Yakin zamana sahidlik eden bir Nizip li
<p align="center" Yakin zamana sahidlik eden bir Nizip li
.
<table
<tbody
<tr
<td
<p style="MARGIN: 5px" Üstad''in mezarini tasiyan askerler .
<p style="MARGIN: 5px; LINE-HEIGHT: 110%" align="justify" Bediüzzaman’in mezarini gizlice tasiyan askerler Aksiyon’a konustu. Kefeni de bedeni de çürümeyen cenazenin tasinmasini masonlar istemis! .
</td
<td valign="top" http://www.aksiyon.com.tr/resim/590/24.jpg[/IMG] </td
</tr
</tbody
</table
<p style="MARGIN: 5px" align="justify" 1960’in 12 Temmuz’u… Vakit, gece yarisina yaklasiyor. Urfa’daki Halil Ibrahim Dergâhi’ndan balyoz sesleri yükseliyor. Etrafi askerlerle çevrili türbede, 111 gün evvel vefat eden Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri yatiyor. Ihtilal komitesi üstadin mezarini tasima karari almis. Ancak balyozlari tutan askerler mermeri bir türlü kiramiyor. Nihayetinde komutan sesleniyor: “Mezari kim kirarsa 30 gün izin.” Pehlivan lakapli Yusuf öne çikiyor: “Ben kirarim.” Orada kimin yattigindan ne onun ne de diger askerlerin haberi var. Verilen emir geregi Pehlivan Yusuf olanca gücüyle balyozu salliyor. Önce mermer kiriliyor, sonra toprak kaziliyor. Said Nursi’nin naasi bozulmamis kefeniyle kabirden çikariliyor.
Bediüzzaman Said Nursi’nin 84 yillik hayati sikintilarla geçti. Mahkeme mahkeme, sehir sehir dolastirilip durdu. Birçok iskenceye maruz kaldi. Kadir Gecesi’ne denk gelen 23 Mart 1960 tarihinde Ipek Palas Oteli’nde vefat etti. Ardindan on binlerin duasi esliginde Hz. Ibrahim Makami’na defnedildi. Vefatindan üç gün önce Isparta yolunda talebelerine “Bunlar beni anlamadi.” dedi. Bu sözleri adeta vefatindan iki ay sonra gerçeklesecek olan 27 Mayis 1960 ihtilalinin habercisiydi. Ihtilal olmus ve Adnan Menderes’i idam sehpasina götüren süreç baslamisti. Ihtilali yapanlar Bediüzzaman’i vefatindan sonra da rahat birakmadi. Yeni iktidar mezarin tasinmasina karar verdi. Urfa’dan naas önce uçakla Afyon’a, oradan da Isparta’ya götürüldü. Askerler Bediüzzaman Hazretleri’ni tasimakla görevlendirildi. Bu sürece sahitlik eden erlerden biri Kahramanmaras’in Elbistan ilçesinde, digeri Gaziantep’in Nizip ilçesinde, bir digeri ise Istanbul’da yasiyor. Pehlivan Yusuf ise üç buçuk ay kadar önce vefat etmis. Said Nursi’nin naasini tasiyan uçaktaki muhabere subayi ise Bursa’da ikâmet ediyor.
KEFENI HIÇ ÇÜRÜMEMIS
12 Temmuz gecesi türbeyi 100 civarinda asker kusatir. Içeriye kimse alinmazken bekçilerin de disari çikmasina izin verilmez. Onu ziyarete gelenler birer avuç topragi hatira olarak yanlarinda götürmeye baslayinca Adana’dan getirilen mermerlerle mezarin üstü kapatilir. Gece yarisi kabri tasimak için gelen askerler balyoz darbelerine ragmen bu mermerleri kiramaz. Yusuf Hayal (1 Aralik 2005’te vefat etti) “Ben kirarim.” diyerek baslar vurmaya. Disleriyle 50 kilogramlik çuvallari tasiyan, tek basina bir arabayi 10 dakika boyunca kaldirarak hareket etmesine izin vermeyen Yusuf Hayal, balyozu her indirisinde mermerden de parçalar ayrilir. Mezarin üstündeki topragi kürekle disari atar. Ve kefene sarili beden ortaya çikar.
