ÇOCUKLUÐUMUN NÝZÝP'Ý

[delta oscar]

Alýntý

Yabani otlarýn arasýnda gizli saklý kalmýþ, üzerine düþmüþ güneþ ýþýklarýný içine hapsetmiþ ebruli morun birbirinden güzel tonlarýyla bezeli kýr menekþeleri. Koyu yeþil yapraklarýnýn arasýnda büyük bir alçakgönüllülükle hafifçe eðik baþlarý, yukarýya uzanmýþ narin gövdeleriyle çok güzeller. Ne kadar gizlenirse gizlensinler, burcu burcu yayýlan mis kokularý onlarý ele veriyor. Sizler annemin mutluluk çiçekleri...

Her an hoyrat bir ayaðýn altýnda ezilebilecek kadar korumasýz, her tarafý kaplayan arsýz otlarýn arasýnda fark edilmek gibi bir kaygýlarý olmadan etrafa neþeli bir güzellik saçarak yaþýyorlar. Yaþama sevinciyle dolu, sevecen gözler gerekiyor onlarý görebilmek için… Dünyanýn hiç bir parfümünün boy ölçüþemeyeceði güzellikteki kokusundan, görüntüsünden mutlu olabilmek için aþmýþ olmak gerekiyor bir çok þeyi. Ýlahi bir sevgi gerekiyor yüreklerde. Ve ne yazýk ki, bu mutluluðu tüm benliðiyle, yüreðiyle hissetmek her insana bahþedilmiyor… Ne hercai, ne de Afrika, onlar hiçbir çiçekçi de satýlmayan, yabani kýr menekþeleri...

Bir hýdrellez günü, yýllar sonra gittiðimiz dedemin kasabasýnda, küçük fakat suyu bol ve hýzlý akan bir derenin kenarýndaydýlar. Söðüt ve kavak aðaçlarýnýn altýnda, annemin onlarý fark ettiði zaman yüzüne yayýlan aydýnlýk dolu kocaman gülüþüne neden olan güzelliklerdi onlar. O gün yabani kýr menekþelerin onda uyandýrdýðý sevinç ve mutluluðun benim de yüreðime yerleþtiði gün olmuþtu. Fark edilmeyecek kadar küçük þeylerden mutlu olmayý annemden o gün öðrenmiþtim. Küçük bir demet ne güzel olurdu. Eðildim koparmak için. Annem, “dur” dedi, “Sakýn ha”...

Mucizelere inanmazdým, ta ki yýllar sonra nereden ortaya çýktýklarýna aklýmýn bir türlü ermediði kýr menekþelerini annemin mezarýnda görene dek... Onlarý orada öyle kendiliðinden bitmiþ görünce týpký yýllar öncesinin hýdrellez günündeki gibi kalbimi ýsýtan sýcacýk gülüþünü yeniden içimde hissettim. Taþýyamadýðým aðýrlýktaki hüznümün yerini gökyüzünde özgürce uçan bir kuþun kanadýndan dökülen, havada dans ederek yere iniyormuþ gibi görünüp de aslýnda yere hiç düþmeyen bir minik tüy tanesi aldý.

Annemin gittiði o yerlerde mutlu olduðunun, yalnýz olmadýðýnýn bir iþareti olarak gördüm onlarý ve bunun için tüm kalbimle Tanrýya þükrettim

[delta oscar]

Alýntý

Kentin ikinci derecedeki kalabalýk caddesinde pusulasýz ve rotasýz öylesine yürürken, birbirine karýþan ve birbiriyle yarýþan binlerce sesin yoðrulduðu uðultunun arasýnda, öteki sesleri egale eden tanýdýk ve ilginç bir ses, bir tespih þakýrtýsý çarptý ansýzýn þair dalgýnlýðýma…
Birden kafamý kaldýrýp sesin geldiði yere ve kiþiye baktýðýmda, þapkalý, þalvarlý yumurta topuklu pala býyýklý irikýyým bir adamla karþýlaþmayý beklerken, omzunda, okul çantasý, gene ayný omzunda gitarý, sað elinde iri taþlý ve albenili bir tespih bulunan ve tespihi þakýr þakýr sallayan bir genç kýzla karþýlaþtým. Ýçimden “kadýnlarýn el atmadýðý bir kabadayýlýk kalmýþtý, onu da erkeklerin elinden alýyolar” diye söylenerek ve gülümseyerek cakayla yürüyen, kabadayý kýzýn ardýndan hayretle bakakaldým…

