GÖNÜL BAHÇESÝ

[nizipli_mehmet]

yýnede elýne saglýk.

[nizipli_mehmet]

Ölüm Aný
Hayatýmda hiç yaþamadýðým bir olaydý ne olduðunu anlayamýyordum. Üzerimde bir örtü vardý. Ve etrafýmda insanlar hýçkýra hýçkýra aðlýyordu.
Ne olduðunu hala anlamýþ deðildim. Neden üzerimde örtü vardý ve neler oluyordu. Ellerimi oynatamýyor kýmýldayamýyordum. Allah’ým neler oluyordu, bana neler olmuþtu. Ayaða kalkmak istiyordum ama kalkamýyordum.
Anne neredesin, sesini duyuyorum ama seni göremiyorum. Neden aðlýyorsun anne... Yanýma gel üzerimdeki örtüyü al. Ben alamýyorum anne...
Bir ara bir el üzerimdeki örtüyü aldý. Bu babamdý ve gözleri aðlamaktan þiþmiþti. Neden aðladýn baba... Ben neredeyim. Neden konuþamýyorum.
Annemde orda, annem yýkýlmýþtý sanki. Aðlýyordu hem de hýçkýra hýçkýra. Aðlama anne!
Aman Allah’ým! Eyvah!! Ben ölmüþtüm. Evet ben ölmüþtüm ve bu etrafýmdaki insanlar benim cesedimin üzerinde aðlýyorlardý. Aðlama anne!
Aðlama baba!! Allah’ým! Bana yardým et, bana dayanma gücü ver.
Annem üzerime yattý ve aðlamaya devam etti. Bir yandan da; Oðlum, yavrum neden bizi býraktýn, diyordu.
Anne! Anne! aðlama anne. Ya babam. Heybetli babam, evimizin direði babam. Aðlama baba! ne olursunuz aðlamayýn. Kardeþlerim, komþularýmýz tamamý aðlýyorlardý. Anne seni son bir defa öpmek, koklamak, sarýlmak isterdim ama þimdi olmuyor anne. Annem!! Annem!!
Sonra üzerimi tekrar örttüler. Beni bir tabuta koydular. Evimizden son kez çýkýyordum. Hem de dönmemek üzere Anne!! Ne olur beni býrakma Anne!! gitmek istemiyorum ... Annneeeeeeeeeeee
Yaðmur yaðýyor tabutumun üstüne. damlalarý duyuyorum. Beni camiye götürüyorlardý son kez. Hayatta gitmediðim camiye son kez götürülüyordum. Allah’ým götürmeyin. Ne yüzle gideceðim!! Hayatta gitmek istemediðim camiye götürmeyin beni..... Ve imamýn er kiþi niyetine deyiþi...
Hakkýnýzý helal ediyor musunuz? Evet sesleri neye karþý... Hepsine de hakkým geçmiþti. Ben kul olamadým kardeþ olamadým, Allah huzuruna nasýl varýrým......
Ve evet..... Allah’ým heyhaaaaat!!!!! Heyhaaaaat!!!!!
Beni son ziyaretgahýma götürüyorlar. Evet kabristana! Allah’ým götürmeyin. Ne olur götürmeyin bu naçiz bedeni. Beni tabuttan çýkardýlar, kefenime babam sarýldý, annem uzaktan seyrediyordu. Aðlamaktan gözyaþlarý kurumuþtu.
Anne! beni alsana yanýna anne.....beni býrakmasana anne..... anneciðim caným annem..... gitme beni býrakma anne...
Babam sarýldý kefenime gözyaþlarý içinde. Beni 2 metre derinlikteki mezara indirdi. Öptü kefenimi, sarýldý sarýldý, oðlum dedi kulaðýma.....
Babaaaaaaaaaaammm!!!!
Gitme, beni býrakma. Sonra çýktý aðlayarak. Üzerime taþlar dizdiler. Toprak döktüler. Yalnýz baþýma kalýyordum Tek baþýma, kimsesiz. Anne!
Neredesin anne..... Dualar edildi, tevhidim çekildi. En son babamla annem terk etti beni. Annem arkasýný dönüp dönüp bakýyordu. Anneeee gitmeeeeeeeeeee!!!!.......... Anneeeeeeeeeeeeeeeeeeee caným Annem býrakma beni, karanlýk, çamur, küflü bir yerdeyim kimse yok.
O anda baþýmda Ýki kiþi belirdi. Kimsiniz, ne istiyorsunuz................ MEN RABBUKE VE MA DÝNUKE!!!!! Ne diyecektim, ne cevap verecektim. Allah’ým bana bir fýrsat daha verin. Lütfen bir fýrsat daha. Ama geçti diyorlardý. Geçti, kaybettin, senin yerin belirlendi, dünyada iken Allah’ý tanýmadýn... Bize geldin heyhaaaaat!!!!!!
Bir ara bedenimde bir elin gezindiðini hissettim. Bu bizim aile doktorumuzdu. ‘’Çok þükür evlat kurtuldun,ölümden döndün’’ diyordu. Ne Ölümden dönmesi doktor bey. Ben Öldüm de dirildim. Çok þükür Rabb’ime bana bir fýrsat daha verdi.

