ÇOCUKLUÐUMUN NÝZÝP'Ý

[delta oscar]

Anlatýlmasý zor ama çok güzel duygudur Sevmek sevilmek.O denli acý bir gerçektir unutulmak. Her seve unutulacaðýný sanarak yer tüketir kendini için için.Kahrolur.Ayrýlmýþsa sevdiðinden.Kýrýlmýþsa kanatlarý, uçamayacaðýný düþünür sonsuza dek.

Unutmanýn yanýnda en büyük/en güzel avuntudur; Sevmek ve sevilmek tüm insanlara.Yaþý yoktur sevmenin/sevilmenin.Dördünde, öndördünde,yedisinde yetmiþinde...Ýlk gençiðindeki heyecan ve coþku ile görür sevmeyi/sevilmeyi insan.Çünkü yaþamýn özünü anlamýný yücelten sevgi olduðunu bilir arar onu durmadan.Sevdiðimiz yanýnda iken anlaþýlmaz akýp gider zaman.Ýnsan nasýlda gençlik kazanýr o an.

Unutulur gider sevenler Sevilenler sonra...ve
unutulmaz bir acý kalýr sevenlerin yüreklerinde.

Sevmenin/ sevilmenin acýklý bir bestesi olur o zaman UNUTULMAK.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Ne zamandi ilk elbisem? Ilk plastik topum, tabancam?
Hatirlayamamam dogal diyelim. Hayatimin ilk zamanlariydi ve ani kutum henüz hazir degildi belki. Belki ben asilli degildi bana alinanlar. Oyuncaklar, elbiseler...
Bir seylerin ilk olduguna karar verdigimiz, beynimize resmedilen anlari bu kutulara doldurduk. Içine önce ne koyduk?

Kim bilir G.Antep’in hangi puslu yetmis küsürleriydi. Hayatimin en uzun yolculugu olsa gerek, G.Antep’ in sahinbey mahallesinden, Nizip’in fevkani mahallesine geliyoruz. O zamanlar dünyanin en güzel koltugu olan babamin dizleri beni uykuya almis. Göz kapaklarim her sert frende aralanirken bulanik yol isiklari, caddeler, camda kafasi ziplayan yorgun insanlar hayal gibi görünüp kayboluyor.
Birden uzun süre kaybolmayan isiklarin arasina giriyoruz. Daha kalabalik, daha aydinlik bir yerlerdeyiz. Ovusturdugum gözlerimin arasindan bir de bakiyorum ki Tom ve Jerry birbirlerini kovalamakta. Koca bir apartmanin cadde yüzünde dev gibi bir televizyon! Babama dönüyorum heyecanla " baba bak bak baakkk". Gözleri yorgunluktan süzülmüs babam aniden heyecanlaniyor. "Kalk hanim kalk gelmisiz!" .
Apar topar otobüsten asagiya iniyoruz. "Aslan oglum" diyor babam "cin gibi cinn".
Zamanla anliyorum ki buna övgü ve gururlanmak deniyor.
Tom ve Jerry evde yeni alinmis siyah beyaz televizyonumuzda da var. Ama bu his her yerde yok ki...

[delta oscar]

Baktim. Orada öylece duruyordu. Öylece durdugu için yani beni bekler gibi durdugu için, coskun bir heyecanla doldu, yüregim. Cesaretlendim. Bir gösteri yapmak geldi içimden. Beklemekten baska bir amaci olmadigi için, durmak için durdugu için, bir sey olmayi basarabildigi için bir heves geldi, içime. Onu etkilemek istedim, beraber bir sey olmak istedim. Öylece durmasini becerebildigi için bu istek. Salt durakligi yasadigi ve durma sürecindeyken bakisi da tek bir noktaya dalmasi ve bana bakmasi içindi tüm bunlar veya böyle durmayi becerebildigi için. Düsüncede, duyguda asili kalabildigi için bir heves dogdu içimde. Sandalyemden kalktim. Onun gibi salt bir sey olmaya çalisarak yürüdüm. Yanina vardim. Onu etkilemek için hazirladigim cümle kervanlari bir anda gitti. Ama o hala duragandi. Gözlerinde ufacik bir soru isareti olusmustu. Iste, bir duraganlik bile soru soruyordu. Belki de bu soruyu beynimde olusturmustum. Ve bu soruya cevap vermek için, sadece bu soruya cevap vermek için, duraganliktaki büyüyü unutarak, konusmak mecburiyetinde oldugum için konusmaya basladim. Dedim ki;
— Ben iste buyum, benim hammaddem, olabilirligim bu kadar, senin sayende bu olabilirligin en yüksek noktasina çikabilirim. Bu hammadden ancak bu kadar çikar. Bir seyi asabilirligim bu kadar. Benim olanagim bu. Ve senin yanina sadece bu sekilde durabildigin için geldim, bir sey olmayi basarabildigin için geldim. Senin olabilirligin çok yüksekte olmasina ragmen, benim olabilirligimi bir miknatis gibi çekti. Ve her adimimda senin yasadigin seyi yasadim. Tipki enfes bir müzigi dinler gibiydim. Duraganligin yüzünden buradayim.
Dedim ve kiza baktim. Kiz suh bir kahkaha atti.
- Miknatisin ters tarafina geldin, ayni hizla geri git, dedi.
Hizla geri döndüm. Masamdaki esyalari topladim. Kizin yanindan geçerken kiz arkamdan bagirdi:
- Hammadden neydi bir daha söylesene, dedi.
O günden sonra içimdekileri kimseye anlatmadim. ve özgür oldugum kadar özgür degildim.

