“Onlar iktidara geldiklerinde düşmanlarını kendilerine dost edindiler. Dostlarından uzaklaştılar. Fakat düşmanları onlara dost olmadı, ama dostları onlara düşman oldu.” İşte bu söz tam AKP’ye uymaktadır. Onlar, iktidara geldiklerinde varlıklarını borçlu oldukları “milli görüş” gömleğini çıkardılar. Fakat buna rağmen karşı tarafa kendilerini kabul ettiremediler. Çünkü onların dinini girmedikçe kendilerini kabul etmezlerdi. İktidarları boyunca her isteklerini yapmalarına rağmen, hatta iktidara gelmelerinin temel nedeni olan başörtü, yök konularına bile dokunmamalarına rağmen kabul edilmediler. Hatta daha elim ve vahimi, iktidarın iki numaralı adamının kızının diploma törenlerinde başörtülü olarak bulunmasından dolayı üniversite rektörüne Yök soruşturma açabilmektedir. Bu aslında kamuoyuna verilen mesajdır. Yani sizler 300 milletvekili alsanız da Türkiye’nin tüm uluslar arası antlaşmalarına imza atsanız, hatta savaş çıkaracak güce bile sahip olsanız, bize gücünüz yetmez. Bizim çizdiğimiz sınırların dışına çıkamassınız demektir. Yani aslında bu mesaj iktidara verilmişken, onların simgelediği muhafazakar zihniyete de bu mesaj verilmiştir. Yani AKP’ye bile iktidar verilmedikten sonra, onlar bile böyle bir güçle sorunu çözemedikten sonra sizler hiçbir şey yapamazsınız demektir. Ayrıca yine onlar başörtü sorununu ancak CHP’nin çözeceğini de manipüle etmektedirler. Yani bu ülkeye “komunizm gerekliyse onu da biz getiririz” zihniyeti..
Cumhurbaşkanı Seçimi
Aslında siyasetimizde iplerin koptuğu an Genelkurmayın sitesinde yayınlanan 27 Nisan e-muhtıra oldu. Böylece ordunun siyaset üzerindeki belirleyiciliği ve ağırlığı gerçekleşti. Bu muhtıra, Anayasa Mahkemesinin 367 şartını ortaya koymasına ve seçimlerin kilitlenmesine yol açtığı gibi, cumhurbaşkanlığı seçimlerinin artık meclis tarafından yapılmasını da imkansız hale getirmiştir. Bu bir anlamda bizim istemediğimiz kişi cumhurbaşkanı olamaz demektir. Ya da muktedir olmak için bizie itaat edeceksiniz anlamına gelmektedir. İktidarın bu hamleye karşı kullanabileceği en uygun yol sandığa gitmekti. O da bunu yapmaktan başka bir çare bulmadı. Diğer bir hamle de cumhurbaşkanını halkın seçmesini sağlamaktı. Fakat onun da gerçekleşmesi için mevcut cumhurbaşkanının onayı veya gerekiyordu ki bu onay verilmeyeceği zaten biliniyordu. Yani yeni süreçte her halukarda meclis cumhurbaşkanını seçmek zorundaydı. Cumhurbaşkanını seçmek için 367 şartını yerine getirmenin yolu, etkisiz ve pasif birisinin yani devletin derin kurumlarına mudahale etmeyen ve bir anlamda onların sözcüsü konumunda olan bir kişinin cumhurbaşını olmasına yol açacaktır.
Fakat bu uzlaşma oyununu Devlet Bahçeli'nin meclise gireceklerini belirtmesi bozdu. Böylece dirayetli bir kişinin Cumhurbaşkanı olmasının önü açılmış oldu. Ayrıca, MHP bu hamlesiyle de bir anlamda Tayyip Erdoğan'ın Abdullah Gül'ü devre dışı bırakma düşüncesini de fiilen imkansız hale getirmiş oldu. Bu hamleden sonra Erdoğan'ın Abdullah Gül dışında bir isim üzerinde uzlaşı aramak istemesi tamamen kendisini sisteme teslim etmesi ve halkın verdiği oyları yok sayması demekti. Ayrıca Abdullah Gül dışındaki bir adayın seçilmesi insanlara siz istediğiniz kadar meclise milletvekili sokun. Ama bizim istediğimiz kişiyi seçmekten başka çareniz yoktur anlamına gelir. Bu da Ak Partinin imtihanıdır. Halkın sesine mi, yoksa sistemden palazlanmış ve mevkilerini kaybetmek istemeyenlerin sesine mi kulak verecek?
