Konu: menkýbeler

AÞERE-Ý MÜBEÞÞERE'YE BENZEMEK
Hazreti Ali (kerremallahü vechehu) hurma bahçesinde akþama kadar çalýþmýþ, akþam da devesinin üzerine bir çuval hurma yükleyerek evinin yolunu tutmuþtu.
Devenin yularý yardýmcýsý Kamber'in elinde kendisi de önde gidiyordu. Medine'nin içine girdiklerinde yolun kenarýndan bir ses geldi. Yoksulun biri elini açmýþ sýzlanýyordu:
- Ne olur Allah rýzasý için!... diyordu.
Ýþte bu sýrada sesi duyan Hazreti Ali (ra) ile arkadan deveyi getiren Kamber arasýnda þu konuþma geçiyor. Hazreti Ýmam soruyor:
- Kamber ne istiyor bu yoksul?
- Hurma istiyor Efendim!
- Ver öyleyse!...
- Hurma çuvalda Efendim!
- Çuvalla ver öyle ise!...
- Çuval da devenin üzerinde!...
- Deveyle ver öyle ise!...
Emri yerine getiren Kamber der ki:
- Devenin ipi de benim elimde, demekten korktum. Çünkü beni de deveyle birlikte yoksula vermekte tereddüt etmeyebilirdi.

[justify]Pers Sultani iki adami olume mahkum etmis.
Sultan'in atini ne kadar sevdigini bilen mahkumlardan bir tanesi hayatini bagislarsa bir yil icinde ata ucmayi ogretebilecegini soylemis. Kendini dunyadaki tek ucan ata binerken hayal eden Sultan bunu kabul etmis..
Diger mahkum inanmayan gozlerle arkadasina bakmis ve
"Atlarin ucamadigini biliyorsun. Nasil olup da boyle delice bir fikirle cikabildin ortaya..? Yalnizca kacinilmazi geciktiriyorsun o kadar."
"Pek degil" demis birinci mahkum.
"Kendime dort ozgurluk sansi veriyorum."
[/justify]Birincisi: Sultan bu yil olebilir.
Ikincisi: Ben olebilirim.
Ucuncusu: At olebilir.
Dorduncusu: "Belki ata uçmayý öðretebilirim..!""

Umutlarýnýzýn tükenmemesi dileðiyle...

Rasûlullah Efendimiz (S.A.V,) buyurur: «Ya Ali Kýyâmet gününde Cebrail Aleyhisselâm þöyle temenni etti: Keþke ben de Âdem oðlu olsaydým. Ve yedi þeyi iþleyeydim:

1 — Beþ vakit namazý cemaatle kýlaydým.
2—Alimlerle oturaydým.
3—Hastaya hal hatýr soraydým.
4—Cenaze namazýný kýlaydým.
5— Su daðýtaydým.
6—Ýki kimsenin arasýný sulh edeydim.
7—Yetimlere þefkat edeydim, dedi.
Ya Ali! Sen de bunun üzerine harîs ol!»
(Ruhul-Beyan)

Ýnþallah bizlerde bunlar üzerine haris olanlardan oluruz...

Birisi her gece kalkýp Allah'ý anýyor. O'na dua ediyordu.
Þeytan ona dedi:
-Ey devamlý Allah'ý anan kiþi! Bütün gece Allah deyip çaðýrmana, yakarman karþýlýk seni buyur eden varmý ki? Sana bir tek cevap bile gelmedi, daha ne zamana kadar böyle yakarýp dua edeceksin?
Adamýn gönlü kýrýldý, baþýný yere koydu ve hüzün içinde uyudu.
Rüyasýnda ona þöyle dendi:
- Kendine gel uyan! Niye duayý, zikri býraktýn? Neden usandýn?
Adam:
- Buyur diye bir cevap gelmiyor ki... Artýk kapýdan kovulmaktan korkuyorum, dedi.
Bunun üzerine dendi ki ona:
- Senin Allah demen, O'nun buyur demesi sayesindedir. Senin yalvarýþýn, Allah'ýn senin ruhuna haber uçurmasýndandýr. Senin çabalarýn, çareler araman, Allah'ýn seni kendine yaklaþtýrmasý, ayaklarýndaki baðý çözmesindendir. Senin korkun, sevgin, ümidin, Allah'ýn lütuf kemendidir. Senin her Yarabbi demenin altýnda, Allah'ýn buyur demesi vardýr.. Gafilin, cahilin gönlü bu duadan uzaktýr. Çünkü Yarabbi demeye izin yok ona. Aðzýnda da kilit var onun, dilinde de... Zarara uðradýðý zaman, aðlayýp sýzlamasýn diye Allah ona dert, aðrý, sýzý, gam, keder vermedi. Artýk anla ki, Allah'a dua etmeni, O'nu çaðýrmaný saðlayan dert, Dünya saltanatýndan daha iyidir. Dertsiz dua soðuktur. Dertliyken yapýlan dua ise gönülden kopar...

