hos bi yazý:)

[secretgarden]

Annem derdi ki: “Terli terli su içme.”
Ýçten içe kýzardým ona
Oyunun en tatlý yerinde
Bu müdahale de niye?
Hastalanýnca anlardým ki!
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Sakýn geç kalma.”
Meraklanýrmýþ sonra
Ýçten içe hayýflanýrdým ona
Gidenin dönmesini beklerken anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Odaný daðýtma.”
Ýçten içe karþý gelirdim ona
Toparlamayý erteleyip dururken
Hayatýmý daðýttýðým anlarýmda anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Öfkende fakir ol, sevginde zengin.”
Ýçten içe önemsemezdim bakýþlarýmla
Kýrdýðým kalpleri telafi edemediðimde anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Tek kiþilik yaþama.”
Diðer türlüsü bencillik olur
Sevilmezmiþim sonra
Ýçten içe güler geçerdim bu kelâma
Yalnýzlýk aðýr gelmeye baþlayýnca anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Doðal ol, yapmacýk olma.”
Ýçten içe burun kývýrýrdým ona
Ezberlediðim yaþam biçiminin tatsýzlýðýný fark edip
Rollerimi karýþtýrmaya baþlayýnca anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Gençliðinin kýymetini bil, geri gelmez bir daha.”
Ýçten içe sitemkâr davranýrdým ona
Yüzümdeki çizgiler
Saçýmdaki beyazlar zafer kazandýkça anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Bir dilek tut, gerçek olana kadar çabala.”
Ýçten içe söylemesi kolay, yapmasý zor derdim ona
Hayatýmý sorgulamaya baþlayýp
Sürekli yapamadýklarým aklýma geldiðinde anladým ki !
Annem haklýymýþ.

Annem derdi ki: “Bu sözlerimi kullan, yabana atma.”
Þimdi…
Ýçten içe teþekkür ediyorum ona
Çünkü…
Ben de bir anneyim...
Bana miras kalan bu cümleleri sarf ederken bileceðim ki !

alýntýdýr... bi yerde okumustum ve cok hosuma gitti sizde begenirsiniz umarým)

[müslüm akpek]

Annem bana en son kardeþlerine sahip ol demiþti.

[secretgarden]

Ýçeri girer girmez neþeyle baðýrdý:
-Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?
- Görmüyor musun ? Telefonla konuþuyorum.
Herkesin sevdiði þey birbirine benzemiyordu. Annesi telefonu, babasý
arabayý seviyordu.

Herþey erteleniyordu, telefon ve araba söz konusu olduðunda... Bir de
eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmýyordu.
Nerelere gitseydi? Annesi kapattý telefonu.

Mutfaktan tencere sesleri geliyordu. Koþarak yanýna gitti:

-Sana yardým edeyim mi ? dedi en sevimli halini takýnarak. Annesi
manalý manalý baktý:
-Hayýrdýr? Bir yaramazlýk mý var? Bak bir de seninle uðrasmayayým. Çok
yorgunum zaten.

Yorgunluk nasýl birþeydi ? Bazen elinde oyuncaðýyla uykuya daldýðýnda
anneannesi oyuncaðý yavaþça elinden alýr :
-Nasýl yorulmuþ yavrucak. Uykunun gülkokulu kollarý sarsýn se ni
diyerek alnýna bir öpücük konduruverirdi.

Yorgunluk gül kokulu bir uykuya dalmaksa eðer, neden annesi kendisiyle
böyle kýzgýn kýzgýn konuþuyordu.

-Anneciðim yorulduðun zaman gül kokulu uykulara dalarsýn. Anneannem
öyle söylüyor.

-Uykuya dalayým da gül kokularý kusur kalsýn.Yorgunluktan ölüyorum.

Bu kelimeden nefret ediyordu."Yorgunum, yorgun olduðumdan, böyle yorgunken"....

-Anneciðim sen yorulma, diye...

-Yemekte konuþuruz çocuðum.Bankada iþler yetiþmedi. Baban gelene kadar
bunlarý bitirmem lazým.Hadi sen oyna biraz.

Hani siz yoruluyorsunuz ya...Eeee....Bende oynamaktan yoruluyorum.Ne
yapayým bilmem?

Yapýlmamasý gerekenleri biliyordu da büyükler, yapýlmasý gerekenleri
hiç bilmiyorlardý. Iþýklar söndü birden.
Annesi öfkeyle söylenmeye baþladý.