Bu manzarayý aþýp gene tuhaf duygularla yürürken, birden çocukluðumdan kalan o caddeler sokaklar ve insanlar canlanýverdi gözümde…
70’li yýllar, bir gün okumak için, köyden þehre inmiþtim. Babamýn ellerine sýký sýkýya sarýlarak ürkek ürkek gözlerle ve adýmlarla gene ayný kentin ayný caddesinde yürüyordum…
Cadde ve sokaklarda, o zamanlar sayýlarý oldukça az kenarlarý kare kare süslü, tek tük taksiler, kýrýk dökük dolmuþlar, kamyonlar…
O zamanýn evleri de çoðunluðu kerpiç ve ahþap, kapýlarý tokmaklý cumbalý evlerdi sadece nüfusun yoðun olduðu yerlerde apartmanlar, çok katlý iþ hanlarý mevcuttu. Býrakýn köyleri, þehirlerin bugünkü tabiriyle varoþ yerlerinde bile elektrik enerjisi yoktu. Ýnsanlar günlük ihtiyaçlarýný mütevazý bakkal dükkanlarýnda karþýlýyorlardý. Býrakýn bugünkü pek çok devasa marketleri, marketlerin adý bile yoktu… Manavlarda ise, þimdiki gibi, kivi, ayva, brokoli, Hindistan cevizi þöyle dursun, bazý manavlarda portakal ve mandalina bile bulunmazdý. Þeker, sigara, tüp gaz ve gaz yaðý kuyruklarý halký adeta canýndan bezdirmiþti…
O yýllarda cadde ve sokaklarý dolduran insanlara gelince, kendi halinde, mütevekkil, mütevazi, nazik ve azami derecede birbirine saygýlý, yoksul, yoksun ama mutlu insanlardý…
Yüzlerde tebessüm, yüreklerde dobra dobra sevgi, kazançlarda bereket, eþlerde sadakat vardý.
Eski püskü de olsa tertemiz giysiler ve boyalý pýrýl pýrýl kunduralar giyilirdi…
Kadýnlar öbek öbek büyük gruplar halinde bir yere toplanýr, saatlerce neþeyle þen kahkahalarla söyleþirlerdi. Ýþ sahasý çok olduðu için erkeklerin çoðu özellikle kamuda çalýþýrdý…
Genç kýzlar, maksi denilen týrnaða kadar uzun etekler giyerlerdi… Ýstanbul, Ankara, Ýzmir gibi þehirlerde mini etekler yaygýndý. Doðudaki muhafazakar illerde ise, maksi, midi etekleri ve fistanlar giyilirdi. Þimdi olduðu gibi kot pantolon saltanatý yoktu. Kýzlar, televizyon, cep telefonu, internet vs. görsel teknolojik iletiþim araçlarý olmadýðý için, resimli cep fotoromanlar okurlardý habire… Hem öyle olur olmaz her yerde okuyamazlardý. Bu aþk hikayeli mini kitaplarý, aðabeylerinden ve babalarýndan gizli okurlardý… Genç kýzlarýn romanlardan baþka, en popüler hobilerinden biri de radyo dinlemekti. Bugün olduðu gibi kentlerde ve kasabalarda öyle onlarca özel radyo istasyonu yoktu. Hatta özel radyonun adý saný yoktu… O kýzlar, sokaklarda yüksek sesle konuþmaz, fýkýr fýkýr gülmez, babasýnýn yanýnda ayak ayaküstüne atmaz ve gene sokaklarda sigara içmezlerdi. Türkiye’nin sesi ve polis radyosu adlý radyolarý dinlerlerdi. En sevilen sanatçýlar Barýþ Manço, Nilüfer, Ajda Pekkan, Erkin Koray gibi bugün de popülerliðini koruyan sanatçýlardý…
O zamanlar, pek çok müzik parçalarý kaydeden kasetler ve cd ler yoktu. Sadece tek bir sarký kaydý alabilen plaklar vardý… Eðlenip dans etmek isteyenler, taþ plaklarda yankýlanan birkaç dakikalýk bir müzik sesiyle yetinmek durumundaydýlar. Biten plaklarý ikide bir deðiþtirmek zorunda kalmak, gençleri adeta hayatýndan bezdirirdi. Derken bazý evler televizyonlarla tanýþtýlar. Günde birkaç saatlik siyah-beyaz yayýn cana minnet bilinirdi. Salý günleri haberlerin ardýndan Türk filmleri yayýnlanýr, insanlar, hýsým akrabaya konuk-komþuya doluþup çýt çýkarmadan huþuyla haftada sadece bir kez izlenme þansý bulunan filmleri seyrederlerdi. O zamanýn deli kanlýlarý da, hakeza çok saygýlý ve edeplilerdi. Kýzlarýn býrakýn çantalarýný kapýp kaçmak ve onlarýn yanýnda sövüþmek, onlarla konuþup birþeyler sormak için bile dakikalarca hazýrlýk yapar, onlara nasýl hitap ederlerse daha uygun olur diye düþünür, ezilir büzülür, öyle konuþurlar yahut konuþmaya çalýþýrlardý… Sevgiler gerçek, iliþkiler çok doðal ve seviyeliydi… O günlerde gençler, oldukça geniþ paçalý, Ýspanyol paça pantolonlar ve geniþ yakalý gömlekler, ceketler, pardösüler ve paltolar giyerlerdi…

Yakalar rüzgarlarda, flamalar gibi hýþýr hýþýr dalgalanýrdý… Uzun saç ve uzun favül býrakan gençlerin futbol, satranç, dama, kitap gibi eðlenceleri vardý. Nazik ve kibar gençlerdi; En hippi kýlýklý olanlarýnda bile, terbiye, saygý, edep ve seviye vardý… Þimdi olduðu gibi en eften püften sebeplerden patlak veren taþlý sopalý ve silahlý kavgalar yoktu… O yýllarda, kavgalar, kargaþalar, kapkaçlar, kalleþlikler, bencillikler olmadýðý gibi cadde ve sokaklarýmýzý istila eden Ýngilizce ve muhtelif ecnebi dillerinde çevremizi kirleten, tabelalar da yoktu…
Hele, o zamanlar, üçbeþ kuruþ uðruna yahut cehaleti sebebiyle, din deðiþtiren, Müslümanken Hýristiyan olan mürted ve nasipsizler hiç yoktu…
Sözlerimi o günlerin en popüler sanatçýlarýndan biri olan, Erkin Koray’ýn nefis bir þarkýsýnýn sözleriyle baðlayayým:
Cambaz olduk bak hepimiz,
Ýp üstünde kaderimiz,
Gülüyoruz hep çaresiz
Gün ola harman ola…
Yahut o güzel yýllarý ve günleri yadetmek babýnda; bir diðer þarkýsýnýn sözleriyle:
Öyle bir geçer zaman ki…
Dediðim aynýyla vaki…

[delta oscar]

Alýntý

Bir Pazar sabahý oðlumun elinden tuttum evimizin önündeki caddeden yürüyerek bakkala doðru giderken üç tekerlekli arabasýyla çöpten malzeme toplayan birini gördük. Oðlum bana “ baba bu amca ne yapýyor ? çöplerimi temizliyor ? neden temizliyor? Çöp arabalarý zaten çöpü alýyor,” sorularýný peþ peþe sýraladý.
Benim bu durumu oðlumun anlayacaðý bir dille anlatmam gerekiyordu. Biraz düþündükten sonra bir baþlangýç yaptým.
-Bak oðlum bu amca senin gibi çocukken babasýnýn parasý olmadýðý için okuyamamýþ, okumadan büyümüþ, okuyamadýðý içinde bir iþe girememiþ, bu arada da evlenmiþ ve çocuklarý olmuþ. Çocuklarýnýn karnýný doyurmak, onlara giyecek almak için mecburen çalýþmasý gerektiði için ve baþka iþ bulamadýðý için çöpleri tek tek dolaþarak insanlarýn iþlerine yaramadýðýndan dolayý çöpe attýklarý malzemeleri toplayarak götürüp satýp para kazanýyor. Sonrada evine para götürüp çocuklarýna ekmek alýyor oðlum dedim. Ama sorular bitermi,
Ama baba sen para kazanmayý biliyorsun, bende biliyorum o amcaya öðretelim ve çöpleri satmak zorunda kalmasýn, kazandýðý paralarla da çocuklarýna ekmek alsýn, belki lunaparka da götürür dedi, bende oðlum sen nerden biliyorsun para kazanmayý dedim. Aldýðým cevap çok ilginçti ! Baba sen bankamatik makinesine kartý sokup oradan para kazanýyorsun ya, o amcaya da bunu öðretelim çöpleri toplayýp satarak para kazanmak zorunda kalmasýn, babacýðým nolur öðretelim o amcaya dedi. Ben çok duygulandým. Oðlum ben maaþýmý bankamatikten çekerken görüp onu para kazanma olarak algýlamýþ, bende oðlum ben dýþarýda çalýþýyorum. Devlet benim maaþýmý oraya yatýrýyor bende bankamatikten kartýmla paramý alýyorum dedim. Oðlum bu anlattýklarýma bir anlam veremediðini gösterircesine sustu ve arkasýna baka baka caddeyi karþýya geçtik.
Oðlum her Pazar balkona çýkar ve o çöpten para kazanan insaný görünce, baba bak o amca yine geldi, para kazanýyor, diye bana seslenir ve beraber bakarýz.
Kaç insan benim oðlum kadar bu tür insanlarýn ekmek parasýný kazanma yollarýný görüp düþünebiliyor dostlar. Hemen hemen hiç birimiz. Ben bile o insaný görünce sýradan bir olaymýþ gibi geçer giderdim. O çocuk aklý bana o gün çok þey anlattý, Allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin.