Bütün ibadetlerine yerine getirmeye çalýþan bir adam varmýþ.
Orucunu tutar,zekatýný verir,insanlara yardým elini uzatmaktan hiç geri kalmazmýþ.
Yalnýz bu adamýn bir kusuru varmýþ: Namaz kýlmak ona çok aðýr gelirmiþ,üþenirmiþ.
Bir gün varmýþ gitmiþ çok büyük bir hocanýn yanýna.

Demiþ ki:Hocam ne yap et beni þu namazdan kurtar.Namaz kýlmamak için ne yapmam gerekse söyle yapayým.Yeter ki þu namazdan kurtulayýmdemiþ.

Hoca:Ya evlat ben hiçbir yerde ne duydum ne iþittim bu namazdan kurtuluþ yok,borcun kýlacaksýn demiþ.
Adam yalvarmýþ bul hocam diye.Hoca müddet istemiþ adam gitmiþ.Aradan haftalar geçmiþ,adam gelmiþ.
Buldun mu hocam demiþ,kurtulacak mýyým?

Hoca:Buldum evladým eðer þu 5 þarttan biri sana uyuyorsa

NAMAZ dan mesul deðilsin:

1:ÖLÜ ÝSEN
2.DELÝ ÝSEN
3:ÇOCUK ÝSEN
4:HAYVAN ÝSEN
5:KAFÝR ÝSEN
tercih senin...

Habeþistan Krallýðý'nýn Yemen valisi olan Ebrehe, milâdî 570 yýllarýnda San'a þehrinde, 'Kulleys' adý verilen muhteþem bir kilise yaptýrmýþtý. Maksadý, Kâbe ziyaretine raðbet gösteren Araplarýn ziyaretlerini oraya çevirmekti. Bu duruma tepki gösteren bir adam da, gecenin birinde Kulleys'e girip içine pislemiþti. Bu hakarete çok öfkelenen ve koyu bir hýristiyan olan Ebrehe, gidip Kâbe'yi yýkmaya karar verdi. Topladýðý onbinlerce asker (altmýþ bin olduðu söylenir), Mahmud adlý büyük bir fil ve daha baþka fillerle Mekke'ye doðru yola çýktý. Önüne çýkan bazý kuvvetleri de maðlup ederek ilerledi. Taif þehrine gelince askerlerin bir kýsmýný Mekke'ye gönderdi. Onlar da Peygamber s.a.v.'in dedesi ve Kureyþ'in reisi Abdülmuttalib'in ikiyüzü aþkýn devesiyle ahalinin hayvanlarýný sürüp götürdüler.

Bu olayýn peþinden Abdülmuttalib, gidip Ebrehe'yle görüþtü, develerinin geri verilmesini istedi. Ebrehe dedi ki:

- Benden develerin istiyorsun da, Kâbe'den hiç söz etmiyorsun. Halbuki ben onu yýkmaya geldim.

- Ben develerin sahibiyim. Kâbenin de onu koruyacak sahibi vardýr!

Bu görüþme sonunda develer geri verildi. Mekke halký bu güçlü orduyla savaþamayacaðý için, anlaþma gereði daðlara çekilip neticeyi beklemeye baþladý.

Ebrehe ordusu büyük fili önden sürerek Mekke sýnýrýna dayandý. Kâbe'yi halatla baðlayýp fillerle çekerek yýkmak istiyorlardý. Bu sýrada Ebrehe'nin yol kýlavuzlarýndan Nüfeyl b. Habib, koca filin kulaðýndan tutarak þöyle bir þey söyledi, sonra da koþarak daða çýktý:

- Ey Mahmud çök! Sakýn ileri gitme, sað salim geriye dön!

Mekke'ye giriþte büyük fil direndi, zorlanýnca yere yattý. Onu bir türlü Kâbe cihetine yürütemediler. O anda sürü halinde ebabil kuþlarý ortaya çýktý. Her birinin aðzýnda ve ayaklarýnda nohut gibi birer taþ vardý. Bu taþlarý ordu üzerine mermi gibi boþalttýlar. Kime rastlarsa delip geçiyordu. Askerlerin çoðu öldü; 'Fil Ordusu' daðýlarak Yemen'e döndü. Ebrehe de dönüþte öldü. Kâbe ise olduðu gibi kaldý. Kur'an'da Fil Suresi bu olayý anlatýr.

Þeytan ve Balý


Bir gün Ýsa (a.s.), bir elinde kül, bir elinde bal ile giden þeytana sormuþ: "Nedir o elindekiler?" Þeytan cevap vermiþ:
"Bu kül, bu da bal! Külü, kusur ve ayýplarýn yüzüne serperim, ta ki kötü ve çirkin görünsünler. Balý da, bunlarýn ayýp ve kusurlarýný diline dolayanlarýn aðýzlarýna çalarým, ta ki ayýp ve kusurlarý sayýp dökerken tat duysunlari mü'min kardeþlerinin gizli hallerini alenîleþtirip, ittifaklarýný bozarken zevk alsýnlar.