menkýbeler

[medinedezaman]

Bir gün Abdülhâlýk Goncdüvânî'nin huzûruna uzak yerden bir misâfir, biraz sonra da yanlarýna, güzel sûretli, temiz giyimli bir genç geldi. Abdülhâlýk hazretlerinden duâ isteyip hemen ayrýldý. Misâfir; "Efendim! Bu gelen genç kimdi acaba? Gelmesi ile gitmesi bir oldu." dedi. O da; "Bizi ziyârete gelip duâ isteyen bir melek idi." buyurdu. Misâfir hayret etti ve; "Efendim! Son nefeste îmân selâmeti ile gidebilmemiz için bize de duâ buyurur musunuz?" diye niyâzda bulundu. Bunun üzerine Abdülhâlýk Goncdüvânî hazretleri:

"Her kim farzlarý eda ettikten sonra duâ ederse, duâsý kabûl olur. Sen, farz olan ibâdeti yaptýktan sonra duâ ederken bizi hatýrlarsan, biz de seni hatýrlarýz. Bu durum hem senin, hem de bizim için duânýn kabûl olmasýna vesîle olur." buyurdu.

[Hasan Hoca]

Her baktýðýmýz þeyde güzellikleri görebilmek, güzel ve olumlu düþünmek hem güzel konuþma ve davranmayý saðlar hem de kendi kendimize pozitif enerji üretmemizi ve mutlu olmamýzý saðlar.

Allah razý olsun. güzel düþünen, güzel görür deðil mi hocam.

Evet aziz kardeþim.

Güzel bakan güzel görür, güzel gören güzel düþünür,güzel düþünen hayatýndan lezzet alýr.

Güzellik, çoðu zaman kusurlarý gizleyen bir örtüdür.


Güzellik, her yerde hoþ karþýlanan bir misafirdir.

ve Güzellik Allah’ýn bazý kullarýna bir ihsanýdýr.

[medinedezaman]

kalbin tedavi yollarý

Bilmiþ ol ki kalbi korumanýn çaresi þeytanýn giriþ yollarýný bilmek, bu huylardan temizlemek Allah'ý anmak. Bu onu kalbe uðramaktan alýkor. Zira gerçek zikir, ancak kalbi takvâ ile tamir ettikten ve kalbi kötü sýfatlardan temizledikten sonra kalbde yerleþir ve ulaþýlmaz bir kal'a olur.
Ebû Hüreyre (R.A.) anlatýyor. Bir gün bir mü'minin þeytâný ile bir kâfirin, þeytâný karþýlaþýrlar. Kâfirin þeytâný yað' lý, semiz, parlak ve temizdir. Mü'minin þeytâný ise zayýf, pis, kirli ve çýplaktýr. Kâfirin þeytâný, mü'minin þeytânýna; - Bu ne hâl? diye sorar. Mü'minin þeytâný; - Ne yapayým, bir adama düþtüm ki adam yiyeceði zaman (Besmele'yi) olur, ben aç kalýrým, içeceði zaman okur, susuz kalýrým. Giyinirken okur, çýplak kalýrým. Temizlendiði zaman (Besmele) ile temizlenir, pis kalýrým. dedi. -- Ben de öyle birine düþtüm ki: Hiç (Besmele) getirmez. Ben de onun yiyeceðine, içeceðine giyeceðine velhâsýl her þeyine ortak olurum, dedi

[medinedezaman]

Sen Ahmed ü Mahmud ü Muhammedsin efendim
Hak’dan bize Sultan-ý müeyyedsin efendim.
(Þeyh Galip)
Vahiy meleði Cebrail aleyhisselam, anlatýyor:
-Hazret-i Allah, beni yarattý. Onsekizbin yýl arz altýnda kaldým…
-Ey Cebrail seni kim yarattý?