[delta oscar]

Alýntý

Bir yerden elli beþ kilometre ötede mutlaka baþka bir yer vardýr. Çoðu kiþi için bulunduðu yerden elli beþ kilometre ötedeki yer önemsizdir. Fakat benim büyükbabam için öyle bir elli beþ kilometrelik mesafe vardý ki…
Büyükbabam aksiliðiyle, inatçýlýðýyla, dediðim dedik çaldýðým düdük tavýrlarýyla nam salmýþtý benim minik aklýmda. Ben pek fazla görmemiþtim böyle davranýþlarýný. Fakat kendi anlattýklarý ve babamýn anlattýklarý onun önceden tam bir ömür törpüsü olduðunu gösteriyordu. Eþeðini döve döve öldüren bir adamdý benim büyükbabam.
Büyükbabam ölümünden iki yýl öncesine kadar köyde yaþadý. Babaannemin ölümü onu çok üzmüþtü. Fakat onca üzüntüye raðmen sadece dallarý kesilen bir aðacýn ayakta kalmasý gibi ayakta kaldý benim ihtiyar büyükbabam. Zaten zamane insaný gibi çökecek kadar saðlýksýz ve dayanýksýz deðildi. Gençliðinde kaþýk kaþýk tereyaðý yiyip o bað bu tarla çalýþan bir adamdý büyükbabam. Saðlýðýn verdiði güçle babaannemsiz, fakat onun hayaliyle uzun zaman tek baþýna yaþadý.
Allah büyükbabamý çok seviyormuþ. Yerinden yurdundan hiç ayrýlmayan, doksanýna merdiven dayayan büyükbabam ömrünün son iki yýlýný da kimseye muhtaç olmadan, ortada kalmadan, dört oðlunda birer ay arayla kalarak geçirmeye baþladý. Fakat büyükbabamýn bir gün bizlerle kalmak zorunda olacaðý aklýmýn ucundan bile geçmezdi.
Büyükbabam dört ayda bir bize geldiðinde bana göre ev bir bayram havasýna bürünürdü. Ona hizmet etmek, onun anlattýklarýný dinlemek çok hoþuma giderdi. Sabahlarý okula gitmeden önce elini öper, okuldan gelince de ilk onun yanýna giderdim.
Onun anlattýklarýný dinlerken hayretler içinde kalýyordum. Önce Yozgat’a kadar yürüyerek gittiðini anlatýrdý. Hem de düz yolda ve yokuþ aþaðý giderken koþtuðunu söylerdi. Daha sonra bir akrabasýnýn askerdeyken dövülerek öldürüldüðünden bahsederdi. Ve bunlar gibi birçok olaydan bahsederdi. Onun anlattýklarýna inanmak çok güçtü.
Bir gün tuvalete gitmek istediðini söyledi. Ben de onu tuvalete götürdüm. Büyükbabam yaþlýlýktan dolayý tuvaletten geç çýkardý. Fakat bu sefer iyiden iyiye gecikmiþti. Beklerken bir ses duydum. Galiba gözlüðünü düþürmüþtü. Beni çaðýrdý. Fakat kapýnýn tam arkasýnda duruyordu. Bu yüzden içeri giremiyordum. “Biraz geri çekil de içeri gireyim.” dedim. Fakat zaman zaman aksiliði tutan büyükbabam çekilmiyor, girmemin imkansýz olduðu aralýktan girmemi istiyordu. Ben bir daha geriye çekilmesini söyleyince bana kýzdý. Kapýyý kapattý ve zar zor eðilerek gözlüðünü aldý.
Köyde yaþamaya alýþkýn olan büyükbabam apartman katýnda akþama kadar oturmaktan sýkýlýyordu. Kýþ aylarý daha da sýkýcý olabilirdi onun için. Fakat o Allah’ýn sevdiði kuluydu iþte. Bizde kaldýðý þubat ayý bile normalden güneþli geçmiþti. Zaten memleket hasreti çeken büyükbabam güneþi görünce hemen balkona çýktý. Hastalanmýþtý da…
Bahar geldiðinde memleket hasreti daha da artýyordu büyükbabamýn. Evinin merdiveninde oturmak istiyordu. Meyve aðaçlarýný görmeyen gözüyle izlemeyi, meyveleri tutmayan eliyle toplamayý istiyordu büyükbabam. Ona biraz olsun memleket havasý yaþatmak, dört duvardan kurtarmak için pikniðe götürdük. Yere oturttuk. Elini yerdeki otlara sürdüðünde otlarýn çok büyüdüðünü anladý ve “oðlum, beni burada ne tutuyorsunuz, köye götürün beni.” dedi. Bir oðul için en acý an bu olsa gerekti. Babasýnýn istediðini yapamamak.
Amcamýn oðlunun aldýðý saatle birlikte baþladý tuhaf hareketleri. Saat baþý konuþuyor, saatin kaç olduðunu söylüyordu. Bir düðmeye basarak da öðrenebiliyordu saatin kaç olduðunu. Ayrýca saatin kaç olduðunu söyledikten sonra “iyi günler” veya “iyi akþamlar” diyordu saat. Fakat büyükbabam “iyi günler” sözünü nasýl oluyorsa yanlýþ anlýyordu. Saatin “iyi günler” yerine “menþe hatun” dediðini söylerdi. Biz öyle olmadýðýný söylesek de o yine inatçýlýðýný gösterir, “menþe hatun diyor.” derdi.
Bir gün yanýnda otururken birden bastonunu sallamaya ve kendi kendine konuþmaya baþladý. “Gidin, gidin.” diyordu kendi kendine. Daha sonra bize “Evde kocaman karýnca var.” dedi. Halbuki evde hiç karýnca yoktu. Üstelik onun söylediði büyüklükte bir karýnca olmasý mucizeydi.
Þubat ayýnýn on ikisinde bizim sýramýz bitecek, amcamlara gidecekti büyükbabam. Bir daha geleceði mayýs ayýný iple çekiyordum.Fakat nerden bilirdim bize gelmek yerine topraða gideceðini?
Bizden amcamlara geçtiðinde hastalandý büyükbabam. Birden yataða düþmüþtü. Her gün yanýna gider olmuþtu babam. Bense hastalandýðýnda uzun zaman gitmemiþtim yanýna. Yani hastalýðýnýn çok kötü olduðunun farkýnda deðildim. Hatta büyükbabamýn ilacý biz de kalmýþ ve ben de babama “Büyükbabamýn ilacýný götür.” demiþtim. Babam ise “Büyükbabanýn ilaç alacak durumu yok.” demiþti. O zaman bile büyükbabamýn çok hasta olduðunun farkýna varamamýþtým. Ta ki amcamlara gidip onu görene kadar.
Ýçeri girip elini öptüðümde beni tanýmadý bile. Sonra kendimi tanýttým. Amcam yanýmýza gelip anlatmaya baþladý: “Ýyice tuhaflaþtý. Geçen gün gözlüðünü fýrlattý. Gözlüksüz daha iyi gördüðünü söyledi.” Yanýnda otururken öyle sayýklýyordu: “Evimi istiyorum. Evimde ölmek istiyorum.” O an kaným dondu. Büyükbabamýn ölümünün yakýnlaþtýðýný o an anladým.
O gün zaten içimde bir sýkýntý vardý. Okuldan eve gelirken arkadaþlara iyi görünmeye çalýþtým. Eve girecektim ki annem dýþarýda. “Hemen üstünü giyin. Gidiyoruz. Büyükbaban ölmüþ.” Hemen oraya yýðýldým.
Büyükbabamýn memleket hasreti sona eriyordu. Büyükbabam annesi ile babasýnýn arasýna gömülmeyi vasiyet etmiþti. Babam amcalarýmla birlikte büyükbabamý yýkadýktan sonra bana þunlarý söyledi: “Büyükbabaný yýkadýðým da bana hep çok minnettar olduðunu söylerdi. Ýlk defa hiç ses çýkarmadý.” Ne acý bir hüzündü babam için.
Onu topraða verdikten sonra herkes normal bir günmüþ gibi havadan sudan konuþmaya baþladý. Fakat ben yapamýyordum bunu. Onu unutamýyordum. Ve içimden ona sürekli þu sözleri gönderiyordum: “Memleketine kavuþtun, hasretin sona erdi inatçý adam.”