[delta oscar]

sana bunlari beni ve aklimi tamamen peltelestiren bir iklimden Antalya’dan yaziyorum.. kisa bir süre önce degistirilmis bir iklimdi bu.. bu göç kisiligime de yansimis olabilir, hala muallakta olusumun ilginç sizisi içimde.. anlatabilir miyim bende ki bu kaybolusu sana?

Hala siginti gibiyiz, ev degisik, kisi farkli, biz ayni bavul dolu yigma bir odada kalan ben, baska yatakta uyuyan ablam.. kaybetmislige bile bile gitmelere alismis gibi, bu kaybolustan memnun gibi, beni de mahvediyor kendini de... mutlu oldugunu sanmiyorum,mutlu oldugumuzu da..

Antalyadayiz bir süredir daha bir süreler buradayiz sanirim, göçmeye alismis ruhumuz bir küçük meltem görse pesine takilacak, korkuyorum bu sürüklenisten.. anliyorsun degil mi?

Tüm Türkiye’yi dolasmak ve tanimak istemiyorum. hatta yapmak istedigim tek sey sirin Nizip’den çikmayip, firtina, deprem, sel ne varsa orada yasamak, bu sirin Nizip’in yetmis bin kisilik nüfusundan sadece on binini tanimak istiyorum sadece canim dostlarimi tanimak..bu ne kadar mümkün? bunlar seni ne kadar ilgilendiriyor bilmiyorum ama sorularimi kimseye yöneltemiyorum..

Bu satirlari sana yazdim, kendim adina ama sana.. okursan anlarsin dedim... okusan ne olur?senin hayatin da bir timarhaneden farksiz.. yine de yazdim.. bil istedim kimsenin açiklayamadigi bu bendeki kaybolusu sen olsun bil istedim..
Yine hayatim tüm ihtisamiyla Sodom’a benziyor....

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Eskici bagiriyordu yine sokakta;
Eskilere nayloooon, getir eskiyi al yeniyi diye.
Yillardir hep ayni edayla, hep ayni niyetle bagiriyordu.
O bir eskiciydi. Eskiyi aliyor ve yerine yenisini veriyordu.
Aslinda eskici degil yeniciydi bence o. Ama adi eskici kalmis ya bir kere!
Ben hep düsünür ve acirdim eskiciye. Ve kendime sorardim acaba bir gün bende
bir eskiyi yenilemesini isteyecekmiydim diye? "Karsiliginda üç mandal bir legen
ver bakalim" diye pazarlik edecekmiydim ?
Hep sorardim kendime ama hiç ihtimal vermezdim. Ama oldu iste..
Ihtimal vermedim ama askini verdim eskiciye. Hemde üç mandal ve bir mavi naylon legene.
Kabullenmedi ilk basta bizim eskici. Ama sonra sonra kabul etti.
Zaten onun için üç mandala gitti ya askin. Seni eskiciye anlattim.
Hayirsizligini, gamsizligini ve yaramazligini anlattim.
O da "Bu ask üç mandaldan fazla etmez abicim" dedi.
Ama üstüne bir mavi legende benden olsun dedi.

O da gözlerinin hatirina....

[delta oscar]