[Subutay]

Evli arkadaþlarýmýz ve büyüklerimiz kullanýrlar. Benim haným, bilmem kimin hanýmý diye. Peki "haným" kelimesi nereden türemiþtir hiç düþündünüz mü? Geçenlerdebir yerde dinledim. Cengiz Han bir gün etrafýndaki devlet erkanýna hitap ederken "Ben sizin hanýnýzým." demiþ ve sonra eþine dönerek: "Bu da benim haným." demiþ. Yani eþinin kendisinin haný olduðunu söylemiþ. O zamandan bu zamana "haným" kelimesi söylenegelmiþ. Tabi doðruluðunu araþtýrmak lazým gelir.

[fsoyarik]

Ýþte bir kýlýbýk adayý daha.
Þaka bir yana , Türklerde hanýma KATUN KÝÞÝ denirdi tabi bu zaman ile Katun ismi HANIM ismine dönüþtü.Selamlar

[Gökhan Dokuyucu]

EE üstadým biz büyüklerimizin yolunda yürürüz

[Mustafa Bilici]

han demek ki hanýmlar cengiz hana göre çok deðerli varlýklarmýþ tabi bize göre de öyle ama o eski hanýmlar nerdeeeee...
kimse alýnmasýn sakýn....

[KONT]

Waaw demek öyle ha bunu ögrenmem iyi oldu tþkler...

[nizipli_mehmet]

býr sey daha ogrendýk bu sýte sayesýnde

[KONT]

Evet herkesin yaþayacagý bir olay....:S

[noir doiser]

güzel bir yaklaþým...bencede evdeki han hanýmdýr...

[Gökhan Dokuyucu]

Eðer, bütün etrafýndakiler panik içine düþtüðü
ve bunun sebebini senden bildikleri zaman
sen baþýný dik tutabilir ve saðduyunu kaybetmezsen;
Eðer sana kimse güvenmezken sen kendine güvenir
ve onlarýn güvenmemesini de haklý görebilirsen;
Eðer beklemesini bilir ve beklemekten de yorulmazsan
veya hakkýnda yalan söylenir de sen yalanla iþ görmezsen,
ya da senden nefret edilir de kendini nefrete kaptýrmazsan,
bütün bunlarla beraber ne çok iyi ne de çok akýllý görünmezsen;
Eðer hayal edebilir de hayallerine esir olmazsan,
Eðer düþünebilip de düþüncelerini amaç edinebilirsen,
Eðer zafer ve yenilgi ile karþýlaþýr
ve bu iki hokkabaza ayný þekilde davranabilirsen;
Eðer aðzýndan çýkan bir gerçeðin bazý alçaklar tarafýndan
ahmaklara tuzak kurmak için eðilip bükülmesine katlanabilirsen,
ya da ömrünü verdiðin þeylerin bir gün baþýna yýkýldýðýný görür
ve eðilip yýpranmýþ aletlerle onlarý yeniden yapabilirsen;
Eðer bütün kazancýný bir yýðýn yapabilir
ve yazý-tura oyununda hepsini tehlikeye atabilirsen;
ve kaybedip yeniden baþlayabilir
ve kaybýn hakkýnda bir kerecik olsun bir þey söylemezsen;
Eðer kalp, sinir ve kaslarýn eskidikten çok sonra bile
iþine yaramaya zorlayabilirsen
ve kendinde ´dayan´ diyen bir iradeden
baþka bir güç kalmadýðý zaman dayanabilirsen;
Eðer kalabalýklarda konuþup onurunu koruyabilirsen,
ya da krallarla gezip karakterini kaybetmezsen;
Eðer ne düþmanlarýn ne de sevgili dostlarýn seni incitmezse;
Eðer aþýrýya kaçmadan tüm insanlarý sevebilirsen;
Eðer bir daha dönmeyecek olan dakikayý,
altmýþ saniyede koþarak doldurabilirsen;
Yeryüzü ve üstündekiler senindir
Ve dahasý
sen bir ÝNSAN olursun oðlum…

[Subutay]

Yok yok okuyacaðýz. Okumanýn yaþý yoktur, her zaman savunurum...

