Konu: O Yýllarýn Ardýndan

2005

Bazýlarýmýz on iki, kimimiz on ve kimimiz beþ sene sonra oradaydýk. Ömrümüzün en anlamlý zamanlarýnýn geçtiði; davamýzýn ve derdimizin eðitim olduðu bu kurumda, yýllar sonra tekrar biraraya gelmiþtik. Güneþin batýþýndaki ahengi seyretmeye doyamadýðýmýz akþamlara hasret çekenler olarak biz oradaydýk. Sanki bayram sabahý idi. Sadece burasý için giydiðim kýyafetim üzerimde, ayakkabýmýn eski olmasýna hayýflandýðýn anlardaydým.

Biz talihlilerden olarak hava alanýnda çiçeklerle karþýlanmanýn hazzýný tatmak için gitmemiþtik; sadýk talebelerimizin içten karþýlamalarý, tebessümleri yeterdi bize. Yýllar sonra onlara sarýlmaya, el öptürmeye deðil, içimizden gele gele ellerden öpmek için oraya yani Van diyarýna gitmiþtik.

Kahvaltý masasýnda naðmeler dillerden döküldü. Göz yaþlarýmýzla mermerler terledi. Yýllar sonra bir araya gelmenin silinmeyen tadýný gözyaþlarýmýz süslemiþdi. Hatýralar canlanmýþ, akýn akýn gelmiþti. Geçmiþ on beþ yýlýn bitmez tükenmez hatýra küpüne kepçeleri daldýrmýþtýk; ne de anlatýlacak çok boðum boðum hatýralarýmýz varmýþ:

Yaðlý patates yemeklerimiz, öðünlerde hiç eksik olmayan makarnamýz, sabah kahvaltýsýnda haftalarca yenilen otlu peynir ve Hacý Amcamýz tarafýndan Balýkesir diyarýnda toplanýp getirilmiþ siyah zeytinlerimiz ne de çok bereketli imiþ.

Aðzýmýzý tatlandýracak reçelemizin ise bir türlü piþip sofraya konulmadýðý o demler þimdi bal tadýnda ne güzel anlatýlýyordu.

Belletmen hocalarýmýzýn fedakarlýklarý; tuvalet ve banyolarý sürekli temiz bulan öðrencilerin þaþkýnlýklarý. Kutlularýn okulu ziyaretleri. Tahsin Hocamýzýn ödenmeyen maaþlar ve iþçi paralarý için okulun etrafýný sanki taaf etmeleri.

**

Bizim için hala bir öðrenci olan, zaman zaman gayri ihtiyari hala “çocuklar” dediðimiz, vefalý öðrencilerimiz yani doktorlarýmýzýn, mühendislerimizin ve meslektaþým öðretmenlerimizin ellerini nasýl öpmeyelim? Büyük þehirlerin kendine göre imkanlarýný elinin tersiyle iten, Hakkari’nin gül yüzlü genç doktorunu baðrýmýza basmamak mümkün müydü? “Benim bu topraklara vefa borcum var” deyip, kendisine sunulan teklifleri ret edip yýllarca ekmeðini yediði topraðýna dönmesini alkýþlamak için ordaydýk. Doðrusuda budur.

Bu yiðitlere, sadýk olmayý öðreten, bizim için her zaman baþýmýzýn tacý, duruþu, bakýþý, yürüyüþü o mekana yakýþan hocamýz Bahattin Müdürümüzle bulaþmanýn heyecanýyla oradaydýk. Yine önü düðmeli, yine mütevazý. Konuþmalarý heyecanlý, dertli. Bu topraklarýn insaný olma ve dertlere merhem olmak için on altý yýl bu mekanlarda hizmet etmiþ ve hedef göstermiþti: “Dünyanýn birçok yerinde gönülleri siz feth edeceksiniz”.Talebelerine gösterdiði hedefler meðer ne güzelmiþ; riyasýz, yalansýz, dolansýz ve olabilecek rüyalarmýþ.

Ýþte karþýmýzda yýllar öncesinin bir talebe duruyordu. “Siz bizim elimizden tutmasaydýnýz belki de elimizde silah olacaktý” diyen bu kadirþinas bir talebemiz bu memleketin önemli bir kurumunda elektrik-elektronik mühendisi olarak çalýþýyordu, kinsiz, husumetsiz.

Yine iki talebemiz doktor olmuþlar kendi halkýna hizmet vermenin gururunu taþýyorlardý. Minnetleri, þükranlarý gözlerinde okunuyor; etrafýmýzda dolanýyorlardý.

Bir gün önce, bir önceki asrýn baþýnda bulunan zatý her daim hürmetle, sadakatla anan bizler, yine onun bir süre yaþadýðý kaleye gitmiþtik. O’nun iþaret ettiði okuldan yetiþen bahar hediyeleri ile beraber oradaydýk. O tepede okunan satýrlar nasýlda yýllar sonrasýna iþaret ediyordu. Hem o zat yýllar önce isimlerle beraber seslenmiþti:

….. Þu tarafa dönüyorum; müstakbeldeki insanlarla konuþacað
Ey üç yüz seneden sonraki yüksek asrýn arkasýnda gizlenmiþ ve sâkirâne Nurun sözünü dinleyen ve bir nazar-ý hafî-i gaybî ile bizi temâþâ eden Said'ler, Hamza'lar, Ömer'ler, Osman'lar, Tâhir'ler, Yûsuf'lar, Ahmed'ler, ve saireler! Sizlere hitap ediyorum. Baþlarýnýzý kaldýrýnýz, "Sadakte" deyiniz. Ve böyle demek sizlere borç olsun. Þu muâsýrlarým, varsýn beni dinlemesinler. Tarih denilen mazi derelerinden sizin yüksek istikbalinize uzanan telsiz telgrafla sizinle konuþuyorum. Ne yapayým, acele ettim, kýþta geldim; sizler cennet-âsâ bir baharda geleceksiniz. Þimdi ekilen nur tohumlarý, zemininizde çiçek açacaktýr. Biz, hizmetimizin ücreti olarak sizden þunu bekliyoruz ki: Mazi kýt'asýna geçmek için geldiðiniz vakit, mezarýmýza uðrayýnýz; o bahar hediyelerinden birkaç tanesini medresemin (HAÞÝYE 1) mezartaþý denilen ve kemiklerimizi misafir eden ve Horhor topraðýnýn kapýcýsý olan kalenin baþýna takýnýz. Kapýcýya tenbih edeceðiz; bizi çaðýrýnýz. Mezarýmýzdan “Ne mutlu size!” sadâsýný iþiteceksiniz. “Hatta, misafirlerimizin gölgeleri bile mezartaþýmýzdan bu sadâyý iþitecektir”. Þu zamanýn memesinden bizimle süt emen ve gözleri arkada maziye bakan ve tasavvuratlarý kendileri gibi hakikatsiz ve ayrýlmýþ olan bu çocuklar, varsýnlar, þu kitabýn (HAÞÝYE 2) hakaikini hayal tevehhüm etsinler. Zira ben biliyorum ki, þu kitabýn mesâili hakikat olarak sizde tahakkuk edecektir.
Ey muhataplarým! Ben çok baðýrýyorum. Zira asr-ý sâlis-i aþrýn (yani on üçüncü asrýn) minaresinin baþýnda durmuþum; sureten medenî ve dinde lâkayt ve fikren mazinin en derin derelerinde olanlarý camie dâvet ediyorum.
Ýþte ey iki hayatýn ruhu hükmünde olan Ýslâmiyeti býrakan iki ayaklý mezar-ý müteharrik bedbahtlar! Gelen neslin kapýsýnda durmayýnýz.
Mezar sizi bekliyor, çekiliniz. Tâ ki, hakikat-i Ýslâmiyeyi hakkýyla kâinat üzerinde temevvüc-sâz edecek olan nesl-i cedid gelsin! Nesl-i Cedid bizimle beraber o an orada olan ve dünyanýn birçok yerine gül fidanlarý dikenler olmalýydý. ............................
2011


Yýllar sonra o okuldan mezun iki talebe ile ayný kurumda hocalýk yapmak ve mevut öðrencileri konuþmak ayrý bir tad vermiþti. Þimdi ise baþka bir ülke topraklarýnda yine o okuldan mezun olmuþ ve genç yaþýnda dört ülke gezip oralara ýþýk olmaya çalýþmýþ talebemizle ayný kurumda hocalýk yapmanýn lezzeti ifade etmeye gerek var mý? Bir vefa borcundan öte bir hali yaþayan hocamýz, þimdilerde bana sýk sýk, “Hocam þu bizim mezun olduðum okula bir gitsek” deyip durur. Sadece bu hocamýz deðil, ayný okuldan mezun olmuþ bir baþka diþ hekimi hocamýz da burada bizimledir. Her ne kadar onun dersine girmemiþ olsam da onun da burnun da gitmeler tüter.

Bu haller daha tohum iken ekip yetiþmesini gün be gün takip ettiðiniz bir aðacýn meyveye duruþunu seyretmek gibidir. Talebelerinizi güzel mekan ve makamlarda hakkýný vererek yaþadýklarýný görmekle yetmiyor onlarýn vefasýna da þahit olmak gerekiyor.

Hey gidi Van ve hey gidinin Edremit dolmuþlarýnýn Serhat yolcularý! Geçen þunca zaman içinde bizler hatýralarda yaþamanýn bazen acý ve çoðu zaman da tatlý lezzetini yaþayan o garip yolcularýz. Bir gün bir yerde her birimiz yine karþýlaþacak ve bazý öðrencilerimin üzerinde denediðim kablonun (hatýrasý bende saklý) çetin hesabýný elbette vereceðim. Keþke bundan öncesinde bir güneþ batýmýnýn kýzýllýðýnda bir Serhat ordusu olarak otaðýmýzý Van Denizi’nin kenarýna kursak, hem o günleri yad etsek ve hem de birbirimize haklarýmýzý helalleþsek.

Belki de o gün asla olmayacak fakat olmadan önce ben o kablodan nasibini almýþ ve þu anda dünyanýn birçok yerinde olan herkesten haklarýný helal etmelerini diliyorum.

**

HAÞÝYE 1 Muhtemeldir ki, o zamanda orada bulunan büyük bir veli Eski Said'in Risale-i Nur'un dar dairesini gayet geniþ ve siyasî bir daire olarak bir hiss-i kablelvuku ile kýrk beþ sene evvel hissetmesinden ve bu risaledeki çok cevaplarý o histen neþ'et ettiðinden, o veli yalnýz bu noktada itiraz etmiþ.
HAÞÝYE 2 Medresetü'z-Zehrâ'nýn Van'daki nümunesi olan ve vefat eden Horhor Medresesinin mezartaþý hükmünde bulunan Van Kalesi demektir.
yazý/foto: magpak