Konu: ÞÝÝR SEVER NÝZÝPLÝLER BURAYA...

ÞÝÝRÝN ÞAÝRÝ MUSTÝ SANIRIM.

TEBRÝKLER GÜZEL OLMUÞ..

BU GEMÝ NE ZAMANDIR BURADA
<pre Bu gemi ne zamandýr burada
Çoktan boþaltmýþ yükünü
Gece de olmuþ, rýhtým da bomboþ
Mavi bir suyun düþünü uyutur bir tayfa
Arkada, güvertede
Ah, neresinden baksam sessizlik gene.

Yürürüm usuldan, girerim bir meyhaneye
Ýçerde üç beþ kiþi
Yalnýzlýk üç beþ kiþi
Bir kadeh raký söylerim kendime
Bir kadeh raký daha söylerim kendime
-Söyle be! ne zamandýr burda bu gemi
-Denizin deðil hüznün üstünde.

Belki yarýn gidecek
Bir aný gelecek bir baþka anýnýn yerine.

Ýnsan bazen aðlamaz mý bakýp bakýp kendine.

<pre Edip CANSEVER
Gökhancým, sevgilerle...

</pre
</pre
<blockquote </blockquote

Bir de bu vardýr. Güzel þiirdir.

Dudaklarýmý kanatýrcasýna ýsýrýyorum günlerdir

Her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü

Bir gök gürlese bari diyorum, bir saðnak patlasa

Bitse bu sessizlik, bu kirli yapýþkanlýk bitse

Ama bir tufan az mý gelir yoksa yine de

Yýrtýlan ve parçalanan bir þeyler olmalý mutlaka

Hiç durmadan yýrtýlan ve parçalanan bir þeyler.



Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent

Ne kadar dingin görünüyor bana þimdi gökyüzü



Gidenler nerde kaldýlar, özledim gülüþlerini

Bir kenti güzelleþtiren yalnýz onlardý sanki

Onlardý çocuklara ve aþka ölesiye baðlanan

Kadýnlarý güzelleþtiren herhalde onlardý

"Tükürsem ******* sayýlýr" diyordu birisi

Tükürsek ******* sayýlýyor artýk

Ama nerede kaldýlar, özledim gülüþlerini onlarýn



Uzun uzun bakýyorum kývrýlan sokaklara

Tek yaprak bile kýpýrdamýyor nedense

Ve tek tek söndürüyor ýþýklarýný varoþlar

Alnýmý kýrýk bir cama yaslýyorum, kanýyor

Kanýmýn pýhtýlarýnda güllerin serinliði

Ve fakat bir cellat gibi yetiþiyor pusudaki

Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük



Yaþamak neleri öðretiyor, düþünüyorum

Okuduðum bütün kitaplar paramparça

Çýkýp dolaþýyorum akþamüstleri bir baþýma

Bir uçtan bir uca yalnýzlýklar oluyor kent

Bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum

Sarmaþýk aydýnlar, arabesk hüzünler

Bir gazete sayfasýnda sereserpe bir yosma



Sesler gittikçe azalýyor, kuþlar azalýyor

Ve ne zaman yolum düþse vurulduðun yere

Kýzgýn bir halka oluyor boynumda o sokak

Hüznü yalnýz atlarýmýz duyuyor artýk

Biz çoktan unutmuþuz böyle þeyleri

Ama içimde bir sýrtlanýn dalgýn duruþu

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük



Ýçimde zaptedilmez bir kýrma isteði

Dizginlerini koparan bir at sanki bu

Soluk soluða kalýyorum her sonbahar

Ve sevgilim ne zaman hoþgörülü olsa

Bir yolculuk düþüyor aklýma, gidiyorum

Bütün gençliðim böylece geçip gitti iþte

Ama hala bir þeyler var vazgeçemediðim



Hangi duvar yýkýlmaz sorular doðruysa

Bir gün gelirsek hangi kent güzelleþmez

Þiirlerim bir dostun vurulduðu yerde yakýldý

Geri almýyorum külleri yangýnlar çýksýn diye

Devriyeler çýkart þimdi, bütün ýþýklarýný söndür

Sorduðum hiçbir soruyu geri almýyorum ey sokak

Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük



Dudaklarýmý kanatýrcasýna ýsýrýyorum günlerdir

Bir gök gürlese bari diyorum bir saðnak patlasa

Bitse bu kirli ve yapýþkan sessizlik, hiç gitmesem

Oysa ne kadar sakin sokaklar, bu kent ve bütün yeryüzü

Ýpince bir su gibi sýzýyorum gecenin tenha göðüne

Sessizce çekip gidiyorum þimdi, sessiz ve kimliksiz

Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün...

Abarttým galiba ama bu son..

BEN SANA MECBURUM
<pre Ben sana mecburum bilemezsin
Adýný mýh gibi aklýmda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
Ýçimi seninle ýsýtýyorum.

Aðaçlar sonbahara hazýrlanýyor
Bu þehir o eski Ýstanbul mudur
Karanlýkta bulutlar parçalanýyor
Sokak lambalarý birden yanýyor
Kaldýrýmlarda yaðmur kokusu
Ben sana mecburum sen yoksun.

Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
Ýnsan bir akþam üstü ansýzýn yorulur
Tutsak ustura aðzýnda yaþamaktan
Kimi zaman ellerini kýrar tutkusu
Bir kaç hayat çýkarýr yaþamasýndan
Hangi kapýyý çalsa kimi zaman
Arkasýnda yalnýzlýðýn hýnzýr uðultusu

Fatih’te yoksul bir gramofon çalýyor
Eski zamanlardan bir cuma çalýyor
Durup köþe baþýnda deliksiz dinlesem
Sana kullanýlmamýþ bir gök getirsem
Haftalar ellerimde ufalanýyor
Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem
Ben sana mecburum sen yoksun.

Belki haziran da mavi benekli çocuksun
Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor
Bir þilep sýzýyor ýssýz gözlerinden
Belki Yeþilköy’de uçaða biniyorsun
Bütün ýslanmýþsýn tüylerin ürperiyor
Belki körsün kýrýlmýþsýn telaþ içindesin
Kötü rüzgar saçlarýný götürüyor

Ne vakit bir yaþamak düþünsem
Bu kurtlar sofrasýnda belki zor
Ayýpsýz fakat ellerimizi kirletmeden
Ne vakit bir yaþamak düþünsem
Sus deyip adýnla baþlýyorum
Ýçim sýra kýmýldýyor gizli denizlerin
Hayýr baþka türlü olmayacak
Ben sana mecburum bilemezsin.


<blockquote
<blockquote
<pre Attila ÝLHAN
</pre
</blockquote </blockquote </pre

bu þiir beynimdeki fikir çilesini ortaya koyan bir þiirimdi temennileriniz için teþekkürler nizibimin güzel insanlarý...

MUSTAFA TEKGÖZ

Çok zor bir soru be Gökhacým. Vallahi çok zor. Hemen cevap vermek çok kolay deðil. Verirsem de samimi olmazdiye korkarým. Biraz düþüneyim. Bir daha da böyle ters köþeye yatýran sorular sorma, zora gelmeyi sevmem))