ÇOCUKLUÐUMUN NÝZÝP'Ý

[delta oscar]

’’Uzun ince bir yoldayým, gidiyorum gündüz gece..."

dýþarda yaðmur, gözlerimde yaþ.. böðrümde bir sancý.. önümde kývrýlýp giden yýlankavi yolda, bedenimi sarsa sarsa yürüyorum... Uðultu, haykýrýþ ve aðýtlar arasýnda delice yol alýyorum.. ayaklarýmýn isyanýna aldýrmadan. Ruhum feryatlarda yüreðimde deliliðe dair izler.. umurumda mý? Kendimi kaybetmiþ alabildiðine yürüyorum.. nereye gittiðimi ne zaman duracaðýmý bilmeden...

"Uzun ince bir yoldayým,"

Bile bile yol alýyorum ölüme doðru. Ýçimde bir garip hüzün.. bir bebek acziyeti ve yýllarýn yorgunu bir ihtiyar aðýrlýðýnda yürüyorum.. Programlanmýþ bir robot güdümlü bir füze gibi gidiyorum.. bekleyenime... Seneler mi yoksa anlar mý kilometre taþlarý, tam kestiremiyorum; ama bilemediðim sona doðru inancýmý kaybetmeden yürüyorum.

"Uzun ince bir yoldayým," gidiyorum, adýmlarým aþikar menzil sabit..

Kayýp bir zamanda adresim varýþ yerim tutuþturulmuþ elime.. yürüyorum.. Hayallerim derinleþiyor birden. Buðulanmýþ gözlerimdeki bulutlar yavaþ yavaþ daðýlýyor ve umut yüklü bir parlaklýða bürünüyor... gidiyorum..

Yollar yürüdüm hiçbir þeye yetiþemeden.. hep geç kalarak; birkaç adým..
Yollar yürüdüm matemler ve cümbüþlerle.. Yollar yürüdüm sýrtýmda kalp kýrýklýklarý ve sevdalarla.. Yollar yürüdüm kendimi bildim bileli... tüm geç kalmýþlýklarýmla..

[delta oscar]

Alýntý...

Yüreðine iþleyen bir bakýþ, iki damla gözyaþý, bir türlü bitirilemeyen yarýlanmýþ bir dans, insanýn içine iþleyen bir yalnýzlýk þarkýsý...Bir bakýyorsun ki kumsala, akköpüklü dalgalara yazýlan isim silinmiþ...Anlýyorsun her þey yalan, insanlar deðiþmiþ...Gökkuþaðýnýn renkleri silinmiþ; dünya delinmiþ...

Masmavi denizin derinliðinde, bir geceyarýsý serinliðinde, sevilerin kimsesizliðinde yakamozlarý seyretmek, kumsalda yürümek ve martý çýðlýklarýný dinlemek; gökkuþaðýnýn renklerini görmek için yaðmurlarda ýslanmak, kar' ýn saf beyazlýðýný görmek için ayaz gecelere katlanmak; en yaþlý totemden, en genç mabudeye deðin kalbinde onlarca darbe olsa da sevgiye inanmak...Akköpüklü dalgalara yalnýzlýðýmý, martý kanatlarýna adýný yazmak...Geceleri dünyayý aydýnlatan ayýn bir taþ ve kum yýðýný olduðunu; yýldýzlara asla ulaþýlamýyacaðýný; güzel gösteren aynanýn arkasýnýn katranlý kaðýtla kaplý olduðunu ve bizlerin uzay boþluðunda sadece bir zerrecik olduðumuzu bilmek!

Sadece güneþ doðmaz sabahlarý, güvercinleri de vururlar; çýrpýnýrken kanatlarý...

Bir gidiþ gittin ki, dünya dönmüyordu, acým dinmiyordu. Gökyüzünde jetlerin býraktýðý iz gibi, anlatýlmaz bir giz gibi, masmavi deniz gibi... Ýçimde, rengarenk biçimde, öyle bir yerleþtin ki...

Kumsaldayým yine...Senin gittiðin ve benim dönmeni beklediðim yerdeyim. Etraf, zifiri karanlýk bir gece gibi.Ben güne hasretken hep böyle olur. Sorma içimi hiç, bilmece gibi.Anlatýlmaz dertler hep beni bulur.Ben kimim, neyim ben? Ýçinde esen, fýrtýna önünde zerrecik gibi. Ne yapsam, ne etsem karþýmda hep sen; karanlýkta birkaç kerecik gibi.

Bir gizsin sen, bir derince iz, olamam sensiz. Rüyada bile olsa aðlama bensiz. Durma öyle sessiz...Yakarken gözlerin içimi, deðiþmesin bakýþýnýn biçimi; bir yosunlaþýr, bir hatýrlatýr çimi...Eriyorum gözlerinin derinliðinde, bir geceyarýsý serinliðinde.

En sultan yýllarýmý sana adadým. Her yýlýn dörtte birini budadým, üçte birini boþ þiþelerde kutladým; kalanýný uykuda...En güzel yýllarýmýn katili sendin! Sendin vuran beni prangalara! Ya sen, ya kahpe gülüþün, ya beni tutsak ediþin en yaþlý totemlere? Ya özgür sandýðým gecelerimi perde ediþim sarýþýn saçlarýna? Ya o yeþilin binbir tonuyla kahpe bakýþýn? Sen vurdun beni arkamdan, sendin beni kalleþ kurþunlarýn hedefi eden! Sendin vuran beni en derininden! Bir türlü gitmiyor gözlerimin önünden ihanetin, ben bedelini herkesten fazla ödedim...

Az mý kutladým baþarýný boþ þiþelerde? Az mý çektim zifiri karanlýk gecelerden? Bir türlü sabah olmak bilmiyordu. Ben, gündoðumunu beklerden, sen baþkalarýyla kadeh tokuþturuyordun! Tek dostum kumsalýmýz ve adýmýzý kanatlarýna yazdýðýmýz martýlar olmuþtu. Sen gitmiþtin, ben bitmiþtim, deniz kirlenmiþti...Mavilikten eser yoktu, sadece ihanet çoktu.

Bu gece çok þey deðiþmeli, en yaþlý totemi öldürmeliyim içimde! Tabularý yýkmalýyým bir bir. Ayaklarým koþmamalý sana sicim yaðmuru gibi. Kahpe gülüþlerine, sarhoþ aðlamalarýna aldanmamalýyým. Ýçimden seni söküp atmalýyým! Önce bir yýlý dörde bölmeliyim. Sonra dördü on ikiye...On ikiyi ikiyle çarpmalýyým, artý üç, eþittir sana harcadýðým yýllar...Yýllarý yakmalýyým, seni yýkmalýyým; içimden atmalýyým! En önemlisi, kahpe gülüþlerini unutmalýyým...

Hava, þimdiki yaþantýn gibi karanlýktý, eski yüzün bir ýþýkseli gibi aydýnlýktý. O özlenen günlerdi, þimdi günler ucuzladý; herþey zaten bir anlýktý , hüzün sýrtýmý sývazladý.

