ÇOCUKLUÐUMUN NÝZÝP'Ý

[delta oscar]

Selam Söyle Çocukluðuna.


Odut aðacý da kesilirse gelmem artýk buNizip’e



unutkan nar dilsiz incir o akýllý leylek de giderse



bilir de söylemezse çeþmeleri gelmem artýk buNizip’e



dilimde giyinmiþ sözlerin hangi taþtan sektiðini



Kendimi tanýtsam þaþýracaksýnýz; böyle birini görmemiþsinizdir. Etrafýnýzda dolaþan insanlara benzemiyorum. Ninemin anlattýðý, sonra bir yazarýn yazdýðý masaldan aranýza düþmüþ biriyim. Bir masal kahramanýyla karþý karþýyasýnýz.

Þaþýrdýnýz deðil mi? Haklýsýnýz; masaldan çýktýðým günden bu yana gördüklerim, okuduklarým, yaþadýklarým beni de þaþýrtýyor; yabancýlýðýmý, bir sürgün yaþadýðýmý hissediyorum. Yazarýn yazdýðý masalýn ilk cümlesini hatýrlýyorum: ’Odamýn caddeye bakan penceresine her gün bir kuþ gelir. Beni alýr ninemin anlattýðý masallara götürür.’ Sabahýn bu erken saatinde daha yeni masalarýný düzelttiðiniz çay bahçenize gelmiþ olmam, bahçenin tren istasyonuna bakan cephesinde, tam köþede sarmaþýklarýn ardýnda kalan masada kitap okumam, bir þeyler yazmam sizi meraklandýrdý, deðil mi? Belki de; bu da kim, tatil gününün bu erken saatinde burada ne arýyor, niye herkes gibi kendini uykunun kollarýna býrakmamýþ, diyorsunuz. Dedim ya, bir masal kahramanýyým! Yatak canýmý acýtýyor! Televizyonlarýn sabah programlarý, hafta sonu gazeteleri, günlük kaygýlar beni çekmiyor!

Bu sabah rüyama giren ninemin sesiyle uyandým. Üzerimdeki yorganý atar atmaz pencereye yöneldim. Sokaðýmýzý kuþ sesi, bahar kokusu doldurmuþtu. Derinden bir nefes aldým, içim açýldý. Suya yöneldim, sonra secdeye... Aðlar gibi oldum... Bu yerde bir yabancý olduðumu anladým; sýla özlemi depreþti içimde. ’Çobanlarýn ruhu nasýl sýðmazsa kýrlara’, ben de bu yerlere yerleþemiyorum... ’Ýçsel yalnýzlýðýn hüznü’ içinde, ve asla dinmeyen sýla özlemiyle evden hemen çýktým. Aklýma çay bahçeniz geldi. Çünkü burada trenler bir masaldan çýkar gibi geliyor, ve yine bir masala koþar gibi gidiyorlar.

BuNizip’e ilk geldiðim günlerdi. Ýlk sevdiðim yerlerden biri olmuþtu burasý. Ýstasyonun hemen bitiminde, saða giden sokaðýn hemen baþýnda bulunan iki katlý binanýn üst katýnda, benim gibi masal kahramanlarý yaþardý. Bu sabah buraya gelmek istedim çünkü, ruhumun coðrafyasýna olan özlem ve ihtiyacým had saflarda. Belki oraya giden bir tren kalkar, biner giderim diye düþündüm. Þaþýrdýnýz deðil mi? Belki de bana acýmaya baþladýnýz.... Ýþte siz büyükler böylesiniz. Kalbinizin ýþýklarýný karartmýþ, fenerlerin güçsüz ýþýklarýna kalmýþsýnýz. Elimde fener olmadýðýndan, sanýyorsunuz ki karanlýktayým. Hayýr öyle deðil, kalbimin ýþýklarýnda yaþýyorum!... Sahi siz ne kadar rasyonelsiniz, ve ne kadar çoksunuz! Buraya gelmeden önce lokantanýn birinde çorba içmek istemiþtim. Çorba içecek, sonra çay, sonra... Olmadý! Çorbamý bitirmeden içeri büyük bir adam girdi. Önceki gün oynanan bir futbol maçýnýn kritiðini baþlattý. Bu bahar mevsiminde, günün ter u taze bu saatinde; kirli, yorgun ve soluksuz bir gürültüyle doldu içeri. Ezogelin’in tadý kaçtý, hava bozuldu ve hemen kendimi dýþarý attým.



