^^Hayata Dair Notlar^^

[Gökhan Dokuyucu]

Gözlerindeki tek gülümseye herþeyi feda eden ben
þimdi feda edecek hiç birþeyim kalmadý
ben bende öldüm
ben bende kayýp oldum
dünya bu kadar küçük gelmemiþti bana
hayat bu kadar saççma görünmemiþti
ben seni öylesine sevmedim ölesiye sevdim
ben sana uzaklardan gelen sevgili dedim
sen benim uzaklarýmdan geldin girdin kalbime
sen hep vardýn
sen hep var olacaksýn
Seni hep sevdim
Seni öldüðümde de seveceðim

[miksam1988]

[Gökhan Dokuyucu]

Sevmeyi öðren:Sevdikçe varlýðýnýn kâinatla toplandýðýný görürsün.
Sevince, kendini kendinden öte taþýrsýn. Sevince kalbine yeni ve sonsuz kanatlar takarsýn. Sevince, mavi bir deniz olur kalbin; hiç bilmediðin kýyýlara varýrsýn.

Baðýþlamayý öðren: Baðýþladýkça dostlarýnýn sayýsýný onla çarpmýþ olursun. Baðýþlamak kalbinin yükünü azaltýr. Baðýþlayýnca, kalbine batan dikenler güle döner. Baðýþlayýnca önce kendini baðýþlamýþ gibi olursun, nefretin ve kinin yükünü omzundan atarsýn.

Piþmanlýk duymaktan korkma: Piþmanlýðýný itiraf ettikçe hatalarýnýn küçük, anlaþýlýr ve baðýþlanabilir parçalara bölebildiðini görürsün. Piþmanlýk sancýsýný göze aldýðýn sürece, hatadan dönmenin lezzetini de yaþamaya baþlarsýn. Piþmanlýk içtenliðin sýnamasýdýr. Ýçtenliði olmayanlar piþman olamazlar. Piþman olmayanlar içtenlik kazanamazlar.


Hatýrlamayý öðren: Hatýrladýkça, sevgilerinin karekökünü bulup, onlardan hüznü çýkardýðýný fark edersin. Hele de çocukluðunu çok hatýrla ki, hiç endiþesiz mutlu olduðun anlarý yeniden yaþa. Mutlu olmayý beceremeyen biz büyüklere içimizdeki çocuk mutluluðun sadelik ve hýrssýzlýkla ilgili olduðunu fýsýldar. Dur ve dinle çocuðunu.

Deðer vermesini öðren: Deðer verdikçe sevgilerin küpünü bulup, onlarý mutlulukla çarpabildiðini görürsün. Deðer vermeden geçirdiðin günün güneþi hiç doðmamýþ gibidir. Deðerini bilmediðin eþyaya hiç sahip olmamýþ gibisindir. Deðerini bilmediðin dostlarýn sana göre hiç yaþamamýþ gibidir. Deðer vermesini öðrendiðinde, hayatýn sahihleþtiðini fark edersin. Daha yavaþ yürürsün ama adýmlarýný yere sýký basarsýn.

Ýltifat etmesini öðren: Ýltifat ettikçe, insanlarla arandaki en kýsa mesafenin bir tebessümün resmettiði eðri bir çizgi olduðunu görürsün. Ýltifat etmek yalan konuþmak demek deðildir. Ýltifat, muhatabýnýn görmek istediðin yere ulaþmasý ve oradan öte geçmesi için temennide bulunmaktýr.

Özür dilemesini öðren: Özür diledikçe nefretin ve öfkenin sonsuza bölündüðünü, böylece dargýnlýklarýn limit sýfýra giderken yok olduðunu fark edersin. Ayrýca bak: “Piþmanlýk duymaktan korkma” öðüdü.

Aþktan korkma: Böylece bir üçgenin iç açýlarýnýn toplamýnýn 180 dereceyi aþýp, bütün yamuklarý kendi içinde barýndýrabildiðini görürsün. Aþk pürüzleri yok eder; dikenleri gül eder, acýlarý haz eyler.

Ara sýra hüzünlen: Hüznün kalbine dokunmasýna izin ver. Böylece bütün mutluluklarýn ve zevklerin sonunda ayrýlýk çizgisine teðet geçip geri döndüðünü görürsün. Hepimiz ayrýlýklarýn kuþattýðý bir adada þimdilik yaþayan fanileriz. Hüzün, faniliðin ince sýzýsýný kalbine hissettirdiði için, seni ebediyete komþu eder. Hüznünü öldürürsen ölümü anlayamadýðýn gibi hayatý da anlayamazsýn.

