Ankara sabahı. Şehir uykuda. Sessizlik uykuda. Ve eski bir şiir, “unut” mak üzerine. Gençliğimin çılgın demlerinde dinlediğim bu İbrahim Sadri şiiri aldı götürdü beni unutulanlara. Unut* Yağmur tanesini* Unut* Saçların rengini gözlerin karasını* Unut* Şarkıları* San defter yapraklarını* Baktığın aynaların arkasını unut* Unut* Kahverengi fotoğrafları* Adresleri unut* Rüzgarı* Rüzgar değince ağlatan saçlarını* Unut* Sil bütün […]
Kaynak...