Biliyorum, çocukluk yapmayýn, diyeceksiniz. Hayýr, sizi dinlemiyorum! Çocuðum iþte! Bir masaldan çýkýp aranýza karýþsam da, yine yolunu bulup masalýma kaçýyorum. Orada babamýn izini arýyorum: ’Ninemin ninesinin beþiðini sallýyorken, ayaðýma yedi daðýn en büyüðü çarpýyor. Çok kýzýyorum, bir tekme atýyorum, yedi daðýn yedisi de yýkýlýyor. Koþup bir perinin gölgesine sýðýnýyorum. Peri diye sýðýndýðým þey, bakýyorum bir nar aðacý. Nar çiçeði... Nar çiçeði! diyorum. Söylesene babam nerede? Baban öldü, diyor. Hayýr, diyorum, babam ölmedi. Kimbilir nerededir þimdi? Bir kuþ mu oldu, bir kelebek mi? Yoksa mis kokulu bir çiçek mi?’



Ýþte böyle beyamca! Masala giriyor, masaldan düþüyorum. Ama bana acýma, babam nerede onu söyle! Bak! Tren bir masaldan çýkar gibi geldi.. ve iþte bir masala koþar gibi yine gidiyor. Çocuk da bu istasyon gibi büyülü bir duraktýr. Ama o duraða bir gün ’büyümek treni’ gelir ve binip gidilir. Bunu, ancak bu büyülü durakta bekleyip de ’büyümek treni’ne binmeyenler bilebilir. Farkýndamýsýnýz bilmiyorum, ’Cennette oluþumuzu koruduðumuz anlar genellikle çocukluk yýllarýna denk gelir. Büyüdükçe, ilgilerimiz farklýlaþtýkça, kalbimizden uzaklaþtýkça, kalbimizin üzeri örtüldükçe, bu yitirdiðimiz cennetin farkýna varmaya baþlarýz acý bir biçimde. Büyümek bir kaderdir; ama buna baðlý âdeta bir yan kadermiþ gibi o cenneti kaybetme durumu da vardýr, bu yolda. Bazý insanlar da, büyüdükçe bu cenneti korumak için mücadele verirler.’



Bana acýma beyamca! Güçsüz deðilim; cenneti yitirmek istemeyen bir masal kahramanýyým, çocuðum ben. Elimde fener yok diye, fenerinin ýþýðýný üzerime tutma! O ýþýk yolumu aydýnlatmýyor çünkü; ne kadar barbar varsa bu þýmarýk ýþýkla uyanýyor. Kalbimde yanan ýþýk bana yetiyor. Görmediðimi, yeni zamanlarýn dýþýna düþtüðümü, hattâ bir zavallý olduðumu düþünüyorsunuz. Yanýlýyorsunuz! Çocuðunuzu, torununuzu düþünün! Çocukluðunuzu hatýrlayýn!.. Hatýrladýnýz deðil mi? Çocukluk büyülü bir dünya, büyüklük ise kocaman bir tehlike. Ýnsan büyük olmuþsa bir defa, çocuk olmak isterken bile kaybettirecek bir þey yapýyor. Büyüklerin çocuða dönük her hareketinde gizli ya da açýk bir tehlike vardýr. Bu dünyanýn þu anki durumunun kötü ve çirkin olduðunu söyledikten sonra þöyle bir mantýkla çocuklara yaklaþýrlar: Büyüyün ve bunu devam ettirin! ’Ýyi’den ve ’güzel’den yana yaþanmayan bu dünyayý düzeltin deseler de, samimi deðiller. Çünkü çocuða yaklaþýmlarýnda, çocuðu kendilerine dönüþtürme niyeti bulunuyor. Çocuk bedenleri üzerinde iktidar oyunu oynuyorlar.