[delta oscar]

Alýntý

Kimbilir bu kaçýncý aðlayýþým yoksunluðuna, bu kaçýncý sana yazýþým kimbilir..
Dün gece rüyalarýma geldin candedem. Masal torban dolu doluydu yine. Yine yüzümü dayadým yumuþak, buruþmuþ yanaðýna; pos býyýklarýnla oynadým yine. Öylece dinlemeyi severdim" penbe kuzucuklar" masalýn bilirsin. Anýmsarmýsýn candedem; birgece yatakta çok gülmüþtük de yan komþu kapýya gelip babama þikayet etmiþti. Bizde yorganýn altýnda dakikalarca kalakalmýþtýk. Bu gece soðuk, bu gece çok üþüyorum. O kadar acýyor ki yüreðim. Sende üþüyormusun candedem ? Tut ellerimi býrakma. Seni çok özlüyorum. Biliyorum candedem uzaklarda, çok uzaklardasýn. Ne olur sorma; aðlýyorum iþte. Sana hiç yalan konuþmadým, yazmadým da. Bak bizim yýldýzýmýz kayýyor görüyormusun candedem, mektubumu onunla sana gönderiyorum, yüreðimi de koydum içine.
Yine hayallerim tükendi, tükenmedi sana gelen yollarým candedem...
Ruhun þad olsun.

[Gazikent Nakliyat]

kardeþim kalemine yüregine saglýk aldýn götürdün beni bi 40seneye allah razý olsun

[delta oscar]

sayýn mahmut çilkýz beyefendi,
Sizden de Allah razý olsun, sizlerinde yüreklerine saðlýk ve bunun yanýnda kendimizce nacizane ve alýntýlarla sizlere güzel birþeyler sunmaya çalýþýyoruz, saðlýcakla kalýn... saygýlarýmla.

[M.KÜÇÜK]

Ben! Dedemi hiç görmedim, o benim hayatýmda en çok görmek istediðim kiþiydi. Annemin babasý vardý, bu senin büyükbaban dediler.Aksi,ters nasýlsýn dediðinde bile sanane diyen bir tip.Beni hiç sevmezdi ben de onu sevmezdim...Öldü gitti hiç üzülemedim...Ama yüzünü göremediðim dedem yukarýda anlatýlanlar gibi insanlara yardým etmeyi seven, çalýþkan. Bende küçükken hep hayal ederdim bir dedem varmýþta sanki beraberizmiþ gibi.Ýnþaallah Rabbim bizi cennetinde kavuþturur dedem.sen,ben ve ninem.

[delta oscar]

Alýntý...