Sandığı Kaçırma Senaryoları
Türkiyede aslında oldukça ilginç bir tiyatro oynanmaktadır. Bu senaryo seçim ve cumhurbaşkanlığı endeksli olmasına rağmen, dışarıya farklı bir şekilde yansımaktadır. Türkiye’nin derin devleti, ordusu, Yök’ü ve CHP’si ile birlikte muhafazakarları sistemden dışlamanın veya etkisiz hale getirmenin yollarını aralamaktadırlar. Bunu sandıkta yapamayacaklarını gördüklerinden şimdi de farklı oyunlar tezgahlanmaktadır. İşin ilginç yanı bu mücadelede MHP, ANAP ve DYP (DP) gibi muhafazakar partileri de yanlarına almış bulunmaktadırlar. Bu partiler de iktidara gelebilmek için her yolu mubah gördüklerinden bu oyunda bir parça olmayı kabul etmiş bulunmaktadırlar.
Fakat, sistem ANAP ve DYP’nin işlevinin bittiğini düşündüğünden onların defterini dürdü. Bir anlamda onları harcadı, oyuna getirdi. Çünkü, AKP’nin oylarının bölünmesi ve mecliste etkisiz olması için barajı bir partinin daha aşması gerekmekteydi. Bu partide daha önceki dönemde sistemin emrinde olduğunu ispatlayarak rüştünü kabul ettirmiş olan MHP’dir. Dolayısıyla MHP’nin oylarının artması için bu iki partinin devre dışı kalması gerekmektedir..
Terör Olayları ve Seçimler
Seçimlerin yaklaşması ile birlikte terör olaylarının tırmanmasında da aslında iç siyasetin etkisi bulunmaktadır. Bir anlamda bu terör hareketlerini tırmandıran bizim kendi derin devletimiz olmuştur. Çünkü artan şehit cenazeleri iktidar partisinin eksisi olarak yansıyacak, her cenaze iktidara karşı bir eyleme dönüşecek, iktidarın terörü bitirmede etkisiz olduğu ispatlanacaktır. Şehit kanları üzerinde oy hesapları yapılacaktır. Terör hareketlerini tırmandıran bir anlamda bizim kendi derin devletimiz olmuştur. Çünkü terör’ün veya daha açık bir dille ifade edersek PKK’nın varlığı sistem için gerekliydi. Sistemin halkı güdülemek için bir düşmana ihtiyacı vardı. Bu nedenle PKK, aslında sistem tarafından hiçbir zaman gerçek anlamda yok edilmek istenmedi. Bugün bu hareket olmasa siyasi hayat ve halk nasıl manipüle edilecekti.
Ayrıca ilginç olan da Türkiye’de *******lerin artması dikkatlerin Kuzey Irak’a çevrilmesine yol açmıştır. Halbuki Ankara’da İstanbul’da bombalar patlamaktadır. Yani terörün kaynağı kendi sınırlarımızdır. Fakat dikkatler Irak’a çevrilerek bir taşla birkaç kuş vurulmak istenmiştir. Her şeyden önce Türkiye’de seçimlerin sabote edilmesi hedeflenmiştir. Yani terör ortamında sağlık bir seçimin yapılması engellenmek istenmiş, iktidarın muktedir olmadığı vurgulanmış, Irak’a mudahale edilerek içerdeki seçimlerin yapılması engellenmek istenmiştir.
