Konu: Yazmanýn Neresindeyiz?

Yazmak, tutkunun ötesinde bir beyin sancýsýdýr. Yazmak, bir duygunun, davanýn anlatýlmasýnýn en keskin silahýdýr. Fikirler, davalar ve gönül fýrtýnalarý ya yazýlmasalardý?

Bir gece yarýsý ansýzýn, vakitsiz ve halsiz uyanýrsýnýz. Baþýnýzý koyduðunuz yastýk, altýnýzdaki döþek size diken olur. Sebebini bulmakta gecikmezsiniz. Gecenin bir deminde sizi uyandýran, bir gün önce sokakta gördüðünüz bir çocuðun mahsun duruþunun arkasýndaki ýzdýraptýr. Bütün duygularýnýzý hüzne boðan, akþam haberlerinde seyrettiðiniz bir þehidin cenaze töreni, düðüne giderken kaza geçirmiþ bir ailenin yaþadýðý dram, aklýnýzýn bir köþesine saplanmýþtýr. Ve bir de birkaç gün önce iþ yerinde bir arkadaþýnýz hiç bir sebep yokken, beyninizi zonklatacak bir ithamda bulunmuþtur. Ýþte uykunun gözlere haram olduðu vakit bu andýr. Yýllarca ayný yastýða baþ koyduðunuz hayat arkadaþýnýz bilmem kaçýncý uykusundadýr. Rahatsýz etmek istemezsiniz. Telefona uzanýp sýrdaþ bildiðiniz bir dostla birkaç kelâm etmek isterseniz. Dosttan öte bir dost ararsýnýz. Vakit þafak bile deðildir. Söylenmiþ ve söylenecek ne varsa içinize atarsýnýz. Saçýnýzýn gittikçe beyazladýðý hissedersiniz. Ahlarýnýz çoðalýr.

Bu halden on yýl önce yine gurbettesinizdir. Vakit akþamdýr. Her gün batýmý, memleketinizi hatýrlatýr. Gül kokulu anneniz, yoksul duruþlu babanýz ve büyüdüklerine þahit olamadýðýnýz kardeþlerinizin okul heyecanlarý gözünüzde üfül üfül tüter. Aðzýnýzda annenizin yemeklerinin tadýný arayýp dururken, pýnardan suyu geç getirdiðinizden dolayý dedenizin tatlý fýrçasý kulaðýnýzda çýnlayýp durmaktadýr. Tozlu yollarýnda koþtuðunuz köyünüz, baðýnýz, Mayýs ve Haziran ayýnda üzerinden inmediðiniz dut aðaçlarýnýz, yamalý donlarla yüzdüðünüz çaylar, Serin Kaya’dan suyu gelen Gevence Deresi size yüzlerce kilometre uzaktýr, serinlik ararsýnýz. Ne þiþe suyu, ne de meþhur markalý içecekler yüzün koyun yatýp içtiðiniz o toprak kokulu suyun tadýndan çok uzaktýr. O günlerin tadý kalmýþ ümidiyle dudaklarýnýzý yalarsýnýz.

Baba evinde telefonunun olmadýðý zamandýr. Her gün postacýnýn geliþ saatini pencerede beklersiniz. Size gelecek mutlaka bir mektup vardýr. Ve gelir de. Sanki ilk defa birinden haber alýyormuþçasýna heyecanla açar okursunuz. Ýçinizde asla küllenmeyecek duygularýn alevleri daha da yükselir. Sebepli ya da sebepsiz iki damla gözyaþý mektubu ýslatýr. Gurbette yorulduðunuzu ve yanmakta olduðunuzu bir kez daha anlarsýnýz. Hasretten, gurbetten, ayrýlýktan yana ne varsa haykýrmak istersiniz. Oysa dört duvar arasýndasýnýzdýr. Sesinizi ancak kendinize duyurursunuz. Yapacaðýnýz tek iþ vardýr yazmak.

Gençliðinizin kasýrgalý günleridir; kalp sansýsý çekersiniz. Buruk duygularýn yangýnlarý sizi esir almýþtýr. Bir sevdanýn alevden damlasý içinizin derinliklerini korsuz yakmaktadýr. Dinlediðiniz katýksýz sevda müzikleri, okuduðunuz kitaplar baygýn hislerinize tercüman olamaz. Bu nasýl yürek, bu nasýl duruþtur? Kimseciklere ve hatta kendinize dahi anlatamazsýnýz. Yediðiniz içtiðiniz ayrý gitmeyen, ayný odayý paylaþtýðýnýz arkadaþýnýz kendi dünyasýndadýr. Uzaktýr. Kimsecikler halinizi hissetmez. Kavrulursunuz. Tenha sahillerden uzak diyarlara yelken açarsýnýz.
Ya da bir mübarek gecedir. O’nun huzurunda yýllarca tatmadýðýnýz; aþina olmadýðýnýz ûlvi hisler bir anda gönül aleminize akýn etmiþtir. Gözyaþý dökmenin tarifsiz lezzetini yaþarsýnýz. Ýçiniz içinize sýðmaz. Haliniz harf olur, kelimelere boðulur, sýmsýcak dualarla boþalmak ister; çýrpýnýp durursunuz. Utana sýkýla, mahcubiyetin gri tonlarýnda sadece O’nunla konuþmak istersiniz. Perdeleri sýkýca kapatýp içinize doðan ýþýkla aydýnlanýrsýnýz. Ve sonra size yazmak düþer.


