Konu: Yazmak ya da Yazmamak....

Artýk sevda yazýlarý, þiirleri okunmuyor. Gece yarýlarý sonrasý kalkýp bir iki satýr da yazýlmýyor. Yarým kalmýþ bir bestenin ve parçalanmýþ bir hayatýn üzerinde konuþulmuyor. "Ayak üstü yazýlar" deyip beþ dakikalýk paragraflar, parmaklarýmýn ucundan dökülmüyor. Hatta Ankara da hayalen dolaþýlmýyor. Eski dostlarýn her biri bir yere gitmiþ; vakitli vakitsiz kapýsýný çaldýðým Sekizinci Cadde üzerindeki evler kapanmýþ. Sucu Apartmaný sekiz numaralý evde kalanlar çok büyümüþler; izleri yok.

Ankara'dan bana ne; Ortaokul yýllarýndaki dað-bahçe yollarýna kendimi vurduðum ikindi serinliði vakitlerine hasretim de yok. Çay kenarlarýnda okuduðum kitaplar nerededir; sayfalarýnda toprak kokar mý acep? Plastik ayakkabým, bel küreðim, komþumuz Hayriye Teyze... Öyle iþte burada bir ülkenin kuzeyinde hayat onlarsýz; omzumda yük, gönlüm talihsizsin diyor, aklým ha biraz daha gayret göster nutkunda.

"Hayat ne güzel" der bir cennet adayý delikanlý. Gönülleri, hayalleri farklý yaratmýþ Yaradan. Biz iþin þurasýnda burasýnda geziyoruz.

"Ben Antepli Ahmet" þiirindeki kaybediþin tam ortasýndayým iþte. Hem de tam ortasýnda. Belki senin gibi; belki de sizler gibi...

foto:magpak




Kaynak...