[delta oscar]

Yüregine isleyen bir bakis, iki damla gözyasi, bir türlü bitirilemeyen yarilanmis bir dans, insanin içine isleyen bir yalnizlik sarkisi...Bir bakiyorsun ki kumsala, akköpüklü dalgalara yazilan isim silinmis...Anliyorsun her sey yalan, insanlar degismis...Gökkusaginin renkleri silinmis; dünya delinmis...
Masmavi denizin derinliginde, bir geceyarisi serinliginde, sevilerin kimsesizliginde yakamozlari seyretmek, kumsalda yürümek ve marti çigliklarini dinlemek; gökkusaginin renklerini görmek için yagmurlarda islanmak, kar' in saf beyazligini görmek için ayaz gecelere katlanmak; en yasli totemden, en genç mabudeye degin kalbinde onlarca darbe olsa da sevgiye inanmak...Akköpüklü dalgalara yalnizligimi, marti kanatlarina adini yazmak...Geceleri dünyayi aydinlatan ayin bir tas ve kum yigini oldugunu; yildizlara asla ulasilamiyacagini; güzel gösteren aynanin arkasinin katranli kagitla kapli oldugunu ve bizlerin uzay boslugunda sadece bir zerrecik oldugumuzu bilmek!
Sadece günes dogmaz sabahlari, güvercinleri de vururlar; çirpinirken kanatlari...
Bir gidis gittin ki, dünya dönmüyordu, acim dinmiyordu. Gökyüzünde jetlerin biraktigi iz gibi, anlatilmaz bir giz gibi, masmavi deniz gibi... Içimde, rengarenk biçimde, öyle bir yerlestin ki..
Kumsaldayim yine...Senin gittigin ve benim dönmeni bekledigim yerdeyim. Etraf, zifiri karanlik bir gece gibi.Ben güne hasretken hep böyle olur. Sorma içimi hiç, bilmece gibi.Anlatilmaz dertler hep beni bulur.Ben kimim, neyim ben? Içinde esen, firtina önünde zerrecik gibi. Ne yapsam, ne etsem karsimda hep sen; karanlikta birkaç kerecik gibi.
Bir gizsin sen, bir derince iz, olamam sensiz. Rüyada bile olsa aglama bensiz. Durma öyle sessiz...Yakarken gözlerin içimi, degismesin bakisinin biçimi; bir yosunlasir, bir hatirlatir çimi...Eriyorum gözlerinin derinliginde, bir geceyarisi serinliginde.
En sultan yillarimi sana adadim. Her yilin dörtte birini budadim, üçte birini bos siselerde kutladim; kalanini uykuda...En güzel yillarimin katili sendin! Sendin vuran beni prangalara! Ya sen, ya kahpe gülüsün, ya beni tutsak edisin en yasli totemlere? Ya özgür sandigim gecelerimi perde edisim sarisin saçlarina? Ya o yesilin binbir tonuyla kahpe bakisin? Sen vurdun beni arkamdan, sendin beni kalles kursunlarin hedefi eden! Sendin vuran beni en derininden! Bir türlü gitmiyor gözlerimin önünden ihanetin, ben bedelini herkesten fazla ödedim...
Az mi kutladim basarini bos siselerde? Az mi çektim zifiri karanlik gecelerden? Bir türlü sabah olmak bilmiyordu. Ben, gündogumunu beklerden, sen baskalariyla kadeh tokusturuyordun! Tek dostum kumsalimiz ve adimizi kanatlarina yazdigimiz martilar olmustu. Sen gitmistin, ben bitmistim, deniz kirlenmisti...Mavilikten eser yoktu, sadece ihanet çoktu.
Bu gece çok sey degismeli, en yasli totemi öldürmeliyim içimde! Tabulari yikmaliyim bir bir. Ayaklarim kosmamali sana sicim yagmuru gibi. Kahpe gülüslerine, sarhos aglamalarina aldanmamaliyim. Içimden seni söküp atmaliyim! Önce bir yili dörde bölmeliyim. Sonra dördü on ikiye...On ikiyi ikiyle çarpmaliyim, arti üç, esittir sana harcadigim yillar...Yillari yakmaliyim, seni yikmaliyim; içimden atmaliyim! En önemlisi, kahpe gülüslerini unutmaliyim...
Hava, simdiki yasantin gibi karanlikti, eski yüzün bir isikseli gibi aydinlikti. O özlenen günlerdi, simdi günler ucuzladi; hersey zaten bir anlikti , hüzün sirtimi sivazladi.

[delta oscar]

Alýntý...

2004 senesinde Edremit körfezinden Eskiþehir’e doðru yola çýktýðým zaman, yaþadýðým bir anýmý yazmadan da geçemeyeceðim. Özellikle , “Tabakhaneye Bok Yetiþtirmek!” amacý ile trafik kurallarýný iplemeyip hýz yapan sürücülere yönelik bir hikaye bu! Keyifli okumalar.

“ Bursa otobanýnýn o süt kaymaðý gibi yollarýnda ki km hýzým 150’yi göstermekteydi. Yani bu hýz bir þey deðildi. Tabi bana göre. Ama o ne! Önüme saðdan bir zýp çýktý geçmesin mi? Bu bir Þahindi. Ve beni saðlamýþ önüme geçmiþti. Baktým arka camýnda bir yazý var.

“ SIKIYSA GEÇ BENÝ!”

Allah’ým, ya! Bu ne kýþkýrtýcý bir yazý! Biraz merak, biraz küçük bir tahrik ve biraz da altýmdaki aracýma güvenip bastým gaza. Tabi sol sinyali yaktým. Geçit vermedi. Selektör yaptým. Yok, inatçý bu Þahin! Ee, ben de nu saðlarým. Ve geçtim önüne. Dikiz aynasýndan da baktým o sürücüye. Yüzümde geçtim onu iþte diye baþarý tebessümü belirdi, tabi. Aa, o ne!
Saðladýðým aracýn ön camýnda çok büyük harflerle bir yazý daha vardý. Pür dikkat o yazýyý okudum, ister istemez. Yazý üç kelimeden ibareydi.

“ ELÝNE NE GEÇTÝ?!.”

Çok doðru biz söz yazýlmýþtý. Evet, ne geçti? Kocaaa bir hiç! Sanki tabakhaneye bok yetiþtirecektim. Eþim hep der. “Sakýn hýz yapma! Vardýðýmýz yerde bize ‘ Geçmiþ olsun diyeceklerine býrak, hoþ geldin desinler…”

Aþaðýda anlatacaðým hikaye bizim ülkemizde yaþanmamýþtýr. Ama yaþanan birçok benzer trajedi olduðu gibi, adalet terazilerinde ve temyizde elenecek, bir alay kabarýk dosyalar bulunmaktadýr.

“Jack, yavaþlamadan önce Takometreye baktý: Hýz limitinin 50 olduðu yerde 73 ile gidiyordu ve son dört ay içerisinde dördüncü defa polis tarafýndan durduruluyordu. Bir insan nasýl bu kadar þanssýz olabilirdi?

Jack, arabasýný saða çekti. 'Ýnþallah þu anda yanýmýzdan daha hýzlý bir araba geçer' diye düþünüyordu.

Polis elinde kalýn bir not defteri ile arabadan indi.
Bob? Bu Polis Kiliseden Bob deðil mi? Jack iyice arabasýnýn koltuðuna sindi. Bu durum bir cezadan daha kötüydü. Kiliseden tanýdýðý bir Polis, arkadaþ olduðuna bakmaksýzýn birini durduruyordu. Hemde hýzlý gidip, trafik kurallarýný ihlal ettiði için.
- 'Merhaba Bob. Birbirimizi yeniden böyle görmemiz çok ilginç'
- 'Merhaba Jack' Bob gülümsemiyordu. 'Beni, karýmý ve çocuklarýmý görmek için eve giderken yakaladýn'

- 'Evet öyle' Bob umursamaz görünüyordu.

- 'Son günler eve hep çok geç geldim. Çocuklarým beni uzun süredir hiç görmedi. Ayrýca Dýana, bana bu akþam Patates ve biftek yiyeceðimizi söyledi. Ne demek istediðimi anlýyor musun?'

- 'Evet ne demek istediðini anlýyorum. Ayrýca trafik kurallarýný ihlal ettiðinide biliyorum.' diye cevapladý Bob.

- 'Eyvah! Bu taktik fazla iþe yaramayacak gibi. Taktik deðiþtirmek gerekli' diye düþündü Jack 'Beni kac ile giderken yakaladýn?'

- 'Yetmiþ. Lütfen arabana girer misin?' dedi Bob.

- 'Ah Bob, bekle bir dakika lütfen. Seni gördüðüm anda Takometreye baktým. Sadece 65 ile gidiyordum.'


- 'Lütfen Jack, arabana gir' diye üsteledi Bob.