Sabah erkenden kalkar herkes uyurken hic ses cikartmadan vazgemedigi tutkularindan olan bir fincan kahvesini atesin uzerinde yillarin kendisine vermis oldugu acilari huzunleri sevincleri ve kederleri tabiki yuregindeki kocaman sevgisinide katarak kendisine turk kahvesi yapardi…
Sonra surekli oturdugu koltugunun onundeki sehpasinda kendisini bekleyen birinci ile baslayip Bafra ile devam edip Maltepe ile sonlandirmis oldugu meretten bir tane alip kendisi icin hazirlamis oldugu turk kahvesinden yudumlarken kahveye eslik etmesi anlaminda sigarasindan bir tane yakardi…
Ilkokul mezunu oldugu halde her gun okumakta esirgemedigi gazetesini ve ozellikle cok buyuk olmayan ama yeri geldiginde benim bile cozmekte zorlandigim bulmacasini cozerken ona hayat okulunun vermis oldugu bilgi ve tecrubelerinden faydalanmasini bilerek cozmeye calisirdi..
Bulmacasini bitirdikten sonra gozleri salonun icinde dalip giderdi..belki yasadigi vefasizliklar aklina gelir huzunlenir,belkide deniz kasabasinda gecirmis oldugu cocukluk donemleri aklina gelir neselenirdi..belkide bu hayatta evlatlarina maddi anlamda hic bir sey birakamamisin karsiligi olarak onlari universitede lisede ve okumayan bir oglunuda tamircinin yanina vererek ona bu hayatta yasadigi bir omur boyunca hayatini idame ettirecegi bir meslek birakmis oldugunun sevincini yasardi ederdi…
Sayginin yaninda kendinden yasca kucuk insanlarin ictikleri sigara ile degilde kendisine yuregini kalbini kirmayacak sekilde yapilacak olan hareketlerle gosterilmesini isteyen biri olmasinin ve bu sekildeki dusuncesindende hic bir zaman gocunmamanin vermis oldugu bir rahatlik ile gozleri dalardi salonun ortasina,belkide dusunurdu 40 kusur yil bir yastiga baskoydugu esi ile gectikleri zor yillari zorda olsa neseli zamanlari dusunerek aklina getirerek o masmavi gozleri ile dalarak bakardi salona ve su koca dunyaya…
Ama hissettigim bir sey varki bu hayat ile hesaplasmalarinda geriye donupte hic bir zaman pismanlik duymadan etmeden durustlugunden odun vermeden hayati siradan degilde doyasiya yasayip ailesi ile paylastigina yurekten inanan koca yurekli bir adam….bu hayata her zaman saka ile bakmasini seven verdigi degerler ugruna yasayan bu koca yurekli adam en buyuk sakasini 17 temmuz 1992 yilinda sevdiklerine yapacagini nereden bilebilirdiki…
Bu hayattan gittigi zaman vatani gorevimin bitmesine 3 ay kala ne kadar seni kendi ellerimle topraga veremesemde cenazene katilamasamda,bana birakmis oldugun ve ogretmis oldugun insanligini butun yasadigim hayat boyunca seni yuregimde yasatmak emin olki senin teknekazintin olarak yerine getirecegim tek seydir..benim koca yurekli mavi gozlu babam.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Sensiz yeni bir yýla daha merhaba diyeceðiz.. buruk ve üzgün...Hatýrlýyorum da ne eðlenceli geçerdi çocukluðumda yýlbaþý geceleri..toplumun çoðunluðunun yasak diye ürkerek erken yattýðý o gecelerin birinde sanýrým 4 yaþlarýndaydým sen “ çocuklar bakýn gece 12 de çeþmelerden meyve suyu akacak sakýn uyumayýn” diye bizi kandýrmýþtýn..ve tek amacýn saat 12’yi ailecek bitirip, yeni yýla beraber girmekti, o geceyi ölsem unutamam..þimdilerde nasýl da gülüyorum gece yarýsýný bekleyip, lavabolara koþuþumuza...Ah be bir tanem, sönen bayramlar gibi yeni yýllar, bütün özel günler de söndü sen gideli.
Yaþlarý, bana yakýn olanlar bilir, tombalanýn vazgeçilmezliðini.. Seninle hem tombala, hem domino oynar yenilince de mýzýkçýlýk yapardým..avazým çýktýðý kadar “oynamýyorum iþte” diye baðýrýrdým..Senin varlýðýnmýþ asýl o günleri mutlu kýlan da, ben anlamamýþým minik yüreðimle..Seni ne çok sevmiþim, oysa þimdi o zamanlar söyleyememenin acýsý kavurur yüreðimi..
Yepyeni bir yýla girsek de eskisi gibi yeni umutlara sahip deðilim baba, bunlarý sana anlatmam doðru mu bilmiyorum ama bildiðim bir gerçek var ki en büyük sýrdaþým, derttaþým sensin benim. Sen yokken güzel þeyler de oldu elbette; evlendim..Mutluyum, ennem gibi anne olan, evine baðlý ve inanmayacaksýn ama huylarý týpatýp anneme benzeyen bir insanla evlendim. Sana bugün içimdeki umutsuz yanýmý anlatmaya kararlýyým ya, o yüzden güzel þeyleri bir türlü anlatamýyorum.
Ýçimde öyle büyüyorsun ki gün be gün, yoo bundan asla þikayetçi deðilim..ne var ki; o güzel ruhun aklýma geldikçe gidiþine kahroluyorum baba..bunu kabul etmek istemiyorum..Allah beni affetsin böyle düþündüðüm için ama aradan 14 yýla yakýn zaman geçse de hala inanmak istemiyorum çünkü,
O gidiþ sana hiç yakýþmadý...Öldüðünü söylediklerinde hastane koridorlarýndan sana ulaþmak için çýðlýklarýmla koþarken o yol bitmek bilmedi ve bittiðinde de yataðýnda senin o güzel yüzüne ölümün bulaþamadýðýný görmüþtüm.Sanki uyuyordun, az evvelki sýkýntýlarý sanki sen deðildin yaþayan..seni ellerimden acýmasýzca aldýlar baba...bu iþi yapanlar nasýl bir yürek taþýyorlar ya Rabbim...o gün hayattan oldukça büyük, milyonlarca basamak düþtüm aþaðýya.. ellerimden tutanlarýn hakkýný ödeyemem ama babacým yokluðunu ve o dramatik gidiþini kimse silemedi..seni çok özlüyorum.. Yeni yýl diye bir þey varsa, beni affetsinler ben hala 17/Temmuz/1992’de asýlý kaldým..Seni alýp götüren tarihte yaþýyorum.Biliyorum sen cenneten o güzel kaþlarýný çatýp “yeter, bu yas bitsin,bitir!” diyorsun ama öyle kolay olmuyor iþte babacým, olmuyor...Senle olan yeni yýl kutlamalarý kalsýn aklýmda býrak, bir tek annemin doðum günü ya o gün iþte yalnýzca onu kutluyoruz, senin yerine de öpeyim mi annemi?
Seni nasýl özledim bilsen genç delikanlým..Saat tam 24:00 de çeþmelerden meyve suyu akmasa da gözlerimden sana doðru yaþlar süzülecek, ne olur hemen kýzma aðlayacaðým diye.. o yaþlarla sana dokunuyorum ben, yoksa hasretine yüreðim bu kadar dayanýr mýydý?

