Nadir Şah

Size tarihte önemli bir devlet adamını bu açlımları açanlara ve topluma örnek olsun diye tanıtmak istiyorum.
Büyük Devlet adamlarımızdan Nadir Şah
Biliyorsunuz
İranı genelde Türkler yönetir.
Nadir Şah ta adam gibi adam
Yaptıklarını okuyun size çok güzel gelecek.
Çünkü bu açılımı şimdi yapacak bir babayiğt aranıyor.

Nadir Şah.

Osmanlıların Gence Muhâfızı Genç Ali Paşa vâsıtasıyla anlaşma istedi. Bu sırada Rusya Seferine hazırlanan Osmanlılar, anlaşma isteğini kabul etti. OsmanlıDevletiyle anlaşma yaptıktan sonra, İran’da siyâsî nüfûzu daha da artan Nâdir Han, Üçüncü Abbâs’ı tahttan indirerek kendisini şâh îlân etti.

Afşarlı Nâdir Şahın, İran’da hâkimiyet kurmasıyla Şiî Safevî hânedânı son buldu. Hânedânını kurduğunu ve şahlığını arz etmek üzere, İran’daki Osmanlı heyetine, kendi adamlarını da katarak o devirde dünyânın en büyük devleti ve İslâm âleminin liderlik makâmı olan Hilâfet müessesesine sâhip OsmanlıDevletinin merkezi İstanbul’a gönderdi.
İran’daki Şiîlerin Sahâbe-i kirâma küfretmelerini önlemek, bozuk inançlarından vazgeçirmek ve onlara ilim yoluyla inançlarının yanlışlığını ispat etmeleri için, OsmanlıDevletinden yardım istedi.
Bağdat Vâlisi Eyyûbî Ahmed Paşa Osmanlı âlimlerinden Bağdatlı Ebülberekât Abdullah Süveydî’yi göndererek, Nâdir Şâhın isteğini yerine getirdi.
Nâdir Şah, Şiî Mollaları Necef’e çağırttı. Yetmiş kadarı toplandı. Osmanlı âlimlerinden Süveydî ile Efgan müftisi ve altı Buharalı Sünnî âlim de Necef’e geldi. Nâdir Şâh, Süveydî’yi vekil tâyin edip, hak yolun iki tarafça da tasdikini istedi. Şiî Mollalara, Süveydî hazretleri tarafından sıra ile dört halîfenin üstünlükleri, Eshâb-ı kirâmın hepsine hürmet edilmesi lâzım olduğu, gayr-i meşrû yaşama tarzı olan mut’a nikâhının İslâmiyette yasak edildiği ve İran’daki bu çirkin işleri Şâh İsmâil Safevî ile onun yolunda giden çocuklarının çıkardığı ispatlandı. Sünnî âlimlerin, mollaların ve Nâdir Şahın tasdîkinden geçen antlaşma imzâlanıp,

Ferman-ı Şâhî îlân edildi. Bu ferman şöyledir:

“Önce Allahü teâlâya sığınırım. Biliniz ki, Şâh İsmâil-i Safevî 1502 yılında ortaya çıktı. Câhil halktan bir kısmını yanında topladı.
Bu alçak dünyayı ve nefsinin isteklerini ele geçirmek için, Müslümanlar arasına fitne ve fesat soktu.
Eshâb-ı kirâma sövmeyi, Râfızîliği ortaya çıkardı. Böylece Müslümanlar arasına büyük bir düşmanlık soktu.
Münâfıklığa ve düşmanlığa sebep oldu. Öyle oldu ki, kâfirler, rahat ve korkusuz yaşıyor. Müslümanlar ise, birbirlerini yiyor.
Birbirlerinin kanlarını, nâmuslarını telef ediyor.
İşte bunun için Megan Meydanındaki toplantıda; büyük, küçük hepimiz, beni şah yapmak istediğiniz zaman, bu isteğinizi kabûl etmeme karşılık; siz de Şah İsmâil zamânından beri, İran’da yerleşmiş olan bozuk inançlardan ve boş sözlerden vazgeçeceğinizi bildirmiştiniz.
Kıymetli dedelerinizin mezhebi olan mübârek âdetlerimiz olan, dört halîfenin hak ve doğru olduğuna kalp ile inanacağınıza ve dil ile de söyleyeceğinize, bunları sövmekten, kötülemekten sakınacağınıza ve dördünü de seveceğinize söz vermiştiniz.
İşte bu hayırlı işi kuvvetlendirmek için, seçilmiş âlimlerden, dînine bağlı yüksek zatlardan soruşturdum.
Hepsi dedi ki, Peygamberimizin sallAllahü aleyhi ve sellem hak yoluna çağırdığı günden beri, Sahâbe-i râşidîn olan dört halîfenin (radıyAllahü anhüm) herbiri, dîn-i mübînin yayılması için canlarını ve mallarını fedâ ettiler ve bu uğurda, çoluk çocuklarından amca ve dayılarından ayrıldılar ve her söze, iftirâya, oka katlandılar.
Bundan dolayı, Resûlullah sallAllahü aleyhi ve sellem efendimizin, husûsî sohbetleriyle şereflendiler. Böylece ‘Muhâcirlerden ve Ensârdan, ileri olanlar’ âyet-i kerimesiyle medh ve senâya kavuştular.
İyilerin efendisi vefât ettikten sonra, ümmetin işlerini gören, Eshâb-ı kirâmın büyüklerinin sözbirliğiyle, hilâfete, birinci halîfe, mağara arkadaşı Ebû Bekr-i Sıddık radıyAllahü anh getirildi.
Bundan sonra, halîfenin tâyin ve Eshâb-ı kirâmın kabul etmesiyle hazret-i Ömer Fâruk radıyAllahü anh ve ondan sonra, altı kişi arasından ve sözbirliğiyle Zinnûreyn Osman bin Affân radıyAllahü anh ve bundan sonra Allah‘ın arslanı, arayanların aranılanı, şaşılacak şeylerin hazînesi, emîr-ül-müminîn Ali ibni Ebî Tâlib radıyAllahü anh halîfe oldu.
Bu dört halîfeden, herbiri, kendi hilâfetleri zamanında, birbirleriyle uygun her türlü ayrılık lekesinden temiz idi.
Kardeşlik ve birlik üzere idiler. Herbiri, İslâm memleketlerini şirkten ve müşriklerin kininden korudular. Bu dört halîfeden sonra, Müslümanlar îmân ve îtikâdda birlik idi. Her ne kadar, zaman ve asırlar geçmesiyle, İslâm âlimlerinin oruç, hac, zekât ve başka yapılacak işlerde ayrılıkları oldu ise de, inanılacak şeylerde ve Resûlullah’ı (sallAllahü aleyhi ve sellem) ve O’nun Eshâbını sevmekte ve hepsini hâlis olarak tanımakta hiçbir kusur ve noksan, bozukluk ve gevşeklik olmadı.
Şah İsmâil’in ortaya çıkmasına kadar bütün İslâm memleketleri, böyle saf ve temiz idi.
Sizler selîm aklınızla ve temiz kalplerinizin irşâdı ile, sonradan çıkarılan Eshâb-ı kirâmı sövmek ve Râfızî olmak yolunu, çok şükür bıraktınız. Dîn-i İslâm sarayının dört temel direği olan dört halîfenin sevgisiyle kalplerinizi süslediniz. Bunun için ben de, bu söz verdiğimiz beş kararımızı, gökler gibi yüksek, karaların ve denizlerin hâkânı, haremeyn-i şerîfeynin hizmetçisi, yeryüzünün ikinci Zülkârneyn’i, büyük İslâm Pâdişâhı, kardeşimiz, Rum memleketlerinin sultanına bildirmeyi söz veriyorum.
Bu işi arzumuza uygun olarak bitirelim.
Bu yazdıklarımız, Allahü teâlânın yardımı ile, çabuk meydana çıksın!
Şimdi bu hayırlı işi kuvvetlendirmek için, allâme-i ulemâ (Molla Ali Ekber) molla başı ve başka yüksek âlimlerimiz bir tezkire yazdılar.
Böylece, bütün şüphe perdelerini yırttılar. İyice anlaşıldı ki, bütün bu Râfızîlik ve bid’atlar ve ayrılıklar, Şâh İsmâil’in çıkardığı fitnelerden doğmuştur. Yoksa ondan önceki zamanların hiçbirinde ve İslâmın başlangıcında, bütün Müslümanların îmânları, düşünceleri tek bir yolda idi.
Bunun için, Allahü teâlânın yardımı ile ve O’nun kalplerimize sunması ile, bu şerefli ve yüksek kararı almış bulunuyoruz.
İslâmiyetin başlangıcından, tâ Şah İsmâil’in çıkmasına kadar bütün Müslümanlar, Hulefâ-i râşidîni hak bilirlerdi.
Bunları sövmekten, kötülemekten çekinirlerdi. Hatîb efendiler ve büyük vâizler, minberlerde ve derslerde, bu halîfelerin iyiliklerini, güzel hallerini, üstünlüklerini söylerlerdi.
Mübârek isimlerini söylerken ve yazarlarken radıyAllahü anhüm derlerdi. Derin âlim ve üstünlerin özü Mirzâ Muhammed Ali hazretlerine emreyledim ki, bu; ‘Fermân-ı hümâyûnumuzu, bütün İran şehirlerine yaysın. Milletim de işitsin ve kabul eylesin! Buna uymamak, karşı gelmek Allahü teâlânın azâbına ve Şâhenşâhın gazâbına sebep olacaktır.
Böyle bileler’.
Nâdir Şâh, Afşarlılar Hânedânının hâkimiyetini genişletmek için 1737′de Afganistan’ın Kandehar bölgesine gitti. Kandehar’da Nâdirâbâd şehrini kurdu.
1738′de Hindistan Seferine çıktı. Gazne, Kâbil, Celâlâbâd şehirlerini zabtederek, Peşaver’den Lahor’a girdi. 1739′da Gürgâniyye Devletinin başşehri Dehli’yi aldı. Gürgâniyye Devleti Sultanlığına Muhammed Şâhı getirtti. Hindistan’ın İndüs Nehri kuzeyindeki eyâletler Afşarlılar Hânedanlığına ilhak edilip, hazînesini doldurdu. İran halkı üç yıl vergi dışı bırakıldı.
Afşar askerine fazlasıyla ihsânlar dağıtıldı. 1739 yılı sonunda Kabil’e geldi. Âniden Hindistan Seferine geri dönüp, Hind Hükümdârı Hudâ Yar Han Abbâsî’yi esir alıp, 1740 baharında Kâbil’e döndü. 1740 yazında Türkistan’a girdi. Buhara Hanlığı ile Ceyhun Nehri hudut kesildi.