Jack caný sýkkýn bir þekilde arabasýna girdi, kapýyý çarparak kapattý. Bob not defterine bir þeyler yazýyordu. 'Bob niye benim ehliyetimi ve araba ruhsatýmý istemiyor ki' diye düþündü Jack.

Ne olursa olsun, bundan sonra kilisede bu adamýn yanýna oturmaktansa, birkaç Pazar Jack kiliseye gitmeyecekti.
Bob kapýyý týklatýyordu. Jack arabasýnýn penceresini 5 cm kadar açtý. Bob Jack'a bir kaðýt verdi ve gitti. 'Ceza deðil bu' diye kendi kendine soylendi Jack. Bir anda sevinmiþti. Bu bir yazýydý ve kaðýtta þunlar yazýyordu:

- 'Sevgili Jack, benim çok güzel bir kýzým vardý. Altý yaþýndayken çok hýzlý araba kullanan biri tarafýndan öldürüldü. Bu kazadan dolayý, adam cezalandýrýldý. 3 ay hapishane cezasýydý bu. Bu adam hapishaneden çýkýnca kendi çocuklarýna sarýlýp, öpüp, onlarý tekrar koklayabildi. Ama ben... Ben kýzýmý tekrar koklayabilip, öpebilmek için, cennete gidinceye kadar beklemem gerekiyor. Bin defa adamý affetmeye çalýþtým. Bin kerede baþardýðýmý zannettim. Belki baþarmýþýmdýr, ama hala kýzýmý düþünüyorum. Lütfen benim için dua et ve dikkat et Jack, tek bir oðlum kaldý.'

Jack 15 dakika kadar bir süre yerinden kýpýrdayamadý. Daha sonra kendine gelip, yavaþ yavaþ evine gitti.

Evine varýnca, çocuklarýna ve karýsýna sýkýca sarýldý.”

Hayat çok deðerli ve kýsa. Sürekli dikkat etmemiz ve baþka insanlarýnýn haklarýna da saygý göstermeliyiz. Yeni bir arabayý her hangi bir galeriye gidip, uzun vade de bile olsa alma þansýmýz olabilir. Ya kaybettiðimiz, “Bir can!” ise! Peki o caný nasýl satýn alabiliriz? Tabakhaneye Bok Yetiþtirecek deðiliz ya! Hýz yapma isteðimize azcýk fren yapacaðýmýza inanýyorum, bu hikayeden sonra…

Ne zaman direksiyon baþýna geçsem bu hikaye aklýma geliveriyor. Tüylerim diken diken oluveriyor. Ýþte o zaman ayaðýmý gaz pedalýndan azýcýk çekiveriyorum. (- Bu yörenin insaný gibi yazarsam hiç þaþmayýn, sakýn!-)

[delta oscar]

Çocuklugumda, herkesten çok sevdigim bazi kisiler vardi. Isste bunlardan biriÇüsük hatçeNine’ydi. Annem hastalanip hastaneye yatiiginda, bize bakan akrabamiz. Ona nedençüsük hatçeNine diyorduk, bilmiyordum. Akrabamizdi ama, akrabalik derecesini de bilmiyordum. Bizim ninemizdi iste. O, yalniz bizim degil, bütünmahalleninçüsük hatçeNinesiydi. Çok yasliydi, kisa boyluydu. Hafif kamburu vardi. Egilerek yürüdügü için, boyu daha da kisalirdi. Konusurken agzinda birkaç tane kalmis disleri görünürdü. Yemek yerken zorlandigini farkederdim.
O yasli halinde peskir dügümlerdi.( Peskir, yerli dokuma kumasindan yapilan havluydu. Bu havlunun uçlarina, makröme dügümüyle dantel gibi bir sey yapilirdi. Yapilan bu ise, peskir dügümlemek denirdi.) Becerikli ablam,çüsük hatçe Nine namaza durdugunda, hemen peskiri alir, dügümlemeye devam ederdi. Ninemizin namazi bitirmesine yakin, hemen birakirdi. Ablam o yasta bile çok becerikliydi.O yastaki çocugun yapamayacagi seyleri yapardi ablam.çüsük hatçe nine peskiri tekrar eline aldiginda, ablamin peskiri dügümledigini farketmezdi bile. Demek ki ablam, onun kadar güzel yapabiliyordu. Bu nedenleçüsük hatçe Nine, ablamin yaptigi yeri anlayamiyordu. O zaman ben ablamla gözgöze gelir, ninemize belli etmeden gülerdik.
Annem rahatsizlanmisti bir gün. Babam annemiG.Antep'e götürdü. Ve annem bir müddetG.Antep'de kaldi. Sanirim hastanede yatiyordu. Bize her seyi açik açik söylemiyorlardi. Onun için, anneme ne oldugunu, nerede oldugunu tam olarak bilmiyorduk.
çüsük hatçeNine çok uysal bir kadindi Bize hiç kizmaz. Biz de onun bu yumusakligindan yüzbulur, yaramazliklar yapardik. Gece olup yataklarimiz serilince, canavarcilik oynamak gibi. Canavarcilik çok zevkli bir oyundu. Ablam yorganin altina saklanirdi.Ben canavar olurdum.Ablam da, kendini canavardan korumak için, bana saldirir, gerçek canavar görmüs gibi çigliklar atardik.Yüzüme, agzima ve gözlerime korkunç sekiller verirdim.
çüsük hatçe nine bize bir seycikler demezdi. Oturdugu sedirde, ne oldugunu anlamadigim bir seyler mirildanarak peskirini dügümlemeye devam ederdi. Söyledikleri ilâhi miydi, türkü müydü anlayamazdim.Namaz kilarken ona sakalar yapardik.Onu güldürmeye çalisirdik. Onun tam secdeye inecegi zaman, seccadenin üzerine yatardik.Sonra da yaptiklarimiza kahkahalarla gülerdik.çüsük hatçeNine namaz sirasinda güçlü bir “Allahüekber” sesiyle biziuyariirdi.
Belki tüm bunlari, annemizin yoklugunun üzüntüsünü üzerimizden atmak için yapiyorduk. Genelde uslu çocuklardik.çüsük hatçeNine de sanki bizim duygularimizi anliyor gibiydi. Bize kizmiyor, bizi incitmiyordu. Annemizin yoklugunda, bizim bir tarafimizin kirik oldugunu biliyordu. Ilk bakista annemizin hastaligi sanki biz çocuklarin hiç umurumuzda degilmis gibi görünse de, aslinda öyle degildi. Evet, zaman zaman yaramazliklar yapiyor, eglenceli oyunlar oynuyorduk ama, içimizde firtinalar esiyordu. Gece yataga girdigimde ve oyundan dönüp evde annemin yerineçüsük hatçeNine’yi gördügümde çok kötü oluyordum. Kimseye göstermeden agliyordum. Gögsümün içinde yanan bir ates var gibiydi. O ates yandikça, ince bir sizi duyuyordum. Annemi hem çok özlüyor, hem de çok merak ediyordum. Annemize bir sey olursa, biz ne yapariz diye düsünüyordum.
Aradan çok uzun yillar geçmesine ragmen,çüsük hatçeNine'yi hiç unutmadim. Annemin yoklugunda bize sahip çikançüsük hatçeNinemi çok seviyor ve kendisini saygiyla aniyorum.
.

Edited by - Yankee SAT on 6/29/2006 11:27:42 AM

[delta oscar]

Alýntý...

