Yine aylardan Kasým.
Yine yalnýzým. Adým (adým). Soyadým. Varlýðým.
Anlayabildiðim, anlatabildiðim kadarým. Anlasana iþte bukadarým.
Aþka þerh düþeliden beri intizarým. Onun için bîzarým. Onun için bu yazým. Yakalandým. Tutuklandým.
Yusuf misâli dipsiz bir kuyudayým ve yine Kasým.
Hani bu sondu, son Kasým’dý. Adýmdý.
Buda mý yalandý.?
Adý âþktý.
Dimaðýma kazýnmýþtý. Kitaplara sýð(a)madý. Noktalar ayýr(a)madý,
virgüller birleþtir(e)medi. Soru iþaretleri sorularýný sor(a)madý.
Yarým kaldý. Öyle ki imlâya sýðmadý.
Yazýl(ma)mýþ þiirlerim vardý ve söylen(me)miþ türkülerim.
Sana yakýlmýþ aðýtlarým vardý.
Ne gelirse O’ ndandý. Sonbahardý,
kýþa ramak kaldý.
Bu bir düþtü, belki de bir düþüþtü.
Züleyha’ ydý, Leyla’ ydý yani olmayandý, bulunamayandý.
Âþýktý. Maþuktu.
Karakalem yazdý bunlarý. Karanlýktaydý. Sustu önce susuþtu.
Sûrete sîret gerekti ya! Dile de sûkut düþerdi. Lâl olmuþtu kalem,
silgi ve her nicesi…
Küçük yüreðim büyük ayrýlýklarý kaldýramadý. Büyük sevdalar sýðmadý
sýðamadý küçük yüreðime.
Benim suçummuydu yüreðimin küçük olmasý! Söylesene..!!
Yeterdi bukadar.
Yol görünmüþ, gelmiþti vakt-i visâl.
Dilinde son kelâm
Hoþ-Ça-Kal(dý)…