Ve bir gün öleceðini bil: Kesinlikle öleceksin ve öldüðün gün anlayacaksýn ki, yaþadýðýn hayat, paydasý sonsuzluk olan basit bir kesirden ibaretmiþ. Kesrin payýnda ne olursa olsun, ne kadar çok þey biriktirmiþ olursan ol, hepsi son iþlemde sýfýra eþitlenir. Kesrin üzerine, yani bu dünyaya, sonsuzluk cinsinden bir þeyler koyman gerekiyor. Yoksa “elde var sýfýr”

Her gün yeniden uyan: Uyanmayý sadece gözünü açmak olarak bilen için, bir þafak vakti ne kadar da sýradandýr. Hayranlýk duygusunu her gece iki göz kapaðýnýn ardýna sakladýðý gözleri gibi her daim uykuda býrakan için, bir gün doðumu “sabahýn körü” olasýca karanlýktýr. Kulluk heyecanýný avucunda tutamadýðý bir kor gibi savurup söndüren için, bir seher vakti eðreti ve tanýmsýz bir vakitsizliktir. Haydi, aç gözlerini... Aç gönlünü... Þimdi ve burada var olduðunu fark et. Var edildiðini fark et. Buraya, bu sabaha bir insan olarak gönderildiðini bil. Bu sabahýn senin için, sana özel olarak yaratýldýðýný fark et. Uyan...

Güneþ senin için doðuyor..

[sebastien]

cok etkilendim super

[esento]

Verdiðin Acýlar Ýçin Þükürler Olsun.


“Gün gelecek Allah’a bana yaþattýðý bu sýkýntýlar için þükredeceðimi biliyorum” demiþti bir arkadým. Belki de hayatýnýn en zor günlerini yaþýyordu. Zorluklarýn insana ne kadar büyük dersler verdiðini uzun uzun konuþmuþtuk. Bir acýnýn öðrettiðini bin kahkahanýn öðretemeyeceði üzerine birçok örnekler vermiþtik o konuþmamýzda.
dan iki yýlayakýn bir zaman geçince arkadaþýmýn haklý çýktýðýný gördük. O günlerin acý görünen olaylarýnýn, kendisine ne kadar büyük kapýlar açtýðýný gördükçe “verdiðin acýlar için sana þükürler olsun Allah’ým!” demeye baþladý.

Gündüzleri fýrsat buldukça bir araya geldiðimiz arkadaþýma o günlerde aþaðýdaki hikayeyi yollamýþtým.

“Strese girenin imanýndan þüphe ederim!” baþlýklý yazýmý anlamayan ve/veya yanlýþ anlayan arkadaþlar umarým bu sefer beni doðru anlarlar.

Yaþlý kadýn, bir antika dükkanýndan aldýðý yüzyýllýk fincaný özenle salon vitrinine yerleþtirdi. Fincanýn biçimi, üzerindeki iþlemeler, renkler onun bir sanat eseri olduðunu söylüyordu. Ödediði fiyatý hatýrladý; hayýr, hiç de pahalýya almamýþtý.

Hayranlýkla fincaný seyretmeye devam etti. Derken, birden fincan dile geldi ve kadýna þöyle dedi;

“Bana hayranlýkla baktýðýnýn farkýndayým. Ama bilmelisin ki, ben hep böyle deðildim. Yaþadýðým sýkýntýlar beni bu hale getirdi.

Kadýn þimdi hayret içindeydi. Önündeki kahve fincaný konuþuyordu!

Kekeleyerek: “Nasýl? Anlayamadým?” diyebildi yaþlý kadýn.

“Demek istiyorum ki, ben bir zamanlar çamurdan ibarettim ve bir sanatkâr geldi. Beni eline aldý, ezdi, dövdü, yoðurdu. Çektiðim sýkýntýlara dayanamayýp:

“Yeter! Lütfen dur artýk!” diye baðýrmak zorunda kaldým.

Ama usta sadece gülümsedi ve; “Daha deðil!” diye cevapladý beni.

“Sonra beni alýp bir tahtanýn üzerine koydu. Burada döndüm, döndüm, döndüm. Döndükçe baþým da döndü. Sonunda yine haykýrdým:

“Lütfen beni bu þeyin üzerinden kurtar. Artýk dönmek istemiyorum!”

Ama usta bana bakýp gülümsüyordu:

“Henüz deðil!”

“Derken beni aldý ve fýrýna koydu. Kapýyý kapayýp ýsýyý arttýrdý. Onu þimdi fýrýnýn penceresinden görebiliyordum. Fýrýn gitgide ýsýnýyordu. Aklýmdan þöyle geçiyordu: Beni yakarak öldürecek”

Fýrýnýn duvarlarýna vurmaya baþladým. Bir taraftan da baðýrýyordum:

“Usta usta! Lütfen izin ver buradan çýkayým!”

“Pencereden onun yüzünü görebiliyordum. Hala gülümsüyor ve “Daha deðil!” diyordu.