Dedemi, 1999 yýlýnýn, 28 Nisan günü kaybettik. Bembeyaz saçlý dedem, vefat ettiðinde, 93 yaþýndaydý... Yaþlýlýðý rahat ve huzur dolu geçti. Çocuklarý, torunlarý hep yanýnda idi...
Zor ve uzun, gençlik yýllarý, rahat yaþlýlýðýna býrakmýþtý.
Þimdi albümlerime baktýðýmda, hep özlemle onu düþünüyorum.
Hayatta olsaydý, hergün yaptýðý "özel traþ törenini" yinelerdi...
Yaþlýlýktan gözleri gölgeleri bile seçemezken, bir türkü tutturarak, yatak odasýnýn camýnýn önüne týraþ takýmýný itina ile dizerdi.
Sýcak suyunu Anneannem getirir;
O da, mýrýldanmaya baþladýðý, türkü eþliðinde, yüzüne týraþ sabununu bulardý. Týraþ býçaðý ile eline uzun gelen ama bembeyaz teninde, görülemeyen sakallarýný keserdi.
Eðer eline uzun gelmiþ olan býyýklarý var ise, "singer" markasýný taþýyan, en azýndan altmýþ yýllýk makasý ile, parmak uçlarý ile yoklayarak, bulur ve keserdi.
Ben ise, dedem beni görmesin diye, komando gibi yerlerde sürünür, onu izlerdim. Gözleri az gördüðünden, korkmamasý için sessizlik içinde dedemin türküsünü dinlerdim. O bir þekilde benim orada olduðumu hissederdi. Týraþ olduktan sonra, yanaðýna kocaman bir öpücük kondurur ve "kaymak dedemi öptüm" diye haykýrýrdým... Traþ sonrasý ablam, annem, ben ve anneannem dedemi öpme yarýþýna tutulurduk...
insanýn çocukluk anýlarýnýn olmasý ne güzel.
Aile büyüklerimiz þu anda hayatta olmasa bile, bu dünya ya, benim hayatýma, çocukluðuma acýsýyla tatlýsýyla, çok þey kattýlar.
Istanbul'da Avrupa Yakasýnda otururduk. Anneannem ve Dedem özlediði için yaz tatillerinde, bir kaç günlüðüne Anneannem'in evine giderdik.
Acýbadem'deki yaz tatillerimi hiç unutmam. Evde vakit geçirmek çok sýkýcý olurdu. Kendimzi sokaða atardýk.Þimdi Marmara sitesi olan yer, o tarihte, yani çocukluðumda, ortasý yeþil alan, yanlarda tek sýra palamut ve dut aðaçlarý olan boþ bir arsa idi.
Buranýn adý bizim, dilimizde "çayýr"dý.
Pikniðimizi burada yapardýk,
Topumuzu burada oynardýk.
Ýþte, dut'u ilk defa o zaman yemiþtim...! "Aðaç kedisi" olduðum için, aðaca çýkar dutlarý ceplerime doldurur, inmeye çalýþýrken de, yere düþerdim.
Elbette yere düþünce o dutlar cebimde ezilirdi. Dutlar,cebimde ezilir, sularý kýsa pantolonumda, hiç çýkmayan lekler býrakýrdý...
Þimdi çok komik geliyor.
Anneannemin evine misafirliðe geldiðimizden ne kadar fazladan elbise getirmiþ olsa da, anneme iþ çýktýðýný çok iyi hatýrlýyorum.
Bu çayýrýn içine doðru, ilerleyince, küçük bir 'orman' olduðunu keþfetmiþtim. Güya, define arardýk burada...!
Bu küçük ormanýn sonu, þimdinin 'O aðacýn altý çay bahçesine' giden, Koþuyolu-Acýbadem caddesine çýkardý. Burada, Türk sinemasýnýn tonton amcasý, Hulusi Kentmen'in köþkü vardý. Ben kendisini burada, hiç görmemiþtim. Gerçekte de, var olup olmadýðýný hiç bilmiyorum.
Anneannemin evinin karþýsýnda oturan, Büyük Dayýlarýn apartmaný, iki kapýsý olan ikiz blok'lardandý. Vakti zamanýnda, kapýcý için yapýlmýþ kýsa bir geçit vardý. Bir grup çocuk burayý kesfetmiþtik. Tek sýra olup, apartmanýn arkasýndaki tepecige týrmanýp koþarak, Apartmanýn arkasýndan, ikinci kapýya kadar gelir, apartmanýn önündeki kapýlý beton dolaptan yere atlar, koþarak geçite girerdik. Küf ve nem kokan bu tünelin, bitli olduðunu söyleyenler vardý.
Kapýcýnýn uzun sopalý süpürgesi her geçiþimizde sert bir biçimde, yere düþerdi. Güya bu süpürge de "cadý süpürgesiydi.!" Örümceklerin sarktýðý, kedilerin dolandýðý tünelde, yoruluncaya kadar koþar; girer çýkardýk.
Taa ki, Kapýcý amca, gelip küçücük yüreklerimizi hoplatýrcasýna kadar, baðýrdýðýnda da. "Cadýnýn kocasý geldi" diye çýðlýklarla baðýrýp; kaçýþýrdýk. Alt katta oturan, komþu teyzeler ve amcalar, sesimizden çok rahatsýz olup, kapýcýya söylemiþ olurdu. Çünkü, o geçitte yankýlanan çýðlýðýmýz, insanlarýn evlerine kadar giderdi.

[delta oscar]

Alýntý...