-Sen yarattýn yara Rabbi. Her þey senin ve sen her þeyi yaratansýn… Bense… ben, güçsüz ve ihtiyaç sahibi bir mahlukum.
Konuþmadan sonra bir onsekizbin yýl daha geçti… Yüce Allah yine sordu:
-Seni kim yarattý?
-Ya Rabbi, beni yaratan; öldürmeye ve diriltmeye kudreti olan sensin. Bense kuvveti hiç bir þeye yetmez biçarayim.
Üçüncü onsekizbin yýl da geçti…
-Ey Cebrail, ben kimim, sen kimsin?…
-Allahým sen her þeyin yaratýcasý ve sahibi; bense bir kulcaðýzým.
Bu cevabýmýn peþinden bir merakýmý dile getirdim:
-Ya Rabbi benden üstün bir varlýk halkettin mi?
-Karþýna bak, buyurdu…
Yüce emre uyarak gösterilen yere baktýðýmda bir nur gördüm. Ama nasýl bir nur? Güzelliðine hayran kaldým. Dört tarafýnda da dört ayrý nur?
-Allahým, gözlerimi alan bu harika aydýnlýk da ne?
-Seni, ne kadar melek varsa hepsini ve bütün her þeyi aþkýna yarattýðým nur!… O, en aziz kulum ve Peygamberimdir. O, canlý cansýz her þeyin en üstünü ve en hayýrlýsý olan Muhammed Mustafa’dýr “sallallahü aleyhhi ve sellem”
Sordum:
-Ya çevresindeki nurlar?
-Saðýndaki Ebu Bekir Sýddik, solundaki Ömer ibni Hattab, önündeki Osman bin Affan, ardýndaki Ali Ýbni Ebi Talib’dir. “Radýyallahü teala aleyhim”.
-Ya Rabbi; bu beþ kiþinin diðer insanlardan üstün bir tarafý olmalý!
-Bu beþi kendime dost seçtim. Onlarý seven beni sevmiþ, düþmanlýk eden bana düþman olmuþ olur. Bunlarý sevenleri cennete, sevmeyenleri cehenneme koyacaðým.
Hak yarattý alemi, aþkýna Muhammed’in
Ay ü günü yarattý, þevkine Muhammed’in
Ýlk insan Adem Peygamber, arþ üzerinde “La ilahe illallah Muhammedün Resulullah” yazýsýný görünce ismin sahibinin eriþilmezliðini anladý. Ancak O’nun ismi sadece göklerin en yükseðini mahyalandýrmamýþtý. Kelime-i tevhid cennette her sarayda, her yaprakta, her çiçekte, her bucakta okunuyordu.
Adem aleyhisselam, bu hali oðlu Þit Peygambere anlatýyor:
-Cennette O’nun ismi ile güzelleþmemiþ bir tek köþe bile görmedim. Her yan ve her yön o þerefli ismin pýrýltýlarýný aksettiriyor.
-Peki, babacýðým hanginiz daha kýymetlisiniz?
Þit aleyhisselamýn sualine Adem Peygamber cevap vermek istememiþ olacak ki sükutu tercih etti. Ne var ki ayný sual üçüncü kere tekrarlanýnca ezeli hakikat daha o günden açýklandý.
Alemlerin Rabbi buyurdu:
-Ya Adem! Her þeyi senin için yarattým, seni ise o seçilmiþ için!!! Cenneti o’nunla ve o’nun ümmetiyle dolduracaðým. Kendisine arap dili ile Kur’an-ý kerim indireceðim. Bu kitabýn emir ve hükümleri, hiç deðiþmeyerek dünyanýn sonnuna kadar devam edecektir. Bu peygamber, benim en sevgili kulumdur. Ýyiliði her insana ulaþacaktýr. O’na uyanlar seçkin kullarýmdan olur. Büyük þefaat sahibidir. Ýsmi yer yüzünde “Muhammed” göklerde “Ahmed”dir. O’nu dünyanýn sonuna yakýn göndereceðim. Hiç bir Peygamber O’ndan üstün olmadýðý gibi, hiç bir ümmet de O’nun ümmetinin sayýsýna varamayacaktýr. Ümmeti abdestli gezer. Öyle ki bunlarýn yerdeki nurlarý yýldýzlarýn gökteki aydýnlýðý gibidir.
Ol dedi oldu alem, yazýldý levh ü kalem,
Okundu hatm-i kelam, þannýna Muhammed’in