Canýnýzý mý sýktým beyamca?! Tamam, gitmek istiyorsunuz. Öylese gidiniz! Ben de tek baþýma masal kahramanlarýmla konuþmaya devam edeceðim. Ama gitmeden önce, lütfen bunlardan birini dinleyiniz! Bakýnýz ne diyor: ’Eðer iþler yolunda giderse, yani imkânlar el uzatýrlarsa bana, G.Antep’e gideceðim. Düþünsene; âsi bir fýrat, tahta bir iskele, ahþap evler, yeþilin tonlarý, el deðmemiþ çevrenin güzellikleri, sonra inekler... Yaylada gezinmelerini izlemek hoþ olur herhalde. Sonra tavuklar... Her sabah taze yumurtayla baþlamak güne. Özenle yetiþtirilen biber ve domateslerden ekmek arasý yapmak... Sonra upuzun bir yayla. Rüya kadar, hasret kadar uzun... Bir de at, illâ ki beyaz renkli. Ve at sýrtýnda kucaklamak tüm yaylayý. Doyamadýðým çocukluðum için... Akýp giden gençliðim için... Tüm semâyý kaplayan dua ve hayallerim için... Hüznü gözlerinden tanýdýðým annem için...’



Ýþte böyle beyamca! Bu da çocuk.! Bu da ninesinin anlattýðý masallardan düþmüþ..



Þimdi gidebilirsiniz. Büyükler de geldi iþte. Ellerinde gazeteleri var... Gözleri iri puntolu manþetlerde... Az sonra çay isteyecekler. Gitmen gerekiyor, çünkü her biri çok para...



Ve iþte bir tren daha...



Bu da benim trenim...



Ruhumun coðrafyasýna, ninemin masalýna gidiyor.



Orada uzun, upuzun yaylalar var.



Rüya kadar, hasret kadar uzun.



Gidiyorum beyamca! Selam söyle çocukluðuna... / Selam söyle Yankee SAT’a.


Edited by - Yankee SAT on 2/7/2007 1:30:47 PM.


Edited by - Yankee SAT on 2/7/2007 1:38:05 PM.

Edited by - Yankee SAT on 2/7/2007 1:48:29 PM

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[Gökhan Dokuyucu]

Üstad bizi terketme senin yazýlarýn geçmiþten geleçeðe bize ýþýk tutuyor....

[delta oscar]

Sevgili Nizip,



Bu mektubu sana özlemimi dile getirmek için yazýyorum. Bunca zamandýr neredesin? ÇocukluðumdakiNizip nerdesin?Sokaklarýnda oynayarak büyüdüm. Hiç küfür etmeden, arkadaþlarýma eþek þakalarý yapmadan. Sokaðýn baþýnda bir komþu teyzemizi veya bir komþu amcamýzý gördüðümüzde koþarak yanýna gider, elindeki torbayý alýr, evine kadar taþýmasýna yardým ederdik.Mahallemizdebir cenaze varsa, annem televizyonun ve radyonun sesini mümkün olduðunca kýsardý, hatta kapatýrdýk bir kaç gün açmazdýk saygýsýzlýk olmasýn diye. Biz büyürken bir þeyler tutturmadan büyüdük, McDonald’s’lar, Tatilya’lar, alýþveriþ merkezleri, marka giyimler yoktu.Kabaltýnda parçacýlar ve ayakkabýcýlarolurdu, ayakkabý, çizme almaya giderdik. Annem kumaþ kestirirdi, bize elbiseler dikerdi.Halýn açýk olduðu günler ucuz olduðu içinailemizle gider, sebze ve meyve alýp evimize dönerdik.Okul harçlýklarýmýzý biriktirip kitap alýrdýk, okuyup adam olalým diye. Biz Cumartesi gündüz matinesine gidebilirsek evimize mutlu dönerdik. Bir de Alaska alabilmiþsek, keyfimize diyecek olmazdý..


Ah çocukluðumdakiNizip neredesin?.


Sokaklarda ve caddelerdeev ve dükkan komþularý sohbetler ederlerdi. Ýnsanlar giyimine, konuþmasýna özen gösterirdi. Mahallemizin delikanlýlarý bize aðabeylik yapar, yeri gelince bizleri korurdu.Biz bayramlarda, kandillerde birbirimizi kutlayarak büyüdük. Þimdiki gibi bayramlar, Akdeniz’e kaçma bahanesi deðildi.Nizip’i çok özlüyorum. Evlatlarýmýza böyle bir þehir býrakamadýðýmýz için çok üzülüyorum. Eski birNizip’liden tümNizip’lilere sevgi ve saygýlar sunuyorum..


