Konu: Tarihe Þan Veren Kahraman Analarýmýz ..

TARÝHE ÞAN VEREN KAHRAMAN ANALARIMIZ

TARSUSLU KARA FATAMA

Asýl adý Adile olan ,Adile Hala ve Adile Onbasý diye anýlan bu kadýn kahramanýmýz ,silah arkdaslarý arasýnda Kara Fatama lakabýyla anýlmaktadýr.Sekiz on kiþilk çetesiyle birlikte Afyon Savaþlarý'na katýlmýþ Tarsus'un kurtarýlmasýna buyuk yararlýklýk göstermiþtir.

TAYYAR RAHMÝYE

Cenup Cephesi’nde 9. Tümen kuruluþunda bir gönüllü müfreze vardý. Bunun komutaný genç bir kadýndý. Tümenden aldýðý bir emirle Osmaniye’deki müstahkem Fransýz karargâhýna taarruz edecek olan bu müfreze, 1920 senesinin 1 Temmuz sabahýnda harekete geçti. Tayyar Rahmiye müfrezesini ustaca bir tertiple yavaþ yavaþ hedefe doðru ilerletti. Fakat, bir an geldi ki, artýk ilerlemeye imkân kalmadý. Çünkü, Fransýz karargâhý çok iyi tahkim edilmiþ ve bol silâhla müdafaa edilmekteydi. Duraklayan çetesini harekete geçirmek, yeni bir taarruz hýzý verebilmek için sarfettiði bütün gayretleri boþa çýktýðýný gören bu kahraman Müslüman–Türk kadýný þiddetli düþman ateþine raðmen ayaða fýrladý:
“–Ben kadýn olduðum halde ayakta duruyorum da siz erkek olmanýza raðmen yerlerde sürünmekten utanmýyor musunuz!” diye baðýrdý.
Erkeklerin gururuna dokunan bu söz ve jest, ruhlarý sararak kahramanlýk hislerini kamçýladý ve hücum yeniden baþladý.
Yaðmur gibi yaðan düþman ateþi, bu hücumu bir an olsun durduramamýþtý. Karargâh binasýný saran çember gitgide daralýyordu. Çetenin efrâdý bir hayâlet gibi hedefine yaklaþýyordu. Yazýk, çok yazýk! Bu ateþli ve bu vatansever kadýn, karargâh kapýsýna on adým kala þehid oldu. Bu kayýp, burada, büsbütün baþka bir tesir meydana getirmiþ ve çetenin onuruna dokunmuþtur. Bu milli þahlanýþýn ateþlediði ruhlar, bir hamlede karargâhý zaptetmiþlerdir.