Adem babamýz, cennetten çýkarýlýnca, üç yüz sene göz yaþý döktü. Çok üzgün ve çok piþmandý. Gaibden gelen bir sesin de hatýrlatmasý ile el açýp-cennette iken Cebrail aleyhisselamdan öðrendiði bazý isimleri araya koyarak-dua etti:
-Ya Adem, kýyamete kadar gelecek evladýnýn günahlarýnýn baðýþlanmasýný isteseydin bu isimlerin sahiplerinin sevgisi için yine kabul ederdin…
Hep erenler geldiler, dergaha yüz sürdüler
Zikr-ü tevhid ettiler, nuruna Muhammed’in
O, müthiþ tufandan önce Nuh aleyhisselama bir gemi yapmasý buyurulunca yüzyirmi dörtbin dört tane tahta hazýrladý. Ve Cebrail’in tenbihi ile her tahtaya bir Peygamberin mübarek adýný yazdý. Ancak ertesi gün tahtalardan isimler silinmiþti. Olaya çok üzüldü. Ýsimleri tekrar yazdý. Devrisi sabah yazýlar yine silindi. Bir daha yazdý ama bir sonraki gün tahtalar bomboþtu… çok müteessir oldu… bir tuhaflýk vardý bu iþte. Sýr, gelen vahiyle çözüldü.
-Tahtalarýn ilkine benim, sonuncusuna da habibim Muhammed Mustafa aleyhisselamýn adýný yaz ki þeytan öbür isimleri silmesin.
Nuh Peygamber, emredildiði gibi yaparak çalýþýp gemisini tamamladý. Fakat dört tahta artmýþtý. Bunu Cebrail aleyhisselamla konuþtu:
-Ya Cebrail, fazla gelen dört tahtayý ne yapayým?
Vahiy meleði suali Hak teala’ya sundu.
Ýnsanlýðýn ikinci babasý Nuh Peygambere haber geldi.
-Ey büyü peygamber! O dört tahtaya son peygamberimin dört halifesinin isimlerini yaz; gemi o zaman tamam olacaktýr. Zira o dört insan, Ýsla dininin dört sütunu gibidir. Ýslamiyet onlarla ayakta kalýr ve onlar sayesinde dünyanýn her tarafýna yayýlýr. Vahye uyularak denilenin yapýlmasý ile gemi tamamlandý ve ondan sonra yüzebildi.
Nuh Peygaber, Hazret-i Ebu Bekir, Hazret-i Ömer, Hazret-i Osman, Hazret-i Ali’nin isimlerini artan tahtalara yazarak bunlarý gemisine çakmadýkça görünüþteki kusursuzluða raðmen geminin yüzmesi ve felaketten kurtulmasý mümkün olmamýþtý.
Ya mü’minler… mü’minlerin de o dört büyük zatýn ismini kalplerine yazmadýkça dýþtan ne kadar olgun ve noksansýz görünürlerse görünsünler büyük imtihanda kurtulmalarý mümkün olabilir mi? Sadece iki cihan güneþi eþsiz ve emsalsiz Peygamberimizi deðil, O’nun dostlarýný da sevmek gerekiyor… Bu þart yerine gelmeden, O’nun sevdiklerinin aþký kalbe yerleþmeden cezadan kurtulmak ne mümkün?…
Veysel Karani kazandý, ahir yine özendi
Sekiz uçmak bezendi, aþkýna Muhammed’in
Ýbrahim aleyhisselam, bir gün rüyasýnda Cenneti gördü. Uzunluðu yer ile gök arasýndaki mesafeden fazlaydý. Meleklere:
-Buralar kime mehsustur? diye sordu.
-Evlatlarýndan Muhammed Mustafa ve o’nun ümmeti içindir, diye cevap verdiler.
Ýbrahim Peygamber, dikkatle bakýnca aðaçlarda”La ilahe illallah” budaklarýnda “Muhammedün Resulullah”, meyvelerinde “Sübhanellah”, “Velhamdülillah” cümlelerinin yazýlý olduðunu gördü…
Uyandýðýnda rüyasýný milletine nakletti.
-Ümmeti Muhammed kimdir, diye sordular. Ýbrahim aleplisselam, düþünceye daldý. O anda Cebrail aleyhisselam peyda oldu ve:
-Ne düþünüyorsun ey Allah’ýn dostu, dedi.
-Bir rüya gördüm… girdüklerimi ümmetime anlattým, Muhammed ümmetini öðremek istediler. Benimse bu hususta bilgim yok. Onun için düþünüyorum.
Cebrail aleyhisselam:
-Ben de fazla bir þey bilmiyorum, diyerek Cenab-ý Hakka arz etti:
Yüce Allah þöyle buyurdu:
-Muhammed, benim ahir zaman Peygamberimdir. Makbul kullarýma Peygamber olarak gönderecðim. O peygamberi bütün yaratýlmýþlarýn arasýndan seçtim. Kendisini ve ümmetini yerden ve gökten yüzyirmi dört bin yýl evvel yarattým. Kýyamet günü O’nun yolundakilerin yüzü bütün insanlarýn yüzünden daha ak, aydýnlýk ve abdest suyu deðen vücut parçalarý pýrýl pýrýl olacaktýr.
Feriþtehler geldiler, saf saf olup durdular
Beþ vakit namaz kýldýlar, aþkýna Muhammed’in
Tevrat, Musa aleyhisselama inince büyük Peygamber çok sevindi ve þükrünü dile getirdi. Cenab-ý Hak:
-Ýnsanlarýn kalbine baktým. En mütevazi olarak seni gördüm. Bu sebeple seni Peygamber yaptým ve benimle konuþma devletine erdirdim, dedi ve ilave etti:
-Ölünceye kadar tevhid üzere ol. Sevgili Muhammed Mustafa’nýn Resulüm olduðunu tasdik et ve kalbine O’nun muhabbetini yerleþtir!
-Ya Rabbi, Muhammed kimdir; O’nu tanýmýyorum?
-O öyle bir kimsedir ki yerleri ve gökleri yaratmadan binlerce sene evvel güzel ismini arþýn üzerine yazdým. Ya Musa, sana çok yakýn olmamý ister misin? Öyle bir yakýnlýk ki bedenine ruhdan ve gözünün siyahýna beyazýndan daha yýkn olayým!..
-Allahým bundan gayrý ne arzum olabilir?…
-Öyleyse Habibime çok selavat oku.
Hak teala devam etti:
-Ölen bir kimse Muhammed aleyhisselamý inkar etmiþse, o bedbahtý sürüterek cehenneme attýrýrým. Beni görmesini nasip etmem ve hiç bir melek ve peygamberin þefaat etmesine de için vermem!…
Bunu yolundakilere bildir.
-Ya Rabbi O’nun hakkýnda biraz daha bilgi sahibi olmak isterim.
-Eðer Muhammed aleyhisselam olmasaydý; yeri-göðü, cenneti-cehennemi ayý, güneþi, geceyi-gündüzü, melekleri, Peygamberleri ve hiç bir þeyi yaratmazdým. O’nun Peygamberliðini kabul etmezsen Ýbrahim halilulllah bile olsan sana eziyet ederim!…
-Onun Peygamberliðini ve yüksekliðini kabul ettim Ya Rabbi!…
Havada uçan kuþlar, yeþerüp dað ü taþlar,
Yemiþ verir aðaçlar, aþkýna Muhammed’in
Davut aleyhisselam, bir gün Zebur okurken kitaptan bir nur yükseldiðini; bu nurun odayý doldurduðunu ve kalbinin rahatladýðýný gördü… Ve bu hal, her Zebur okuyuþunda tekrar etti. Nurun mahiyetinni Allahü tealaya sordu:
-Ya Rabbi bu nur neyin nesidir?
-O, habibim Muhammed Mustafa’nýn nurudur. Cümle alemi onun hatýrýna yarattým.
Bu tüyler ürperten ilahi cevap üzerine Davut Peygamber, yüksek sesle “Lailahe illallah Muhammedün Resulullah” dedi. Bütün yýrtýcý hayvanlar, kuþlar, böcekler ve yýlanlar, çevresine toplandýlar ve:
-Öyledir ya Davut! diyerek onu doðruladýlar.
Bu olaydan sonra Davut Peygamber, Zubur okumaya baþlarken kelime-i tevhid söyle oldu.
Ýmansýzlar geldiler, andan iman aldýlar
Beþ vakt namaz kýldýlar, aþkýna Muhammed’in
O’nu övmeye kalkan erir ve tükenir.
O’nu hiç bir lisan medhetmeye kafi gelmez. O’ kelimeler üstü ve kelimeler ötesi ve gönüller dolusu sevgiye layýktýr.
Yunus kim ede medhi, över Kur’an ayeti
Ah! vergil salevatý, aþkýna Muhammed’in
Biz de… kendim, eþim, dostum, tanýþým, arkadaþým, binler, onbinler, milyonlar, milyarlar, O’nu o en sevgili ve en üstün’ün Peygambeliðini kabul ettik ya Rabbi…
Bundan üstün devlet bilmiyoruz ya Rabbi!..