Edited by - Yankee SAT on 2/7/2007 5:17:34 PM.

Edited by - Yankee SAT on 2/7/2007 5:20:52 PM

[delta oscar]

sayýn gökhan beyefendi,
estaðfurullah beni mahcup ediyorsun bizler sizler gibi
degerli,saygýdeðer kalemi güzel kiþilerin eline su dökemeyiz, dediðim gibi ben sizin yanýnýzda çölde kum tanesi bile olamam nedeni de þu az çok yazýlarýnýzý takip ediyorum ve yazýlarýný begendigim ve takip ettigim kiþilerin baþýnda siz varsýnýz, bunlar iltifat deðil gerçeklerdir. Ayrýca iltifatýnýz için teþekkür eder saygýlarýmý sunarým.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Bir sevdadýr Nizip. Hatta sevdadan da öte adýný koyamadýðýmýz ve sonu olmayan birsevgiyle baðlý olmaktýr.Yazdýðýmýz, izlediðimiz, yaþadýðýmýz her anda ve aldýðýmýz her nefeste,herþeyin içinde mutlakaNizip vardýr.

Kimimiz nikah törenlerinde,kimimiz vatan görevinde,kimimiz oturduðu yerden kimimiz ayakta,kimimiz her sohbette,kimimiz en acýlý günlerinde bile hep Nizip’den bahseder ve karþýlýk beklemez.

Nizip dostluktur,kardeþliktir.Nizip omuz vermektir yanýndakine,maddi yada manevi. Küsmüþ olsak bile birbirimize,bir gün barýþacaðýmýzý biliriz ve o gün geldiðinde de sorgusuz sualsiz kucaklaþýrýz.ÇünküNizip kucaklaþmaktýr.

Birbirini hiç tanýmayan insanlarýn bu sayede tanýþtýðý ve belki de dünyanýn en güzel dostluklarýný,arkadaþlýklarýný ve aðabeylik kardeþlik iliþkilerini kurduðu,vazgeçilmezdut aðaçlarý,kokusunu sadece bu semtin insanýnýn derin derin içine çektiði ve bu kokuyu içine çekmenin ne kadar önemli bir duygu olduðunu anlayabilen insanlarýn yurdudur Nizip.



Nizip KANKA demektir.Söz olsun diye deðil, içinden geldiði için.



Nizip kendisine býrakýlanlarý korumaktýr.



Nizipgeçmiþine sahip çýkmaktýr.



Kocaman bir ailedir Nizip. Küçüðüyle,büyüðüyle. Nasýl bir ailede herkesin tek ve asli görevi o aileyi yüceltmekse bu ailenin de asli görevidir bu.

Nizip,misafirperverliktir, Nizip,atalarýný ve bu vatan için kendini feda edenleri tanýmaktýr.Çarþýda en sýcak günlerin her hangi birindepastahanede içi kocaman çikolata parçalarýyla dolu olan dondurmayý ve fýstýklý baklavayý yemektir.Her akþam üstü tüm çarþýya yayýlankebap kokusudur Nizip. ÖrnekPastanesinden,babanýzdan aldýðýnýz zamanýn iki buçuk kuruþuyla akþamýn bir vakti elinizdeki dondurmayla arkadaþlarýnýzý kýskandýrmaktýr.Nizipçarþý meydanýnageldiðinizde, gözünüzden iki damla yaþla yanaklarýnýzý ýslatabilmektir, anýlarý düþünerek, tellalarýnseslerini hatýrlayabilmektir. Kumrular daha piyasada yoklarken dans eder gibi muhteþemkebaplarý hazýrlayan aðabeyleri görüp bazen onlarýn o hareketlerine gülmek, bazen de o güzelimkebaplarýn tadýný özlemektir Nizip. Anneler gününde Kabaltýn’dan annenize hediye alabilmektir Nizip. Her hafta sonu ailecepiknikyapmak için karpuzaltana gitmektir Nizip.Çay’a ve hazuzagidip yüzmektir. Belediye otelininrestaurantýnýn koridorlarýnda deli gibi koþmaktýr Nizip.