GÖRDESLÝ MAKBÛLE

Yunanlýlar Sakarya Meydan Muharebesi’ni kaybetmiþ, Afyon mevzilerine çekilmiþlerdi. Hummalý bir faaliyetle yeni mevzilerini kuvvetlendirmeye çalýþýyorlardý. Fakat Yunan Baþkumandanlýðý’nýn canýný sýkan en mühim neden; en emniyetli olmasý lazým gelen cephe gerisi hareketlerinin, bilakis büyük bir huzursuzluða maruz kalmasýydý.
Cephe gerilerinde gerilla harbi vardý. Ýþgal altýnda kalan Türkler mücadeleden vaz geçmemiþlerdi.
Küçük küçük gruplar halinde çalýþan Türk çeteleri fýrsat buldukça, Yunan geri hizmet ve ikmal birliklerine baskýnlar yapmaktaydýlar.
Cephe gerilerinin emniyetini saðlamak için buralarda kullanýlan muharip birliklerin bütün dikkati Akýncýlar müfrezesindeydi. Zira en büyük zararý bu müfrezeden görmekteydiler.
Gördes–Sýndýrgý–Akhisar üçgeni içindeki sahada, bir Türk, (Gördesli Halil Efe) Akýncýlar çetesi kendilerinden çok üstün bir kuvvetle çarpýþmaktaydý. Nâmüsaid þartlar içinde meydana gelen bu karþýlaþmada Akýncýlar müfrezesinin tek avantajý araziyi iyi tanýmasý ve bu sûretle manevra yapabilmesiydi. Buna raðmen, muharebeyi kesip sýyrýlmaya imkân yoktu ve çetenin cephanesi gitgide tükenmekteydi. Saatlerce süren bu gayrî müsait çarpýþma, muhariplerin moralini bozmaktaydý. Fakat, çetenin içinde bulunan bir kadýn kahramanýn, zaman zaman kükremesi onlara, yeni bir mücadele ruhu ve cesaret aþýlamaktaydý.
Kükremiþ bir aslan
16 Mart 1922’de Kocayayla’da cereyan eden bu çarpýþmada durum gittikçe çetenin aleyhine dönmekteydi. Birçok muhariplerin gözü düþmandan çok, çekilecek bir istikâmet aramakla meþguldü. Her zaman olduðu gibi bir ara Makbûle’ Haným’a yeni bir heyecan ihdas etme fýrsatý çýktý. Düþman ateþinin durakladýðý bir sýrada Makbûle’yi kükremiþ bir arslan gibi düþmana saldýrýrken görüyoruz. Bu hareketin ruhlarda yarattýðý ateþin parlamasý ile sönmesi bir oldu. Çünkü bu genç ve cesur kadýn, alnýndan aldýðý bir mermi yarasý ile yere yýkýldý. Baþta Halil Efe olmak üzere, bu acý kayýp bütün erkekleri sarstý. Cesaret kaynaklarýný kaybeden çete için muharebeye devam etmek, artýk mümkün deðildi. O kadar deðildi ki, bu mukaddes ve muazzez þehidenin mubârek naþýný bile kaçýrmaya imkân yoktu. Onu gömmediler bile. Mevcut siperlerden birine olduðu gibi yatýrýlan Makbûle’nin cesedi, birkaç avuç toprakla ancak örtülebildi.
Gördesli Makbûle, Halil Efe ile 1921 senesinde evlenmiþti. Fakat bir çoklarý gibi bu bedbaht çiftin de balaylarýný düþman karþýsýnda geçirmeleri mukaddermiþ. Silaha sarýlan genç karý–koca; kurduklarý çete ile daðlara çýkarak; aylarca düþmanla çarpýþmýþtý. Çok zaman baskýn yapan, bazen da baskýna uðrayan Akýncý müfrezesi bir uður ve kahramanlýk sembolü gibi yanlarýndan ayrýlmayan bu kadýn kahramandan örnekler aldý.

KARA FATMA

Kara Fatmalar’ýn ilk mübeþþiri

“Kadýnlar Dünyasý” isimli gazetenin 20 Temmuz 1913 tarihli ve 100–1 numaralý sayýsýnda bu muhterem validemiz hakkýnda þu bilgi verilmiþtir.

“Kara Fatma, Malatya’ya baðlý Aladaðlý’dýr. Zayýf, orta boylu ve esmer, gözleri ve kaþlarý siyahtýr. Elbisesi, erkek elbiselerinin aynýdýr. Entari yerine geniþ bir þalvar, ceket yerine ise “sarka” tâbir olunan bir tür cepken giyerdi....

Ölünceye kadar sýrtýnda muhârebe zamanlarýnda giydiði elbisesinin bir benzeri ve göðsünde taþýdýðý “Ýstiklâl Madalyasý” ile çok kere cadde ve sokaklarda gelip geçenlerin dikkatini çeken bu kahraman Türk anasý, kendisine baðlanan maaþý, bir hayýr cemiyetine baðlamýþ olduðundan hayatýnýn son yýllarýný, kendi uhdesinde kalan yetim torunlarý ile birlikte fakr–u zarûret içinde geçirmiþtir.

“Muharebe bana düðün gelir”

Birçok korkulu savaþlarda orduya, istiklâle büyük hizmetler eden Kara Fatma’nýn bu zaferlerden tek niþânesi aldýðý bir yara ile kýrmýzý kurdelalý bir harp madalyasý ona gurur ve iftihar veriyor.

Kuva–yý Milliye’nin hâdimi

Kendisi, Kuva–yý Milliye devresindeki hizmet ve faaliyetlerini bir gazeteciye aþaðýdaki þekilde hulâsa etmiþtir:

“–Ýzmit, Adapazarý, Düzce ve civarýna Yunanlýlar sýk sýk baskýnlar yapýyordu. Bir gün kumandan Halid Bey beni çaðýrdý ve þunu söyledi: “–Fatma Haným, senin bugüne kadar yaptýklarýndan çok memnunum, sana kaymakamlýk vereceðim.”

Halid Bey’in bu sözlerinden anlamýþtým ki; bana gene mühim bir iþ verecek.

Þu emri verdi. “–Þimdi adamlarýný alýp Ýznik’e gideceksin!”
“–Ama ben on beþ gün önce orada idim.”
“–Gene gideceksin, orada bulun, iþlerin var.”

