Konu: Suavi ve Yaþanmýþ Bir Sevdanýn Tarihçesine Giriþ

Suspus olmuþ sazendeler bu gece
Hazýrlan fýrtýna kopmak üzere
Kalbime tünemiþ kuþlar uçuþtu
Cam kýrýðý gibi doldun içime
Eski bir madende göçük gibiyim
Topraðýn altýnda kalabilirim*

Suavi’nin fikirlerini pek beðenmem. Ama kendinden emin duruþunu, müziðini ve hatta incecik halini severim. Fuak Saka’ya ait ‘Yalý Çapkýný’ seslendiren Suavi’yi zaman zaman dinlerken biraz geçmiþi, biraz hazýr aný yaþarým. Ve *bende (bir dostan) emanet duran bir yazýyý bu müzikle okurum. Emanet hiyanetlik yakýþmaz bilirim. Bu sayfaya koymakta da bir mahsur görmedim. Yazýlanlar ne kadar yaþandý bilemem ama üslup hoþ.

Yaþanmýþ Bir Sevdanýn Tarihçesine Giriþ

*Bir uzak diyardasýn. Uyandýðýnda kulaðýna "Günaydýn" diye kim fýsýldar? "Günün nasýl geçti?" sorusunu kim, hangi tonda sorar? Yaptýðýn iþe yardým edenin var mýdýr? Ýftarýný kiminle açarsýn? Sahurda ne yer ne içersin? Hangi kanala takýlýr, yorumlar yaparsýn? Köþe baþlarýný dönerken iliklerine kadar sana vurgun adý iki heceliyle karþýlaþacaðýný düþünür müsün? Kapýnýn anahtarýný hangi duygularla açarsýn? Eve ilk girince ne yaparsýn? Gönül hayatýn ne alemdedir? 1985 yýlýnýn ekim ayý sonbahardý. Nereden bileyim o aydan sonra yaþamadýðým mevsimleri yaþayacaðým. 1990 yýlý Haziran ayý senin için hala bir kopuþun, bir ayrýlýðýn zamaný mýdýr?

Sahi, benli duygularýný hangi tozlu rafta býraktýn? Ne yaptýðýmý, nerede; hangi þehirde olduðumu merak ettin mi? Geçen yirmi yýl içinde kaç defa aklýna öylesine estim? Ankara akþamlarýný, seher vakitlerini nerede býraktýn? "Bu adam nerededir, kiminledir" dedin mi? Benim adýmý taþýyan bir öðrencin olduðu zaman, onun bakýþýnda,* duruþunda beni buldun mu? Ýsmimi söylerken hiç yüreðin kýpýr kýpýr etti mi? Sýzým sýzým sýzlayan bir anýn oldu mu? Yoksa adýmda hain damgasý mý okudun?* Cevabýný asla alamayacaðým, noktasýz sorularým sonsuza götürür. Ama yýllardýr yenilmiþ beklentilerim, üþüyen korkularým, ümitsiz yazýlarým devam eder.

Ama yine de beni merak edersen ben yine o eski adamým. Sana tutulduðum yirmi üç yaþýn sahiciliðindeyim. Hazan mevsiminde yine hüzünleri, derinden ýzdýraplarý doya doya yaþayan bir limansýzým. Çoðu dostlar farkýnda olmasa da hassaslýðým, kýrýlganlýðým hala devam ediyor. Acýlarýmý, hayata dair yorgunluðumu içime atýyorum. Hastayým. Her gün aðrýlarla yaþýyorum. "Ýhtiyarlýðýn kötü olacak" diyen doktorumun söylediklerine aldýrmýyorum. Bugün ve her gün ölümümü düþünüyorum. "Beni tabuta koyanlar yorulmasýnlar" diye bugünlerde kilo vermeyi kafaya takmýþým. Sensiz olmama, beton duvarlar arasýnda sýkýþmýþ halime asla aldýrmýyorum.* Gecelere demirlediðim senli düþünceler benden kopmuyor; mecalsiz, yelkeni kýrýk; bekliyorum inatla.

Bu ay seni tanýmýþ olmamýn tam tamýna 240'ncý ayý oluyor. Basit ifadesi ile yirminci senesi. Üç yýldýr þakaklarýmýn iki yaný bembeyaz oldu. Ben aldýrmasam da dostlar hatýrlatýyor. Dýþýmý görüyorlar; içimdeki mýzrabý kýrýk sazla çalýnmýþ türküleri duymuyorlar.

Seni yazmak için fýrsatlar kolluyorum. Geceleri sessizce sýcak yataðýmdan kalkýp bazen bir Urfa havasý bazen de bir Barak dinleyip seni biraz daha fazla hissediyorum. Uykularým kaçýyor. Unutulmayanlar didinip dururken, beyhude harcanmýþ yýllarýmýn hesabýný vermeye çalýþýyorum. Ancak kalemim halden anlar, diye unutulmuþ ne varsa yazýyorum. Zemheri yemiþ senli duygularý ise yazmaktan katiyen yorulmuyorum.