[nizipli_mehmet]

subutay abý haklýsýn okumanýn ve ogrenmenýn yasý yoktur çok klasýk býr soz ama dogru

[Gökhan Dokuyucu]

Aþk'ý Haletiye



Kelimelerine kýyafetsizce baðladýðým
Kalem tutan ellerim hiç aðlamadý mý sanýrsýn
Ya da yazgýsý öncelerimi bozmadý mý þaþkýnlýklarýmýn
Kar izini donduran ellerimle yazdým içimi
Kan sýçramýþ beynimde olup biten ne varsa
Yazdým
Yazdým
Durmadan yazdým


Þöyle, sýmsýký, tuttum kalemimin elinden. yaslandým kaðýdýmýn kollarýna. Harf harf , esrik bir alev gibi, iþledim cümlelerime aþký. ta ki noktasýna varana dek sevdamýn, kustum heybeme doluþan fikrileri...

/ilkin/

Ýçime serilmiþ bir derya, kýpkýzýl. güneþi yanýma koysan, bu kadar þavkýr… yýktým aþksýz ve umutsuz, kanlý býçaklý çirkef düþlerimi. Durdum, dur durak bilmeyen yaþamlarýmýn önüne, serdim bir bir, yeniden baþlayabileceðim haberleri üzerime. “Burasý dünya! Burada durmak yasak” dediler, serdiðim tüm haberlerimin üzerine örtüler çektiler. Körkütük sarhoþtum artýk, dengesizdim ve aþksýz kalem tutamazdým. Ýçtim denizi, okyanuslar içime üþüþtüler. Martýlardan aldým haberlerini, taliplisi olmazmýþ biriktirdiklerimin, “boþunaymýþ” dediler. Günah mýydým, seherlerde açmýþ dualarýn içine konulamayan.

/aþkýn soru hali,aþkýn zor hali/

“Kalem bu, yaz” dediler, tükenmez miyim sanýrlar? Gök kalemi yaðmurlar, topraðý ýslatmaz mý? Küçük bir umuttu, damla damla heybemde. Kýrýþtýrdýlar ve yumruklarýyla sýktýlar. Sýktýlar, sýktýlar, sýktýlar… Denizdeki en uzak noktayla yazdýklarýmý yarýþtýrdýlar.

Kalemine kuvvetti, denizin dalgalarý. Benimse yüreðimden baþka neyim vardý ki açacak. Yelkenlerimi saldýðým hiçbir aþk kapýsýný açmadý bana.Açtýklarýmda denizin karasýnda boðuldular.. Tutuklu olmaktý adý sevdamýn. Tek ben miydim? Hayýr, evrende cayýr cayýr susayandý aþksýzlar…

/aþkýn mahkum hali/

Zindandan haberleri geldi maþuklarýn:
“kalbine sormadý cellatlar
idamýmý olurmuþ aþkýn.
son istediðidir mahkumun
cesedini yarinin gözlerinde býrakýn”

Bir ses duyuldu satýr aralarýndan: “mahkumun kalemi kýrýldý!”. Son sözüydü maktulün : “aþýðýn niþanlýsýdýr ölüm”. Kimdi ki kavuþan sonsuz bir sevdaya, nerdedir ki kavuþunca aþkýný dipdiri tutabilen… Önünde eðildiler aþkýn, aradýlar yoklukta varlýðýný… Durmadan yazýldý aþk cümlelere, aþkolunsundu aþký bulabilene…

/aþkýn son hali/

zaman kavramýný yitirmiþ, etrafýn gözle görülmediði bir mekana gelmiþtim. Aðýtlar kulaðýmý týrmalýyordu. Gök bu diyarý terkeylemiþcesine kara, mavisini yitirmiþ, yaðmamak için yeminler içiyordu. Topraða basýyordum avuçlarýmý, birazdan içine alacaðý kurbanlarý bekler gibiydi. Perde aralanýyordu sanki , toz bulutu ortadan yýrtýyordu kendisini. Ellerinin arasýnda baþlarý, aþýklar, aðýtlar yakýyordu. Kara yazýsýydý bu onlarýn, geceden kalma yýldýzlar düþüyordu. Gök bileniyordu sanki, gözlerini irice açmýþtý karþýda duran kadýn. Kadýn, çýðlýktan ibaretti. Ürküyordum yazdýkça aþkýn hallerini… bu aþkýn “son” haliydi...

[Subutay]

Bunu abilere duyuramadýk Mehmet'im...