Yusuf Hayal’in kendine anlattiklarini aktaran esi Emine Hayal, “Içini açmamislar ama kefen hiç çürümemis. Aynen bugün konulmus gibi. Sik sik anlatirdi bize Yusuf. Kendi elleriyle naasi çikartmis. Adanali bir arkadasi galiba ona yardim etmis.” diyor. Bu sahnelere sahitlik edenlerden biri de Elbistanli Tahir Aktas’tir: “Türbenin etrafi abluka altina alinmisti. Askerden baska hiç kimse yoktu. Biz kabre 5-6 metre mesafedeydik. Gördügüm kadariyla cenaze sanki bugün defnedilmis gibiydi. Bakistik birbirimizle. Merak ediyoruz kim çikiyor diye. Mübarek adamin ismini hiç isitmemistik. Ama cenazenin çürümemis olmasindan dolayi tüylerimiz diken diken oldu.”
Askere gitmeden önce köylerinde ceset çikardiklarini, köylünün kokuya dayanamayarak oradan kaçtigini anlatan Aktas, “Ama bu mübarek insan çiktiginda yeni konulmus gibiydi. 3 ay 21 gün önce vefat ettigi düsünülünce çürümüs olmasi lazimdi. Ancak kefende bedeni aynen duruyordu.” diyor.
Yusuf Hayal’in anlattiklarini, asker arkadasi Senol Basaslan ise söyle aktariyor: “Gümüshaneli Yusuf’a mezarin yerini göster, oradan nasil çikarttin diye sordum. Beni götürdü. Mezarin yerini bir iki gün sonra gösterdi. O zaman anlattiklarina inandim. Askerdim, cahildim ama Bediüzzaman Hazretleri’ni seviyordum. Bana ‘Hiç leke yok. Aynen bugün konmus gibi’ demisti. Kefen topraga girdikten hemen sonra çürür. Ama o üç aydan fazla kalmis. Mübaregin kefeni çürümemis.” Basaslan, kirilan mermer parçalarini da alaydaki yemekhane kapisinin ardinda gördügünü kaydediyor. Daha sonra nereye götürüldügüne dair bilgisi ise yok. Yusuf Hayal’in mermeri kirmasindan ötürü hak ettigi izni 30 günden 45’e çikartilir. Bir ay kadar önce çiktigi Gümüshane’nin Demirören köyüne yeniden döner.
TABUT, C-47 UÇAGINA SIGMADI
Halilürrahman Dergâhi’nda (Hz. Ibrahim Makami) bir saat içinde yasanir tüm bunlar. Tabut bir arabaya yerlestirilip Sanliurfa Alay Komutanligi’na nakledilir. Askerî konvoy nizamiye kapisinda durdurulurken sadece Bediüzzaman’in naasinin oldugu arabanin girmesine izin verilir. Küçük havaalaninda Diyarbakir’dan gelen C-47 nakliye uçagi beklemektedir. Uçaktaki dört kisiden pilot Ahmet Kirlay, muhabereci Kadri Özkartal ve diger ekip gece yarisi apar topar kaldirilip Urfa’ya yönlendirilir. Kadri Bey’in esi Hikmet Özkartal tasinan kisinin Bediüzzaman oldugunu daha sonra ögrendiklerini söylüyor. “Biz sehit var sanmistik. Ama Bediüzzaman Hazretleri oldugunu ögrenince tüylerimiz diken diken oldu.”