Seçimlere girdiğimiz şu sıralarda hala seçimlerin yapılıp yapılamayacağı tartışılmaktadır. Yani insanlar her an bir şeyler olup seçimlerin ertelenebileceği endişesini taşımaktadırlar. Yani Irak’a müdahale gerekçe gösterilerek seçimler ertelenebilir. Fakat kanımca seçimlerin ertelenmesinden ziyade sandıktan sistemin icazetini almamış bir gücün çıkması durumunda sandıkların kaçırılacağı ve Kuzey Irak’a müdahale edilerek seçimlerin iptal edilebileceğidir. Yani seçimlerin yapılmasının engellenmesi değil asıl tehlike ve demoklesin kılıcı seçimlerin iptalidir. Bunun iptal edilip edilmeyeceği de muhalif güçlerin itaat edip etmemelerine bağlıdır. Buna rağmen, siyaset oynunu oynayanlar AKP'nin böylesine büyük bir oy alacağını hesaplamadılar. Oyların tahmin edilenden yüksek çıkması bütün hesapları bozdu. Çünkü olar, Ak partinin kaybedeceği veya iyice zayıflamış bir şeklide kazanacağını hesaplıyorlardı. Zayıflamış bir Ak partinin de kolay etkileneceği veya yönlendirileceğini düşünmüşlerdir. Ama bu oy patlaması hesapları bozduğu gibi sistemle oynayanların asılnda halkı tanımadıklarını halk diye İstanbul ve Ankara'da cumhuriyet mitingini yapanlar olduğunu sanmışlardır. Bu oy patlaması, onların şok geçirmelerine neden olmuştur. Umarım, Cumhurbaşkanı seçimleri sırasında tekrar krizlere giripte ülkeyi germezler
Kuzey Irak ve İç Siyaset
Türkiye, aslında sürekli ayağına kurşun sıkan bir ülkedir. Yani kısır siyasi çekişmelere uzun vadeli ve büyük kapışmalarda kazanacağımız mevzileri feda etmekten çekinmemekteyiz. Bugün güneyimizde yeni bir dünya oluşmakta, Biz bunu kabul etsek de etmesek de yeni bir devlet ortaya çıkmaktadır. Türkiye’nin değişen bu koşullara ayak uyduracak yeni siyasetler üretmeye ihtiyacı vardır. Yani bölgede daha etkin ve kalıcı olmanın koşulu bölge ile olan ilişkilerini yeni siyasete göre oluşturmaktadır. Çünkü işgalci güçler bu gün var yarın yoktur. Yani en doğru çözüm, bölge ile ilişkiler kurmak ve sorunları farklı açılardan çözmektir. Bu siyasi ilişki şeklinde olduğu gibi, Türkiye’nin de bulunduğu bir himaye sistemi şeklinde de olabilir. Ya da Türkiye’nin de aktif olarak bulunacağı bir bölge paktı da da olabilir. Yani düşünüldüğünde bir çok çözüm yolları ortaya çıkabilir.
Fakat, Türk devrin devleti ve ordu, bu olayları manipüle ederek iç siyasete kurban etmiştir. Güneyimizde yeni bir dünya inşa edilirken bütün emperyal güçler burada mevzilenirken biz olayı kuru bir PKK terörüne bağlamanın sığlığına düşmüş bulunuyoruz. Olay, öyle bir hale geldi ki, Türkiye’nin Kuzey Irak’a girmesi ile terörün biteceği sanılmaya başlandı. Kuzey Irak’a girmeye sıcak bakmayan iktidarın da bir ihanet ve gaflet içinde olduğu halka gösterilmeye çalışıldı.
Kuzey Irak ile ilgili farklı senaryolar da havada uçuşmaktadır. Buna göre aslında ABD Türkiye’yi bölgeye davet etmektedir. Yani terörü tırmandırarak Türkiye’nin Kuzey Irak bataklığına saplanmasını ve bölgede kendisinin ücretsiz fedailiğini yapmasını amaçlamaktadır. Yani Türkiye, biraz daha sabretse takke düşecek kel gözükecek, ABD Türk yetkililere davetiye gönderecektir. Diğer senaryolarda Barzani’nin artan terör saldırılarına rağmen Türkiye’yi tahrik edici demeçler vermeye devam etmesi de Türkiye’nin bölgeye girmesini sağlamaya yönelik olmaktadır. Çünkü artan tansiyonu yatıştırması gerekirken böyle konuşmasının başka bir mantıklı açıklaması bulunmamaktadır.