Babanýzýn tayini uzak memleketlerden birine çýktýðýnda, kimseden utanmadan hüngür hüngür aðlayarak bütünNizip’i baþtan aþaðý kan ter içinde ama yorulmadan dolaþabilmektir. Her adýmda daha da fazla özleyeceðinizi bilerek.

Ergenlik çaðýnýzda arkadaþlarýnýzla birliktepark restorant’da ve hacýnýn restorantýnda raký içip eve sarhoþ dönmektir. Nazým Hikmet’in Memleketim þiirini hatýrlamaktýr Nizip. Çarþýya girdiðinizde elliden fazla kiþiyle selamlaþmaktýr (isimlerini bilmediðiniz halde) Nizip.Nizip lisesinde zembil hösün (hüseyin) ve Zeki Hocayý tanýmaktýr,Mehmet hocanýn fizik dersinde bile ne kadar kibar olduðunu hatýrlamaktýr Nizip.

Uzaklarda olduðunuz bir gün elinizdeki soðuk birayla ah çekmektir Nizip.

Tribünde avazýnýz çýktýðý kadarbaðýrmaktýr Nizip. Sadece tribünde deðil durduk yerde durduk bir zamanda,mesela bir arkadaþýnýz evlendiðinde,yada bir baþkasýnýn doðum gününde,birinin çocuðu olduðunda, sigara içseniz de içmesiniz de gol sigarasý ve santra sigarasý yakmanýn ne demek olduðunu bilmektir.Maça,maçaaaaa diye baðýrýpmutlaka bir tanesine gitmektir Nizip.

Dünyanýn neresine giderseniz gidin“Türklüðü” temsil ettiðini bilmektir.Nerelisin diye sorduklarýnda göðsünü gere gereNÝZÝP demektir.

Nizip öyle biryerdir kihayatýnýzýn her anýnda bir þeyler öðrenirsiniz.

Nizipbir anýdýr,Nizip hatýradýr ve bir sevdadýr Nizip.

Her þeyden önceNizipbir emanettir.Niziplilikseemanete sahip çýkmaktýr.Hadi verin elinizi de bize büyüklerimizden hatta atalarýmýzdan kalan en büyük emanetimize sahip çýkalým…

Nizip’i yaþayalým....Yankee SAT

Edited by - Yankee SAT on 2/13/2007 12:01:26 PM

Edited by - Yankee SAT on 2/13/2007 12:04:27 PM

Edited by - Yankee SAT on 2/26/2007 4:03:06 PM

[KuRtLaR_LoRdU]

AHHH O ESKÝÝ GÜNLERR AHH...

[Gökhan Dokuyucu]

Yankee Sat üstadým her yazýnýzý okurken beni alýp Nizip sokaklarýna götüriyorsunuz...

o bedestenin olduðu yýllara ah ahh...

Devamýný bekliyorum üstad...

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Tavan aralarý gibidir anýlar, yarý karanlýk, yarý küflü; kiminin üzeri, üfürdüðünüzde akýp giden ince bir toz tabakasý ile kaplýdýr, kimi de elinizi attýðýnýzda her yerinizi kaplayan örümcek aðlarý gibi yapýþkan. Bazen ekmek kýrýntýlarý gibi un ufak, bazen de lego parçalarý gibi ancak ip uçlarýyla bir araya gelebilen bulmacalar gibidir. Bazen de açmaya korktuðunuz bir çeyiz sandýðýna benzer. Olmadýk bir yerde, olmadýk bir zamanda tanýdýk gelen bir ses, bazen bir koku, bazen bir þekerin tadý, bazen de siyah beyaz bir resim, týpký bir çaðrý tuþuna basma etkisi yapar ve hýzla esir alýr yaþanan tam o aný. Geçen bayram bir aradaydýk aðbilerimle. Babam torunlarýn anlaþmazlýða düþtüðü bir konuda son sözü söylemek için biz çocukken de yaptýðý gibi nefti yeþil ciltli Hayat Ansiklopedilerini çýkardý tozlu raflardan

Kurþun gibi aðýr ciltlerden birini aldýðýmda kucaðýma, sayfalar buðu ile kaplandý, görünmez oldu. Dünyaya ilk attýðým adýmdý, Hayat Ansiklopedisi. Eklerindeki siyah beyaz fotoðraflar dýþarý açýlan pencerelerimdi ve uzun kýþ gecelerinde oradan hiç tanýmadýðým ülkelere yaptýðým sayýsýz yolculuklar, bir daha tatmayacaðým kadar eðlenceliydi.