-Mum da yok ! diye diye karýþtýrdý dolaplarý elyordamýyla.
Çocuk sýrtüstü yatýp, anneannesi nin köyünü düþündü.Gaz lambasýnýn
ýþýðýnda deli ta vþan masalýný anlatýþýný.

Deli tavsanýn duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne. Anneannesi
gibi iki ellerini birleþtirip iþaret parmaklarýný yukarý kaldýrarak
tavþan kafasý yaptý.

''Bak deli tavþan'' diyerek parmaklarýný oynattý.Yoldan geçen
arabalarýn farlarý duvardaki tavþana yol açtý.Tavþan alabildiðine hür
dolaþtý saðda solda. Otlarla kuþlarla konuþtu. Sonra yorgun düþtü
.Duvardaki görüntü minik avuçlarýn açýlmasýyla kayboldu. Kolu yavaþça
kanepeden aþaðý sarktý.Sonra ýþýklar geldi.

Kadýn çocuðun hiç konuþmadýðýný akýl etti.Birden kanepeye koþtu.
Küçücük dizlerini karnýna doðru çekerek uykuya dalmýþtý.

Masanýn üstündeki dosyalara baktý iðrenerek.Dindirilmez bir piþmanlýk
doldurdu içini.

Uyandýrmaktan korka korka küçük alnýna bir öpücük kondurdu.

Çocuk sanki bir ipucu bekliyormuþcasýna aralanan gözleriyle mýrýldandý;
- Ýþin bitince beni sever misin anne? dedi.

Kadýn, sevilmek için randevu alan çocuðuna bakarak sabaha kadar aðladý.

******
Lütfen sevgimizi yarýnlara ertelemeyelim. Hayat telaþýna kaptýrýp
kendimizi,sevdiklerimizi ihmal etmeyelim.Unutmayalým ki yaþamýn en
guzel yaný sevgidir. Sevdiklerinize sevginizi bugün gösterin, söyleyin.

Unutmayalým ki yarýn kimseye vaat edilmemiþtir.

Sevgilerle kalýn....

[secretgarden]

Ailenin tek ve son bebeðiydi. Onsekiz aylýk olunca konuþmaya baslamýþ ve söylediði ilk kelime, hayatta en çok sevdiði kiþinin ki olmuþtu: ANNEBebek, ayný bedenin bir parçasý olduðunu idrak edemiyordu ama, onu caný kadar sevdiðini ve onsuz yapamayacaðýný çok iyi biliyordu. Hele hele yarabbi, sütünü içtikten sonra onun sýcacýk kollarý arasýnda uyumak ve uyandýðýnda yine onu baþ ucunda görmek, ne doyulmaz bir saadetti.Bebeðin bu mutluluðu fazla uzun sürmedi. Annesi, onun masraflarýný bahane ederek babasýnýn "þef" olduðu bir bankada çalýþmaya baþlamýþ ve "Erkeklere taþ çýkartan yaman bir iþ kadýný" olmuþtu. Artýk yavrucak, sabahlarý gözünü açtýðýnda kendisini öpücüklere boðan gül kokulu annesinin yerine, plastik kokulu bir çiklet çiðneyen ve "dadý" olduðunu söyleyen kara-kuru bir kadýnla karþýlaþýyordu. Bu durumda çocuðun yapabileceði tek þey, avazý çýktýðý kadar baðýrýp aðlamaktan ibaretti. Fakat gözüne dadýdan çok cadý gibi görünen o kadýnýn kemikli parmaklarýyla attýðý ustalýklý çimdikler, onu doðduðuna bin defa piþman ediyordu.Bebek bir ay zarfýnda diðer çocuklardan farklý olarak aðlamamayý öðrenmiþ, annesine kavuþacaðý saatlere kadar dadýsýyla birlikte televizyon seyretmeye alýþmýþtý.Babasý, nüfus artýþýný "memleketin geleceði için bir tehlike" saydýðýndan, oldum olasý bebeðe soðuk davranýr ve ara sýra uzaktan laf atmanýn dýþýnda ona pek yüz vermezdi. Bu yüzden yavrucak, tek tesellisi olan annesinin dönüþünü dört gözle bekler ve kucaðýna atýlmakta gecikmemek için dýþ kapýnýn yanýnda oyalanýrdý. Fakat artýk buram buram sigara dumaný kokan annesi, gelir gelmez ev iþlerine koyulur ve onu alelacele doyurduktan sonra, kendi odalarýndan çýkartýp yan odaya aldýklarý yataðýna býrakýrdý. Bebek bu durumda yine aðlamamaya çalýþýr ve eskiden anneciðinden duyduðu o güzelim ninnileri mýrýldanarak uykuya dalardý.Bebek iki yaþýna bastýðýnda, annesi ona kafes içerisinde zýplayýp duran bir muhabbet kuþu hediye etti. Artýk yavrucak, asýk suratlý dadýsýnýn yerine onunla konuþuyordu."Anne bankaya gitti, anne bankaya gitti", diyerek þikayette bulunuyordu.Anne ve babasý, bu isabetli hediyelerinden dolayý yavrularýnýn YALNIZLIK çekmediðine inanýyor, bu yüzden yeni aldýklarý arabanýn taksitlerini kolaylaþtýrmak için, tatil günlerinde de mesai yapýyorlardý.Kuþ, belki de ayrý býrakýldýðý sevdiklerine kavuþabilmek gayretiyle günün birinde kafesin açýk býrakýlan kapýsýndan uçup gitti. Son arkadaþýný kaybeden bebeðin onu yakalamak için uzanan elleri havada kalmýþ, uzun zamandýr dökülmeyen gözyaþlarý, inci taneleri gibi ardarda sýralanmýþtý. Kuþun uçtuðu yöne doðru mahsun mahsun bakarken:

KUÞ DA BANKAYA GÝTTÝ, diye mýrýldandý, KUÞ DA BANKAYA GÝTTÝ

[secretgarden]

benim her okuyusumda ve dinleyisimde gozlerimi sulandiran ve gogsumu kabartan ufak bir anektot.

"Mustafa Kemal Ataturk, Ankara`da bir fransiz maraselini agirlamaktadir. Kosk cok guzel bir sekilde bu onemli konuguna hazirlanmistir. Yemekler yenilip, bahceye kahve icmeye cikilmistir. Ataturk ve fransiz marasel basbasa bahcede otururken kahve servisi baslar. Gorevli, dumani uzerinde, kopugu yerinde Turk kahvesini servis yaparken, ayagi takilir ve kahveyi doker. Fransiz marasel hafifce tebessum ederek bakarken, Ataturk hiddetle cikisir;

- BEN SU MILLETE HER SEYI YAPMAYI OGRETTIM AMA " USAK " OLMAYI OGRETEMEDIM.`der.

Fransiz marasel`in yuzundeki tebessum ucar gider, kopugu dokulen kahveyi afiyetle icer."

*Ataturk Kaynaklari Ansiklopedisi`den alinmistir

[Mustafa Bilici]

Hepsi birbirinden güzel yazýlar paylaþým için teþekkürler...

[secretgarden]

begendiðine sevindim.. ben tesekkür ederim

[secretgarden]

Beþ yaþýnda idim.
Rahmetli babaannem pirinç ayýklýyordu.
Bir tane yere düþtü.
Babaannem eðildi,
aramaya baþladý.
Saða bakýyor, sola bakýyor, bulmaya çalýþýyordu .
Çocukluk iste,

-Aman babaanne dedim.
- Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya, yorulmaya deðer mi?
Rahmetli ilk defa sertleþti bana karþý, öfkeyle doðruldu.
-Sen oturduðun yerden ahkâm kesiyorsun, ' dedi.
- Hiç pirinç üretilirken gördün mü? Ýnsanlar ne kadar zorluk çekiyorlar. Bir pirinç tanesinde kaç insanin göz nuru, alýn teri, emeði, çilesi var biliyor musun?'
Utancýmdan kýpkýrmýzý olmuþtum.


Aradan yýllar geçti.
Hukuk Fakültesinde öðrenciyim.
Alain'in proposlarini okuyorum.
Birden irkildim.
Babaannemi hatýrladým.
Alain, bir insan yerde bir iðne görüp de eðilip almazsa, bütün uygarlýða
karþý ihanet etmiþ olur diyordu.
Ýlave ediyordu.
Bir iðnenin üretiminde binlerce insanin alýn
teri, göz nuru, el emeði vardýr diyordu.