“Bir saat kadar sonra, fýrýný açtý ve beni çýkardý. Þimdi rahat nefes alabiliyordum, fýrýnýn yakýcý sýcaklýðýndan kurtulmuþtum. Beni masanýn üstüne koydu ve biraz boyayla bir fýrça getirdi.

“Boyalý fýrçayla bana hafif hafif dokunmaya baþladý. Fýrça her tarafýmda geziniyor ve bu arada ben gýdýklanýyordum.

“Lütfen usta! Yapma, gýdýklanýyorum!” dedim. Onun cevabý ise aynýydý: “Henüz deðil!”

“Sonra beni nazikçe tutup yine fýrýna doðru yürümeye baþladý. Korkudan ölecektim. “Hayýr! Beni yine fýrýna sokma, lütfeeen!” diye baðýrdým.

Fýrýný açýp beni içeri iteleyip kapaðý kapattý. Isýyý bir öncekinin iki katýna çýkardý. “Bu sefer beni gerçekten yakýp kavuracak!” diye düþündüm. Pencereden bakýp ona yine yalvardým, ama o yine “Daha deðil!” diyordu. Ancak bu defa ustanýn yanaklarýndan bir damla gözyaþýnýn yuvarlandýðýný gördüm.

“Tam son nefesimi vermek üzere olduðumu düþünüyordum ki, kapak açýldý ve ustanýn nazik eli beni çekip dýþarý çýkardý. Derin bir nefes aldým, hasret kaldýðým serinliðe kavuþmuþtum. Beni yüksekçe bir rafa koydu ve usta þöyle dedi:

“Þimdi tam istediðim gibi oldun. Kendine bir bakmak ister misin?”

Ona “Evet” dedim.

Bir ayna getirip önüme koydu. Gördüðüme inanamýyordum. Aynaya tekrar tekrar baktým ve “Bu ben deðilim. Ben sadece bir çamur parçasýydým.”

“Evet bu sensin!” dedi usta. Senin acý ve sýkýntý diye gördüðün þeyler sayesinde böyle mükemmel bir fincan haline geldin.

Eðer seni bir çamur parçasý iken üzerinde çalýþmasaydým, kuruyup gidecektin.

Döner tezgahýn üstüne koymasaydým, ufalanýp toz olacaktýn.

Sýcak fýrýna sokmasaydým, çatlayacaktýn.

Boyamasaydým, hayatýnda renk olmayacaktý.

Ama sana asýl güç ve kuvveti veren ikinci fýrýn oldu.

Þimdi arzu ettiðim her þey var üzerinde.”



Ve ben kahve fincaný, þu sözlerin aðzýmdan çýktýðýný hayretle fark ettim:

“Ustam! Sana güvenmediðim için beni affet!

Bana zarar vereceðini düþündüm.

Beni benden fazla sevip iyilik yapacaðýný fark edemedim.

Bakýþým kýsaydý, ama þimdi beni harika bir sanat eseri yaptýðýný görüyorum.

Benim sýkýntý ve acý diye gördüðüm þeyleri bana verdiðin için teþekkür ederim…

Teþekkür ederim.”


Usta fincaný, yaratýcý insaný þekillendirir. Yeter ki acý da ki hikmeti görelim.

Kahrýn da hoþ, lûtfun da hoþ demesini bir öðrenebilsek…

Sait ÇAMLICA

[Gökhan Dokuyucu]

Ne zaman yüreðimde bir deli tay gemi azýya alsa...
Ne zaman yaðmur yürekli bulutlarla yarýþsa gözlerim..
Ve...
Ne zaman ürkek bir ceylan geçse düþlerimden..
Sen geliyorsun aklýma...
Duru, berrak, engin, derin gözlerinle sen... Gelip oturuveriyorsun yüreðimin orta yerine.
"Ne zaman aklýma gelsen Kýrk ikindi yaðmurlarý misali Uzunca bir saðanak Boþalýyor gözlerimden Sana giden yollarda Baþlýyor bir tipi Baþlýyor bir boran"