Her insanýn kara kaplý bir defteri vardýr içindeki karanlýklarý yazdýðý…
Her insanýn bir hikâyesi vardýr kimisinin yalnýzlýk! Onunda yalnýzlýktý
Kalabalýðýn içindeki yalnýzlýk…
Bir gün dedi ki:
Öyle kötü ki bir bilsen tutunacak dalý olmaz insanýn bir boþlukta savrulur
hep
(dinledim acýlarý yüzüne vurmuþtu dostumun belli ki onu çok incitmiþlerdi)
insan boþuna gelmezmiþ dünyaya dedi.
Doðru (dedim)bir nedeni vardýr elbet.
Düþünüyorum dedi
Neyi deðim
Dünyaya neden geldiðimi… Ben neden burdayým? Görevim ne? Ne için? Kimin için? Burdayým?
Yaþamak için mutlu olmak için ve insanlýða fayda getiresin diye...
Hepsi bir yana aslýnda sen kendin için burdasýn dedim.
Öyle anlar oluyor ki (dedi)hiç bir bey gelmiyor insanýn elinden Aðlamaktan baþka…
Aðlýyorum sonrada utanýyorum aðladýðým için(dedi)
Aðlamak yakýþmýyor bana.(aðlýyordu ve çok güzelleþiyordu aðlarken)
Aðlamak ne kadar güzeldir bilir misin dedim doya doya kana kana aðlamak... Aðladýkça aðlar insan sen hiç aðlarken kendini izledin mi aynada?
Ne kadar güzelleþir insan
Süzülür gözyaþlarýn narince yanaklarýndan kristal parçalarý gibi.
Herkese yakýþýr aðlamak sana da çok yakýþýyor.
Tatlý bir tebessüm etti dostum
Sahiden yakýþýyor mu bana aðlamak?
Çoook… Dedim baksana aynaya
Gülümsedikçe çukurlaþýyordu gamzeleri ve kristal damlalar
Yanaðýndaki çukurlarý dolduruyordu…
Yýllardýr uðraþýyorum kalbimi taþlaþtýrmaya olmuyor yapamýyorum…
Kalbi taþlaþan insan hiç aðlamaz mýþ öyle diyorlar hiç üzülmez dertlenmezmiþ. Öylemi?
(sustum cevap veremedim)
ne kadar istiyorum böyle olmayý bir bilsen dedi
ya aðlýyorum doya doya kana kana ya yazýyorum sonra yazdýklarýma da kýyýyor yýrtýyorum dedi
bazen boðuluyorum ölüyorum artýk diyorum
Canýn çýkmasý da kolay deðil ki dedi(sadece dinliyordum)
Nasýl olacak acaba ölümüm dedi onu düþünüyorum. Ne zaman nerde nasýl
Kaderle mi ecelle mi?(dostum aslýnda acýlarýný anlatýrken bana bir bey öðretmiþti
Farkýnda olmadan o zamana kadar ölüm hiç aklýma gelmemiþti! Ya da iþime gelmemiþti…
Hani biz genciz ya sözde yaþlanýp öleceðimize inanýrýz ya… Ya da öyle olduðuna inandýrýlýrýz ya hep… Aslýnda her insan birazcýk ölümü düþünmeli…
Yarýna çýkacaðýmýz ne malum þimdi düþünüyorum
Ne zaman nerde nasýl olacak ölümüm acaba
Ölüm gence yakýþmýyor aslýnda...

[delta oscar]

Alýntý...

Karla beraber doðmak o kadar güzel ki, bir adam boyu cinsinden bembeyaz bir örtü sarmýþ etrafý. Annem beyaz tenimi ruslarý doðrular þekilde karýn yaðýþýna baðlar. Fakat bu alýþa gelmiþliðin tam tersine sýcak kanlý olduðumu düþünürüm hep. Ýç anadolu kökenime rastlantý, annemin benzetmeleri inat. Yaþýmýn küçük olmasý nednse arkadaþlarýmýn yaþlarýnýn büyük olmasýný getirdi. Küçük yaþta olgunluk nedir? onu öðrendim derken çocukluk senfonisi içinde buldum kendimi. Eðlencenin merkezi, aslolan "hayattýr" ilkesine terstti. Bilmiyordum ki o zamanýn komedisi þimdikinin birebir dertleriydi. Boþ zamanlarýmý deðerli bir þekilde dolduramamýþtým ama balkondaki park manzarasý her zaman çocukluðumun "yalnýz taktaravalyesi" idi. Ege, tatilimin odak noktasýyken Ýzmirin kýzlarýný fark edemedim. Karþýyaka, baðýrsam duyucaktý yunanýn teki. Her tatilimde "barýþýn" anlamýný öðrenmiþtim. Sonra söylenen " bir elimde defne bir elimde sevda. Kalbim egede kaldý." þarkýsý çok anlamlýydý. Keþke yine söyleyebilsekle kaldýðým zamanlar bile ayrý tatlarý yaratýrdý. Oysa Ýstanbul'un eksozlu havasý, para kokan anlarda adeta karadeniz oksijeni deðerinde olurdu. Hiçbir yerde yoktur aslýnda, mekan-ý þahane buralar. Fatih fet etti biz mahvettik. Yinede "KALBÝM EGEDE KALDI"

[delta oscar]

“Anne ne olur beni de kaldýr olur mu?.. Bak kaldýrmazsan küserim sonra”… Her seferinde yalvar yakar olurdum anneme. Saatlerce dil döker “Tamam kaldýracaðým” sözünü aldýktan sonra, bir an önce uyumaya bakardým. Bir an önce uyumalýyým ki, sahurda kolaylýkla kalkabileyim…
Kimi zaman annemin uyandýrmasýna bile gerek kalmaz, davulun sesini duyar duymaz yataktan fýrlayýp, soluðu pencere kenarýnda alýrdým. Yüzümü cama dayar – ne dayamasý adeta camla bütünleþir- biraz korku, biraz da sevinç karýþýmý bir duyguyla davulcunun her hareketini soluksuz izlerdim. Korkardým: Çünkü, gecenin zifiri karanlýðýnda, el fenerinin cýlýz ýþýðý öylesine oyunlar oynardý ki, davulcu ve yamaðý karþý evin duvarýna yansýyan gölgeleriyle “Gulyabani” gibi üzerime üzerime gelirlerdi. Sevinirdim: Çünkü, her gece bizim için ayrý bir mani yakýlýrdý… bakalým bu gece neler söyleyecek diye sabýrsýzlýkla beklerdim. Ayný sabýrsýzlýðý o da gösterirdi. Özellikle de ýþýðýmýzýn yanmadýðý ve bahþiþin geciktiði zamanlarda… Ýþte o zaman davulun tokmaðýna daha bir asýlýr, gecenin sessizliðini daha bir yýrtardý hiç sýtma görmemiþ sesiyle:
“Üzümüm var ezilecek
Tülbentlerden süzülecek
Çok bekletme Ahmet Aðbi
Çok yerim var gezilecek…”…. Güm be de güm güm… Güm be de güm güm…
Bahþiþini alýr ve karanlýðýn içinde, geldiði gibi kaybolup giderdi ardýnda ateþ böceði misali bir bir yanan evlerin ýþýðýný býrakarak…
Asýl cümbüþ ondan sonra baþlardý. Bir telaþ bir telaþ ki sormayýn… Önce ocaða çay suyu konulur, sonra akþamdan hazýrlanan yemekler ýsýtýlýp dizilirdi yer sofrasýna… mutlaka ama mutlaka radyo açýlýr, þarkýlar, türküler eþliðinde yenirdi yemekler… Bol bol da çay içilirdi yemek sonrasýnda… “Çok çay içelim ki akþama kadar susuzluk çekmeyelim!..” derdi babam… Sahur sofralarýnýn keyfine doyamazdým. Gözümden uyku aksa da, o sofrada bulunmanýn, ailemle birlikte o heyecaný, o coþkuyu yaþamýþ olmanýn keyfini hiçbir þeye deðiþmezdim.
Aðabeyime, ablama oruç yasaðý yoktu ama bana vardý. “ben de oruç tutmak istiyorum!..” dediðimde, “Olmaz sen daha küçüksün, dayanamazsýn!” cevabýný alýrdým. Ama ben yine de gizlice tutardým. Tutardým da, o gün öðleni zor ederdim. Neyse ki çocuklarýn “Tekne orucu” tutma gibi bir haklarý vardý. Ne demekse!... Öðlene kadar bir þey yeme, öðlen ye… Öðleden sonra yine bir þey yeme, iftarda yeniden ye… yine büyüklerin engin hoþgörüsünün bir yansýmasý olsa gerek bu Tekne Orucu… zaten çocuklar ne yaparlarsa yapsýnlar affedilmeye layýk deðiller midir?...
Benim için ramazan günlerinin vazgeçilmezlerinden biri de gece eðlenceleriydi.
Mahalle meydanýna kurulan Cambaz, iftardan sonra gösteriye baþlardý. Ramazan boyunca hemen her gün giderdik Cambaz’ýn gösterilerini izlemeye… Ýpin üzerinde yürürken bize korkulu anlar yaþatan palyaço boncuk’u, þapkasýndan tavþan çýkaran sihirbazý, allý-pullu giysiler içinde kantolar söyleyen çadýr þarkýcýsýný hiç ama hiç unutamam… ve hâlâ yankýlanýr durur kulaðýmda o günden bugüne…