Emir, emirdi. Derhal hazýrlandým, atlarýmýza atladýk, daðlardan bayýrlardan dolu dizgin koþturuyorduk.

Yolda nefes nefese iki köylüye rastladýk.

Bizi görünce:
“–Aman” dediler, “imdada gelin, köyümüzü bastýlar, hepimizi öldürecekler.”
“–Kimler bastý, köyünüzü?”
“–Kimler olacak, gâvurlar.”

Öyle günler yaþýyorduk ki; kimseye inanmak caiz de deðildi hani. Bu, düþmanýn bir oyunu olabilirdi, nitekim bu gibi hadiselerle çok karþýlaþmýþtýk.

“–Hangi köydensiniz?”
“–Elmacýk Köyü’nden.”

Hemen atlardan indik, kýyafetlerimizi deðiþtirdik. Ben eski püskü bir elbise giymiþtim.
Köye girdiðimiz zaman manzara tüyler ürpertici idi.

Meydanda bir papaz oturuyordu. Etrafýnda onbeþ, onaltý kadar silâhlý vardý. Türkleri bir araya getirmiþlerdi. Papaz, Hýristiyan kadýnlara sordu:

“–Nasýl ceza verelim?”

Kadýnlardan biri:
“–Onlarý iyice baðladýktan sonra bize teslim ediniz, intikamýmýzý biz alýrýz” dediler.
Benden þüphe edilmediði için yanlarýna kadar yaklaþmýþtým.

Papaz, üç Türk’ün bir aðaca baðlanmasýný emretti.

Kardeþime yaklaþtým:
“–Hali görüyor musunuz?” dedim. “Ýyi ki gelmiþiz, þimdi tabancamý adamlarýn üzerine boþaltacaðým.”

Kardeþim sert sert yüzüme baktý ve yavaþ sesle:
“–Acele etme, sonra iþi bozarýz” cevabýný kulaðýma fýsýldadý. Ben bekleyecek halde deðildim. Heyecanýmdan tir tir titriyordum. Oðlum da benim halimden þüphelenmiþti. Yanýma yaklaþtý O da fýsýldadý:

“–Acele etme ana!”

Düþmanýn rengi küle döndü...

Aðaçlara baðlananlarýn az sonra can vereceklerini anlayan köylüler aðlaþmaya, feryad etmeye baþlamýþlardý.

Ne olursa olsun fazla sabredemeyecektim. Tabancamý çektim ve:

“–Teslim olun!” diye haykýrdým.

Tabiî adamlarým da silahlarýný çekmiþlerdi. Bu beklenmeyen hâl, düþmaný öylesine þaþýrtmýþtý ki... Hemen aðaçlara baðlananlarýn iplerini çözdürdüm ve silahlý düþmanlarýn silahlarýný aldýrdýktan sonra onlarý baðlattým.

Papaza dönerek:
“–Haydi” dedim, “þimdi siz ölümlerden ölüm beðenin.”
Hepsinin de rengi kül gibi olmuþtu. Titriyorlardý. Oracýkta düþüp öleceklerdi.
Adamlarýma döndüm:

“–Hepsini Halid Bey’e götürünüz” dedim, “cezalarýný o verecektir.”

Ýzmit’e döndüðümüz zaman Süvari Livasý Hacý Arif Bey bu muvaffakiyetimizden dolayý bizim için büyük bir merasim hazýrlamýþtý. Köylüler, coþkun tezahürat yapýyordu. Fakat bu muvaffakiyet ile birlikte beni sükûtu hayale garkeden bir mesele hasýl oldu. Meðer “Kara Fatma tehlikeden sakýnmýyor, baþýmýza bir iþ açar” diye beni, geri hizmetlere almaya karar vermiþler.
Kýyameti kopardým.

Halid Bey:
“–Bilmiyorum Fatma Haným” dedi, “ölümden korkmuyorsun, fakat ya þehid olmaz da esir düþersen ne olur?.. Bizimkilerin maneviyatý bozulur, düþmanýn maneviyatý kuvvetlenir. Sen hiçbir tehlikeden kaçmýyorsun. Ya, Elmacýk Köyü’ndeki düþman kuvvetli olsaydý da sizi esir etseydi?..”

O zaman kim tehlikeyi düþünüyordu... Bundan sonra ihtiyatlý olacaðýmý vadederek vazifeme devam ettim.”

Allah onlardan razý olsun ve makamlarýný yükseltsin.