PKK terörünün de Türkiye’nin Kuzey Irak’a mudahaleyi ciddi ciddi görüştüğü bir sırada her gün terör eylemlerini artırması ve PKK tarihinde pek görülmeyen yüksek dereceli subaylara da saldırması, onun da Türkiye’yi Irak bataklığına çekmeye çalıştığını göstermektedir. Eğer Türkiye Irak’a girerse bölgede artık ciddi bir otorite boşluğu yaşanacak, var olan savaş bir terör savaşı olmaktan çıkıp bir Kürt-Türk savaşına dönüşecek, bu kargaşa ortamında PKK’ya hiç sıcak bakmayan Kürt halkınında tarf olması sağlanacaktır. Yani PKK’nın ihtiyaç duyduğu insan desteğini Türkiye hibe etmiş olacaktır. Ayrıca, ülke hızla ikiye ayrılacak, doğudan gelen şehit cenazelerine karşın batıda Kürt kökenli kişilere saldırılar artacak (Adapazarında Ahmet Kaya tişörtünü taşıyan iki Diyarbakır’lı linç gişiminden zorlukla kurtarıldı.) buna karşın doğu ve güneyde de batı kökenli kişilere saldırılar olacak ve böylece Türkiye Toroslardan itibaren ikiye ayrılmış olacaktır.
Çok korkunç bir senaryo. Ama maalesef hızla bu sürece doğru gidiliyordu. Fakat son anda üst düzey yöneticiler frene basma gereğini duydular. Onların frene basmasından hoşnut olmayan Amerika’da ki savaş lobisi Houdson senaryosunu gündeme getirerek “eşeğin aklına karpuz kabuğu soktular.” Yani terörü tırmandırmanın yollarını gösterdiler. Taksimde bombalama, Anayasa Mahkemesi eski başkanına süikas vs.. gibi…
Türkiye’de bu seçim, ciddi bir ayrışmayı beraberinde getirmektedir. Çünkü bu meclis derin devletin çok önem verdiği Cumhurbaşkanını da seçecektir. Bu nedenle oldukça önemli bir seçimdir. Bir anlamda halk Cumhurbaşkanını da seçecek kadroları seçecektir. Her ne kadar sandığı halktan kaçırmaya çalışsalar da dolaylı yollardan yine de sürece halk mudahale etmiştir.
Türkiye’nin Irak’a girmesi ABD’nin, Barzanin ve PKK’nın işine gelmektedir. Onlar Türkiye’yi bölgede görmek ve onun da ellerini Müslüman kanıyla kirletmeye çalışmak istemektedirler. Türkiye’nin Irak’a girmesi bir tek Türkiye’nin yararına olmamaktadır. Halk bölgeye girildiğinde terörün duracağını sanırken, bilakis terör artacak ve beklide bu sistemi, yapıyı bile yıkacaktır.
Mitingler ve Ulusalcı Söylemlerin Yükselişi
Cumhuriyet mitingleri yapılması fikri ortaya çıktığında bir çok laik kesim bile fazla ilgi göstermedi. Bu mitingler, emekli generallerin ADD’nin ve Alevi örgütlerin gayretleriyle başladı. Fakat, mitiglerin beklenenin üstünde bir ilgiye mahzar olması ve laik/alevi/ulusalcı kesimlerin daha da seslerinin gür çıkmalarına yol açtı. Bir anlamda onların arkalarında bir halk desteği olduğu vehmine kapılmalarına yol açtı.
Her ne kadar bu mitinglere katılım yüksek olsa da bunun bizzat halk tabanından ziyade cumhuriyetin nimetinlerinden yararlanan ve bu nimetlerin Cumhurbaşkanlığının kaybedilmesiyle ellerinden çıkacakları endişesine sahip olan kişilerdir. Bunlar, arkalarında ordu ve devlet desteğinin olduğunu hissederek mitinglere pikniğe gider gibi gitmiş, AKP’li belediyelerin tahsis ettiği otobüslere binmişlerdir. Halbuki bizler başörtü yürüyüşlerinde daha büyük kalabalıklarla yürümüş, polislerden cop yemiş kişiler olarak bu manzarayı ibretle seyrediyor, üvey evlat kıskançlığını yaşıyor, öz vatanında parya, öz vatanında öksüzlüğün hicranını yaşıyoruz.
