Konu: menkýbeler

medinedezaman Nickli Üyeden Alýntý

Her baktýðýmýz þeyde güzellikleri görebilmek, güzel ve olumlu düþünmek hem güzel konuþma ve davranmayý saðlar hem de kendi kendimize pozitif enerji üretmemizi ve mutlu olmamýzý saðlar.

Allah razý olsun. güzel düþünen, güzel görür deðil mi hocam.

Evet aziz kardeþim.

Güzel bakan güzel görür, güzel gören güzel düþünür,güzel düþünen hayatýndan lezzet alýr.

Güzellik, çoðu zaman kusurlarý gizleyen bir örtüdür.


Güzellik, her yerde hoþ karþýlanan bir misafirdir.

ve Güzellik Allah’ýn bazý kullarýna bir ihsanýdýr.

Bu güzel paylaþýmýn için Teþekkürler esento.

mevlandan

Bir talebesi evlenmiþ, bir müddet sonra ziyaretine geldiðinde talebesinin ihtiyaç içinde olduðunu keþfetti. Fakat onu mahcup etmeden nasýl yardým yapacaðýný düþünmeye baþladý. Nihayet çaresini de buldu. Dedi ki:

–Osman! Sen eskiden çok mütevazý biriydin, þimdilerde biraz gurura kapýlmýþ gibi görüyorum seni. Çünkü o zamanlarda gelip elimi öperdin. Osman hemen kalkýp Mevlâna'nýn eline sarýldý, öperken de Mevlâna avucu içine sakladýðý yardýmýný Osman'ýn avucu içine býrakýverdi ve eðilerek de kulaðýna fýsýldamayý ihmal etmedi:

–Bundan böyle ihtiyaç içinde olduðun günler el öpme günlerin olsun. Sakýn çekinme hemen gel. Ben el öptürmekten çok memnun olurum! Evet, büyüklerin âdetleri, âdetlerin büyükleridir.

ÜÇ ÝHTÝYAR

Bir kadýn evden çýktýðýnda bahçede bembeyaz sakallarý olan üç yaþlý adamýn oturduðunu gördü. Adamlarý tanýmýyordu, içinden onlarýn fakir ve aç olabilecekleri düþüncesi geçti:

‘Sizi tanýmýyorum, ama aç olmalýsýnýz. Lütfen içeri buyurun, size yiyecek bir þeyler ikram edeyim.’ ‘Evin erkeði içerde mi?’diye sordu yaþlýlar. ‘Hayýr, evde deðil.’ ‘O zaman içeri giremeyiz. ‘Bunu söyledikten sonra bahçede oturmaya devam ettiler.

Akþam kocasý eve geldiðinde, kadýn olan biteni ona anlattý. Bunun üzerine, adam eþine ihtiyarlarý eve davet etmesini söyledi. Kadýn bahçeye çýkýp, hala orada bekleyen sevimli ihtiyarlara. ‘Buyurun, içeri gelin. Bakýn, eþim de evde’ diye seslendi.

Ama ihtiyarlarýn cevabý biraz þaþýrtýcýydý:

‘Biz hep birlikte bir eve girmeyiz!’
‘Neden?’ diye sordu kadýn.

Ýhtiyarlardan birisi açýkladý. Arkadaþlarýndan birine iþaret ederek ‘Onun adý Zenginlik’ dedi. Sonra diðerini gösterip ‘Onun ki de Mutluluk’ deyip ekledi:

‘Benimki ise Kanaat. Þimdi içeri girip eþinizle konuþun ve evinizde hangimizi istediðinize karar verin.’Kadýn eve girdi ve kendisine söylenenleri eþine aktardý. Adam mutluluktan uçacaktý. ‘Aman ne kadar güzel! Bu ihtiyarlarý Allah gönderdi bize. Hemen Zenginlik’i içeri buyur edelim. Evimizi hazinelerle doldursun!’

Karýsý biraz daha duygusal yaklaþarak ‘Ama efendi’ diye itiraz etti.’Neden mutluluk’u davet etmiyoruz?’