[delta oscar]

Ýçimde anýlarýn tortusu. Anlatýlmýyor, yazsan yetmiyor; cümleler, harfler azalýyor birer birer. Yetemiyor. Hani gidenler bilirler, uzaklarý olmuþtur çoðumuzun. Hasretlerin gecelere döküldüðü, hüzünlerin içimizde bir yerlere aktýðý, sayfalarca uzaklar.
Hangi gecesini anlatsam, hangi gündüzünden bir parça kopartýp atsam azalýr ki bu kanayan geçmiþim.
Ah yazýma bulaþtýrdým, iþte kanadý, akýttým sonunda yazmaklarýmý.
Ah onlarca yazdým da bir defa düþmemiþti ellerimden; kan.
Aðlama yüreðim, yaz ellerim.
Ýlk zamanlar ne kadar güzeldi, uzaklarda olmak, baþka þehir, her þeyin baþkalaþmasý günden güne. Ben bile baþkalaþýr buldum kendimi. Yani tat almak, deðiþik mekanlarda, deðiþiklikler içinde her þeyle ahenge düþmek. Öyle bir baþkalaþmak bu, kendimden gitmedim, onca saðladýðým uyuma raðmen. Ýzmir`di, güzel þehirdi. Sýcaktý .. Palmiyeler, erken gelen yazlar, kýsa süren kýþlar, bir de günlerce yaðmurlar. Üþürsen tam üþürdün ..
Ýstanbul’uma özlem çabuk bastýrdý. Lapa lapa kýþlara hasret, þehirde denizin yeþiline özlem, martý çýðlýðýna aç bir ben, yalnýz bir ben, doðdu gecenin bir vakti.
Sarsýldý derinden, yer yer damladý gözlerim. Þaþkýn.
Ne zaman ki duymadým vapurlarýn çýðlýklarýný, hani ya, simit atamadým ya, kuþlara, ah iþte o an, kime anlatayým nasýl yazayým ..
Ýstanbul’a geliþlerim oldu, saymadým, defalarca. Her defasýnda dönmenin daha zor olduðu dönüþlerim, gemide yaðmurlara karýþan göz yaþlarým. Þehre girip de köprüye varýnca, gökyüzünün bile ne kadar yükseklerde olduðunu görürdüm. Öyleydi ama, öyle birikmiþti ki içimde hasret, bir nefeste içime çekesim gelirdi koskoca þehri. Eksoz kokularýný özlediðin koca bir þehir. Giderken dargýndým, beni sýðdýramadýn kendine diye haykýrýrdým gecelerce. Suçlusu þehir deðildi elbet, ben þehri suçlardým. Çocukluðuma yakýþmayan sebeplerden, gittiðimi sakladým içimde, hala da saklarým.
Özlem var ya özlem, mesafelerde yaþanmýyordu sadece. Ýnsan nereye gitse içinde bir parçaydý özlemek. Ýzmir’de Ýstanbul’a aðlardým, Ýstanbul’umdayým artýk, yine var, Ýzmir’de sevdiklerim, gökyüzünde yaðmurlarým var. Nerede olsan bir yarýnda hasret var. Hayat bir bulmaca olsa, bir parça ki, boþ býrakamazsýn, karelerce özlemek var.
Ýnsanlaradýr en zor olaný; özlemenin.
Kaç gece Ýstanbul’a, kaç gündüz martýlarýn yokluðuna aðladýmsa þimdi aðlamýyorum ama uzaklarda insanlarým var. Onlar bana ben onlara hasret.
Anladým ki; uzaklarý olsun istiyor insan. Özlemeli, aðlamalý, kavuþmalý zaman zaman. Hiç olmazsa, -sarýlmalar- o zaman tadý yok bu hayatýn.
Bir de dedim ya; Gökyüzünde yaðmurlarým var. Yaðmur bile yaðýyorsa, kim kime kavuþmaz ki bunca zaman.
Tüm uzaklarda olanlar için;
Ýçten olsun sevgin, bir gün mutlaka senindir, birleþir ellerin.
En önemlisi –sevdiðince- sevildiðin, olsun özlediðin.
.

[delta oscar]

Küçük yaþlardayken baþlamýþdý kýzlarla maceram. fakat o zamanlar þimdikinden daha kolay ve anlamsýzdý yaþananlar. her çocuðun hayatýnda mutlaka oynadýðýný düþündüðüm bir oyundu bizimkisi < evcilik>. kural basitti. erkeler iþe gider kýzlarda evin iþleriyle meþgul olurlar daha sonra da yemek yiyip yatarlardý. bu durum büyüklerimizin arasýnda gülüþmelere sebeb olurdu. neden güldüklerini söylediklerini anlamazdýk tabii daha küçük ve körpe yüreklerimizde kötülük ve olgunluk yoktu. hayatýn gerçeklerini kavramamýþtýk henüz. karýlarýmýz bizi iþe uðurlardý. erkekler olarak hep beraber iþe giderdik hurda bir metal yýðýný üsütnde ki kollarý haraket etirerek çalýþýyormýþ gibi yapardýk. karýlarýmýzda evin iþleriyle ilgilenir ve kendi aralarýnda dedikodu yaparlardý. eve geldiðimizde bütün arkadaþlar toplanýr erkekler bir tarafta kýzlar da bir tarafta konuþurduk. bunlar tabii ki ailelerimizden ve televizyondan gördüklerimizdi. en büyük savaþ erkekler arasýnda eþ seçerken yaþanýrdý. bu savaþýn seyrinde kýzlarýn istekleri de önemliydi elbet. eðer karýnýz olacak kiþiyi o gün etkileyecek espiri ve kelimeler yada üstünlük saðlayacak bir güç var sa bu o zaman mahalledeki erkek çocuklarýnda forma ve takým þapkalarýyla moda olan ve bulunan bir aksesuardý. kimi zaman anlaþamaz yada mýzýkçýlýk yapan olurdu bu herkes olabilrdi. her an deðiþebiliyordu. bir gün eþ seçimin de etkilendiðim kýzýn beni istememesi beni delirtmiþ ve küsmeme sebeb olmuþtu. bir daha da evcilik oynamamýþtým. artýk kýzlarla televizyonda gördüðüm ama bana ilginç gelen yatak sahnelerinde beraber olmak gibi bu sadece çocukça bir durum birbirimizi öpüp kokluyor birbirimize sarýlýp yatýyorduk.zamanla bu durumun bir iç güdü ve hayatýn deðiþmez kanunlarýndan biri olduðunu öðrenecektik.mahalede en yakýn arkadaþlarýmýzla üçlü yada dörtlü bir çete kurardýk o zamanlar televizyondaki çigifilm yada film kahramanlarýnýn adlarýný kendimize seçer komþunu eriklerine dalar yada kümesindeki yumurtalarý yürütürdük aþþaðý mahalledeki çocuklarla bölge kavgalarýmýz olurdu sýk sýk hep galip gelirdik bir keresinde elimze aldýðýmýz taþlarý aþþaýya doðru fýrlattýk onlarda bize atýyorlardý. sonuçta birini kafasýný yarmýþýz annesi nasýl olduysa bizi yakalayýp annelerimize þikayet etti . sonuçta dayaðý yemiþtik.gazoz kapaklarýyla oynadýðýmýz oyunlar misket, spor toto, þerefine yaptýðýmýz mahalle maçlarý,çizgi roman kitaplarýna oynadýðýmýz para tutmaca hep özlediðim oyunlardý. insan çocukluðunu özlüyor o arkadaþlýklar ve güzel neþeli günler aranmazmý?þimdi ise hayatýn aðýr sorumluluklarý ve birmek bilmeyen sorunlarýyla boðuþuyoruz yaþamaya çalýþýyoruz tek baþýmýza bu dünyada tüm güçlükleri yenmek elbette zaman isteyen þeyler en acýsý da yaþanan ayrýlýklar. sonu gelmeyen dert dolu günler gülmek eskisi gibi sýk sýk yapabildiðim bir duygu deðil artýk. beni anlayacak ve hayatý beraberce sýrtlanabileceðim bir partner bulmak neredeyse çok güç, ama imkansýz deðil. bir gün gelir bizde birine evet deriz. hayat hýzla akýp gidiyor zaman kavramý hep ayný bizler deðþtik yalnýzca. özlüyorum mutlu günlerimi, çocukluðumu keþke tekrar çocuk olabilsem o günlere dönebilsem.

