Konu: Bugün ve Geçmiþsin Saykileri

28.2.2011- Erbil

Buralar biraz karýþýk gibi. Rüyalar karýþýk, düþünceler karýþýk. Siyah, beyaz hayatlar çok.

Annesini, babasýný kaybetmiþ gençler, çocuklar; hastalýklar ve sonrasýnda erken yaþta vefat edenler. Yoklukluklar, soru iþaretli bir gelecek. Ufuksuz, ufuk bekleyen bir nesil. Daðýn arkasýnda ne var; bilinmezlikler.

Elektrik ciddi mesele. Altyapý henüz yok. Geçmiþe çeþit çeþit özlem. Bu düzene isyanlar da var. Ama güzellikler de çok.

Taklitçilik kendini almýþ yürütüyor. Türkiye menþeli televziyon dizileri beyinleri kendine çekiyor. Ýþin güzelliði insanlar bu vesile ile Türkçe öðreniyor. Detay çok, misaller çok..

Bu topraklarda çileler çekilmiþ. Tam geçmiþe perdeler çekilmek üzere iken, yeniden bir fýrtýna estirilmek istenir. Siyasetin herþeyinden nefret ettirilmiþ 80’li yýllarýn kayýp neslinden biri olarak, bu tür yazýlardan kaçmak istiyorum. Aðdalý ifadeler, þöyle yapýlmalý diyen, bitmez tükenmez tekliflerden býkmýþ yorgun bir savaþçýyým.

Bugünlerin farkedilmizlikleri arasýnda arþive dalýyorum. Altý yýl önce yazýlmýþ bir yazýma daha takýlýyorum. Kime yazýlmýþýn ötesin de bir deneme:

10.12.2005- Ýstanbul

Bir kurþun gibi sýkýlmýþ duruþlar, yazmaar, yazýþmalar, okumalar ve okunmalar. Sahte mevsimler üzerine “say ki” ile son sözün kendisidir.

Fýrat'ýn durgun, nazlý akýþýndan, kýrmýzý topraklý zeytin aðaçlarýnýn bereketinden geliyorum. Kýzgýn güneþli memleketin alýn yazýsýný taþýyorum. Kim dinler benim türkümü? Kim dinleyince anlar "Barak" havasýný? Hallaç pamuðu gibi daðýldý ben de kalan bütün adlar, sýfatlar ve belirtisiz zamirler.

Sen:

Say ki, ben seni veya ötesini hiç yazmadým ve say ki ben de yazýlmadým.Yalandý her harf, her kelime ve her duyduðun söz.Senli duygularla uyumadým, uyanmadým. Sevdanda yanmadým ve ben de yakmadým seni. Ve say ki, içimin nehirlerini sana doðru akýttýrmadým.

Senle kaldýrdýðýmýz harmanýmýz olmadý; topraðýmýz her yýl nadasa kaldý. Ellerim çatlaklar, yüreðim kan ter içinde. Say ki, bun yangýnlar yalan ve say ki senden sonra adýný ne dilim, ne de gönlüm andý.

"Kaybetmek için çok erken, sevmek içinse çok geç." der þair. Ben sevmeyi beceremedim. Say ki, iki kelimeyle dahi seni sevdiðimi hiç ifade etmedim.

Geceleri uyanýk geçirdim. Ayrýlýklarý, her þafak vaktiyaþadým. Hüzün savaþlarý çýkardým. Ýsyaný yaþayan ben. Ve say ki, gözyaþlý kavuþmalar hiç yaþamadým.

Derin dehlizlerde, köþe bucaklarda yaþayan adam bendim. Ve bil ki, nefesim, gülüþüm, bakýþým, süzülüþüm yalan. Say ki, ben sana hep ihanetleri yaþattým. Fermanýn hazýr mý?

Halis duygularýmý birgüvercin götürdü. Yavaþça önüne düþürdü ve buhar oldu.

Her gece en hüzünlü türküleri dinlemiþim. Yemeklerden sadece acý olarak kýrmýzý biberi, ömrüm ise mevsimlerden bir tek mevsim: sonbahar. Say ki, seninle hiç bahar yaþamadým. Biraz aðýr türkü tadýnda geç kalýnmýþlýk, pýnar sularýmda buruk bir tat var.

