Konu: Sessizce Yaþarýz Çoðu Zaman

Fadime Kardeþime,



Sessizce yaþarýz çoðu zaman.

Bazen vurgunumuz amansýz olur deniz ortasýnda.

Çoðu zaman duman duman savruluruz saða sola.

Hikayesi bizde saklý bestemiz, eski bir sazdan dillenir.

Bizi dinlemezseler de aldýrmayýz.

Yanýk türküleri kendimizce ve bizcesi ile Yunusça söyleriz.

Ýçimizde korlarý kimseciklere hissetirmeden yanar dururuz.

Ve bir gün kýrk yýllýk dost gibi ölüm meleði kolumuza girer ‘Vakit tamam” der.

Yokluklar, hüzünler, sevinçler, hasretler takvim yapraklarýnda bir bir düþmüþtür.

Þayet iyi bir þan býrakmýþsak, mussalla taþýna bildiðimiz bilmediðimiz güzel insanlar dizilir. Eller sallanýr hüzünle ve belki de vedânýn en güzeliyle.

Bir baþ, bir de ayak ucumuza taþlar konur. Bir doðumumuz bir de gidiþimiz yazýlýr. Ve sonunda: El-Fatiha.

Ýþte ömür dediðiniz ne ki? Farkýnda olsak ta olmasak ta tabutumuz sýrtýmýzda.

Bir köprü geçimlik hayatý, bereketli geçirenlerden ve güzel nefesler býrakanlardan olmak ne güzel.

Ve ne güzel sevilmiþ olarak gitmek.





ZAMANIM YOK

Sürdüm, ektim, yetirdim; ürün tarlada kaldý,

Elimde bir avuççuk çöpüm yok, samaným yok.

Fýrtýnalý bir ömrün kýyýsýna yaklaþtým,

Firardaki huzuru, bulmaya gümaným yok.

Umutsuzluk mu, asla; umudum daðlar ardý,

Uçurumlar yuvamdýr, kimseye amaným yok.

Nerde uçarý pembe, filiz yeþili, mavi?

Tüm renkler grileþti, seçmeye dermaným yok.

Dünya bir süslü otað, göç zamanýysa selek;

Neyliyeyim otaðý, içinde mihmaným yok.

Bir fasýl geç diyorlar, benimse sesim kýrýk,

Ney’im yok-kavalým yok, tar’ým yok, kemaným yok.

Aþk akkora cevirdi, yaktýðý yüreðimi,

Piþmekten esrik düþtüm, külüm ve dumaným yok.

Sevgilim, bütün varým adýna ipotekli,

KARAKOÇ der, gaflette geçecek zamaným yok! …

Bahaettin KARAKOÇ (Ihlamurlar Çiçek Açtýðý Zaman- Ýstanbul / 2001)

***

yazý/foto: magpak




Kaynak...

Mehmet hocam çok teþekkür ederim, bizlere unuttuðumuz deðer yargýlarýmýzý tekrar hatýrlatýyorsunuz.

Ellerine saglýk kardeþim selamlar

Þahane