Sevdikçe güzelleþir mi sevilen?*
Çiçek de, kuþ da, insan da…
Merhamet adlý çýnar uçsuz bucaksýz sevgiyle fersah fersah büyümez mi?*
Büyür elbette.
Ýnsan ne zaman ki gösterdiði sevgiden karþýlýk bekleye durur, o zaman büyüttüðü çýnarýn dallarý kurur. Kurur; çünkü yapmacýklaþýr, cývýr, buza döner bütün birikintisi. Sonra o buzu ne ateþ çözer, ne sevgi.
Bazen de sevilen kýymet bilmez, ya da bilir ama bunu göstermez.* Doðasýnda yoktur belki de. Ýçten içe, sessizce ‘iyi ki’ der.*
Yýllarca sulanan ama içtiði suya doymayan, sergilenen çabaya hemen yanýt vermeyen bambu aðacýný kýymet bilmemezlikle suçlamak olur mu hiç?
Olmaz, olamaz…
Saksý da soldurulmuþ çiçeðe kendi suyunu bulsaydýn da denilmez. Seven insan karþýlýk beklemez. Ýnsan seversen de hayal kýrýklýðýn da çok olur. Yeri gelir yeni hayaller kurmaktan bile korkar olursun. Bunlarýn tamamý karþýlýk bekleyenler içindir. Karþýlýk beklemeden içten içe sevenler ise hayallerini kýranlarý bir köþede sessizce affeder.*
Düþmezler çünkü karþýlýksýz sevmek, içten ve kalben sevmek düþmemenin adýdýr. Aslýnda yalnýz olanlarda onlardýr. Yalnýzca sever, gülümser, etrafýný ýþýtýr. Kendini dipte görür. Kaybettikleri her þey kazanmayý beraberinde getirir. Ufuklarýnda ki güneþ tebessümdür. Zihinleri cehaletle savaþýr. Sevginin olduðu yerde bilgi doðuma gebedir ve bunun sancýsýný daima çekerler. Üþürler ýsýnamazlar, ýsýtacaklarý kalpleri düþündükleri için üþürler hep.
Velhasýl sevmek zahmetli iþtir.*
Emek ister.
Saflýk ister.
Merhamet ister.
Umut ister.
Anlamak ister.
Ýster de ister.
Ve sevmek tek taraflý çalýþan bir çarktýr, geriye doðru karþýlýk bekleyecek þekilde çevirdiðinizde sisten tamamen bozulur. Yapma niyeti yýkýlmayý beraberinde getirir.
Sadece sevin ve yýkýlmayýn.