Karışıklıklar üzerine 1741′de Kafkasya Seferine çıktı. Yolda, Mazenderân yakınlarında suikasta uğrayarak, yaralandı. Suikastla alâkalı görülen, Veliahd Rızâ Kulu cezâlandırıldı. Dağıstan’a girdi. Ruslarla münâsebeti gerginleşti. İran’da Afşarlı Hânedânına karşı cephe alındı. İsyanlar başladı. 1743′te Osmanlı hâkimiyetindeki Musul’dan Irak’a girdi. Bağdat’a kadar geldi. Bağdat Vâlisi Eyyûbî Ahmed Paşayla dostça münâsebetler kurup, geri çekildi. 1743′te Kars’a geldi. Kars başkumandanı Yeğen Mehmed Paşanın hastalanıp vefâtıyla, Nâdir Şâh, Kâğâverd’de muvaffakiyet kazandı ise de Osmanlılardan anlaşma istedi. 4 Eylül 1746′da Osmanlı - Afşar Antlaşması imzâlandı. Hudut değişikliği olmadı.
Nâdir Şahın, Sünnîlere tanıdığı haklar, Eshâb-ı kirâma, mübârek makamlara ve âlimlere hürmeti, Râfızîlerin çirkin âdetlerini yasaklaması, halkının çoğunluğu Şiî olan İran’da büyük isyan ve karışıklıkların çıkmasına sebep oldu.
Temmuz 1747′de, Sîstân İsyanını bastırmak üzere sefere çıktığında, Fethâbâd civârında âsîler tarafından şehit edildi.
Âilesi ve yakınları kılıçtan geçirildi. Hazînesi yağma edildi.
Nâdir Şâhın şehit edilmesiyle, İran’da başlattığı ıslahatlar durdu. Çok kan döküldü.
Kurduğu Afşarlılar Hânedânı 1795 yılına kadar İran’a hâkim oldu.