Ve siz, sahibinin uzak diyarlarda olduðu, davetsiz misafirliðe gitmenin ayýbý ve çalýntý vakitlerin adý konulmamýþ hisleriyle beþinci kattasýnýzdýr. Sizi ayýran okyanusun, denizlerin, göllerin ve adý konulmamýþ adalarýn gün batýmý mahzunluðu gönlünüze sinmiþtir. Kýrmýzý ve pembemsi tonlarýn sarýya dönüþtüðü beþinci katýn iki kanatlý kapýsý dokunuþlara hasret kalmýþlýðýnýn resmini çekersiniz. Bir zamanlar halkalarýn oluþtuðu o mekanda yaþanmýþlýklarý kýskanýrýsýnýz, derinlerin ötelerine dalar, ötelerden gelen sesler kulaðýnýzda çýnlar. Koltuklara, perdelere ve köþedeki kýrýk testiye dokunur, þehir içinde fakat þehrin kendisinden uzak ikindi sonrasý konuþmalarda yoðrulursunuz. Kaleme ve deftere gider eliniz. O zat gibi yazmaya çalýþýrsýnýz.
Ben ya da siz veya tanýdýðýmýz – tanýmadýðýmýz her bir kimse bu halleri yaþar, hisseder ve anlatmak ister. Yaþadýklarýmýzýn bestesini eðrisiyle doðrusuyla kendimizce yapmak isteriz. Belki bir uzun hava türküde kendimizi buluruz. Bu da olmazsa yataðýmýzýn baþucunda, çantamýzda, masamýzýn bir köþesinde duran sarý sayfalý defterinize, “Yazmasam çýldýrýrdým.” diyen þair gibi oturup çatlarcasýna yazarsýnýz, yazarýz. Yazmak sizin için son duraktýr.
O yazmak ki, bir tutkudur, bir sevdayý defalarca yaþamak ve yaþatmaya çalýþmaktýr. Yazmak gönül iþi, mevsimsiz bir yolculukta sýnýrlarý aþmaktýr. Bir hastalýðý çekenler o hastalýðýn baþlarýna neler açtýðýný daha iyi bilir. Derdi yaþayanlar ise en iyi yazanlardýr.
Yazmak, kendi ruh gurbetinizde yirmi dört saat beden aðrýlarý yaþamak gibidir. Bazen hasretleriniz sizi kývrým kývrým kývrandýrýr. Yazma tutkusu da bu kývranma gibidir, bazen sizi gece yarýlarý oda içinde dolandýrýr. Odalar, evler, binalar dar gelir. Beyninizde kelimeler uçuþur. Siz isterseniz aþk deyin, isterseniz “para kazandýrmaz böyle þeyler” deyin. Siz hangi ifadeyi kullanýrsanýz kullanýn, bilirim ki yazmak gönül iþidir. Yazmak yaþamanýn adý, hüzne doyamamanýn son duraðýdýr.
Yazmak için beyin sancýsý çekmek, davanýn derdini sindire sindire yaþamak gerekir. Yüreðimizin gel gitlerine aldýrmadan, mahkum olmayan duygularýn yükseliþiyle yazmak.
Yazmasý gerekenlerin yazmamasý ise beni utandýrýyor. Kahrediyor. Emanete hýyanet etmiþler gibi geliyor.
Sizler, kalemden uzak; sarý yapraklý deftere küsenler; sancýlarýnýza istediðiniz vasfý yakýþtýrýn. Ben inadýna yazýyorum. Ýnadýna hüzünlerin koynuna kendimi atýyorum, onunla uyuyor onunla kalkýyorum. Her gece ve günün en demli vakitlerinde kalemimin ve kaðýdýmýn vefalý dostluðuna sýðýnýyorum. Ýstifamý –güya- verdiðim eski sevdalarýmýn yerine, yenilerini koyuyor bu defa da onlara yazýyorum. Meftûnu olduðum halleri her gün defalarca yazarak yaþýyorum. Kalemimin ucunda alemi dolaþýyorum. Ýstediðim daðýn zirvesine baðdaþlar kuruyorum. Memleket memleket geziyorum. Güzide mekanlara selam gönderip, ûlvi duygularý bir baþka tadýyorum. Mermerimsi duygularý kýrýyor, bazen de kelimelerle aðlýyorum. Zehirli hançerler yesem de aldýrmýyorum. Doya doya söyleyemediðim halleri kaðýtlara döküyorum. Çýðlýðýmý yan odadakiler, karþýmda oturanlar duymuyor ama bu defter ve mübarek kalemlerimle paylaþýyorum.
Yazarken kelimeleri at gibi koþturuyorum; soluyorum. Nefes nefese kalýyorum. Çatlamaya an kalmýþken birisi beni durdurup “Daha vaktin var” diyor. Bu bana daha bir þevk veriyor ve þükür makamýnda yazmaya devam etmenin hazzýný tadýyorum.
lyazý/foto:magpak- 29. 04. 2008