[delta oscar]

Alýntý...

Doðduðum kasaba olan Balyaya dönüþüm tarihim olan bin dokuz yüz doksan dokuz ve iki bin bir tarihleri arasýnda bir zaman idi.
Çarþýda esnaflýk yapmakta olan bir arkadaþtan bir malzeme satýn alýr iken haber aldým.
Diyordu:Müfide þu tarihte Öðretmenler lokalinde bizim döneme ait ,tüm Ýlk.Okl.arkadaþlarý bulabildiðimiz kadarý ile toplanacaðýz haberin olsun,bekleriz.
Çok sevinmiþtim.Heyecan ile toplantý tarihini beklemeye baþladým.
Ve o gün geldi,gittim,daha da heyecanlanmýþtým.Tüm arkadaþlar da öyle idiler zaten.
Birbirimizi tanýmamýz mümkün deðildi.
Çoðunluðumuz gözlüksüz bir þey okuyamýyorduk artýk.Bu durumda birbirimize gülüþüyorduk...
Ýsim soy adlarýmýzý söylemeye baþlayýnca,birbirimizi tanýmaya baþladýk.Tabii epeyce de zorlanýyorduk tanýmada...
Çünkü artýk hepimiz kocaman bay ve bayanlardýk.
Yanlýz kesin beþ seneyi Ýlk.Okl.da beraber geçiren talebe kiþilerdik.Hepimiz de çok akýllý cin gibi ayný zamanda,çok saygýlý uslu çocuklardýk.
Ne güzel arkadaþtýkOgünkü toplantý da bunun bir ispatý idi zaten.
Ogün yine çocuktuk sanki,öyle mutlu idik beraberliðimizden...
Ayrýlýk zamanýnda seneye yine ayný tarihte ayný yerde buluþmaya söz verdik.Lakin iki bin bir senesinde Balyadan yine Balýkesire taþýnmamýz ile birlikte bir daha arkadaþlar ile görüþmemiz kýsmet olmadý.
Bizlere ad soy ad ve tel.nolarýmýz olan zarflar verildi.
Sanýrým diðer yýllarda toplantý yapýlmadý?Yapýlsa idi bana tlf ile haber verilirdi?
Hay Allah!Okaðýtta benim sadece ev tlf nom vardý.Demek ki belki toplantý yine yapýlmýþtýr.
Ara sýra arkadaþlarýn adres ve tel nolarýnýn olduðu bu zarfý açýp bakýyorum.
Hatta bu zarfý saðlýk karnemin kýlýfý arasýnda tutuyorum.
Þu anda Ýzmirde ikamet etmekteyim.
Kurban Bayramýnda Ýzmirde ikamet etmekte olan bir kaç arkadaþa Bayram tebriði gönderdim.Ayný alakayý buldum,saðolsunlar.Balyada bulunan arkadaþa telefon edip her sene toplantýnýn devam edip etmediðini,ediyorsa tarihini sorup öðreneceðim.
Ya Allah,ya kýsmet...
Uzak veya yakýn belki yine gider mi giderim,kýsmet olur ise.
Ne güzeldi çocuk olmak.
Ne güzel bir durum ergin olmak.
Herþeyi sevmek,sevebilmek ne güzel...

[delta oscar]

Alýntý...

Yýllar önceydi. Bir aile dostumuzun kýzlarýnýn nikâh töreni için Ankara’ya gitmiþtik. Nikâh Atakule’deki nikah salonunda kýyýlacaktý. Nikâha son anda yetiþtik. Nikâh merasimleri bende hep hüzün uyandýrmýþtýr. Gözlerim dolu dolu izlerim töreni. “Mutlu günlere ilk adýmlarýný atan gençleri ilerde acaba nasýl günler bekliyor? “diye düþünürüm.”Her evlenen mutlu olmak için evlenir. Acaba bu gençler mutlu olabilecek mi?” diye kendi kendime sorarým.

Evlenen çiftler kadar onlarýn anne ve babalarýný da düþünürüm.” Evlâtlarý; hayatlarýnýn en önemli kararlarýnýn altýna imza atarken, anne- babalar ne hissederler acaba? “diye merak ederim. Ýþte o gün de öyle oldu. Hüzünlenerek ama kimseye de hüznümü belli etmeden izledim nikâh törenini. Gençlere ömür boyu mutluluk dileklerimizi sunarak ayrýldýk salondan.

Kýzým ve eþimle birlikteydik. Onlar asansöre binerek kuleye çýkmak istediler. Benim onlarla birlikte kuleye çýkmam gibi bir durum asla söz konusu olamazdý. Çünkü ben asansöre binmem. Daha doðrusu binemem. Dört beþ katlý bir apartmanýn asansörüne bile. Bir- iki dakikalýk asansör yolculuðu , bana yýl kadar uzun gelir. Otuz katlý binanýn merdivenlerini týrmanmayý göze alýrým, yine asansöre binmem. Asansörün içinde nefes almakta güçlük çektiðimi hissederim. Asansör bana kibrit kutusu kadar küçük gelir. Asansöre binenlere de “merdiven çýkmanýn çok saðlýklý olduðunu” söylerim. Asansör korkuma bir mazerettir bu aslýnda.Yýllardýr bana birileri “Caným ne var korkacak !” dediler durdular hep. yÝNE Binmedim asansöre.

Bir kenarda eþimin ve kýzýmýn dönmelerini beklemeye baþladým. Çok iyi gözlemciyim. Nerede olursam olayým etrafýmý devamlý gözlemlerim. Etrafýmda hep bir þeyler ararým. Bu beni hem can sýkýntýsýndan kurtarýr, hem bana mutlaka birþeyler kazandýrýr. Öyle dalgýn gözlerle bakmam etrafýma. Gördüklerimden, izlediklerimden, hatta duyduklarýmdan bir þeyler yakalamaya çalýþýrým. Doðal olarak da bunun sonucunda; birçok kiþinin gözünden kaçýrdýðý þeyleri yakalayabilirim....
O gün de öyle oldu. Eþimin ve kýzýmýn dönmelerini beklerken etrafý izlemeye baþladým. Buradaki insanlarýn hemen hepsinin çok iyi giyimli olduklarýný farkettim. Normal bir zamanda, herhangi bir yerde görebileceðiniz insanlar topluluðu deðildi sanki. Özel seçilmiþ, belli bir kültürü almýþ insan topluluðu gibiydi. Nedense, o insanlar içinde kendimi çok farklý hissettim. Sanki onlardan ayrý, onlardan uzak.
O arada biraz ötede iki erkek çocuðu dikkatimi çekti. Nereye gitsem, önce çocuklar çeker dikkatimi , sonra çiçekler. Çocuklarýn ikisi de ilkokul çaðýnda görünüyordu. Üstleri baþlarý, diðerlerinin aksine pek muntazam deðildi. O çevredeki insanlardan farklý görünüyorlardý. Ancak, öylesine rahat davranýyorlardý ki çocuklar; kendilerinden baþka hiç kimse yoktu sanki orada. Birbirleriyle itiþiyorlar, kakýþýyorlardý. Kovalamaca oynuyorlardý. Týrabzan þeklinde uzatýlmýþ demirlerin altýndan geçiyor; üstüne çýkýp yere atlýyorlardý. Bütün dikkatimi onlara vermiþtim.