Osmanlıdan bu yaptıklarına karşılık tek bir şey ister.
Şiiliğin mezheb olarak kabul edilmesi.
Kabede bir yer verlmesi.
Osmanlı Enderun yetiştirmesi Türk Düşmanı devlet adamları buna karşı çıkar.
Kabede bir şii imamın namaz kıldırmasına karşı çıkar.
Kabul edilmez.
Bunu üzerine devletinde yatığı önemli ıslahata taban bulamaz.
Ve büyük bir hüsranla şehit edilir.
Nadir Şahın büyük ıslahatının Şia dünyasında kabul görmemeinin tek sebebi Osmanlıdır.
Bu icraatın ne kadar büyük olduğunu ancak çok iyi düşününce anlayabiliyoruz.
Bugün Türkiyede ki Aleviler bile eğer O zamanki devlet gerekli tölerans ve hoş görüyü verseydi.
Olmayacaktı.
Türk Milleti arasında şiilik yada alevilik diye bir problem oluşamayacaktı.

Osman Nadir Şah'ın hayatını başka yerde de okumuştum, Şah İsmail zamanına kadar aralarında hiçbir husumet bulunmayan 4 halife ve mezhepler,Şah ismail zamanında planlı bir şekilde birbirlerine düşürülmüş ve İslamiyet yozlaştırılmıştı, Nadir Şahın bu konudaki çalışmaları ve faaliyetleri gerçekten takdire şayan.

Ancak benim hep kafama takılmıştır, niye müslümanlar mezheplere bölünmüş, neden islamiyeti uygulayış tarzları birbirinden bu kadar farklı, Mute nikahı gibi sapıkca bir uygulama nasıl oluyorda İslamiyetin içine sokulabiliyor, bu nikah hala İranda uygulanıyor, hatta müslüman Türk öğrencilerin içindede ben bu uygulamanın yapıldığını duydum, insan olan her kesin bu nikahın sapıkca olduğunu kabul etmesi lazım.

İşte bu ötekileştirme ayrımcılık, mezhep farklılığı, peygamberimiz öldükten hemen sonra başlıyor, neden peygamberimiz öldükten hemen sonra , müslümanlar 4 parçaya ayrılıyor sanki peygamberimizin ölümünü bekliyorlar, islamiyeti bu kadar farklı algılayan Aleviler nasıl olmuşta islamiyeti farklı yorumlamışlar, benim kafam bunları bir türlü almıyor.
Sonuçta insan insandır, doğrularda birdir, yanlışlarda birdir.

Kardeşim sana çok teşekkür ederim birazda katkıda bulunmak amacıyla;