Kabul edin ki, beklediðiniz, düþlediðiniz bu duruþ, bu bakýþ benden deðildir Süzülen ve esen ne varsa katmerli yalan. Bana ait ne gördüyseniz; bir hayal.

Biliniz ki, bütün kapýlar zýrzalý.

Bu "say ki" deðildir, hakikattir.

Say ki, 1900'lü yýllarýn son on yýlýnýn birinde yani bahar bitiminde, kapýnýzý çalan ben olmadým. Vefasýz, sözünde durmayan.

Say ki, bu da yalan. Bu da yalansa, bu adam satýlýktýr artýk. Boynuna bir tasma takýp, sokak sokak SATLIK UTANMAZ ADAM ilaný ile gezdirin.

Dönüþü yok bu yolun. Say ki, vicdansýz, baþý bozuk biri çaldý hazinenizi. Siz gönül aleminizi ve kýymet verdiðiniz bütün deðerleri ipek bohçanýzda asli sahibi için tutunuz.

Ama sen, yine say ki güllerim hep soluk. Yusuf'un kuyusuna atýlmýþ duygularým, hasretlerim var. Kaldýrýmlarda ve onun caddelerinde kaybolmaya mahkum olmuþ hisler taþýmam.

Hayatýn kündelerini üst üste yemem yalan deðil. Med-cezri sýrýlsýklam yaþasam da bil ki, yüreðimin volkanlar henüz patlamadý. Güneþim sönmedi, ay ýþýðým bir baþka parlak. Bana yakýþan yapraðým, topraðým, daðým þükür ki var.

Ve say ki, yukarýda yazýlanlarýn hepsi yalandýr. Bu son cümle ve bu cümle de yalandýr. Bir doðru vardýr, o da bu adam yalan yazmaz diye kabul etmenizdir. Hadi çýk çýkabilirsen bu yalanlarýn ve "say ki" lerin içinden. Ve bir tek doðru var o da okuduðunuz bu satýrlar bir gün sandýðýnýza düþecek son yazý olmasýdýr. Beni son kez bu yazýda gördünüz. Ve bilin ki, gayri özel, genel, hazanlý ve bil umum "say ki" li yazýlarým olmayacak. Af edin...

Bazý kelimeler:

*Zýrza: kapý sürgüsü, kilit.

*Zikke: Bahçe ya da tarlada hayvanlarýn kaçmamasý için baðlandýklarý, yaklaþýk 30 santimlik demirden kazýk. Genellikle, neredeyse yere sýfýr olarak çakýlýr. Çekerken zorlanýlýr. Çoðu zaman, eþek gibi hayvanlar onu söker ve atar.

Kendime Not: Tamimiyle gayri ihtiyari yazýlmýþ bir yazý.

Yazýda kendine yer bulamayan sefil ifadeler:

Ve bil ki, ya da say ki, unuturum. Yaðmurdan sonraki çamurum.

Bu satýrlarýn yazma sebepleri:

• Anam ve babam kutsi mekanlardadýr; içimdeki Uhud hazaný ve öteler ötesi muhabbeti ile orada okunmak üzere bir mektup göndermiþim. Þimdiler arzu etmeme raðmen içimde bir Medine ufuklarýnda olmayý isteme gafletinde bulunmuþumdur.
• Bir yandan da, 1900'lü sevdalar yüreðime *zikke gibi çakýlmýþtýr.
• 10 Aralýk 2005 Cumartesi Van'lý dostlarla görüþülmüþ; programda sadece kapý bekçisi ve kantincinin hatýralarý seyredilmiþtir. Garip.
• Sonra bir Ýstanbul akþamý, arabeskli zamanlarýn kýyýsýnda köþesinde gezdim. Bununla da kalmadým, birçok Ýbrahimler dinledim. Biri SADRÝ, biri TATLISES ve de içimdeki diðer ÝBRAHÝMLER.

foto/yazý: magpak


Kaynak...