Bana öðrencilerimi hatýrlattýlar. Neþeleri hoþuma gitmiþti. Onlarla beraber ben de eðleniyordum. Birdenbire kaným kaynayývermiþti onlara. Rahat tavýrlarý, umursamazlýklarý ilgimi çekmiþti. Yaptýklarýnýn doðru olup olmadýðý umurlarýnda bile deðildi. Benim onlarý izlediðimin farkýnda deðillerdi. Neþeyle oyunlarýna devam ettiler.
Bir ara güreþ tuttular, yerlerde yuvarlandýlar. Ýçimden “Çocuk olmak ne güzel,” diye geçirdim. Doðrusu onlarýn yerinde olmak istedim. Ya da onlarla birlikte oynamak. Biz büyüklerin yapmasý hoþ karþýlanmayacak þeyler, onlar için normaldi. Çocuklarýn davranýþ özgürlüðü vardý. Yanlýþ bir þey yapsalar dahi onlara kýzmýyorduk.” Çocukluk iþte!” deyip geçiyorduk. Onlar, büyüklere nazaran özgürdüler, rahattýlar. Ýþte bu izlediðim çocuklar da böyleydi.

Ben onlarý keyifle izlerken az ötede, iyi giyimli iki genç bayanýn; bu iki çocuða bakarak, yüzlerini ekþiterek birþeyler konuþtuklarýný farkettim. “Ay!” dedi birisi.” Þu çocuklarýn pisliðine bir bak. Üstleri baþlarý kir içinde.” Dikkatle baktým, gerçekten öyleymiþ. Onlar söylemeden hiç farketmemiþtim. Devam etti ayný þýk bayan: “Ayaklarýnda çorap da yok galiba.” Çocuklarýn ayaklarýna baktým, gerçekten çorap yoktu. Bu arada çocuklar itiþip kakýþmaya, yerde yuvarlanmaya, gülüþmeye devam ediyorlardý. Sonra diðer þýk bayan aldý sözü: “ Þunlarýn boyunlarýna bak. Kirden, kaplumbaða gibi olmuþ. Týrnaklarý da kepçe gibi,” dedi iðrenerek ve yüzünü buruþturarak. Dikkat ettim, gerçekten de öyleydi. Yalnýz baþka bir þeye daha dikkat ettim.Bu bayanlarýn týrnaklarý da kepçe gibiydi.

Benim çocuklarda görmediðim þeyleri o þýk bayanlar görmüþlerdi. Bu bayanlar da nereden çýkmýþtý! Onlardan önce bu sevimli yavrularý ne güzel izliyordum. Ne kirlerini görmüþtüm, ne paslarýný, ne de uzun týrnaklarýný. Canýmý sýkmýþtý bayanlar. Neþemi bozmuþlardý. Güzel bir rüyadan uyandýrmýþlarý beni.

Bu arada eþimle kýzým kuleden indiler. Hemen arabamýza atlayýp, dönüþ yolculuðuna baþladýk. Onlar Atakule’deki asansörden gördüklerini bana anlatýyorlardý. Ben ise, biraz önce gördüklerimi ve o iki bayanýn konuþmalarýný düþünüyordum. O bayanlarýn çocuklara karþý nasýl böyle acýmasýz ve katý olabildiklerine anlam veremiyordum. O bayanlarla benim, çocuklara bakýþ açýmýz ne kadar farklýydý. Onlar çocuklardaki yanlýþlarý ( “çirkinlikleri” demeye dilim varmýyor) görmüþlerdi, ben güzellikleri görmüþtüm. Ben çocuklarý sevmiþtim, onlar iðrenmiþlerdi. Çocuklarý izlerken benim yüzüm aydýnlanmýþtý, onlarýn ise yüzleri ekþimiþti. Bu aslýnda o kadar doðaldý ki. Çünkü ben bir öðretmendim. Öðretmene yakýþan da buydu. Ben eðer çocuklarda var olan güzellikleri göremeseydim, yýllarca severek öðretmenlik yapabilir miydim! Öðrencilerimin uzun týrnaklarýndan, kirli ellerinden iðrenseydim, öðretmen olabilir miydim? Ya da ne kadar baþarýlý olabilirdim?

Ben çocuklardaki güzellikleri gördüm hep. O güzelliklerden yola çýktým. Ýþte iyi bir öðretmen olmanýn sýrrý buradaydý: Çocuklarý sevmekte, onlara sevgi dolu bir yürekle bakmaktaydý. Onlarý anlayabilmekteydi. Eðer çocuklarý seviyorsanýz, onlardaki güzellikleri yakalayabiliyorsanýz, onlarýn herþeyine katlanabilirsiniz. Çocuklarýn eksilerini deðil, artýlarýný göreceksiniz. O artýlardan yola çýkacaksýnýz. Eðer yanlýþlarý düzeltmekten iþe baþlarsanýz, asla baþarýlý olamazsýnýz. Çocuklarý küstürürsünüz. Sonra, seveceksiniz, sevdiðinizi hissettireceksiniz. Çocuk sevildiðini bilecek. Öðretmeni tarafýndan sevildiðini bilen çocuða güven gelir. Öðrenme isteði gelir. Onlarýn duyduðu bu güven , sevilme duygusu ve öðrenme isteði, hem çocuðu baþarýya götürür hem öðretmeni. Sonra da o eksiler zamanla kaybolur gider.

Çocuklarda çoðumuzun göremediði öyle güzellikler var ki. Bunu ancak, çocuklara sevgiyle yaklaþanlar görebilir. Öðretmenlik yýllarýmda, her çocuktaki güzelliði görmekte hiç zorlanmadým. O nedenle, onlarý eðitirken ve öðretirken, pek fazla sýkýntý yaþamadým. Çocuklara bu þekilde yaklaþmam, baþarýlý olmamda çok büyük bir rol oynadý. Benim iþimi kolaylaþtýrdý.
Çocuklar bir dünya, çocuklar bir kaynak.Onlara yaklaþmayý deneyin bir. Eminim, benim gördüklerimi siz de göreceksiniz.

[delta oscar]

Sayýn fsoyarik beyefendi,
Estaðfurullah efendim ilginize teþekkürler, nacizane anýlarýmýzdan ve birkaç alýntýlardan derleyerekten bu güzide sitenin güzide insanlarýna birþeyler sunmaya çalýþmaktayým. Ýnanýn ki boþ zamaným hiç yok denecek kadar desem yeri vardýr, bunun yanýnda çok az da bir zamaným olsa da bu güzide siteye zaman ayýrmaya çalýþmaktayým.
Sorunuzun cevabýna gelince, kesinlikle böyle bir þey düþünmüyorum (menfi) ve düþünmemde çünkü benim çok sevdiðim bir iþim var veonu dabaþarýyla ve onurumla devam ettirirsem ne mutlu bana, ayrýca iltifatýnýz için de size teþekkür eder, herþeyin gönlünüzce olmasý dileðimle saygýlarýmý iletiyorum..Yankee SAT.