Avşarlar, Oğuz Kağanın altı oğlundan Yıldız Hanın ilk oğlu Avşar?ın soyundan gelirler. Avşar?ın adının anlamı: İşini çabuk ve iyi yapan, şahbaz (çevik, becerikli), yaman kişi; aynı zamanda, elinden av kurtulmayan yaman avcı demektir. Avşarlar, 24 Oğuz Boyu içinde en etkili olan birkaç boydan biridir.
Avşarlar?da diğer Türkler gibi 918-920 yıllarında Müslüman olmuşlardır. Oğuzlara Müslüman olmalarından sonra Türkmen dendiğinden Avşarlar da 24 Türkmen boyundan biridir. Oğuzların en kalabalık boylarından olan Avşarlar, Türkiye?de de en kalabalık iki Türkmen boyundan biridir ve Türkiye?nin her ilinde, ilçesinde bulunurlar.
Avşarların dünyada en çok bulundukları ülkeler in başında İran gelir ondan sonra Türkiye, Azerbaycan, Afganistan, Pakistan, Türkmenistan, Kıbrıs ve Balkanlar gelir. En çok olduğu ülkelerden olan Suriye?den göçtükleri için az miktarda bulunan Avşarlar Irak, Kafkasya, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan, Libya, Mısır, Hicaz, Cezayir ve Tunus?ta az miktarlarda bulunurlar.
Avşarlar, 24 Oğuz Boyu içinde boyuna ve boy adına en çok sâhip çıkan Oğuz boyu olarak yaşadıkları yerlere, kurdukları kurumlara kendi adlarını vermişler, soyadlarını hatta çocuklarının ilk adını Avşar koyanlar olarak Türkiye?de en çok yer adları bakımından da ikinci sıra da yer alırlar.
Avşarlar, gözünü daldan budaktan sakınmayan, tuttuğunu koparan, adına lâyık, yaman, bir okadar da mütevâzi insanlardır. Bu yapıları nedeniyle ki târih boyunca beylik, hanlık. devlet ve imparatorluk olmak üzere yirmiden fazla hânedanlıklar kurmuş, yüzden fazla devlet adamları yetiştirmiş bir Oğuz Boyudur.
Avşarların hânedanlıkları arasında kurduğu Germiyanoğulları, İnançoğulları, Gündüzoğulları, Alâiye ve Avşar beylikleri. Trablusgarb Beylerbeyliği, Musul, Sincar, El-Cezire ve Şumla Atabeylikleri, Avşar Hanlığı, Karabağ, Urmiye ve Hamse hanlıkları. Hamse?de dört yıl devam eden ikinci bir Hamse Hanlığı ile İranda devlete bağlı 128 yıl devam eden Mansuroğulları ve 243 yıl devam eden Alplu Hânedanlıkları. Beylikten devlet olan Karamanoğulları, Atabeylikten imparatorluk kadar geniş bir devlet olan Hâlep Devleti ve Yıkılmakta olan bir İran devletinden 11 yıl içinde zamanında dünyanın ikinci güçlü imparatorluğu olan Afşarlılar imparatorluğu Avşarlar tarafından kurulmuş hânedanlıkların bazıları. Bazı kaynaklarda Aydınoğulları, Saruhanoğulları ve Menteşeoğulları beylikleri ile Dulkadıroğulları, Kozanoğulları, Özeroğulları ve Küçükalioğulları?nın da Avşar hânedanlıkları olduğu yazılıdır. Kıbrıs Türk Cumhuriyetininse bütün cumhurbaşkanları ve başbakanları Avşardır.
