yüzüne bakýp duruyordu. Ýçini büyük korkular sardý yeniden duyduðu þok sevincin arkasýndan. Çocuðunun yüzüne baktý.
Zehra atýldý:
Abla, bize çýkalým. Hadi beraber gidelim. Yukarý býrakýyorlar. Evine de bakarýz.
“Evim mi kaldý ki!” diye içinden düþünerek tuttu elinden Sevgi’nin.
Ayþe evinin içinde gezindi. Mutfaðýna girdi. O kýrmýzý kalp motifli masa örtüleri, perdesi, halýsý, dolaplar, her þey yanmýþtý. Sadece bir iki tabak, fincan,ve çatal býçak, alevlerden kararmýþ olarak duruyordu. Halý, perde kömür olmuþtu. Sonra yatak odasýna geçti. Orada ne anýlarý vardý. Hasan’la ne güzel günler geçirmiþti. O sýrada fotoðraflarýný buldu. Ama, hepsi tanýnmaz haldeydi. Hatýra olarak alýkoyacaðý hiçbir þey kalmamýþtý.
Dolaþtý, aðladý.
“Neden... neden, her þey beni buluyor! Ne bahtý kara bir insaným!” dedi ve saðý solu umutsuzca kurcalamaya baþlamýþtý. Eline teneke bir kutu geçti. Umutla, “Madalya!” dedi. Evet, içini açtýðýnda Hasan’ýn madalyasý çýktý içinden. Uzun zaman önce göðsünden çýkarýp kutuya koymuþ olduðunu hatýrladýðý madalyayý zincirinden tutup salladý. Eliyle üzerini ovuþturup temizledi. Aðlamaktan gözlerinde yaþ kalmamýþtý.
Kýzýný teslim alýp evlerine götüren Perihan haným, Zehra ve diðer komþular, onun geciktiðini görüp aramaya gelmiþlerdi. Onu da alýp kendi evlerine götürdüler.
Sevgi’yi banyo yaptýrýp temizlemiþlerdi. Komþularýn da evleri hasar görmüþ, ama kullanýlamaz halde deðildi. Ayþe’yi de yukarýya çýkardýlar. Elini yüzünü yýkayýp temizlediler. Sevgi’yi çoktan uyutmuþlardý. Ama, Ayþe uyuyamýyordu. Hala’nýn kömür olmuþ cesedini ancak o zaman gözünün önüne getirebildi.
“Vah Biçare Halam! dedi “ben evde olsaydým bunlar olmayacaktý. Seni öldürmeye mi getirdik buraya. Sebep benim!! Ahmet’le o gece kalmasaydým bunlar olmayacaktý!!!” hislerime yenik düþmemin ilahi cezasý bunlar!! Her þeyimi elimden aldý.” diyerek büyük suçluluk duygusuna kapýldý. Bir yandan da ilerde ne yapacaðým? diye düþünüyordu: baþýný sokacak bir evi, eþyayý nasýl bulurdu? Sevgi’ye kim bakardý!?
Yorgunluktan bitkin düþüp uykuya dalýncaya kadar bunlar geçip durdu kafasýndan.
Sabah ne yapacaðýný bilmiyordu. Usulca kalktý yataðýndan, kimseyi uyandýrmadan çýktý kapýdan ve kendini dýþarýya attý. Sokak sokak dolaþtý.
Akþam olduðunda bir merdiven altýna sýðýndý. Üzerine bir karton kutu bulup, katlayarak örttü. Ýnsanýn kanýný donduracak bir soðuk vardý. Eve, daha doðrusu komþularýn evine gitmek istemiyordu. Hele Ahmet’i hiç görmek istemiyor, baþýný alýp buralarý terk etmek geliyordu içinden.
O gece aç uyudu. Daha doðrusu, yarý baygýn sabahý buldu. Cebinde kalan son bir iki sigarasýný aç karnýna yaktý. Yudum yudum içti. Halka halka yapýp savurdu gök yüzüne. Halkalarýn her birini hayatýnýn bir safhasýna benzetti. Cebindeki bozuk parayla bir simit aldý.
Nereye gittiðini bilmeden, ne yapacaðýný düþünmeden ha bire yürüyordu.
El ayak çekildikten sonra tekrar evine döndü. Yýkýntýlar arasýnda sanki eski mutluluðunu aramaya gelmiþti. Hasan’lý yýllar ne güzeldi. Ahmet’i de çok sevmiþti. Ama evinde aradýðý Ahmet deðildi. Hasan’dý. Gözlerini kapattý. Hasan’ýn sesi kulaklarýnda çýnladý. Sevecen bir þekilde “Ayþe, aþkým nerdesin caným!?” diye sesleniyordu ona. Sevgi’nin “Annecim baba seni çaðýrýyor “ diyor gibiydi. Hele Hala’nýn, “Ayþe kýzým, namazlýk nerde?”sözleri kulaðýný o kadar týrmalýyordu ki...
“Ayþe, Ayþe, nerdesin kýzým!” sesi hiç Hala’nýn ses tonuna benzemiyordu. “Allahým, çýldýrýyor muyum!” diye düþünürken seslenenin Hala deðil, Perihan haným olduðunu anladý.
Onun eve girdiðini hayal meyal görmüþ ve hemen koþup gelmiþti Perihan ablasý.
Onun koluna girdi ve evden çýkardý. Bir yandan

[senelbenlier]

buda mardin hakký

[senelbenlier]