O ünlü türküye inat, yolun sonu görünmüyor, daðlar geçit vermiyor. Lakin; gönül de ferman dinlemiyor. Bir al kýzý oluyorsun düþlerimde. Hani ninelerimizin soðuk ve karlý kýþ günlerinde anlattýðý, aðzýmýzdan buharlar çýkarak, soðuktan kýzarmýþ burunlarýmýzla dinlediðimiz o masal kýzý.. Hani yakaladýðýnda senin olan ve her isteðini yerine getiren güzel peri kýzý. Seni yakalamak için büyük çaba sarf ediyorum. Ama beyaz bir köpük gibi kayýveriyorsun avuçlarýmdan. Ellerim boþ kalýyor, gözlerim boþ bakýyor, yüreðim boþ...
Bir bebek oluyorsun sonra. Henüz emekleyen ve eþyalara çarpa çarpa yürümeye çalýþan þirin ve afacan bir bebek. Ve yürüyorsun beynimde, bedenimde, yüreðimde.. tüm hücrelerimde yankýlanýyor ayak seslerin.
Sonra deniz oluyorsun. Yemyeþil/masmavi bir deniz. Nice fýrtýnalara gebe engin bir deniz. Ve ben gözlerinin hapsinde müebbet muhabbete mahkum bir forsa. Yüreðim yüreðine prangalý, gönlüm gönlüne kilitli bir forsa. Mahkum sevinir mi hiç? Ama ben seviniyorum. Çünkü senin mahkumunum. Ne güzel bir mahkumiyet bu.
Ve sonra yaðmur oluyorsun, rüzgar oluyorsun, bahar oluyorsun, aþk oluyorsun... Ama her þeyden önemlisi ben oluyorsun.
Öyle bir ben ki; baþtan aþaðý sen...
Fikrimin ince gülü, a yirmi dört ayarým, suna boylum, kalem kaþlým..
Yalan deðil seni sevdiðim.
Seni özlediðim yalan deðil.
Sensiz gecelere, öksüz hecelere, isyankâr aðýtlara, yetim türkülere, odamýn duvarlarýna sor.
Dolunaya, ufuklara, baþa karlý daðlara sor.
Kalemime, baðlamama sor..
Bugün bunu bir kez daha anladým. Anladýkça aðladým, aðladýkça anladým.
Ömrümde ilk kez böylesine deli seni sevdim..
Ömrümde ilk kez böylesine deli seni özledim..
Ömrümde ilk kez böylesine deli seni arzuladým..
Ve þimdi...
ömrümde ilk kez bir sigara yakýp; dumanýný ciðerlerime deðil, ta iliklerime çekiyorum. Gün doðmuþ, gün batmýþ kimin umurunda.
Yokluðunda terk edilmiþ bir kent gibiyim..
Tut sana uzanan ellerimden Sevda Ecesi...
Sýla tükensin, hasret ölsün.
Tut... Ki Leyla Mecnun aþk görsün...

[Gökhan Dokuyucu]

Alacakaranlýðýn tam orta yerindeyim bu gece. Hep hayalinle olduðum saatlerde, oluruna býraktýðým þu son günleri geçiriyorum gözümden.
Geçmiþi deðerlendirdiðim zaman deðiþen beni görüyorum. Yaþlanýyor muydum? Yoksa olgunlarþýyor muydum?
Bunun ayýrýmýydý kafamý kurcalayan. Her geçen gün biraz daha yavaþlatýyordu beni hayat. Daha çok düþündürüyordu vermem gereken kararlar
ve daha tereddütle bakýyordum karþýma çýkan olaylara. Zamanýn her dakikasýný kendi ellerimle iþleye iþleye yaþadýðým zamanlar þimdi geçmesi ve dolmasý beklenen saatlere dönmüþtü. Neden böyle olmuþtum? Sebebim neydi? Ben neredeydim? Bir çok soru... BAzen net bazen karma karýþýk cevaplar... Netice ne mi?

Ýnsaný benliðinden alan
Bambaþka biri yapan
Deli divane eden
Hayatýný adamaya ikna eden
........................................
Kelimeleri kifayetsiz býrakan
Þey ne ise oydu...

Aþk'tý o.. Senin anlamadýðýn ve anlayamayacaðýn...
Ben kendimi gördüm sende.. Seni o sandým sana kendimi verdim ....
Karþýlýðýný, beklemediðim gibi olmasa da çok güzel aldým...

Bitti diye üzülme, Yaþandý diye sevin...

Yaþanmamýþlarýmý yaþattýðýn, umduðumdan kýsa kalmýþ olsanda hayatýmda yer aldýðýn, bana aþký yaþattýðýn,
sebepsizce olmasý burksada içimi bana acýyý yaþattýðýn, beni büyüttüðün için teþekkürler...

Bitti diye üzülme yaþandý diye sevin...

Hep sevineceðim yar,,,
Düþündükçe bile...

[secretgarden]

Yaþanmamýþlarýmý yaþattýðýn, umduðumdan kýsa kalmýþ olsanda hayatýmda yer aldýðýn, bana aþký yaþattýðýn,
sebepsizce olmasý burksada içimi bana acýyý yaþattýðýn, beni büyüttüðün için teþekkürler...

Bitti diye üzülme yaþandý diye sevin...

hüzün damlalarýmý bunlar!!! bazen iyiki sevdik ve iyiki ayrýlýk acýsý çektik diyesim geliyor, yoksa sevmenin ve ayrýlmanýn yürek sýzýsýný yazýya dökebilirmiydik?