[esento]

[Hasan Hoca]

Bu güzel paylaþýmýn için Teþekkürler esento.

[Hasan Hoca]

mevlandan

Bir talebesi evlenmiþ, bir müddet sonra ziyaretine geldiðinde talebesinin ihtiyaç içinde olduðunu keþfetti. Fakat onu mahcup etmeden nasýl yardým yapacaðýný düþünmeye baþladý. Nihayet çaresini de buldu. Dedi ki:

–Osman! Sen eskiden çok mütevazý biriydin, þimdilerde biraz gurura kapýlmýþ gibi görüyorum seni. Çünkü o zamanlarda gelip elimi öperdin. Osman hemen kalkýp Mevlâna'nýn eline sarýldý, öperken de Mevlâna avucu içine sakladýðý yardýmýný Osman'ýn avucu içine býrakýverdi ve eðilerek de kulaðýna fýsýldamayý ihmal etmedi:

–Bundan böyle ihtiyaç içinde olduðun günler el öpme günlerin olsun. Sakýn çekinme hemen gel. Ben el öptürmekten çok memnun olurum! Evet, büyüklerin âdetleri, âdetlerin büyükleridir.

[Hasan Hoca]

ÜÇ ÝHTÝYAR

Bir kadýn evden çýktýðýnda bahçede bembeyaz sakallarý olan üç yaþlý adamýn oturduðunu gördü. Adamlarý tanýmýyordu, içinden onlarýn fakir ve aç olabilecekleri düþüncesi geçti:

‘Sizi tanýmýyorum, ama aç olmalýsýnýz. Lütfen içeri buyurun, size yiyecek bir þeyler ikram edeyim.’ ‘Evin erkeði içerde mi?’diye sordu yaþlýlar. ‘Hayýr, evde deðil.’ ‘O zaman içeri giremeyiz. ‘Bunu söyledikten sonra bahçede oturmaya devam ettiler.

Akþam kocasý eve geldiðinde, kadýn olan biteni ona anlattý. Bunun üzerine, adam eþine ihtiyarlarý eve davet etmesini söyledi. Kadýn bahçeye çýkýp, hala orada bekleyen sevimli ihtiyarlara. ‘Buyurun, içeri gelin. Bakýn, eþim de evde’ diye seslendi.

Ama ihtiyarlarýn cevabý biraz þaþýrtýcýydý:

‘Biz hep birlikte bir eve girmeyiz!’
‘Neden?’ diye sordu kadýn.

Ýhtiyarlardan birisi açýkladý. Arkadaþlarýndan birine iþaret ederek ‘Onun adý Zenginlik’ dedi. Sonra diðerini gösterip ‘Onun ki de Mutluluk’ deyip ekledi:

‘Benimki ise Kanaat. Þimdi içeri girip eþinizle konuþun ve evinizde hangimizi istediðinize karar verin.’Kadýn eve girdi ve kendisine söylenenleri eþine aktardý. Adam mutluluktan uçacaktý. ‘Aman ne kadar güzel! Bu ihtiyarlarý Allah gönderdi bize. Hemen Zenginlik’i içeri buyur edelim. Evimizi hazinelerle doldursun!’

Karýsý biraz daha duygusal yaklaþarak ‘Ama efendi’ diye itiraz etti.’Neden mutluluk’u davet etmiyoruz?’

Onlar tatlý tatlý tartýþýrken, araya aklý baþýnda genç kýzlarý girdi. Bir taraftan pencereden ihtiyarlarý seyrederken, diðer taraftan ‘Bence ‘ dedi. ‘En iyisi kanaat’i eve almak. Çünkü bu zamanda en az bulunan þeyi getirecek bize o.’

