Bir yaz günü, plajda oturuyor, kumlarla oynayan iki çocuðu
seyrediyordum. Her ikisi de, deniz kýyýsýnda, kapýlarýyla, kuleleriyle,
tünelleriyle kocaman bir kale yapmak için beraberce harýl harýl
çalýþýyorlardý. Kale neredeyse tamamlanmýþken , büyük bir dalga gelip
kaleyi bozdu. Her þey, bir anda ýslak bir kum yýðýnýna dönüþmüþtü. Bütün
uðraþlarýnýn bir anda gözlerinin önünde yok olduðunu gören çocuklarýn göz
yaþlarýna boðulmalarýný bekliyordum. Ama çocuklar beni þaþýrttý. Aðlamak
yerine, ikisi de kalkýp el ele tutuþtular ve gülerek kýyýdan biraz daha
uzaklaþýp yeni bir kale yapmaya giriþtiler. Çocuklarýn , o anda bana önemli
bir ders öðrettiklerini fark ettim. Yaþamýmýzdaki her þey, yaratmak için
üstünde çok zaman ve enerji sarf ettiðimiz her karmaþýk yapý , aslýnda
kumdan yapýlmýþlardýr. Sadece baþka insanlarla kurduðumuz iliþkiler ayakta
saðlam kalabilir. Er ya da geç, bir dalga gelip, kurmak için yoðun çaba
sarf ettiðimiz çalýþmalarý anýnda yýkabilir. Böyle bir durum karþýsýnda,
sadece yanýnda tutacak bir eli olan insan gülümseyebilir....
Rabi Harold Kushner