60- 61-62“
Aðlama! Aðlama!! Kýzýn kurtuldu ya... þükret!” diye onu teselli ediyordu.
Onu kendi evlerine çýkardýðýnda hemen banyoya soktu. Çünkü iki gündür sokaklarda kirin pasýn içinde kalmýþtý.
Elini kolunu oynatamýyordu Ayþe. Banyoda Perihan hanýmýn onu oturttuðu taburede hareketsiz duruyordu öylece. Perihan haným onu kendi elleriyle soydu. Yýkayýp temizledi her yanýný. Ayþe hep aðlýyordu. Sanki gözleri muslukla yarýþa girmiþti.
Banyodan bir havluya sararak çýkardý onu. Kuruladý. Bir temiz bornoz giydirdi üstüne ve yataða yatýrdý. Bu arada Sevgi’yi de getirdi yanýna yatýrdý. Sevgi hala konuþamýyordu. Ama bu sefer annesi olduðu anlamýþ onun ona sarýlmýþtý. Ýkisi de aðlayarak uyudular.
Akþama doðru Perihan haným onlarý yatýrdýðý odaya girdi:
“Ayþe, Sevgi, hadi kalkýn... size yemek hazýrladým. Hadi, acýktýnýz!” dedi ve onlarý kaldýrdý. Ayþe’ye kýzý Zehra’nýn kýyafetlerinden bir þeyler giydirdi. Saçlarýný toparladý. Masaya oturttu.
“Caným hiç istemiyor abla!” sözleri onun kendini hepten kaybetmediðinin ifadesi olduðu için sevindi Perihan haným ve,
“Kýzým, delirdin mi? iki gündür, aç susuzsun! Yemen lazým. Yemelisin. Yaþamak, mücadele etmek zorundasýn. Ýnsanoðlu dayanmalý hayatýn bütün zorluklarýna!”

Bu arada, iki gündür Ayþe’den haber alamayan Ahmet büyük bir merak içindeydi. Zehra’yý arýyor sormak için. Ama onun iþe gelmediðini söylüyorlardý. Neredeyse çýldýracaktý. Arkadaþlara sordu. Onun adresini öðrenmeye çalýþtý. Kimse bir þey bilmiyordu.
Aklýna ustabaþýna sormak geldi ve hemen koþturdu adama. Ustabaþý düþündü ve,
“Bizde iþe girerken bir adres vermiþ olmalý. Kayýtlara bir bakalým” dedi ve bir defterden bulup çýkardý adresi. Hemen bir taksiye atladý ve denilen adrese ulaþtý.
Evi sorduðunda ve gösterdiklerinde büyük bir þok yaþadý Ahmet. Komþulara sordu. Zehralarda kaldýðýný öðrendi. Hemen yukarý çýktý. Önce yanan daireye bir göz attý. Olayýn korkunçluðu ürküttü onu. Sonra Zehralarýn kapýsýný çaldý.
Kapýyý Perihan haným açtý:
“Ayþe’yi soracaktým abla, ben arkadaþýyým. Adým Ahmet” deyince açtý kapýyý kadýn, onu içeri aldý. Kapý aralýðýnda da þaþýrmasýn diye ona,
“Ayþe hiç iyi deðil oðlum. Kýzý desen o da ondan beter, konuþamýyor, Hala’larýný yangýnda kaybettiler.” diyerek onu uyarmayý ihmal etmedi.
Odaya girdiðinde þaþýrdý yine de Ahmet. Dünkü o þahane kadýn sanki birkaç gün içinde erimiþ, solmuþ, kurumaya yüz tutmuþ bir gül gibiydi. Hemen koþup onun boynuna sarýldý.
Ayþe hiç tepki vermedi. Onu da suçlu görüyordu çünkü. Onu sevmemiþ olsaydý belki baþlarýna bu felaket gelmezdi. Ahmet,
“Geçmiþ olsun caným. Þimdi, sokaða girer girmez öðrendim. Çok üzüldüm. Baþýnýz sað olsun” deyince onlarýn rahat konuþmalarýný saðlamak için Perihan haným yanlarýndan uzaklaþýp, onlarý yalnýz býraktý.
Ahmet, ona hiç cevap vermeyen Ayþe’nin yanýna oturdu. Ona tekrar sarýldý:
“Bize gidelim hadi. Sevgi’yi de alalým. Evimiz küçük ama, sevgimiz çok büyük. O bize yeter.”
Bu arada Perihan haným, elinde çay tepsisiyle içeri girdi:
“Çay piþirdim çocuklar. Beraberce içelim.”
“Sað ol abla. Biz gitmeye karar verdik. Artýk Ayþe bizde kalacak. Evleneceðiz abla ne dersiniz?” Perihan hanýmýn aðzý bir karýþ açýk kaldý bu sürpriz haberi duyunca:
“Ne diyeyim yavrum? Allah derim... Ýyi edersiniz. Bu deli kýz da aklýný baþýna toplar birazcýk.”
Çaylarýný içtiler.
Ayþe hala tek kelime etmiyordu. Ahmet, onun kendisiyle geleceðinden emin bir þekilde konuþmasýný sürdürdü:
“Hadi kalkalým. Sevgi nerede getirin de gidelim artýk!” Perihan Haným lafa karýþtý:
“Þey evladým. Ýsterseniz Sevgi bir süre bizimle kalsýn. Çocuðun bakýma ihtiyacý var. Annesinin de þimdilik kendine bakar hali yok. Siz ikiniz gidin!”
Ahmet Ayþe’yi yardýmlayarak kaldýrdý oturduðu yerden. Mantosunu giydirdi. Saçlarýný düzeltti ve koluna girdi.
Ayþe, Sevgi’yi görmek için yan odaya geçti. Sevgi bir þeylerle oynuyordu.
“Kýzým, ben Ahmetlerde kalacaðým. Birkaç gün sonra gelir, seni alýrým. Biraz iyileþmem lazým.”