Onlar tatlý tatlý tartýþýrken, araya aklý baþýnda genç kýzlarý girdi. Bir taraftan pencereden ihtiyarlarý seyrederken, diðer taraftan ‘Bence ‘ dedi. ‘En iyisi kanaat’i eve almak. Çünkü bu zamanda en az bulunan þeyi getirecek bize o.’

Biraz düþündükten sonra, anne-baba da kýzlarýnýn fikrini benimsediler. Ve kadýn dýþarý çýkýp ihtiyarlara seslendi:

‘Hanginiz kanaat’ti? Lütfen o buyursun ve misafirimiz olsun.’

Kanaat kalktý ve eve doðru yürümeye baþladý. O sýrada, diðer iki ihtiyarda ayaða kalkýp onu izlemeye baþladýlar. Þaþýran kadýn mutluluk ve zenginlik’e sordu:

‘Ben sadece kanaat’i davet etmiþtim. Siz neden geliyorsunuz?’

Yaþlý adamlar cevap verdiler:

‘Eðer mutluluk ya da zenginlik’i davet etmiþ olsaydýnýz, diðer ikimiz dýþarýda bekleyecektik, ama kanaat’i davet ettiðiniz için biz de geliyoruz. Çünkü o nereye giderse biz de oraya gideriz. Nerede kanaat varsa, orada mutluluk ve zenginlik vardýr. Kanaat bitmez tükenmez bir hazine olduðu gibi, mutluluðun da ana kaynaðýdýr.

Dört kuþ dört arzu Bir gün Ýbrahim aleyhisselam, kokmuþ, parçalanmýþ bir ceset görüp, Allahü teâlâya der ki:
- Ya Rabbi, parçalanmýþ bu cesedi elbette diriltirsin. Bunun nasýl diriltildiðini bana göster ki, gözümle görüp kalbim mutmain olsun!

Cenab-ý Hak buyurdu ki:
- Dört ayrý cins kuþ bul ve hepsini kes! Her kuþu yedi parçaya böl, her birinden birer parça alarak yedi daðýn üzerine koy! Dört kuþun baþlarýný elinde tut! Sonra, (Allah’ýn izni ile gelin!) de!

Ýbrahim aleyhisselam emredileni aynen yaptý. Havada dört tane baþsýz kuþ cesedi meydana geldi. Sonra her biri gelip kendi baþýyla birleþti.

Bu kuþlar, tavus, horoz, güvercin ve karga idi.

Tavus, ziyneti, süsü temsil eder.
Nefs tavusunun baþýný koparan kimse, gözlerini dünya süslerine kapatabilir.

Horoz, þehvete düþkünlük timsalidir.
Nefs horozunun baþýný kesebilen kimse, þehvetlerin zararlarýndan kurtulur.

Güvercin, heveslerin sembolüdür.
Nefs güvercininin baþýný kesebilen kimse, heva ve heveslerine uymaktan kurtulur.

Karga, ihtiras iþaretidir. Nefs kargasýnýn baþýný kesebilen ihtiraslarýna gem vurur.
Nefsinin bu dört huyunu terbiye eden kimse, sonsuz kurtuluþa kavuþur.

Erzurum'un büyük velîsi Ýbrahim Hakký (k.s.) hazretlerini çocukken Ýsmâil Fakîrullah (k.s.) hazretlerine teslim ederler. Ýyi bir terbiye almasý için çocukluðunun mühim bir devresini Fakîrullah hazretlerinin yanýnda geçiren Ýbrahim Hakký hazretleri, bir gün eline aldýðý bir testiyle çeþmeye gider, doldururken oraya gelen bir atlý:

- Çekil bakayým önümden be çocuk! diye Ýbrahim Hakký hazretlerini azarlayarak atýný çeþmeye sürer. O da testisini alýp bir kenara çekilmeye uðraþýrken atýný mahmuzlayan adam, onu bir köþeye sýkýþtýrýr. Testisini býrakýp kendisini kurtarmak zorunda kalýr Ýbrahim Hakký hazretleri... Bu esnada at da üzerine basýp testiyi kýrar. Aðlayarak hocasýnýn huzuruna gelir ve:

- Çeþmeden su alýrken atýný koþturarak gelen biri, atýný üzerime sürdü. Can havliyle kendimi kurtarmaya çalýþýrken testimi de tepeletip kýrdý! der. Hocasý sorar:

- Testini kýran atlýya sen bir þey söyledin mi?