Bu arada ülkede hızla ulusalcı söylemler artarken eski tüfek solcu/Marksist ve leninst örgütler bu söyleme sahip çıktıkları gibi gittikçe de MHP’ye yaklaşmaya başlamışlardır. Hatta bu yakınlık seçimlerden sonraki iktidar konbinasyonunda bir ittifaka dönüşeceği sinyalini vermiş, sağdan sola çark edenler gazatelerde endam göstermişlerdir. Bu da artık sağ ve solun kalmadığı ve birbirlerinin aynısı olduğunu göstermektedir.
Ülkede artan milliyetçi söylemeleri doğal görmek gerekmektedir. Çünkü, her şehit cenazeleri doğal olarak milli duyguları kabartmaktadır. Ayrıca, devletin de bunu manipüle etmesi hatta genelkurmayın halkı eyleme çağırması bu düşüncenin güçlenmesini sağlamaktadır. Fakat, milliyetçi söylemlerin ülkemizde yaygınlık kazanması acaba ne derece Türkiye ve dünya gerçekleriyle uyuşmaktadır?
Dünya globollaşırken, içe kapanan ve “Türkün Türkten başka dostu yoktur” paranoyasına sarılmak doğru mudur? Günümüz dünayası bir köye dönüşürken, batılılar hızla birleşmenin yollarını ararken, biz Tür dünyası ve İslam dünyasi ile neden aramızda duvarlar örüyoruz?
Cumhuriyet mitinglerini düzenleyenlerin en önemli ruh haletleri, devletin asıl sahiplerinin kendileri olduğunu düşünmeleridir. Onlar, halkı basit bir yığın olarak görüp, arkalarına aldıkları derin nefesle, herhangi bir müdahale endişesi taşımadan güle oynaya mitinglere gittiler. Fakat, mitingleri düzenleyenlerin CHP’den aday olmaları, bu eylemin asıl amacının CHP’yi taşımak olduğunu göstermiştir. Mitinge Alevilerin büyük katılımları mitinglerin bir Alevi isyanı olduğu tezini bazılarına işletse de burada bir Alevi isyanından ziyade Alevilerin yine birileri tarafından kullanıldığını veya Aleviler üzerinde siyaset yapıldığını göstermektedir.
Milli Görüşçülerin Tasfiyesi
Seçimleri kazanan AKP “milli görüş gömleğini” çıkardığını deklare ederek sistemden onay almaya çalıştı. Seçimler öncesinde ise parti içindeki milli görüş kökenlerini de tasfiye ederek tamamen iğfale hazır bir şekilde çırılçıplak kaldı. Önümüzdeki süreçte, AKP’nin nasıl iğfal edildiğini yakinen göreceğiz.
Bu süreç aslında İstanbul’da Başbakan’ın Genelkurmay başkanı ile görüşmesi sonucu başlamış bulunmaktadır. İstanbul’daki görüşmede neler konuşulduğunu üçü dışında kimse bilmemektedir. (Başbakan, Genelkurmay başkanı ve Yüce Rabbimiz)
Fakat, konuşmadan sonraki davranışlarla biz aslında nelerin konuşulduğunu anlamaktatayız. Konuşulan en temel konu, sistemin AKP’ye cevaz vermesinin tek yolunun milli görüş kadrolarını tasfiye etmesiyle olacağı net bir şekilde anlatıldı. Bu insanlar tefsiye edilmediği takdirde AKP’nin tasfiye edilmesi süreci başlatılacaktı. Yani partinin kapatılması, seçimlerin ertelenmesi, Tayip Erdoğan’ın tekrar bizim bilmediğimiz ve sonradan ortaya çıkacak kasetlerle yargılanması, hapse girmesidir. Bu kendisine net bir şekilde gösterilmiştir. Erdoğan, bunu gördüğünden mecburen bu kadroları tasfiye ederek, onların cevaz verdiği laik, liberal, sol, mason veya etkiliye sütlüye dokunmayan eften püften kişilere kapılar açıldı. Böylece bir anlamda AKP’nin ANAP’laştırılma süreci de başlatılmış olundu. Yani gittikçe eriyen ve kendi tabanından koparak sistemle entegre olmaya çalışan bir parti.