Biraz düþündükten sonra, anne-baba da kýzlarýnýn fikrini benimsediler. Ve kadýn dýþarý çýkýp ihtiyarlara seslendi:

‘Hanginiz kanaat’ti? Lütfen o buyursun ve misafirimiz olsun.’

Kanaat kalktý ve eve doðru yürümeye baþladý. O sýrada, diðer iki ihtiyarda ayaða kalkýp onu izlemeye baþladýlar. Þaþýran kadýn mutluluk ve zenginlik’e sordu:

‘Ben sadece kanaat’i davet etmiþtim. Siz neden geliyorsunuz?’

Yaþlý adamlar cevap verdiler:

‘Eðer mutluluk ya da zenginlik’i davet etmiþ olsaydýnýz, diðer ikimiz dýþarýda bekleyecektik, ama kanaat’i davet ettiðiniz için biz de geliyoruz. Çünkü o nereye giderse biz de oraya gideriz. Nerede kanaat varsa, orada mutluluk ve zenginlik vardýr. Kanaat bitmez tükenmez bir hazine olduðu gibi, mutluluðun da ana kaynaðýdýr.

[esento]

Dört kuþ dört arzu Bir gün Ýbrahim aleyhisselam, kokmuþ, parçalanmýþ bir ceset görüp, Allahü teâlâya der ki:
- Ya Rabbi, parçalanmýþ bu cesedi elbette diriltirsin. Bunun nasýl diriltildiðini bana göster ki, gözümle görüp kalbim mutmain olsun!

Cenab-ý Hak buyurdu ki:
- Dört ayrý cins kuþ bul ve hepsini kes! Her kuþu yedi parçaya böl, her birinden birer parça alarak yedi daðýn üzerine koy! Dört kuþun baþlarýný elinde tut! Sonra, (Allah’ýn izni ile gelin!) de!

Ýbrahim aleyhisselam emredileni aynen yaptý. Havada dört tane baþsýz kuþ cesedi meydana geldi. Sonra her biri gelip kendi baþýyla birleþti.

Bu kuþlar, tavus, horoz, güvercin ve karga idi.

Tavus, ziyneti, süsü temsil eder.
Nefs tavusunun baþýný koparan kimse, gözlerini dünya süslerine kapatabilir.

Horoz, þehvete düþkünlük timsalidir.
Nefs horozunun baþýný kesebilen kimse, þehvetlerin zararlarýndan kurtulur.

Güvercin, heveslerin sembolüdür.
Nefs güvercininin baþýný kesebilen kimse, heva ve heveslerine uymaktan kurtulur.

Karga, ihtiras iþaretidir. Nefs kargasýnýn baþýný kesebilen ihtiraslarýna gem vurur.
Nefsinin bu dört huyunu terbiye eden kimse, sonsuz kurtuluþa kavuþur.

[esento]

[Mustafa Bilici]

Erzurum'un büyük velîsi Ýbrahim Hakký (k.s.) hazretlerini çocukken Ýsmâil Fakîrullah (k.s.) hazretlerine teslim ederler. Ýyi bir terbiye almasý için çocukluðunun mühim bir devresini Fakîrullah hazretlerinin yanýnda geçiren Ýbrahim Hakký hazretleri, bir gün eline aldýðý bir testiyle çeþmeye gider, doldururken oraya gelen bir atlý:

- Çekil bakayým önümden be çocuk! diye Ýbrahim Hakký hazretlerini azarlayarak atýný çeþmeye sürer. O da testisini alýp bir kenara çekilmeye uðraþýrken atýný mahmuzlayan adam, onu bir köþeye sýkýþtýrýr. Testisini býrakýp kendisini kurtarmak zorunda kalýr Ýbrahim Hakký hazretleri... Bu esnada at da üzerine basýp testiyi kýrar. Aðlayarak hocasýnýn huzuruna gelir ve:

- Çeþmeden su alýrken atýný koþturarak gelen biri, atýný üzerime sürdü. Can havliyle kendimi kurtarmaya çalýþýrken testimi de tepeletip kýrdý! der. Hocasý sorar:

- Testini kýran atlýya sen bir þey söyledin mi?