Hepimizin olmuþtur herhalde genelde “bana kalbin kadar temiz sayfayý ayýrdýðýn için” diyerek baþlayan ve “sepet sepet yumurta sakýn beni unutma” diyerek biten bir hatýra defteri.
Bu gün böyle bir defter buldum eskilerin arasýnda. Küçücük pembe bir defter, yanýnda küçük bir de kilidi var üzerinde barbie resimleri…
Bir býçak yardýmýyla kýrdým kilidi ve ilk sayfada bir yazý dikkatimi çekti
“Bir gün bu defteri üstü tozlanmýþ olarak tavan arasýnda bulacaksýn”
“ve ilk sayfasýný açtýðýnda iki damla gözyaþý akýtacaksýn.”
Tuttumu beni bir gülme krizi )
Bu ilk sayfadaki yazý pek bir tanýdýk geldi doðrusu
Besbelli ablamýn bana 8. yaþ günü hediyesiydi bu hatýra defteri
Ama bir sorun vardý. Sevgili ablacýðým benim bu kahkahalarýmý hesaba katmamýþtý…
Birde tavan arasý meselesi
Ben bu defteri neden tavan arasýna koyayým ki ? bana kalsa çoktan yok olmuþtu da annem saklamýþ.
Saklamakta deðil aslýnda bilirsiniz küçülen kýyafetler deðerlendirmek için birilerine verilir. Ýþte annemde bize küçülenleri birtakým insanlara vermek için kutulamýþ koymuþ bir kenara oradan buldum iþte bu defteri. Üstelik tozlu falanda deðildi
Defteri elime alýr almaz baþladým okumaya ablam birde yazýsýnýn altýna bir imza atmýþ ki görülmeye deðer hemen bir G harfi yapýp üzerini de karalayývermiþ. Hadi tarih atmýþ anladýkta sonuna bir de saati saniyesine kadar yazmasý bitirdi beni.
Arka sayfayý çevirdim. Ýnsan hiç kendi kendime hatýra yazar mý? ben yazmýþým iþte
Ne utanç verici.
Sonra bir birinin týpkýsý yazýlar
Birisi; “bana kalbin kadar temiz sayfayý ayýrdýðýn için…” yazýyor ve ona bakarak diðerleri de aynýsýný yazýyor týpký birbirinin fotokopisi…
Birde yaþýtlarým ve büyüklerim bilir.
O yýlýn meþhur þarkýlarýný *aboneyim abone biletleri cebimde-ada vapuru yandan çarklý simitçi kahveci gazozcu* gibi þarkýlarý yazmýþlar …
Ve sayfalara çoðunlukla bir kalp çizmiþler bilirsiniz ortasýndan bir ok geçirilir uçlarýna da bir takýp harfler yazýlýr, sevdiðinin baþ harfleri falan (bak seeen! O yaþta aþký da bilirmiþiz)
Baþka kocaman bir S harfi ve karþýsýna tek bir S kullanarak *seni seveni sende sev* gibi yazýlar…
Sonra arka sayfalara doðru kargacýk burgacýk bir yazý dikkatimi çekti. “Aptal” dedim baþta mahvetmiþ defterimi. neden mi?
Bir erkek çocuðu “bana kalbin kadar temiz sayfayý ayýrdýðýn için sað ol” yazýp yamuk yumuk bir kalp çizmiþ ortasýndan bir ok geçirip bir ucuna kendi isminin baþ harfini, diðer ucuna da benim baþ harfimi yazmýþ. Sonra da kalbi karalamýþ “þaka þaka” yazmýþ. Belli ki bu çocuk bana aþýk ! dalga konusu olmamak için son anda kývýrmýþ velet. “Þimdi ben bu sayfayý koparsam ayýp olur bari karalayývereyim” demiþ galiba
Farkýndaydým zaten ben onun. Az mý uðraþýrdý benimle. Annemin özenle iki kuyruk ördüðü saçlarýmýn tokalarýný çekip sökerdi. Siyah okul formamýn kuþaðýna asýlýr koparýrdý.
Hatýrladým seni küçük Seyhun! pek bir þeye benzemezdin. Üstelik boyunda benden çok kýsaydý ama kokulu silgilerine bayýlýrdým. Her ne kadar koklatmasan da…
Hem ben Ayhan’ý seviyordum.O yakýþýklýydý ve sýnýf baþkanýydý üstelik çok þýmardýðým halde beni tahtaya hiç yazmazdý…Senin kremalý bisküilerin bile beni tavlamana yardýmcý olamamýþtý biliyorsun…Ama olsun ben seni bir arkadaþ olarak çok severdim
Ne kadar küçükmüþüz meðer ne kadar çirkinmiþ yazýlarýmýz. Kargacýk burgacýk yazýlar yazýp bir de hatýra yazdýk diye övünürmüþüz kendimizle.
Þimdi bakýyorum da doðru dürüst kimsenin hatýra defteri yok.Ama ben çok mutluyum
benim bir hatýra defterim var artýk yaþasýn…
Bu hatýra defteri benim *Anýlarýmda saklý olan çocukluðumun bir kýrýntýsý olarak kitaplýðýmýn baþ köþesinde yer alacak*
“Sevgili arkadaþým bana kalbin kadar temiz sayfayý ayýrdýðýn için çok teþekkür ederim” diyerek baþlayan yazýlar halen bendeler peki bu yazýlarý yazan küçük arkadaþlarým þimdi neredeler ?

[delta oscar]

Alýntý...

Bahar geldi. Bitkilerde, hayvanlarda, sularda, bir þevk bir heyecan var. Ýnsan da bunlardan baðýmsýz olamaz tabi ki. Ýnsanlarda bu þevk ve heyecana katýlmaya baþladý. Eline kazmasýný, küreðini alan bahçe yoluna koyuldu.
Her þeyin maddileþtiði dünyada güzellikleri fark etmek ne kadar güç oldu artýk. Ne yapmalý o zaman? Bizi esir kýlan sihirli kutulardan kurtulup birazda tabiatý gözlesek mi acaba? Kafamýzda dönen kelimelere bir göz atmalý belki de. Diziler, taksitler, araba, çekler, altýn, dolar, politik çekiþmeler vb. En fazla þikâyetimiz zamanla ilgili. Ne yaparsak yapalým “zaman yetiþmedi, zaman yok”. Kelimler havada uçuþuyor. Zaman var da bunu algýlayýþýmýzda bir sorun var galiba. Bir çobanýn, bir mahkûmun, bir çocuðun zaman algýsý bir olamaz tabi. O halde algýladýðýmýz ölçüde yaþýyoruz hayatý. Bazen dokunamadýðýmýz þeyler benim deðil diyor insan. Ama dokunma sadece beþ duyu organýyla olmuyor ki. Hislerimiz de var demi?
Ýnsanoðlu sýkýlmasýn diye yaratan mevsimleri ardýn sýra deðiþtirip duruyor. Týpký sahnenin ve kahramanlarýn deðiþtiði gibi deðiþip duruyor. Bazen tek mevsim yaþanan yerlerde hayat ne kadar sýkýcýdýr diye düþünüyor insan. Tabi oradaki insanlara sormak lazým belki de. Ama en deðiþmeyen sahnede ise oyuncular deðiþiyor mecburen. Oyun devam ediyor durmadan. Dünya hayatý da oyun içinde oyun olsa gerek. Bazen küçük þeyler bizim hayattan tat almamýzý engelleyebilir. En büyük engel bile bizim için bir atlama çýtasýdýr. Karþýmýzdaki dað uzaklarý görmeye engel gibidir. Tepesine çýkýnca öyle olmadýðýný görürüz. Her þey yaþanmadan en büyük engeldir gibi olur. Yaþanýnca onun tepesinden daha geniþ alanlarý görebildiðimiz gibi aslýnda hayatýn o kadar zor olmadýðýný fark ederiz. Sonra baþkalarýna deriz ki: “O yollardan biz gelip geçtik”.
Mevsim yaþamý hissettirdiði zamandýr bu aralar. Al eline fidanýný, kazmaný küreðini. Göm topraða tohumla beraber sýkýntýlarýný, kaybolsun toprakta; fidanlarýn ise yeþersin. Avuçladýkça topraðý, hisset yapýndaki temel taþý. Bu bahara kimler yetiþemedi kim bilir, bu yýl? Sen eriþmenin keyfine var. Bir duvar yazýsýnda diyordu ki: “Þuan üstüne bastýðýn çimler yarýn üstünde bitecek”.O zaman o çimenlere ayakkabýnla deðil de yalýn ayak bas, dolaþ tarlanýn bir ucundan diðerine. Kapat gözlerini, yeni açan erik ve deli badem aðaçlarýnýn çiçeklerinin tozunu tat genzinde. Yorulunca kazmaktan bahçeyi, o zaman getir heybendeki kara tencereyi. Koy içine patateslerini kaynasýn sen dinleninceye kadar. Boþa yanmaz ateþ varsa kenarýnda çaydanlýk. Aç çýkýnýndaki yufkayý sýk içine kaynayan patateslerden. Otur ye, kuru yavan, varsa acý soðan, içersen deli ayran. Almadýysan nane, idare et yarpuzla. Varsýn uzaktan ötsün kanarya ve bülbüller. Açsýn bahçeyin kenarýnda sümbüller. Çaðlasýn ayakucundaki dere. Uzan dinlen, yat istersen yere. Hisset topraðýn taze kokusunu. Yum gözlerini. Düþünme bugün seni üzen þeyleri. Aramazsa aramasýn oðlun þehirden seni. Kýzýn yardýma gelmesin. Bu gün aklýna getirme torununu. Hatýrýnda olmasýn bu kez topraðýn altýnda yatanlar. Boþ ver düþünme pazartesini. Dinle bak ne güzel tabiatýn sesini. Çekme baþýna gelmeyen her þeyin tasasýný.
Hadi! Kalk yeter. Kazarsan bu topraðý, sana et verir, Süt verir, elma, armut, kiraz verir. Çalýþmayana yaradan dert verir, keder verir. Þükretmeyene beter verir. Çalýþ ki, ek tohumun hasýný, sil bedenin pasýný, at gönlünün yasýný. Hisset memleketin havasýný.
Bunlarý tatmýyorsak, lazým yaþamý sorgulamak...

