Konu: Bir Yaz Günü

Bir yaz günü, plajda oturuyor, kumlarla oynayan iki çocuğu
seyrediyordum. Her ikisi de, deniz kıyısında, kapılarıyla, kuleleriyle,
tünelleriyle kocaman bir kale yapmak için beraberce harıl harıl
çalışıyorlardı. Kale neredeyse tamamlanmışken , büyük bir dalga gelip
kaleyi bozdu. Her şey, bir anda ıslak bir kum yığınına dönüşmüştü. Bütün
uğraşlarının bir anda gözlerinin önünde yok olduğunu gören çocukların göz
yaşlarına boğulmalarını bekliyordum. Ama çocuklar beni şaşırttı. Ağlamak
yerine, ikisi de kalkıp el ele tutuştular ve gülerek kıyıdan biraz daha
uzaklaşıp yeni bir kale yapmaya giriştiler. Çocukların , o anda bana önemli
bir ders öğrettiklerini fark ettim. Yaşamımızdaki her şey, yaratmak için
üstünde çok zaman ve enerji sarf ettiğimiz her karmaşık yapı , aslında
kumdan yapılmışlardır. Sadece başka insanlarla kurduğumuz ilişkiler ayakta
sağlam kalabilir. Er ya da geç, bir dalga gelip, kurmak için yoğun çaba
sarf ettiğimiz çalışmaları anında yıkabilir. Böyle bir durum karşısında,
sadece yanında tutacak bir eli olan insan gülümseyebilir....

Rabi Harold Kushner

boroboro Nickli Üyeden Alıntı

aslında yanında tutacak ele de ihtiyaç yoktur..bi insan kendi kendine yetecek fikre ve iradeye sahip tir..çaresizklik hiç bi zaman çözüm değildir..insan düştükçe tekrar kalkmalı hayata inat yaşamalı ve yoluna devam etmeli...

haklısın sanırım boro...

servet BÜYÜKTEKE Nickli Üyeden Alıntı

Bir karınca hikayesi okumuştum hemen o geldi aklıma her yağmurda evleri başlarına yıkılan ve bütün yiyecekleri ıslana karıncalar aslan pes etmiyorlar tekrar kurutuyorlar tekrar yeni yuva yapıyorlar kısaca ''asla vazgeçme'

evet en önemli şey hayatta bu 'vazgecmemek' ve umudu tüketmemek ama bazen umut etmekte yetmiyo pes etmenin sinyallerini veriyo benliğimiz...

ben tesekkür ederim asıl arkadaslar

Hayat irademiz dışında akıyor!....

Bırak hayat size rağmen değil,seninle beraber aksın."Düzenim bozulur,hayatımın altı üstüne gelir" diye endişe etme.Nereden biliyorsun hayatının altının üstünden daha iyi olmayacağını?

Böyle diyor son okuduğum kitabın bir paragrafında.

Aslında ne kadar zorlarsak zorlayalım,mutlaka hayat akıp bir yerlere doğru gidiyor bizim irademiz dışında.Biz sadece küçük rötuşlar yapıyoruz sadece.

Yani yol ayırımı yok ama yol üzerindeki ufak tefek çalılıkları temizleyebiliyoruz.

Ne hayattaki önceliklerimize gereken önemi verebiliyoruz ne de hayatı istediğimiz başka bir şekle sokabiliyoruz.Yalnızca hedeflerimizdeki küçük pürüzleri yok edebiliyoruz belki de.

Koskoca bir hayat,harcanan onca çaba ve bize biçilen roller........

Umutsuzluk haykırışı mı bu...Ya da yılgınlık....Ya da ne bileyim bir buhran mı?

Hayır hiçbirisi değil..

Bazı hedefler vardır çok çalışmayı gerektirir ama sonuçta yine ulaşamadığınız bir yerdedir.

Ama bazı hedefler de vardır ki oluruna bırakıp zorlamamak lazım ,

Sineye çekip, sindirmek lazım.Evet çaba göstermek lazım ama çabalar sonuçsuz kalırsa da üzülmemek lazım.

"Düzenim bozulur,hayatımın altı üstüne gelir" diye endişe etme.Nereden biliyorsun hayatının altının üstünden daha iyi olmayacağını?

Umarım herkesin "hayatım altüst oldu" dediği noktada, yepyeni, daha güzel hayatı olur.