- Hayýr, der, hiçbir þey söylemedim.

- Çabuk git ve o adama bir-iki laf söyle, der.

Ýbrahim Hakký hazretleri gider, çeþmenin baþýnda atýný týmar etmeye baþlayan adamýn yanýna varýp bekler. Fakat bir türlü terbiyesini bozup da:

- Benim testimi niye kýrdýn zâlim adam?! diyemez.

Dönüp geldiðinde hocasý Fakîrullah hazretleri sorar:

- Ona bir þeyler söyleyebildin mi?

- Söyleyemedim efendim; niyetlendim, lâkin bir türlü dilimi çevirip de aðýr bir söz sarf edemedim! Hocasý baðýrýr:

- Sana diyorum, çabuk git ve o adama bir þeyler söyle, mukabele et! Yoksa sonu felâket!..

Ýbrahim Hakký hazretleri bu defa kararlý olarak koþup çeþmenin baþýna gelir. Bir de bakar ki, testisini kýran adamý, kendi atý, attýðý çiftelerle çeþmenin havuzuna yuvarlamýþ, ölüsü yatmaktadýr! Koþarak gelip, hocasý Ýsmâil Fakîrullah hazretlerine bu vahim vaziyeti anlatýr. Hocasý bu hâle üzülür:

- Vah vah! Bir testiye bir adam! Üzüldüm buna doðrusu! der. Huzurundakiler bundan bir þey anlamadýklarýný söyleyince, büyük velî þöyle îzah eder: 'O atlý adam, Ýbrahim Hakký'ya zulmetti. Zulme uðrayan da tek kelimeyle olsun mukabelede bulunmadý, zâlimi Allâh'a havâle etti. Allâh Teâlâ'nýn da gayretine dokunup zâlimi cezâlandýrdý. Þayet Ýbrahim Hakký da onun zulmüne karþýlýk verip, ona bir þeyler söyleseydi, ödeþeceklerdi. Fakat Ýbrahim, büsbütün mazlum oldu. Bense ödeþtirmek için uðraþýyordum, maalesef muvaffak olamadým!

[Kasým Böler]

Kabaðýn Sahibi -Dövene Elsiz Gerek

Vaktiyle bir derviþ, nefisle mücadele makamýnýn sonuna gelir. Meþrebin usulünce bundan sonra her türlü süsten, gösteriþten arýnacak, varlýktan vazgeçecektir. Fakat iþ yamalý bir hýrka giymekten ibaret deðildir. Her türlü görünür süslerden arýnmasý gereklidir... Saç, sakal, býyýk, kaþ, ne varsa hepsinden. Derviþ, usule uygun hareket eder, soluðu berberde alýr.



- Vur usturayý berber efendi, der.



Berber derviþin saçlarýný kazýmaya baþlar. Derviþ aynada kendini takipetmektedir. Baþýnýn sað kýsmý tamamen kazýnmýþtýr. Berber tam diðer tarafa usturayý vuracakken, yaðýz mý yaðýz, býçkýn mý býçkýn bir kabadayý girer içeri. Doðruca derviþin yanýna gider, baþýnýn kazýnmýþ kýsmýna okkalý bir tokat atarak:



- Kalk bakalým kabak, kalk da týraþýmýzý olalým, diye kükrer.



Derviþlik bu... Sövene dilsiz, vurana elsiz gerek. Kaideyi bozmaz derviþ. Ses çýkarmaz, usulca kalkar yerinden. Berber mahcup, fakat korkmuþtur.Ses çýkaramaz. Kabadayý koltuða oturur, berber týraþa baþlar. Fakat ****** kabadayý týraþ esnasýnda da sürekli aþaðýlar derviþi, alay eder:

'Kabak aþaðý, kabak yukarý.'

Nihayet týraþ biter, kabadayý dükkândan çýkar. Henüz birkaç metre gitmiþtir ki, gemden boþanmýþ bir at arabasý yokuþtan aþaðý hýzla üzerine gelir. Kabadayý þaþkýnlýkla yol ortasýnda kalakalýr. Derken, iki atýn ortasýna denge için yerleþtirilmiþ uzun sivri demir karnýna dalýverir. Kabadayý oracýða yýðýlýr, kalýr. Ölmüþtür. Görenler çýðlýðý basar. Berber ise þaþkýn, bir manzaraya, bir derviþe bakar, gayri ihtiyarî sorar:



- Biraz aðýr olmadý mý derviþ efendi?