Başbakanın sık sık merkez parti olduğunu beyan etmesi de bunu göstermektedir. Çünkü merkeze yaklaşmak demek, halktan kopmak demektir. Merkezin ortasında halktan kopmuş, fakat bu ülkenin kaynaklarını ikiyüzyıldır yiyen bir gayri milli topluluk bulunmaktadır. Bunlar, kimilerince sabataistler, kimilerince dönmelerdir. Fakat gerçekte bunlar Osmanlılardaki Devşirme kökenlilerdir. Osmanlılarda Devşirmeler ile milli unsurlar arasındaki mücadelede devşirmeler iktidarı elegeçirmiş ve hala da bunu kullanmaktadırlar.
Başbakan şunu çok iyi bilmektedir ki onlar isteseler, kendisini hapse tıktıkları gibi, partiyi de kapatır, vatana ihanet ile suçlanabilir, seçimler de yapılmaz. Batıdan da ciddi bir desteğin gelmeyeceği son olaylarla anlaşılmış bulunmaktadır. Onlar, kim güçlü ise onunla anlaşmayı tercih edeceklerdir. Birkaç gün mızmız etseler de Türk derin devleti onlara bazı avantajlar sağlayarak seslerini kesecektir. Ab ve abd’nin demokrasi veya insan hakları gibi bir meselesi de zaten yoktur. Türk siyasetçileri her zaman şunu bilirler ki “siyasetçinin bir bayramlık ve bir de idamlık gömleği vardır.” Yani ordu düdüğü çaldığında her şey durur. Artan terör olaylarını da bir anlamda ordunun yapacağı böyle bir müdahaleye haklılık payı sağlayacaktır. Tıpkı 12 Eylül gerekçesi gibi. 11 Eylül’de kimsenin zapt edemediği teröristlere ne olduda 12 Eylül günü hiçbirisi ortada görülmedi. Aynı senaryo şimdide uygulandı. Yapılacak bir müdahaleye haklılık sağlanmaya çalışıldı. İktidar teröre karşı başarsız ve Cumhurbaşkanını dahi seçememiş, ülke bölünmenin eşiğine gelmektedir diyerek müdahale edilecektir. Halkımız da darbecileri alkışlayacaktır.
Fakat başbakanın teslim olması bu sürecin işletilmesini durdurdu. Seçimlerden sonra da onların istediği bir kişi Cumhurbaşkanı olacaktır. Bunun adı da konsesyüs veya mutabakat olacaktır. Böylece Türkiye’nin bütün kaynaklarından ve nimetlerinden yararlanan elit tabakanın saltanatı bir süre daha uzatılmış, halk bir süre daha sömürülmüş olacaktır.
Fakat Akp, yinede kökenlerindeki direnişi sergileyip süreci durdurabilir. Abdullah Gül adında ısrarcı olabilir. Bu durum, ülkemizin normalleşmesini hızlandırdığı gibi, siyasete dışardan müdahele edilmesinin önünü kesmiş olur. Abdullah Gül'ün cumhurbaşkanı olması, cumhurbaşkanı üzerinden siyaseti yönlendirenlerin bu imkanını ortadan kaldırdığı gibi, yapacakları antidemokratik hareketlerinin meşruiyetini de ortadan kaldıracaktır. Bir Demirel olmasaydı 28 şubat postmodern darbesi olmayacaktı. Yani bir anlamda bu tür darbeleri ortadan kaldırabilir. Fakat, Türkiye çok sancılı bir ülkedir. Bakalım önümüzdeki günler nelere gebedir. İnşallah ülkemize düşük yaptırmaz, herşey kendi mecrasında ilerler.
İbrahim Halil ER