Ama sen yokken ben ne dolaplar çevirdim bilemezsin, ey yâr! Bilirsin, düz bir adamým. Ýçim bembeyazsa, dýþým gri deðildir. Tek düz bir renkteyim. Yalaným yok. Anlatayým.

1990 Haziran ayýnda sevdaný bana emanet býrakýp gitmiþtin. Ayrýlýðýmýzdan bir sene sonra bir hastane odasýna yolum düþtü. Beþ ayýmý harcadým orada. Bir ýslak ceviz aðacýndan düþüp felç olan dedeme baktým. Koridorlarý acý kokan o hastaneden jetonum bitene kadar da konuþmuþtum. Sýnýf arkadaþýmýz Fýrat'tan senin artýk sakin günler geçirdiðini söyleyince, her zamanki gibi kalem kaðýda sarýlmýþ uzun cümleli çok sayfalý mektuplar yazmýþtým. Cevap alamadým. Mektuplarým geriye de dönmedi. Halimi tarif edemeyeceðim, zamanýný aðaçlara kazýmadýðým bir günlerdi. Ankara sisliydi o günlerde. Gençliðimi Beytepe yolunu unutmuþtum.

Senden bir sene sonra öðretmen oldum, doðuya kaçtým. Beþ yýlýmý harcadým. Gecem ve gündüzüm göl kenarýndaki okulda geçti. Ýdarecilik yaptým. Asla unutamayacaðým talebelerime tiyatro yazdým, oynattým. Müzik çalýþtýrdým. Kostüm ayarladým. Disiplin kurulu oluþturdum. Zümre baþkanlýðý da yaptým. Gül yüzlü talebelerle gül dikmenin hazzýný yaþadým. Öðretmen oldum ama adam gibi misal olamadým diye kendimi çok hýrpaladým.

Hepsi orada kaldý. Sana bunlarýn hiç birini diyemedim. Yine de bütün iþleri yaparken senli duygularýmý asla bir kenara býrakmadým. Gölgemdin.* Týpký bugün, þimdi olduðu gibi, bir* uzun hava türküsü gibi içimde sürekli çaldýn.

Ne olduysa oldu iþte, duygularýmýn sensizliðine denk geldiði bir an diliminde senden ha bir fazla ha bir eksik biri ile tanýþtým. Seni tanýdýðým o þehirde sensiz duygularý mahsunluðuyla evlendim. Belki de sen Eskidiyar'da benden emanet aldýðýn kýrmýzý kaplý defteri okurken sen yepyeni sevdalara kulaç atmaktaydýn. O aylarda unutturan O' idi. Sana yazdýðým satýrlarda otuz beþ yaþýna kadar bekleyeceðimi söylemiþtim. Nasýl olduðunu ben de kendime anlatamýyorum. Ýþte on beþ yýldýr bir birlikteliðin bestesini yapmaya çalýþýyorum. Adýný ise "titrek bir sevda" koydum...

Bir gün sonra yine bayram olacak. O yýllarda, sen içimdeyken çok bayramlar geçirdim. Bayrama bir iki gün kala Ankara'dan memleketime hasret duygularým kabarmýþ bir halde giderdim. Belki sen içindesin diye, yollarda gördüðüm Eskidiyar'a ait trenlere el sallardým. Bu bayram sabahý hem sensiz, hem anasýz hem de babasýz geçecek. Birkaç arkadaþ ve iki akrabam haricinde bu koca þehirde kimsem yok. Herkes benim dostum olsa neyleyim. Sen bu þehirde yoksun ey yar! Sahi senin þimdiki bayramlarýn nasýl geçiyor?

Yol hazýrlýðý yapanlar gibi, her gün senin için valiz açtým, kapattým. Okula gelen öðrencilere yabancý dil öðretmenlerinin adýný sordum. Þimdiye kadar senin ismini telâffuz eden olmadý. Ýzini kaybettim. Telefonlarýnýz yýllardan beri kapalý. Rüyalarým imdada yetiþti. Rüyamda seni gördüðüm gecenin þafaðýnda nasýl da heyecanlanmýþtým. Kiminle evlendiðini, nerede yaþadýðýný biliyordum artýk. Þereflikoçhisar yeni yurdun, hayat arkadaþýn Murat ise Kimya öðretmeniydi. Ýki çocuðun vardý. Senden haber almanýn garipliðini rüya ile olsa da yaþadým.