Tabut, bu uçaga sigmaz. Naas, daha küçük bir tabuta yerlestirilir. Yusuf Hayal ve arkadaslarina ikinci bir emir verilir: “Büyük tabutu sehrin disinda bir yerde yakin.” Benzinle yakilmaya çalisilir, ancak tabut bir türlü alev almaz. Askerlerin bu saskinligini Yusuf Hayal’in esi Emine Hanim söyle anlatiyor: “Benzini dökmüsler ama yakamamislar. Vilayetin disinda bir yere götürmüsler. Tabutuna kaç teneke benzin döktük ama yakamadik derdi. Sonra tabutu oraya gömüyorlar. Bunlari üzülerek anlatirdi. O mübaregi nereye götürdüler hiç bilemiyordu.”
Gece yarisi Afyon Havaalani’na inen uçagi vali ve yaklasik 15 asker karsilar. Buradaki askerlerden biri de Nizipli Ahmet Çam’dir. Isparta’nin merkezindeki 58’inci Tümen Karargâh Bölügü’nde nizamiye nöbetçisidir. “Biraz atici, vurucu oldugumuz için bizi alip götürdüler. Muhafiz olarak gittik, muhafiz olarak geldik.” diyen Çam, subaylarin havaalaninda kendilerine katildigini aktariyor. Bir ambulansa yerlestirilir Bediüzzaman’in naasi. Pesine de 3-4 tane askerî araç takilir. Araçlar daglarin arasindan süzülüp sessizce yol alir. “Nereden gittigimizi bilmiyoruz. Daglarin tepesiydi. Araba önümüzde gitti, arkadan askerî arabayla gittik. Anayollardan gitmedik, dag yollariydi. Karanlikti.”
3-4 saatlik yolun sonunda gece yarisini geçerken Isparta’da meçhul bir yere gelinir. Yaklasik 10 metre ötesinde defnedilen kisinin kimligini dahi bilmeyen Ahmet Çam’in görevi Bediüzzaman’i defneden askerlerin tüfeklerini beklemektir. Sabaha karsi defin tamamlanir, ancak Çam, sadece uzaktan seyreder. Defnin ardindan bir yüzbasi erlere “Hiç kimseye söylemeyeceksiniz. Sizi asarlar.” der. Bunun üzerine kimse ne geldikleri yeri, ne de defin islemini o günlerde baskasina anlatir. Ahmet Çam, defnettikleri kisinin kimligini günler sonra gazetelerden ögrenir.
Tahir Aktas, Urfa-Suruç’taki birligine döndükten sonra ilçenin yaslilari ile konusarak gece yarisi gizlice kimi çikarttiklarini ögrenir. Bediüzzaman Hazretleri hakkinda bilgi aldigi kisilerden biri Bostanci köyünün seyhidir. “Seyh efendi hadiseyi anlatir ve aglardi. O kadar duygulanirdi. Ondan bilgi edinmeye çalisirdim yasak oldugu zamanlarda.”
Eski adi Höyüklü yeni adi Ecek olan köyde vekâleten karakol komutanligini yürüten Tahir Aktas’in eline Said-i Nursi’nin toplanma emri verilen eserleri ulasir: “Sehir merkezi ile pek alakamiz yoktu. Köyleri dolasirken ortaya çikiyordu eserler. Okumayi bilen köylülerde bulunurdu genelde. Karakol komutan vekilligi yaptigim zamanlarda sik sik geçerdi elime. Said Nursi’nin eserlerinin toplanmasi emredilirdi yukardan. Ama ben aldigim insanlara geri verirdim. Eserler belli ki bir âlimin yazisiydi. Benim Arapça okumuslugum vardi. Tehlikeli olmadigi belliydi. Dinî konulardan bahsediyordu. El koymanin bir anlami yoktu.”