[delta oscar]

Alýntý...

Geçmiþle ilgili fotoðraflar vardýr, aklýmda. Hiç olmadýk zamanda ya da bir bir þarkýda onlar gözüm önüne gelir. Onlar benim iç dünyamýn odalarýnda hep asýlýdýrlar. Her zaman olmasa da zaman zaman onlarýn önünde geçmiþe yolculuk yapar. Hem iç dünyamý okþarlar hem yaþadýðým anlara eþlik ederler. Çocukluðumun geçtiði kasabanýn ne kadar özel ve güzel olduðunu ve çoðu þeyin kaybolduðunu düþündükçe insanýn içinin sýzlamamasý mümkün deðil.
Güzel eski evleri, insanlarý, küçük sokaklarý… Hepsini anlatmak mümkün deðil. Ve bir gün benim de eskiden di, diye baþlayacaðým cümleler bu kadar yakýn mýydý? Zaman görevini yapýyor hiç durmadan yoluna devam ediyor. Ve arkaný dönüp baktýðýnda çoðu hatýralarýn silikleþmiþ, olduðunu görüyorsun.

O da benim ilk öðretmenim olmasý ve de benim gözümde hayran olduðum ilk genç kýz olmasý nedeniyle çok önemliydi. Çocuklukta ilk hayranlýk duyduðumuz büyüklerimiz vardýr. Benim de ilk hayran olduðum ve imrendiðim kiþiler öðretmenlerim oldu.
Þimdi Nisan ayýnýn güzel günlerini yaþýyorum. Kapýmýzýn önündeki ayva aðacýnýn baktým ki çiçekleri solmuþ. Hâlbuki ne güzeldi onlar. Pembenin en güzel tonlarý ile yapraklarýn o kendine has yeþili ile baharýn en güzel habercisiydi. Ve ben o ayva aðacýný her görüþümde eski bir türkü baþlar içimde.”ayva çiçek açmýþ, yaz mý gelecek” Bilmeyenler varsa geriside “gönül bu sevdadan vaz mý, geçecek.” Ayva aðacýný, her görüþümde ve bu türkü dilime düþünce iþte yüzüme bir tebessüm geliverir.

Köyümüze ilk öðretmen olarak geliþinde yanýnda babaannesiyle birlikte gelir. Hatýrladýðým kadarý ile babaannesi beyaz yüzlü sert görünüþlü ve çok sigara içen bir insandý. Bir gece babaannesini uyku tutmaz bu türkünün baþýný hatýrlar gerisini hatýrlamaz. Bir türlü uyumaz. Sabah ezanýyla birlikte dikilir baþýna “Ülkü çabuk uyan, “ayva çiçek açmýþ” gerisi neydi. Kýzcaðýz” ne oldu, babaanne” . “Çabuk bu gece uyuyamadým, sabah kadar bir paket sigara içtim.” Ülkü abla türkünün devamýný söyler. Babaanne “ oh, be”. “Gidip þimdi uyuyayým” der. Uzun yýllar her bir araya geliþlerinden bunu anlatýr gülerlerdi.

Daha sonralarý o kasabaya geldi, bizde. Yaz günleri, Akþamüstleri bütün kasaba beklide ileri geleleri giyinip kuþanýp çay bahçelerine giderdi. Yazlýk sinemalar ve herkesin yürüdüðü bir kaldýrým vardý.Oraya yol boyu derlerdi, akþam vakti çoðunlukla oradaydý..Özenle giyinmiþ herkes orada olurdu zaten yürüyüþ yaparlardý.Tabii bu yola çýkýp yürümek özen isterdi.Ýþte benim ilk öðretmenim ve sonrasýnýn, Ülkü ablasý kendine ayrý bir özen gösterirdi.Küçük bir masa hatýrlýyorum, küçük bir ayna.Aynanýn hemen arkasýnda o zamanlar çok kýymetli olan kartpostal vardý.Bu bir Japon kýzýydý.Hafif bir hareketle göz kýrpardý.Ýlk inci kolyeyi de onda görmüþtüm.Saçlarý kýsa ve hafifçe alnýna düþerdi.O zamanýn modasý kulaklarýn önünden ay þeklinde hafifçe þekil verilirdi.Onunda saçlarý öyleydi.Deri kayýþlý bir saati, papatyalý bir kumaþtan dikmiþ güzel bir takýmý vardý.Her þeyi çok yakýþýrdý.