On beþ yýl önce, beþ yýl boyunca *bindiðin Beytepe otobüsüne nasýlda binmek için çabalardým. Her kýrmýzý belediye otobüsünde sen vardýn, gölgen vardý.* Þimdi yine ayný ümitleri taþýmaktayým. Rüya da olmasa da bir gün bir yerde; belki bir Ýstanbul baharýnda, mesela Eminönü'ye gittiðim her bir vakitte karþýma çýkacakmýþsýn gibi gelir. Bir yeþil otobüste karþýma çýkacaksýn diye beyhude koltuklara bakýnýrým. Sokaklarda ya da bir markette seninle karþýlaþma ümidinin tuhaf ürkekliðini* yaþarým. *Ve içimde dörtlükler dökülür:

Yine akþam, yine gurbet, yine baþýmda efkâr
Ve yine içimde þarkýlý sesin
Gözlerimde çizgi çizgi duraklar,
Duraklarda hayâl meyâl sen misin?
Ýçimdeki çetin sual sen misin?
Ýstanbul'dan güzel hayal sen misin?*
......

Yürek sýzýmsým. Hüznü bende kalan bu sevdamý kalemimin ucuna mahkum etmenin iniltisini her gece yarý sonrasý duyuyorum. Þuna inan ki, sevdan harici sevdalara da hiç ama hiç yelken açmadým. Ömrümün sonbaharýný yaþýyorum. Bir bahar sabahý rastladýklarým olduysa da artýk benim kapým kilitli, sen içerde varken nasýl açardým? Senden izinsiz sevdan üstüne toz kondurtmam. Yalaným yok, hergün senin sesinin, soluðunun olduðu; sana ait en küçük bir desenin iþlendiði bir yer; açýk bir kapý bulursam postumu sereceðim günleri bekliyorum.

Her dönem baþýnda öðrencilerime öðüt üstüne öðüt verirken sevdalarýný ertelemelerini söylüyorum. Ama içimdeki ses hainlik yaptýðýmý haykýrýyor. "Kendinizi yetiþtirin, gönlünüze kilitler vurun, bu iþlerle beyhude uðraþmayýn," diyorum ama içimdeki yangýnlarý söndüremediðimden hiç bahsetmiyorum. "Büyük idealler peþinde olmalýyýz, gözümüzü sürekli baþarýya dikmeliyiz" derken riya yaptýðýmý düþünüp, dersten sonra kývrým kývrým kývranýyorum.

"Bu böyle olmayacak. Daha ne kadar devam edeceksin?" diye* kendi kendime sormaya çekiniyorum. Halimi kime arz edeyim onu da bilmiyorum. Ýçimden gelen seslere zaman zaman kulak verince yolumun yönü deðiþir gibi oluyor. "Hadi yine Milli Kütüphane önüne git, belki onun bindiði otobüsler hala seferdedir. Tekrar tekrar bin ve onu gördüðün anlarý yine yaþa. Otobüsten indikten sonra doðruca okul kütüphanesine git ve onun oturduðu masanýn yanýna yine otur ve onun geleceði aný bekle, beklerken de yalan da olsa ders çalýþ. Sýkýldýðýn anlarda ise kitaplarýnýn arasýna koyduðun kaðýt parçalarýna onun duruþunu harflerle resmeyle. Eðer bir iki ilham gelirse de kalbinin sarsýntýlarýný dök" diyen içimdeki seslere söz geçiremiyorum. Yani yapamazsam da hayalin yapýyorum ya.

En iyisi seninle beraber mezun olduðumuz o binan önündeki söðüt aðacýnýn altýna gidip, okulun son gününde sana tane tane itiraf ettiðim sevdamýn garipliðini an be an yaþayayalým. Þayet oturduðun o beyaz taþ hala duruyorsa tozunu alýp, koruma altýna alayým. Senden aldýðým cevabýn aðýr imtihanýný tekrar yükleneyim. "Boþuna yýllarýný heba etmiþ, yanmýþ, kendini tüketmiþsin" deyiþinin anýný dondurayým.

Eskidiyarlým. Ben dünya ve ahiret yoldaþý olarak bir baþkasýyla hayatýmý mühürlemiþim. Pýrýltýlý insanlara haksýzlýk edemem. Sana bundan fazlasýný yazamam. Bu hakký kendimde bulamýyorum. Daracýk sokaklarda savrulursam baþka gönüller kýrmaktan korkarým.

Bunca beyin kasýrgalar yaþamak, bu Mecnûni duygulara sindire sindire hissetmek, bana tarifi zor hazlar veriyor. Ve bunlar bana az geliyor.

Unutma ey yâr! Seni hissetmeden dinlediðim her türkü, sana ait bir iz olmadan yazdýðým her yazý, seni hatýrlatmayan her bir sevda masalý angaryadýr bilesin.

***Y. Bülent Bakiler, Yalnýzlýk, 1989




Kaynak...

uzaklarda ...çok uzaklarda ...bir adam ....yalnýz bir adam..onu kimseler görmüyor.....secdede aðlýyor...sadece aðlýyor...dua bile edemiyor..edemez..etmemesi lazým..

Ya ben öleyim mi söylemeyince...