Resimli Ansiklopedinin ilk yayýnlandýðý yýllar. Eve giren her fasikül bir olay olurdu. Kura ile belirlenirdi ilk okuyucu. Renkli resimlere basýlmýþ oyun hamurumuzdu onlar. Her hafta sonu yayýnlanan arka sayfalardaki Heidi ve Peter’in maceralarý iple çekilirdi. Tüm hafta boyu sayýsýz kez okunur, resimlerine bakýlýrdý uzun uzun. Onlarla birlikte biz de kuzularýn peþinden Alplere çýkar, mis kokulu çimenlere uzanýr, kollarýmýzý baþýmýzýn altýna yastýk yapýp uçsuz bucaksýz gökyüzünde seyreden bulutlarý izlerdik. Rüzgarlý gecelerde, daðdaki kulübenin yaný baþýnda esen o ulu köknar aðacýnýn sesini biz de duyar gibi olurduk. -Yýllar sonra gördüðüm çizgi filmi, siyah beyaz resimlerin yerini hiç tutmadý.

Televizyonda bayram için hazýrlanmýþ özel bir eðlence programýný seyrediyordu aðbim. Gözleri, hani o saat tam dokuzda baþlayan ve yaklaþýk bir saat süren radyo tiyatrolarýný dinlediðimiz geceler gibi takýlýydý ekrana. Solgun kýþ gecelerimizi renklendiren, tüm ailenin sessizce bir arada olduklarý o ender ve büyülü vakitler. Her zamankinden farklý olarak tiyatro saatinden çok önce annemin soyduðu meyveleri yemiþ olurduk. Yalnýzca sesleri ile bizi, evimizdeki küçük odadan alýp farklý dünyalara sürükleyen radyo sanatçýlarýna ne çok iþ düþerdi. Radyodan gelen seslerle, benim goblen perdede, aðbimin tavanda gezinen gözleri hayal dünyamýzýn sýnýr tanýmayan dekorlarýyla kuþanýr, konuþmalar yalnýzca bizim renklerimizle görüntülere bürünür ve canlanýrdý. Perdeler ve tavanlar o zaman ki televizyon ekranlarýmýzdý. -Yýllar sonra izlediðim hiçbir tiyatro ve sinema radyoda dinlediklerimin tadýný vermedi.

Babamýn kitaplýktan çýkardýðý ansiklopedileri yerine koyarken yüzleri kirli ama kalpleri temiz onlarca yoksul Tuðcu çocuklarýný yine en alt raflarda gezinir gördüm. Kemalettin Tuðcu’nun kitaplarý, ayný zamanda eriyip giden bayram harçlýklarýmýzdý da. Kýþýn karlarýn arasýnda, cýlýz yanan bir sobanýn etrafýnda, biz de o yoksul insanlarla birlikte ýsýnmaya çalýþýrdýk. Komþuda piþirilen bir çift pirzolanýn kokusu bizim de burnumuza dolar gibi olurdu. -Halen her pirzola yiyiþimde komþunun sýyýramadýðý artýklarýn lezzeti daha aðýr basar.- O kitaplarda bizi hiçbir zaman hayal kýrýklýðýna uðratmayacak þekilde kötüye karþý iyiler ve her iyiliðin mutlak mükafatý ile sonuçlanan yaþamlar vardý. Öylesine etkilenirdik ki onlardan, yoksulluðu özler, fakirlere özenirdik. Oyunlarýmýzda, düþlerimizde hikayedeki çocuk olur, yaþlý ninemize götürdüðümüz fýrýndan yeni çýkmýþ ekmeðin buðusuyla sýrtýmýzdaki küfenin hafiflediðini hissederdik. -Bu kitaplardan neden bu kadar zevk aldýðýmý düþünüyorum da, her halde en büyük zevk, en basit ihtiyacýn yokluðunun ne kadar acý ve elde edildiðinde ne kadar deðerli olduðunu görmekti belki. Yiyecek hiçbir þeyi olmayan için bir dilim kuru ekmeðin yada yýkýk dökük bir yerde yaþayan için üstü kapalý, kýþýn yaðmurun girmeyeceði sýcak bir kulübenin ne kadar deðerli olabileceði gibi. Yaþamýn en basit ihtiyaçlarýnýn karþýlanmasý, mutlu olmak için yeterli bir neden deðil miydi, aslýnda?