O gece aynanýn karþýsýnda hiç de mutlu deðildi .Bütün kolyeleri deniyor.”olmuyor, olmuyor iþte” diye baðýrýyordu.Bende aynanýn hemen arkasýndan hayran hayran bir ona bir Japon kýzýna göz atýp duruyordum.Çenesinde bir beni vardý, dudaklarý dolgunca iri ela gözleri güzel bir kýzdý.Zorluklarla okumuþtu.Öðretmendi herkes yolda yürürken onu gösterirdi.Okuluna gitmek için kasabanýn ortasýndan geçerdi ve onu görenler birbirine seslenirdi “ülkü öðretmen geçiyor.”
Yýllar geçti o hiç evlenmedi. Mahallesinden avukat çýkan bir komþu oðlunda gönlünün olduðu söylenirdi. O da uzun zaman evlenmedi sonrasýný bilmem. Engelleri neydi az çok tahmin ediyorum. Çok uzun hikâye. “Kim demiþ ki kader senin elinde.”
Þimdilerde, Ülkü abla çok hasta en son üç sene evvelsi gördüm. Ayný hanýmefendiliðiyle tatlý tatlý iki laf ettik. Geçirdiði hastalýða raðmen hala güzeldi. Ben her bahar ayvalar çiçek açtýðýnda onu hatýrlayacaðým. Ve aynanýn karþýsýnda güzel bir kýz.

Kasabaya geldikten sonra, erkek bir öðretmenim oldu. Ýkinci sýnýftayým onunsa gözümün önünden gitmeyen fotoðrafý, bize keman çalardý.Ve kemaný çenesinin altýna özenle yerleþtirirdi.Tekrar tekrar ayný hareketi yapardý.Rugan ayakkabýlarýný hatýrlýyorum, her zaman parlak kahverengi takýmlarý ve hep masasýnýn üzerine getirip kemanýn çantasýný açýp çene altýna yerleþtirmesi.Oda, kasabanýn belli ailelerinden birinin oðluydu ve eþini hatýrlýyorum.Kýsa küt saçlý yuvarlak yüzlü.Öðretmenim beni çok sevdiði için fotoðrafýmý istemiþti .O zamanlar daha da kýymetli olmasýna raðmen en güzel fotoðrafýmý seçip evine götürmüþtüm.Kapýyý eþi açmýþtý tam yüzünü hatýrlamasam da pembe bir sabahlýkla kapýyý açmýþtý.Bir daha onu hep karþýdan görmüþtüm.

Bizim mahallenin biraz yukarýsýnda kayýnpederine gelirlerdi. Hafif taþlý sokaktan el ele tutuþmuþ inerken görürdüm onlarý. Hafif gülümseyerek ve muhabbet ederek inerlerdi. Hafif yokuþlu yolu.
Parmakla gösterilirlerdi. O bahsettiðim yol boyuna çýkýnca. O zaman birkaç genç çift vardý. Ve dillere destan bir evlilikleri vardý. Benim çocuk dünyama da aklýmda kalan buydu. Üçüncü sýnýfta ben kasabadan ayrýldým. Yýllar çabuk geçti. Benim öðretmenimi arayýp sorma imkâným olmadý. Ama bir gün muhakkak göreceðim onu derdim. Müziði çok sevmemin sebebini bile ondan dinlediðim kemana baðlardým.

Birkaç sene önce büyük annemi kýsa ziyaretlerimin birinde. Büyük annem (onlarýn deyim ile) kasabadan havadisleri verdi. Bir de ballandýrarak anlatýr ki. Yazýk olmuþ bir yetenektir bu konuda. Ýçime sýkýntý verdi bu sefer havadisi. O anlatýr çoðu zaman bende pek kulak vermem. Ama bu seferki havadis canýmý sýkmýþtý.” Odabaþýlardan, Nedim Öðretmen intihar etmiþ” dedi Çok þaþýrmýþtým. Bu benim öðretmenimdi. Nasýl olur, diye düþündüm.

Hemen gözümün önüne geldi. Keman çalýþý. Masa baþýnda gencecik bir öðretmen. “Nasýl, yani” diyebildim. Büyükannem devam etti haberlerine.”Karýsý ile ayrýlýyorlarmýþtý, eþya yüzünden kavga etmiþler.Oda sinirlenip býçaðý almýþ….” Dona kaldým. Yani bu anlatýlan benim hayran olduklarým hep onlarý el ele hatýrladýklarým mýydý. Hani onlar birbirini çok severdi, dillere destandý, onlar pýrýl pýrýl insanlardý. Hayat nereye getirmiþti onlarý. Onu bu ölüme sürükleyen eþyamýydý? Yoksa asýl kaybettiðine mi tahammül edememiþti. Ýþte hayatta her þey yalanmýþ dedirten bir þey. Hiç bu, yakýþmamýþtý benim güzel hatýralarýma. Ve silik zor hatýrlanan hatýralar biraz daha kararýyordu.
Kasabamýzdaki çoðu þey deðiþmiþ tabii. Benim içimde yýkýlan evleri hep yaþýyor. O özel insanlarý tanýmanýn bana hayatta neler kattýðýný ve çok þanslý olduðumu biliyorum. Mahallemiz vardý. Ve mahallemizde yaþayan yaþlýsýnýn ve gencinin üzerimizde hep etkisi vardý. Zenginliðimizdi, o insanlar. Paylaþmayý ve hatýr sormayý buralarda öðrendik. Ýyi ki benimde eskidendi, diye baþlayan hatýralarým var.
Ben yine, Nedim öðretmenimi hatýrlayacaðým. Küçücük bir siyah fotoðrafta hatýra kalan bayram hatýrasýnda onu hatýrlamamak mümkün mü..23 Nisan da bana beyaz bir gelinlik giydirmiþti. Üzerine siyah pelerin. Ve beyaz güvercinleri vermiþti, elime. Güvercinler örtünün altýnda ben bayram kutlamalarýnýn yapýldýðý meydana yürüyorum. O da Ýstiklal Marþýný okuyordu. “Hangi çýlgýn bana zincir vuracakmýþ, þaþarým” dediðinde ben siyah pelerini atýp güvercinleri de salmýþtým, havaya. Belki özgürlüðün ne olduðunu o gün ilk orada hissetmiþtim.