- Hayýr, der, hiçbir þey söylemedim.

- Çabuk git ve o adama bir-iki laf söyle, der.

Ýbrahim Hakký hazretleri gider, çeþmenin baþýnda atýný týmar etmeye baþlayan adamýn yanýna varýp bekler. Fakat bir türlü terbiyesini bozup da:

- Benim testimi niye kýrdýn zâlim adam?! diyemez.

Dönüp geldiðinde hocasý Fakîrullah hazretleri sorar:

- Ona bir þeyler söyleyebildin mi?

- Söyleyemedim efendim; niyetlendim, lâkin bir türlü dilimi çevirip de aðýr bir söz sarf edemedim! Hocasý baðýrýr:

- Sana diyorum, çabuk git ve o adama bir þeyler söyle, mukabele et! Yoksa sonu felâket!..

Ýbrahim Hakký hazretleri bu defa kararlý olarak koþup çeþmenin baþýna gelir. Bir de bakar ki, testisini kýran adamý, kendi atý, attýðý çiftelerle çeþmenin havuzuna yuvarlamýþ, ölüsü yatmaktadýr! Koþarak gelip, hocasý Ýsmâil Fakîrullah hazretlerine bu vahim vaziyeti anlatýr. Hocasý bu hâle üzülür:

- Vah vah! Bir testiye bir adam! Üzüldüm buna doðrusu! der. Huzurundakiler bundan bir þey anlamadýklarýný söyleyince, büyük velî þöyle îzah eder: 'O atlý adam, Ýbrahim Hakký'ya zulmetti. Zulme uðrayan da tek kelimeyle olsun mukabelede bulunmadý, zâlimi Allâh'a havâle etti. Allâh Teâlâ'nýn da gayretine dokunup zâlimi cezâlandýrdý. Þayet Ýbrahim Hakký da onun zulmüne karþýlýk verip, ona bir þeyler söyleseydi, ödeþeceklerdi. Fakat Ýbrahim, büsbütün mazlum oldu. Bense ödeþtirmek için uðraþýyordum, maalesef muvaffak olamadým!

Kabaðýn Sahibi -Dövene Elsiz Gerek

Vaktiyle bir derviþ, nefisle mücadele makamýnýn sonuna gelir. Meþrebin usulünce bundan sonra her türlü süsten, gösteriþten arýnacak, varlýktan vazgeçecektir. Fakat iþ yamalý bir hýrka giymekten ibaret deðildir. Her türlü görünür süslerden arýnmasý gereklidir... Saç, sakal, býyýk, kaþ, ne varsa hepsinden. Derviþ, usule uygun hareket eder, soluðu berberde alýr.



- Vur usturayý berber efendi, der.



Berber derviþin saçlarýný kazýmaya baþlar. Derviþ aynada kendini takipetmektedir. Baþýnýn sað kýsmý tamamen kazýnmýþtýr. Berber tam diðer tarafa usturayý vuracakken, yaðýz mý yaðýz, býçkýn mý býçkýn bir kabadayý girer içeri. Doðruca derviþin yanýna gider, baþýnýn kazýnmýþ kýsmýna okkalý bir tokat atarak:



- Kalk bakalým kabak, kalk da týraþýmýzý olalým, diye kükrer.



Derviþlik bu... Sövene dilsiz, vurana elsiz gerek. Kaideyi bozmaz derviþ. Ses çýkarmaz, usulca kalkar yerinden. Berber mahcup, fakat korkmuþtur.Ses çýkaramaz. Kabadayý koltuða oturur, berber týraþa baþlar. Fakat ****** kabadayý týraþ esnasýnda da sürekli aþaðýlar derviþi, alay eder:

'Kabak aþaðý, kabak yukarý.'