On dokuz yýl evveldi.
Stockholm'e gitmiþtim. Bir otele indim.
Geceydi. Sabahleyin, traþ olmak i çin
lavaboya gittiðimde, aynanýn yanýnda ilginç bir not gördüm.
'Lütfen traþtan sonra jiletinizi çöpe atmayýn,
yanda bir kutu var oraya býrakýn, bir tek jiletle dahi olsa, Ýsveç
çelik sanayisine yardýmcý olun' diyordu.
Doðrusu hayretler içinde kaldým.
Çocukluðumdan beri çelik eþya denince akla Ýsveç çeliði gelir.
Birçok eþya üzerinde' Ýsveç çeliðinden yapýlmýþtýr' diye yazardý.
Ýste o ülke, kullanýlmýþ bir tek ufacýk
jiletin bile çöpe gitmesini istemiyor, ona sahip çýkýyor,
gelen turistlere rica yollu uyarýda bulunuyordu.

Ýsviçre'de zaman zaman, belli periyotlarda radyolar, televizyonlar bir haberi duyurur.
'Þu tarihte, su saatte, adamlarýmýz gelecek.
Siz lütfen hazýrlýðýnýzý yapýn. Okumadýðýnýz, ilgilenmediðiniz, kullanmadýðýnýz ne kadar kitap, dergi, gazete varsa,
kâðýt, ambalaj, kutu varsa, velev ki, bir ilaç prospektüsü dahi olsa,
kapýnýn önüne koyun. Ýsviçre'nin kalkýnmasýna yardýmcý olun. Fazla
aðaç ziyanýna engel olun.'

Japonlar son derece sade, basit, yalýn mütevazý yasayan insanlardýr.
Evlerini mobilya ile eþya ile dolduranlar Japonlara göre ruhen tekamül edememiþ,
hayatýn manasýný anlayamamýþ, zavallý kimselerdir..
Böyleleriyle; evini mezat salonuna çevirmiþ zavallý, diye eðlenirler.
Bir insanin gösteriþ için eþyanýn esiri olmasý ne kadar acýdýr.
Vaktiyle Japon ekonomisi darboðazdan geçiyor. Ýç borçlar, dýþ borçlar gýrtlaðý aþýyor.
Zamanýn baþbakaný meclisi toplar.
Kürsüye çýkar.
Durumu olanca açýklýðý ve tehlikeleri ile anlatýr ve;

-Þu andan itibaren der,

-Tanrý þahidim olsun ki, Japonlarýn iç ve dýþ borçlarý son kuruþuna kadar ödenmeden,
pirinçten baþka bir þey yemeyeceðim.
-Þu üstümdeki elbiseden baþka elbise giymeyeceðim.
Dediklerini yapar, en üstten en alta bir israftan kaçýnma kampanyasý açýlýr.
Japonya bütün borçlarýný öder. Bu durumun toplumun
bütün kesimlerini, tek istisna olmadan
kapsadýðýný söylemeye gerek yok.
Geçenlerde Japon imparatorunun sarayýný gördüm.
Yarabbim, ne kadar sade, ne kadar mütevazý, ne kadar gösteriþten uzak...


*Gerekmediði halde elektriði yakmakla, suyu kapamadan bos yere akýtmakta,
gece çamurlu ayakkabýlarýmýzý temizlemeden yatmakla,
yemek yediðimiz kaplarý yýkamadan býrakmakla biz de zalimler sýnýfýna geçmiyor muyuz?

*Hayat çok ince, akil almaz incelikte ipliklerle örülmüþtür.
Her þey o kadar birbirine baðlýdýr ki,
Ýlk okul okuma kitabýmýzdaki bir sözü hiç unutmadým.
BÝR MIH BÝR NALI KURTARIR.
BÝR NALI BÝR ATI, BÝR AT BÝR KOMUTANI,

BÝR KOMUTAN BÝR ORDUYU,

BÝR ORDU BÝR ÜLKEYÝ KURTARIR DÝYORDU...

Maddi durumumuz ne olursa olsun,ister zengin olalým ister fakir, hepimiz çok dikkatli olmak zorundayýz.Burada parayý da, maddiyatý da aþan büyük bir edep ve incelik vardýr.
alýntýdýr...

[nizipli_mehmet]

yazýlar çok guzel paylasým için saol...

[secretgarden]

yazýlar çok guzel paylasým için saol...

rica ederim