Kitaplýðýmýzda düzinelerce Tommiks ve Teksas serileri uzanýrdý yan yana. Aðbilerimin biriktirdiði ve arkadaþlarýyla deðiþ tokuþ yaptýklarý klasiklerdi onlar. Kýzýlderililer ile kýrmýzý urbalýlar arasýndaki mücadele bizim de savaþýmýz olurdu. Suzi ve Konyakçýyla tatmýþtýk hiçbir yerde bulamadýðýmýz o ilk turtanýn lezzetini. Annemler akþam oturmasýndayken komþuda, aðbilerimle Rudi ve rangerlerin yanýnda serüvenden serüvene atýlýp, sýnýrlarýný az mý zorlardýk düþ dünyamýzýn.

Bayram þekerini tuttu yeðenim, bu kez çikolata yerine bonbon þekerleri vardý ýþýltýlý kasede. Ateþ kýrmýzýsý horoz þekerleri ile elma þekerlerini hatýrlatan parlak bonbonlar. Her baþarýmýzýn sonunda hayallerimizi süsleyen armaðanlardý onlar. Okulun önünde, büyük bir tepsinin içine atýlan toz þekerin açýk uçuk pembe renkli kocaman göz alýcý bir yumaða dönüþmesini nasýl da yutkunarak izlerdik sabýrsýzlýkla. Giriþteki kapýda susamlý sýcak simitler;o zaman da vardý ve babamýzýn bize verdiði günlük harçlýk sabahlarý onlardan ancak bir tane alacak kadardý. Elimizde kocaman bir deri valiz, siyah önlük, beyaz, kolalý yakalýk, yine beyaz, kolalý kocaman kurdeleler ve sol göðsümüzün üzerinde çalýþkanlýðýmýzýn sembolü, gururla taþýdýðýmýz kýrmýzý fiyonk... Saçlarýma tuttururken kurdelemi, mis gibi sabun kokardý annemin elleri. O kokuyu yeniden duymak için sabunlar topladým dünyanýn dört bir yanýndan. Hiç biri öyle güzel kokmadý. Hayat ne kadar güzeldi ve bizler ne kadar masum.

Oturduðumuz yere en yakýn mahalle okuluna giderdik yürüyerek. Yol üzerinde gördüklerimiz bizi eðlendirirdi. Cadde ve sokaklar sanki yalnýzca bizim içindi, çok nadir geçerdi arabalar, onun için annemizin aklý bizde kalmazdý. Okulumuz iki katlý, eski ahþap bir konaktý. Son derece gösteriþli oymalý, yekpare bir taþ kapýdan girilirdi içeri. Ayda bir cilalanan ahþap merdivenler ayaklarýmýzýn altýnda gýcýrdar, sabahlarý ziftle karýþýk ahþap kokusu gözümüzü yakardý. Yerini çok katlý kiþiliksiz bir binaya býrakarak her eski ve güzel þey gibi o da yýkýldý. Geriye her nasýlsa dokunulmayan oymalý o taþ kapý kaldý.

Oðlum, “kim, ne içiyor” diye seslendi salondan? Hiçbir zaman tadýný tutturamasak da evde gazoz yapmayý denerdik. Aðbim kapaklarýný biriktirirdi gazoz þiþelerinin, giysilerini süsleyen madalyalar yapardý onlarla. Dikiþ ipliklerinden boþalan makaralar, içinden geçirdiðimiz uzunca bir telin marifetiyle arabaya dönüþüverirdi hemen. Kalýptan çýkarýlmýþ pembe renkli sert plastik bebeðimi annemin arta kalan yünlerden ördüðü giysiler süslerdi. –Hiç bir barbi yerini alamadý o naylon bebeklerin.- Tüm itirazlara raðmen evin içinde çevrilen topacýn hýzla dönüþünü izleyen aðbimin zevkten dýþarý çýkardý diþleriyle bastýrdýðý dilinin ucu. Mahallede misket pazarlýklarý yapýlýrdý, sakýzlardan çýkan futbolcularýn resimleriyle her eve dönüþümüzde gözleri parlardý kardeþimin. Mutlu olmak için ne kadar da çok sebebimiz vardý

