Ömrünüzü ''NE DERLER HASTALIÐI''ile harcamayýn..

[Mustafa Bilici]

Etrafýmýzdaki bütün insanlarý bizden memnun etmek bu dünyadaki en zor iþlerdendir. Bu imkansýz olduðu gibi, gereksizdir de. Ýnsan fýtratýný tanýmalý ve insanlýk tarihini iyi bilmedir. Bu dünyadaki insanlarýn birçoðu, kendisini yoktan yaratan, sonsuz rahmetiyle yaþatan, rýzýklandýran, göðü ve yeri hizmetine sunan Rabbi’nden bile razý deðildir; O’nu tanýmaz, inkar eder, Zatýna ortak koþar, hakkýnda olmadýk þeyler söyler. Bu insanlarýn çoðu, kendilerini cennete götürmek için can atan peygamberlerle savaþmýþtýr. Hepimize rahmet olan Allah dostlarýnýn da her devirde münkiri olmuþtur.

Demek ki asýl olan halka göre davranmak deðil, Hakk’a bakarak hak üzere yaþamaktýr. Halk, hayatýn bir gerçeðidir, fakat hayatýmýzýn sahibi deðildir. Pek çok kimse, halký ölçü alýr; “Halk ne der, insanlar hakkýmda ne düþünür; ben onlarýn karþýsýna nasýl çýkarým!” diye hayatýný halka göre düzenlemeye, insanlarýn beðenisine göre giyinip kuþanmaya, süslenmeye, eðlenmeye, davranmaya çalýþýr. Bu arada hiç “Hak ne der; Rabbim’in huzuruna nasýl çýkarým, bu iþ helal mi haram mý, sonu nereye varýr?” diye düþünmez. Oysa bu anlayýþ bir aldanýþtýr, sonu üzücüdür, vebali büyüktür.

[Mustafa Bilici]

Hakkýmýzdaki kötü sözlere sabretmekle sevap alýrýz

Ýnsanlar hakkýmýzda doðru da söylerler yalan da... Doðru sözden istifade edilir, yalan ise söyleyene vebal olarak kalýr, bize bir zararý olmaz. Hatta hakkýmýzdaki yanlýþ ve kötü sözlere sabretmekle sevap bile alýrýz. Bu ayný zamanda güzel ahlakýn bir gereðidir. Velilerden Ebu Hafs’a “Güzel ahlak nedir?” diye sorulunca, þöyle demiþtir: “Güzel ahlak, Allah Teala’nýn,“Rasulüm, sen af yolunu tut, iyi olan þeyleri emret ve cahillerden yüz çevir” (Araf, 199) ayetinde Hz. Peygamber için tercih ettiði ahlaktýr. Hz. Ýsa (a.s), Hz. Yahya’ya (a.s) þu öðüdü vermiþtir: “Birisi senin hakkýnda konuþur da doðrularý söylerse, Allah’a þükret. Eðer senin hakkýnda yalan konuþursa daha fazla þükret; çünkü onun iyilikleri sana yazýlacaktýr.”

Hz. Musa (a.s) “Ýlahi, beni þu halkýn dilinden kurtar, benim hakkýmda bende olmayan þeylerin söylüyorlar, hakkýmda olmadýk þeyleri iftira ediyorlar” diye dua edince, Allah Teala þöyle vahyeder: “Ben bunu kendim için bile yapmadým; onlar benim hakkýmda da bende olmayan þeyleri söylerler, bana þirk koþarlar, Allah’ýn oðlu, kýzý var derler. Sen de benim gibi sabreyle, iþine bak!” En iyisi, doðru olan bir iþi Allah için yapýp yoluna devam etmektir

[Mustafa Bilici]

Bazen ne yapsak insanlara yaranamayýz

Ýnsanlar çok konuþana geveze derler, az konuþana dudu kuþu gibi dilini yutmuþ, kendini beðenmiþ derler. Çok yiyene obur, az yiyene “Malýný yiyemiyor, mezara götürecek herhalde!” derler. Çok mal harcayana müsrif, hiç harcamayana cimri derler. Hiç ibadete yanaþmayana beynamaz, çok ibadet edene de, “Baþýmýza sofu kesildi, çok derine daldý, adam yakýnda uçacak” derler. Güzel giyinene “Caka satýyor” derler, pejmürde giyene paspal derler. Derler de derler...