Derviþ mahzun, düþünceli cevap verir:

- Vallahi gücenmedim ona. Hakkýmý da helal etmiþtim. Gel gör ki kabaðýn bir sahibi var. O gücenmiþ olmalý!



Hikâye böyle...

Ama hayat da böyle... Ensemize, kafamýza vurup vurup dalga geçen sahte kabadayýlarýn, kabaðýn da bir sahibi olduðunu, bu sahibinde en affetmeyeceði þeyin kibir ve kul hakký yemek olduðunu unutmaya baþlayanlar, koltuklarýna, makamlarýna, rantlarýna yapýþanlar anlayacaklardýr ...

[nizip sevdalýsý]

cok güzel tekerleme olmuþ elline saglýk kardeþ

[Mustafa Bilici]

Bir Ayyaþýn Akýbeti

Ýçki düþkünü bir adam kafadarlarýný toplamýþ, hizmetçi kölesine de dört dirhem para vererek, mezelik meyveler almasý için çarþýya gitmesini emretmiþti. Hizmetçi giderken, Vaiz Mansur ibn Ammar’ýn (ö.225/840) bulunduðu yere uðramýþtý. Mansur bir fakir için bir þeyler istiyor ve þöyle diyordu: “Kim bana dört dirhem verirse, ona dört dua edivereceðim.”

Hizmetçi çocuk da dua almak için elindeki dört dirhemi ona veriverdi. Mansur sordu: “Sana nasýl dua etmemi istersin?” Çocuk dedi ki: “Efendimin köleliðinden kurtulmak istiyorum.” Adam ona dua ettikten sonra: “Öbürü nedir?” dedi. “Sana verdiðim paranýn yerine Allah’ýn bana para vermesi.” dedi. Onun için de dua etti ve “Öbürü neydi?” dedi. “Allah efendime günahýndan tevbe nasip etsin.” cevabýný alýnca bunun için de dua etti. “Dördüncü arzun nedir?” dedi. Hizmetçi: “Allah beni, efendimi, seni ve efendimin yanýndaki topluluðu affeylesin.” dedi. Vaiz Mansur bunun için de dua etti.

Sonra hizmetçi dönüp efendisine geldi. O da: “Niçin geç kaldýn?” diye söylendi. Hizmetçi baþýndan geçenleri anlattý. Ýçkici adam sordu: “Önce ne diye dua etti?” Hizmetçi dedi ki: “Kendim için kölelikten azat olma duasýný istemiþtim.” Adam: “Haydi git, bundan sonra sen serbestsin.” dedi. “Ýkincisi neydi?” deyince: “Dört dirhem para yerine Allah’ýn bana para vermesini dilemiþtim.” cevabýný aldý. Adam: “Sana dört dirhem yerine dört bin para. Ya üçüncü isteðin neydi?” dedi. Hizmetçi de: “Allah’ýn þu iþlediðin günahtan sana tevbe nasip etmesini diledim.” deyince ayyaþ adam: “Ben bu iþten artýk Allah Tealâ’ya tevbe ettim.” dedi. “Dördüncüsü neydi?” deyince hizmetçi: “Yüce Allah’ýn seni, beni, içki arkadaþlarýný ve o vaizi baðýþlamasýný diledim.” dedi. Adam: “Ýþte bu beni aþar.” dedi.

O gece bu adam bir rüya gördü. Bir ses ona þöyle diyordu: “Sen kendine düþeni yaptýn. Ben de bana ait olaný yapmam mý zannettin? Ben seni de, hizmetçiyi de, Mansur b. Ammar’ý da, o meclisteki arkadaþlarýný da affettim. Ben merhametlilerin en merhametlisiyim.”

el-Yafiî, Ravzu’r-Reyâhîn (Beyrut 2000), s.199; er-Risâletü’l-Kuþeyriyye, s.136

[müslüm akpek]

Bu hikayelere inanýyormusunuz????????