[delta oscar]

Rutubetten boyalarý pul pul dökülmüþ, mavi badanasý rengini unutmaya çoktan yüz tutmuþ bir odadayým. Gündüz perdeyi açýp baktýðýmda yan penceresinden deniz görünüyordu. Akþam çökünce karanlýða karýþtý, kayboldu. Býraktý, gitti beni. Kasaba saatler önce derin bir uykuya daldý. Rüzgar uðultusunun kasabayý ele geçirmesinden az önce kapanan dükkanlarýn kepenk sesleri sokaklarda son kez yankýlandý. Akþam el yordamýyla sokaklara, aðaçlara, denize ve kudurmuþ dalgalara dokunduðunda, otomobil kornalarý, motor sesleri de kayboldu. Bütün kasaba aðzý köpük köpük kudurmuþ bir rüzgara ve karanlýða boyun eðdi.
Deniz, bu amansýz, bu deli, evlerin çatýlarýna pençelerini geçirmiþ, kiremitleri sökmeye, sokaklara fýrlatmaya kararlý rüzgarýn kollarýnda, kendini kayalara vuruyor, sahile atýyordu. Ardýndan sisle iyice karanlýðý katmerlenmiþ geceye ince damlalar halinde bir de yaðmur eklendi. Yakýn sokak lambalarý bile seçilmez oldu. Karþýki evin ýþýklarý yandý. Belki bir bebek uyandý. Ya da son demlerinde bir hastanýn üzerine karanlýktan kocaman bir sýkýntý yuvarlandý.
Dalgalarý daha iyi duyabilmek için penceremi açtým. Yakýn evlerin birinin bahçesinden inlemeler geliyor. Evet þimdi daha iyi duyuluyor. Yavru bir köpek olmalý. Üþümüþ zavallýcýk. Gidip alsam onu. Odama getirsem. Can yoldaþým, geceme arkadaþ olur. Beni hýrsýz sanýrlar. Yabancýyým. Hýrsýz sanmasalar bile böyle bir karanlýk korkularý çoðaltýr, insanlarý tedirgin eder, baþkasýnýn bahçesine girilmez ki. Aklým bu sese takýlý kaldý. Penceremi kapattým. Þimdi artýk o sesi duymuyorum. Böyle kurtulamam ki; duymasam bile o köpek yavrusu hala inliyor.
Gecenin en ýssýz dalgasýndayým yine. Kaç bininci uykusuz gecenin kollarýndayým? Neredeyim ben? Ne yapýyorum? Neden bu kadar yalnýzým? Hani nerede sevdiklerim? Neden hasretim bir cana bu kadar ? Yazgý denilen þey mutsuzluktan halsiz düþmek mi? Uykusuz sabahlarý beklemek mi?
Bana býrak bu karamsarlýðý, uykusuz geceleri, ayrýlýk öykülerini demiþtin. Günlerdir bunu düþündüm. Çok zor oldu biliyor musun? Düþüncelerimde mutluluða dair bir resim çizdim. Sabahýn ilk ýþýklarýnda okula giden bir çocuk gördüm. Mavi önlüðü tertemiz, babasýnýn eline teslim etmiþ küçücük, kar gibi beyaz, yumuþacýk, tatlý ellerini. Yüzünde billurdan bir gülüþ vardý. Arada bir sekerek okul yolunu oyuna çeviriyordu. Diðer elinde ise yarýsý yenmiþ bir simit... Bana baktý, dikkatsizce, rasgele gözleri geçti yüzümden. Gözlerinde yeni bir günün coþkusu, okul bahçesinde oynayacaðý oyunlarýn sabýrsýzlýðý vardý.
Haberin geldi. Bir kýzýn olmuþ. Gözleri babasýna, burnu sana benziyormuþ. Analý, babalý büyüsün. Bir çiçekle, yanaðýna bir öpücük borcum olsun. Sana kocaman bir söz veriyorum. Oraya geleceðim, biraz sabýrlý ol emi. Kýzýn yirmisine gelmeden borcumu öderim. Bahçedeki dut aðacýna bir salýncak kurun. Sallansýn doyuncaya kadar. O’na Pamuk Prensesi anlat, ama kötü kalpli cadýdan söz etme. Ona ninniler söyle, masallara uyurken, bostana giren danalarý çýkar ezgilerinde.
Hayýrsýz çýktý, bizi unuttu gitti demiþsin. Haklýsýn, hayýrsýz olduðum doðru. Ama hala hatýrladýklarým var. Ninen bize masallar anlatýrdý. Pamuk kozalaklarý açardýk ellerimizle. Hep cadýlar olurdu, hep bir dudaðý yerde, bir dudaðý gökte devler. Sizden çýkýnca sokaðý geçip evimize gitmeye korkardým. Buna raðmen yarýn akþam yine kozalak açmaya gelirdim. Ninen yine masallar anlatýrdý. Baban kahveden dönerken bize leblebi alýrdý. Her akþam korku dolu masallar, her akþam korkudan fal taþý gibi açýlmýþ gözler, her akþam leblebi, kuru üzüm ve badem. Boþ kozalaklar yanardý teneke sobada. Her akþam kötü kalpli cadý öldüðünde gece biterdi.
Hayýrsýz çýktýðým doðru. Ama hala hatýrladýklarým var. Sümbül Ýsmail’in bahçe duvarýnda, acemi bir yazýyla Ali Ayþe’yi seviyor. Biz Ünver’in bisikletine binmek için sýra bekliyoruz, yazlýk sinemanýn köþesinde. Her mayýs geldiðinde bekçi Ekrem çaðla çalan çocuklarý aðaçta yakalýyor. Her yaz Sülük Gölünde yüzen haytalarýn Recep Çavuþ elbiselerini topluyor. Bisikletinin peþinden koþuyoruz, ellerimizle ayýp yerlerimiz kapalý. Yalvarýþlarýmýza dayanamýyor, halimize gülüyor ve yine giysilerimizi vermeye razý oluyor. Verdiðimiz sözü en fazla iki gün tutacaðýmýzý bile bile. Yazlýk sinemada gazozlarýmýzý köpürtürken filmin sonunda sevgilisini kötü adamlardan kurtaran kahramaný alkýþlýyoruz. Kanal boyundan çaldýðýmýz topatan kavunlarýný, önce taþa vurup parçalýyor, yine yiyoruz avuç avuç. Bütün zamanlarý seninle yaþýyorum, sende durdu saatlerim, söyleyemedim. Ben anýlarýmda hala okul yýllarýndaki gibi hep öðretmen olmak istiyorum. Sense subay karýsý. Usanmadan býkmadan artist fotoðraflarýyla alt mý üst mü oynuyorum. Annelerimiz yemeðe belki onuncu kez çaðýrana dek.
Belki bu yaz gelirim. Gündöndü üzümlerine leke düþerken. Nasýlsa bir düðün olur ince çalgýlý. Kucaðýnda kýzýnla seni görürüm. Ne sen sitemini söyleyebilirsin. Ne de ben anýlarýmý yada gizlediklerimi. Sana bir çiçek, bir öpücük borcum kalýr. Veremem, kýzýn analý, babalý büyüsün.
Alýntý...

[delta oscar]

Bazen nane kokulu, bazen isot gibi acý anýlar...
Anýlar ne býrakýr hayatýmýzda acaba hiç düþündünüz mü?
Anýlardan ne kalýr yüreðinizde hiç baktýnýz mý?
Bazen hiçbirþey kalmasýný istemeseniz bile, unutmak için dünyalarý feda etmeye razý olsanýz bile kalýr birþeyler...
Bir sigara dumanýnda, yadaiki kadehin sonunda, hiç olmadý bir þarkýnýn son notasýnda karþýnýza çýkýverir anýlar.
Herzaman merhaba da demez ki nalet olasýcalar... Selamsýz sabahsýz yüreðimin içine doluverdiði, akþamlarý sabah ettiðim günleri nasýl unuturum ki?
Tek birþey var eminim anýlardan arta kalanlarýn genelde anýlarýn kötü yanlarýnýn olduðu. Keþke deðiþtirebilsek ama olmuyor iþte. Ýnsanoðlu kendine eziyet etmesini çok seviyor nedense.
Her anýda bir kötü yan bulan anti polyanna timi gibi bir varlýk insan (yani en azýndan ben böyleyim).
Kendini deðiþtirmediðini zanneder ama en çok ta anýlarla birlikte insanýn yüreðide deðiþir... Her anýda biraz daha nasýr her göz yaþýnda biraz daha asla...