Hangimiz ölmeyeceðiz ki? Hepimiz zamaný geldiðinde bu dünyadan ayrýlacaðýz.Nizip’te hep derler;”Öbür Dünyaya ne götürebilirsinki?” Arkandan atana babana rahmet deniliyorsa o kalýr baþka ne götürebilirki?’ Gerçekten de öyle deðilmi?
![]()
Bu hafta barakta(Çiftlik) köyünde sevdiðimiz, ata baba dostumuz,kirvemiz Haci Veli Özaslan’ý kaybettik.Allah rahmet eylesin ve kalanlara ve ailesine sabýr versin.Yakýnýmýz sevdiðimiz bir dostun acýsýný paylaþmak için zaman zaman böyle cenazelere katýlýyoruz.Cenaze kültürümüz genel manada tüm Anadolu ile paralellik arz eder.Ancak özellikle bizim bölge kültürümüzde cenaze merasimlerine çok özel önemler verilir..Cenazenin akraba ve sevenleri cenaze defnine kadar tabuta eþlik eder.Yani mezarlýktaki defin iþlemlerine kadar tüm dostlarý cenaze ile birliktedir.Hatta yakýn dostlarý zaman zaman uzun süre mezarý baþýnda kalýr dualar okur ve gözyaþlarý dökerler..Gün görmüþ yaþlý kadýnlarýmýz çok özel aðýtlar yakarak gelen misafirleri gözyaþlarýna boðarlar..Aðýt yakmak bazen düðünlerde olduðu gibi gelen kalabalýðýn motivasyonunu da etkileyen bir unsurdur..Bizim kültürümüzde erkekler aðýt yakmaz..Ancak saz çalmasýný beceren yakýn dostlarý varsa bir oda meclisinde saz eþliginde çok ince ve kiþiye özel dörtlükler ile gözyaþlarý döktürülür..Kuran’aný kerim okumak ve fatihaya davet her yeni gelen misafir için adeta bir borç gibi karþýlanýr.Kuran-ý karim okumasýný bilmeyenler “el fatiha” deyip camaati duaya çaðýrarak bu borçleriný ifa ederler..Cenaze geleneklerimizden bir tanesi de sakal býrakmaktýr..Sakal yas tutma ile eþdeger kabul edilir...Cenaze ile baþlayan süreç yaklaþýk 2-3 hafta sürer..Bu süre içinde sakal traþý çok ayýp karþýlanýr..Tabiki devlet memuru gibi zorunlu görevlerde bulunanlar hoþ karþýlanýr..Ama öyle bir þey ki bizim bölgemizde devlet memuru olsanýz bile amirleriniz bu yas hatýrýna sakal býrakmayý hoþ karþýlarlar..Bu da bizde yerleþen çok güzel bir hoþgörü örnegidir.Sakal olayý dýþýnda hem kadýnlarda hem de erkeklerde süslü giyinmek de çok ayýp karþýlanan bir olaydýr.TV ve radyo gibi eðlence aðýrlýklý kýsýmlarý seyeretmek veya dinlemek de ayýp karþýlanýr...Haberler veya çok öenmli bir konu dýþýnda genel olarak TV ve radyolar da yas boyunca kapalý kalýr..
Tabiki cenaze deyince yemek kültürümüze deginmeden geçmek çok abes kaçar.Cenazelerde en çok dikkatimi çeken sadece cenaze sahibinin deðil, herkesin size; ‘yemeðe kalýn’ diye ýsrar etmesiydi.Bu zamana kadar hiç yemeðe kalmamýþtým,fakat son katýldýðým cenazede ýsrar çok olunca kalmak zorunda kaldýk.Yemek deyip geçmeyin..insanýn bir can dostu ölünce yemek mi boðzýndan geçer?..günlerce acýsý hissedilir.insan yemeden içmeden kesilir adeta..Ancak bu yemek o tür bir yemek degil..Cenazeye katýlan ve baþsaðlýðýna gelen misafirlere genel anlamda cenaze sahipleri yemek noktasýnda müþkil olurlar..Ýþte bu nedenden dolayý kolu komþu akraba köylü kim varsa adeta bir yemek yarýþýna girer..Cenaze sahiplerine ufacýk ta olsa bir teselli ve yardýmlaþma geleneðidir bu..
Barakta cenaze olduðunda,bir çok ev kendine göre yemek hazýrlýklarý yapýyor.Kimisi koyun,kimisi tavuk,kimisi,hindi(Culluk) keserek,cenazeye katýlan çevre köyler ve ilçe merkezinde gelenleri yaptýðý hazýrlýk kadar evine davet ediyor.Davet de deðil bu, zorla evine götürüyor.Kendi acýsýný unutup,Hazýrladýðý yemekleri cenazeye katýlanlara büyük bir þevkle sunup,çayýný, kahvesini içiriyor.
Ýnsanlarýn giderek birbirinden uzaklaþtýðý,selam vermemek için görmezden geldiði bu dünyada.Böyle adetlerin de olmasý bizleri bir nebze olsun sevindiriyor.