Babam kaldýrmýþtý koltuk örtülerini. Salona her zamankinden farklý yepyeni bir hava gelmiþti. Her þeyin örüldüðü ve dikildiði günlerdi o günler. Her eþyanýn mutlaka bir örtüsü olurdu. Eve gelen yeni koltuklarýn üzerlerine dikilen kýlýflar, aynen bugün gibi toplanýrdý bayram öncesinden. Sedef kakmalý sandýðýn üzerine, koltuklarýn kollarýna, baþlarýna, tepsilerin içine, radyonun üzerine iliþtirilirdi mekik iþlemeli, iðne oyalý danteller. Beyaz iþ masa örtüsü serilirdi yemek masasýna. Kanaviçe iþlemeli peçeteler süslerdi tabak kenarlarýný, bardak altlarýnda peçetelere uygun iþlemeli danteller olurdu. Bir ucu vitrin raflarýndan sarkan týð oyalarý da, rahibe iþleriyle bezenen sehpalarla uyumluydu her daim. Ve en güzel bayram hediyesiydi oyalý mendiller. Ya o diþ fýrçalarýmýzý koyduðumuz dantelli gözler, baþýmýzý koyduðumuzda hayaller kurduðumuz yastýk kýlýflarý; hepsi de bugün kullanmaya kýyamadýðým birer sanat eseri. Þimdi annemin çeyiz sandýðýnda o örtüler, anýlarla birlikte, hepsi naftalinlere boðulmuþ.

Geceleri sýk sýk bir araya gelen uzak-yakýn akraba, arkadaþ, komþu ziyaretleri ve her seferinde masalsý sohbetlerin ninnisiyle yemek masasýnýn altýnda son bulan geceler. Ta ki cam ekranlar gelip tüm iliþkilerin yerini alana kadar böyleydi hayat; basit ve güzel... Eðlence programý akýp gidiyordu ekrandan ve birbirimizle konuþmak yerine onlarý izlemeyi tercih ediyorduk. Böylesi daha kolaydý, kimse yorulmuyordu.

Sahi suçlu kimdi, televizyon muydu çocukluðumuzu ve mutlu günlerimizi bizden çalan?

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.

[delta oscar]

Gözleri yaþlarla doluydu.Ve düþündü fakirliðini.Duygusuz bakýþlarýn onu üzen,yoran sevgisizliðini...Umut etmek isterdi yarýnlardan.Sevgiyi, huzuru ve mutluluðu dilerdi ya yine yineliyordu kendince bu temennileri...Radyoda çalan her melodi kafasýnda umuda dair sinyaller veriyordu azar azar...Yüreðinin tozlu raflarýna bir göz atmak istedi,onlarý yad etmek...



Eline ilk öncenostalji plaklarý geçti.Yaþamýnýn en güzel öncelerini,o yüreði güzel insanlarý hatýrladý birer birer.Hepsinde nasýl ümitli,nasýl heyecanlý olduðunu ve her bitiþte nasýl acý çektiðini gördü.Anladý ki bu ilk deðildi;doðru asýl olsaydý içi hala kýpýr kýpýr olurdu.Bitti dedi kendi kendine...Artýk yaþamý kayýyordu yenilere,ümit dolu günlere...



Gözyaþlarýný kolunun tersiyle sildi ve içten bir gülümseyiþle selamladý yaþamý...Dedi ki;hayat baþlangýç ve sonlarla doludur.Önemli olan bu anlarý saygý ve sevgiyle yaþamaktýr.Sonra baktý gökyüzüne ve dedi ki;yaþamým seni seviyorum ve kutluyorum.Herþeye raðmen...

[delta oscar]

Ýnsanlar neden birbirlerini üzerler neden hep çýkar ve mefaatlerini düþünürler bilemiyorum. Bu çýkarcýlýk ve menfaatçilik artýk bizin genlerimize iþlemiþ.