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Bardaktan boþanýrcasýna yaðan yaðmur, bir duygu selini de beraberinde getirmiþti. Gerçekten de kolay deðildi. Koskoca üç senenin kâh sevinç kâh acý;
kâh mutluluk kâh hüzün dolu onca hatýrasý arasýnda, her metrekaresine sayýsýz anýnýn sýðdýðý bir okulu býrakýp gitmek gerçekten de hiç kolay deðildi. Masalarýn üzerine, duvarlar yazý yazanlar, birbirlerinin gömleklerini sevgi sözcükleriyle boyayanlar, beraber hatýra fotoðrafý çektirenler, oturmuþ birbirleriyle belki de son kez dertleþenler... Tüm bunlar insanýn yüreðine o kadar iþliyordu ki... Yýllar sonra "lise" dendiðinde ilk akla gelen olabiliyorlardý.

Nasýl baþlamýþtý her þey, nasýl bitiyordu? Çekilmez, bitmez denen üç koca yýl nasýl olmuþtu da göz açýp kapayana kadar geçmiþti? Hem de ardýnda neler neler býrakarak...

Küçükler vardý bir de...
Bir zaman bizim "çömez!" diye dalga geçip, eðlendiðimiz küçükler... Ne mutluydu onlara. Karne almanýn, tatile girmenin ve bir yaþ daha büyümenin verdiði heyecanla yerlerinde duramýyorlardý. Koridorlarda koþturanlar, baðýra baðýra þarký söyleyenler, kendi aralarýnsa oyun bizim deyimimizle "uzun eþek" oynayanlar... Hele lise ikiler... Onlarýn gururu daha fazlaydý, kolay mý, bizden sonra okulun en büyüðü onlar olacaktý...

Neredeyse öðle olmuþtu bile. Eskiden dört gözle beklediðimiz hatta bazen gecikmesine isyan ettiðimiz ziller, bugün ardýnsýra nasýl da çalýyorlardý.

Bugün bizim son günümüzdü. Yaþadýklarýmýzýn izlerini yanýmýza alýp ayrýlacaktýk bugün burdan. Üstleri çeþit çeþit kopyalarla dolu masalarýmýzýn, perde nedir bilmeyen ve rüzgarlý havalarýn gevezesi pencerelerimizin, yerlerde gezen kýrýk tebeþirlerin, hiç býkmadan beslediðimiz çöp kutumuzun ve her türlü derse ev sahipliði yapmýþ kara tahtamýzýn bizi son görüþüydü belki de bugün.

Yeni gün nelere gebe bilinmez. Gelecek neler saklýyor koynunda... Kim bilir belki bir gün bu okula yeniden yolumuz düþer. Yeniden gireriz bu kapýdan içeri...Bu sýnýfta yeniden yankýlanýr sesimiz... Ama þu bir gerçek ki, yýllar sonra tekrar burda olsak bile zaman biz dahil her þeyi deðiþtirip, tanýnmaz edecektir.