Nasrettin Hoca’nýn þu meþhur fýkrasý konu hakkýnda ne kadar da güzel bir örnek. Bir gün Nasrettin Hoca oðlu ile köyden þehre gidiyormuþ; binekleri merkepmiþ. Hoca hayvana önce oðlunu bindirmiþ, kendisi hayvanýn önünde yürümeye baþlamýþ. Yolda bir grup insana rastlamýþlar. Adamlar hocayý yaya, oðlu binek üzerinde görünce “Yahu devir deðiþti, insanlarda büyüðe hürmet kalmadý, çocuk hayvan üzerinde, zavallý ihtiyar yaya gidiyor!” demiþler. Nasrettin Hoca ile oðlu bu sözleri ciddiye alýp, vaziyeti deðiþtirmiþler. Hoca hayvana binmiþ, oðlu yaya yürümeye baþlamýþ. Biraz sonra baþka bir gruba rastlamýþlar. Adamlar “Yahu, bu devirde acýma ve merhamet kalmadý; koskoca adam hayvana binmiþ, zavallý çocuðu yaya yürütüyor!” diyerek yanlarýndan geçmiþler. Hoca ile oðlu bu sözü de ciddiye alýp, yeni bir vaziyet düþünmüþler. Bu defa ikisi birden hayvana binmiþ.

Biraz sonra, baþka bir gruba rastlamýþlar. Adamlar manzarayý görünce “Yahu bu insanlarda hiç insaf kalmadý, þu sýcakta bir hayvana iki kiþi biner mi? Yazýk!” diyerek yanlarýndan geçmiþler. Hoca ile oðlu bu sözlerin de etkisinde kalýp durum deðiþikliðine gitmiþler. Bu defa ikisi de hayvandan inerek yürümeye baþlamýþlar. Biraz sonra, baþka bir gruba rastlamýþlar. Adamlar “Yahu þu insanlarda akýl kalmamýþ, Allah bu hayvaný süs için mi yarattý! Hayvan boþ gidiyor, ihtiyarla çocuk yürüyor!” diyerek yanlarýndan geçip gitmiþler. Nasrettin Hoca ile oðlu çaresiz kalmýþlar, ne yapsalar insanlarý memnun edemiyorlar! Sonunda hoca, oðluna “Yavrum, biz onun bunun diline bakacaðýmýza, kendi bildiðimiz gibi yolumuza devam edelim; hayvana biraz sen biraz da ben binerek gidelim!” demiþ.

[Mustafa Bilici]

Halkýn dilini tutmanýn yolu

Hz. Hüseyin (r.a), hakkýnda olumsuz sözler söyleyen bir adama tepsi içinde bir miktar hurma götürüp kapýsýný çalar, adam “Ey peygamber torunu! Bu nedir?” diye sorar. Hz. Hüseyin (r.a) de, “Bunu al! Çünkü senin, hakkýmda kötü konuþarak iyiliklerini bana hediye ettiðini öðrendim; ben de ona karþýlýk sana bunlarý getirdim!” der. Adam utanýr, tövbe eder, bir daha olumsuz konuþmaz. Hz. Hüseyin’in oðlu Ali Zeynülabidin de, kendisi hakkýnda olumsuz þeyler konuþan bir adamýn yanýna giderek, “Kardeþim, eðer senin söylediklerin bende varsa, onlar için Allah’tan affýmý istiyorum; söylediklerin bende yoksa Allah’ýn seni affetmesini diliyorum” der ve evine döner. Adam da yaptýðýndan utanýp tövbe eder.

Bir kadýn, velilerden Malik b. Dinar’a, “Ey mürâî (gösteriþçi!)” der. Bunu iþiten Malik, “Ey kadýn, Basralýlarýn kaybettiði ismimi sen buldun!” diyerek nefsini ezer, kadýný destekler, istiðfar ederek yoluna devam eder.

Gavs-ý Sani Hazretleri ise bu konuda þu uyarýda bulunmuþtur: “Ýnsan yüzünü Hakk’a döndürmeli. Kulun tek hedefi Allah rýzasý olmalý. Halk için amel etmeyin. Gösteriþten sakýnýn. Bütün fayda Allah’tadýr. Amelinizi Cebrail (a.s) görse ve bilse, bunun sizi ne faydasý olacak? Allah dilemedikçe, görev ve izin vermedikçe meleklerin de insana bir faydasý olmaz. Halka deðil, Hakk’a bakýn!”


Dilaver SELVI - SEMERKAND AILE