paylaþým

[senelbenlier]

ÖLÜNCE ÖLMÜÞ MÜ OLACAÐIZ???CAN DÜNDAR'DAN

Karanlýktaymýþlar.
Ýki embriyo, bir ana rahminde...
Her þeyden habersiz bekleþiyorlarmýþ, sudan bir beþiðin içinde...
Sarýlýp birbirlerine, karanlýkta uyumuþlar öylece...
Haftalar geçmiþ, ikizler geliþmiþ.
Elleri, ayaklarý belirginleþmiþ.
Gözleri çýktýkça meydana,
Ýkisi de çevrede olup biteni fark etmiþ...
Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymýþ bu...
Sýcak, ýslak, sevgi dolu...
'Öyle güzel bir dünyada yaþýyoruz ki' demiþler, '...bize ne mutlu...'
Gel zaman git zaman, çevreyi keþfe giriþmiþler.
Bu karanlýk dünyayý ve hayatýn kaynaðýný deþmiþler.
Onlarý besleyip büyüten kordonu fark edince
O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine þükretmiþler.
Sonra baþlamýþ bir varoluþ tartýþmasý:
'Bu raya nereden geldik, biz nasýl olduk' diye sormuþ ikizler...
'Annemiz' demiþ biri, 'O bizi var etti, bize can verdi.'
Ne biliyorsun' diye itiraz etmiþ öteki, 'Sen hiç Anneni görmedin ki...':
Belki de o sadece zihnimizdedir. Anne inancý bizi rahatlattýðý için uydurduðumuz bir þeydir.'
Süredursun ana rahmindeki tartýþma, ikizler büyüyüp geliþmiþler.
Rahme sýðmaz olup tekmeleþmiþler.
Artýk parmaklarý ve kulaklarý varmýþ keratalarýn...
Büyüdükçe anlamýþlar ki, yolun sonu yakýn...
Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;
Karanlýk bir yolculuk, onlarý bir baþka diyara çekecek.
'- Buradaki hayatýmýzýn sonuna yaklaþýyoruz' diye fýsýldamýþ ikizlerden biri efkarla...
'- Ben gitmek istemiyorum' diye diretmiþ öteki; 'doyamadým ki daha hayata...'
'- Ama mukadderat alnýna yazýlandýr; dua et, belki doðumdan sonra hayat vardýr.'
Sormuþ karamsar olan:
'- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek. Ondan sonra baþýmýza neler gelecek?'
Þiirle cevaplamýþ iyim ser olan:
'Birçok giden/ memnun ki yerin den/ çok seneler geçti/ dönen yok seferinden...'
Ve günlerden bir gün, yer sarsýlmýþ, duvarlar kasýlmýþ.
Dayanýlmaz sancýlarla ikizler beklenen günün geldiðini anlamýþ.
Buruþuk kollarýyla birbirlerine son kez sarýlýp vedalaþmýþlar.
Ve 'ömrümüz bitti' diye çýðlýk çýðlýða aðlaþmýþlar.
Azrail sandýklarý bir el kesmiþ onlarý hayata baðlayan kordonu,
Aðlaya aðlaya karanlýk bir koridordan öbür hayata çýkmýþlar.

hayatý sadece dünyadan ibaret sananlar gibi, yaþamlarýnýn sadece ana rahminde olduðunu
ve doðunca öleceklerini sanýyorlar..

Kimbilir belkide bizde
yanýlýyoruz onlar gibi..
Ölünce ölmüþ deðil,
belkide doðmuþ olacaz..
Nerden bilebiliriz ki...
CAN DÜNDAR

[belemir]

paylaþým için teþekkürler