Türk târihinde bundan sonra divanda, dergâhta, bârgâhta, mecliste ve meydanda Türkçeden başka dil konuşulmayacak diye ferman yayınlayan ilk devlet adamı Avşar Karamanoğlu Mehmet Beydir. Mevlânâ?nın meşhur yeşil türbesini yaptıran Avşar Karamanoğlu Alâeddin Ali Beydir. Ömründe hiçbir namazını kazaya bırakmayan ve 40 yıl Kur?an-ı Kerim?i her hafta ezbere okuyup hatmeden hükümdar Haramanoğlu Seyfeddin Süleyman Beydir. Ortadoğu?da Haçlı ordularına karşı savaşlarıyla İslâmiyetin korunmasını sağlayan ve İslâmın genel komutanları ilan edilen Zengi Bey ve Oğlu Nûreddin Mahmud Avşar?dır. Ortadoğu?daki fetihleriyle Selçukluları gölgede bırakan Avşar Nûreddin Mahmud?dur. Peygâmberimizin kabrine tünel kazan İspanyalıları idam edip kabrin dört tarafını su çıkana kadar kazdırıp yeryüzüne kadar metâl zırh yaptırarak tünel kazmaya karşı korumaya alan Avşar Nûreddin Mahmud?dur. Adâlet ve dürüstlükte Dört Hâlifeden sonra gösterilen hükümdar Avşar Nûreddin Mahmud?dur. Uçsuz bucaksız ülkesi varken dokuduğu hasırla geçinen Avşar Nûreddin Mahmud?dur. Saygınlıkta onunla ancak Alparslan ve Fâtih kıyaslanabilir denen büyük hükümdar Avşar Nûreddin Mahmud?dur. Anadolu beylerinin başbeyi (beylerbeyi) Avşar Germiyanoğlu Yakub Beydir. Bizanstan her yıl yüz bin altın vergi alan Avşar Germiyanoğlu Yakub Beydir. İranlıları Şiilikten Hânefiliğe geçirmek için ölene kadar mücâdele eden Avşar Nâdir Şahtır. İran?ı yedi yıldan fazla süren Afgan işgâlinden kurtarıp tahtı, tacı öldürülen şahın oğluna teslimeden Avşar Nâdir Şahtır. Nâdir şah geliyor diye Osmanlı?nın Hemedan, Kirmanşah ve Tebriz beylerbeyleri korkudan geri çekilip şehirleri savaşsız teslim etmişlerdir. Ruslar Bakü ve Derbent?i Nâdir Şah istemeden Nâdir Şaha vermişlerdir. Târihçilerin başarılarını yazarak yetiştiremediği Avşar Nâdir Şahtır. Dünyanın Osmanlıdan sonraki en büyük devleti Hint Babüroğulları imparatorluğunu tek savaşla kendine bağlayıp dünyanın en büyük hazînesi olan Hint hazînelerini yüklü savaş tazminatlarıyla hazînesine götüren Avşar Nâdir Şahtır. Doğunun en büyük imparatoru ve Türk târihinin son cihangiri ilan edilen Avşar Nâdir Şahtır. Yıkılan Osmanlı İmparatorluğu?nun enkazında, Erzurum?da Türkiye devletinin ilk temelini atan Doğu Fâtihi Avşar Kâzım Karabekir Paşa?dır.
Türkmen kilimlerinin en güzel örneklerini dokuyan Avşar kadınları her yerde erkeğinin yanında yer alır. Tarlada, harmanda, odunda, mâdende ve kavgada bile kocasının yanında yer alan Avşar kadını ölülerinin ardından da ağıtların en güzelini yakar. Avşarın halayları ve türküleri özellikle de bozlakları Türk folklörünün en güzel örneklerindendir.

Nadir Şah
(Türk Kağanları ve Sultanları)

İran’daki Afşarlılar Hânedanının kurucusu. 22 Ekim 1688′de Kübhân’da doğdu. İmâm Kulu bin Nezr Kulu’nun oğludur. Türklerin Afşar boyundandır. Cesâreti ve yiğitliği dikkati çekerek, etrâfında toplanıldı. 1726′da beş bin kadar askeriyle Sâfevî tahtını ele geçirme mücâdelesi veren İkinci Tahmasb’ın hizmetine girdi. Tahmasb Kulu Han unvânını aldı. Afganlıları, 1727′de İran’dan uzaklaştırdı. Aynı yıl Horasan, Kirman, Sîstân ve Mâzenderân bölgelerinin vâliliğiyle mükâfâtlandırıldı. Vâliliğinde bağımsız bir hükümdâr gibi hareket etti. Adına para bastırdı. İç isyânları bastırdı. 1730′da Âzerbaycan ve Hemedan hareketine katıldı. Osmanlıların Patrona Halil İsyânı ile meşgul bulundukları sırada fırsattan istifâde ile bu devletin hudûdunda bâzı muvaffakiyetler kazandı.