Nihayet týraþ biter, kabadayý dükkândan çýkar. Henüz birkaç metre gitmiþtir ki, gemden boþanmýþ bir at arabasý yokuþtan aþaðý hýzla üzerine gelir. Kabadayý þaþkýnlýkla yol ortasýnda kalakalýr. Derken, iki atýn ortasýna denge için yerleþtirilmiþ uzun sivri demir karnýna dalýverir. Kabadayý oracýða yýðýlýr, kalýr. Ölmüþtür. Görenler çýðlýðý basar. Berber ise þaþkýn, bir manzaraya, bir derviþe bakar, gayri ihtiyarî sorar:



- Biraz aðýr olmadý mý derviþ efendi?



Derviþ mahzun, düþünceli cevap verir:

- Vallahi gücenmedim ona. Hakkýmý da helal etmiþtim. Gel gör ki kabaðýn bir sahibi var. O gücenmiþ olmalý!



Hikâye böyle...

Ama hayat da böyle... Ensemize, kafamýza vurup vurup dalga geçen sahte kabadayýlarýn, kabaðýn da bir sahibi olduðunu, bu sahibinde en affetmeyeceði þeyin kibir ve kul hakký yemek olduðunu unutmaya baþlayanlar, koltuklarýna, makamlarýna, rantlarýna yapýþanlar anlayacaklardýr ...

Bir Ayyaþýn Akýbeti

Ýçki düþkünü bir adam kafadarlarýný toplamýþ, hizmetçi kölesine de dört dirhem para vererek, mezelik meyveler almasý için çarþýya gitmesini emretmiþti. Hizmetçi giderken, Vaiz Mansur ibn Ammar’ýn (ö.225/840) bulunduðu yere uðramýþtý. Mansur bir fakir için bir þeyler istiyor ve þöyle diyordu: “Kim bana dört dirhem verirse, ona dört dua edivereceðim.”

Hizmetçi çocuk da dua almak için elindeki dört dirhemi ona veriverdi. Mansur sordu: “Sana nasýl dua etmemi istersin?” Çocuk dedi ki: “Efendimin köleliðinden kurtulmak istiyorum.” Adam ona dua ettikten sonra: “Öbürü nedir?” dedi. “Sana verdiðim paranýn yerine Allah’ýn bana para vermesi.” dedi. Onun için de dua etti ve “Öbürü neydi?” dedi. “Allah efendime günahýndan tevbe nasip etsin.” cevabýný alýnca bunun için de dua etti. “Dördüncü arzun nedir?” dedi. Hizmetçi: “Allah beni, efendimi, seni ve efendimin yanýndaki topluluðu affeylesin.” dedi. Vaiz Mansur bunun için de dua etti.

Sonra hizmetçi dönüp efendisine geldi. O da: “Niçin geç kaldýn?” diye söylendi. Hizmetçi baþýndan geçenleri anlattý. Ýçkici adam sordu: “Önce ne diye dua etti?” Hizmetçi dedi ki: “Kendim için kölelikten azat olma duasýný istemiþtim.” Adam: “Haydi git, bundan sonra sen serbestsin.” dedi. “Ýkincisi neydi?” deyince: “Dört dirhem para yerine Allah’ýn bana para vermesini dilemiþtim.” cevabýný aldý. Adam: “Sana dört dirhem yerine dört bin para. Ya üçüncü isteðin neydi?” dedi. Hizmetçi de: “Allah’ýn þu iþlediðin günahtan sana tevbe nasip etmesini diledim.” deyince ayyaþ adam: “Ben bu iþten artýk Allah Tealâ’ya tevbe ettim.” dedi. “Dördüncüsü neydi?” deyince hizmetçi: “Yüce Allah’ýn seni, beni, içki arkadaþlarýný ve o vaizi baðýþlamasýný diledim.” dedi. Adam: “Ýþte bu beni aþar.” dedi.

O gece bu adam bir rüya gördü. Bir ses ona þöyle diyordu: “Sen kendine düþeni yaptýn. Ben de bana ait olaný yapmam mý zannettin? Ben seni de, hizmetçiyi de, Mansur b. Ammar’ý da, o meclisteki arkadaþlarýný da affettim. Ben merhametlilerin en merhametlisiyim.”

el-Yafiî, Ravzu’r-Reyâhîn (Beyrut 2000), s.199; er-Risâletü’l-Kuþeyriyye, s.136

Bu hikayelere inanýyormusunuz????????