26 Ekim 1959 tarihinde Van’in Ercis ilçesinde askerligine baslayan Tahir Aktas, alti aylik egitimin ardindan Sanliurfa’nin Suruç ilçesine jandarma olarak gelir. 30 aylik askerligin ardindan memleketine dönerek lokanta açar. Mermeri kiran Yusuf Hayal Van-Ercis’teki okuldan arkadasidir. Ancak Hayal’in birligi Sanliurfa vilayetinin karsisinda yer alan, yaklasik 30 kisiden olusan toplu birliktir. 72 yasinda vefat eden Yusuf Hayal 1961’de askerlik görevinin sona ermesinden üç yil sonra Almanya’ya isçi olarak gider. 24 sene kaldigi Duisburg’da demir döküm fabrikasinda çalisir. Esi Emine Hanim’i dönmesine 5 yil kala yanina alir. Her alti ayda bir esini ziyarete gelir. 1988’de Istanbul’a kesin dönüs yapan Pehlivan Yusuf, askerlikteki anilarini esi Emine Hanim’a ve ikisi kiz biri erkek üç çocuguna anlatir. Emine Hayal, “Bediüzzaman Hazretleri’ni merak ederdi. Kitabi vardi onda, biri aldi götürdü. Nasil aldi kabirden, nasil çikartti onu anlatirdi. Severdi Bediüzzaman Hazretleri’ni.” diyor.
“BENIM KABRIM BILINMEYECEK”
67 yasindaki Ahmet Çam ise Gaziantep’in Nizip ilçesine bagli Yeniyazma köyünde ikamet ediyor. Isparta’daki askerligi bir kenara konulacak olursa yasami köyünün disina tasmamis. Bediüzzaman’in mezari ile ugrasilmasina sasiriyor: “Bir adamin cenazesinden asker niye korkmus ki? Niçin nakletmis acaba? Sasiriyor insan. Bir adamdan niye korksun devlet.” diyen Ahmet Çam’in iki yil süren askerliginin basladigi tarih de Üstad’in vefatindan tam bir yil öncesine denk geliyor: 23 Mart 1959. Mart 1961’de de köyüne dönüyor. 68 yasindaki Senol Basaslan ise askerligin ardindan 1963 yilinda yerlestigi Istanbul’da Denizcilik Isletmeleri’nde manevraci olarak çalismis. Kadri Özkartal ise Bursa’da yasiyor. Kendisi konusmayi arzu etmese de esi onun yasadiklari hakkinda kisa bilgiler veriyor.
Bediüzzaman Hazretleri vefatindan üç gün önce Isparta’dan talebeleri Bayram Yüksel, Hüsnü Bayram ve Zübeyir Gündüzalp ile gizlice Urfa’ya geldi. Hükümet temsilcilerinin “Bir an önce ayril” uyarilarina ragmen, “Ben buraya dönmeye degil kalmaya geldim.” diyerek vefatini haber veriyordu. 21 Mart’ta geldigi, herkese kapisini açan, sofrasina misafirsiz oturmayan Hz. Ibrahim’in makaminda gözlerini yumdu. Yasadigi yillarda mezarinin Urfa’da kalmayacagina da isaret ediyordu: “Benim kabrim çoklar tarafindan bilinmeyecek.”
BEDIÜZZAMAN’IN MEZARININ TASINMASINI ISTEYENLER MASONDU
Bediüzzaman Hazretleri’nin küçük kardesi Abdülmecid Ünlükul, Konya’da oturuyordu. Temmuz 1960’in ilk günlerinde Vali Bey’in kendisini bekledigi haberi iletildi. Odaya girdiginde üç generalle karsilasti: Cemal Tural, Refik Tulga ve Mucip Atakli.
Abisinin mezarini sark ahalisinden ziyarete gelenler arasinda kaçaklar oldugu, nazik bir zaman geçirildigi söylenir. Bu yüzden Iç Anadolu’da bir bölgeye nakledilecegi söylenir. Israr etmemesi, buna mecbur oldugu, dilekçeyi imzalamasi gerektigi ifade edilir. Ünlükul, “Bari mezarinda rahat etsin.” feveranina ragmen istemeye istemeye dilekçeyi imzalar. Bu dilekçe Milli Birlik Komitesi’ne dönemin Içisleri Bakani emekli General Ihsan Kiziloglu tarafindan sunulur. Ancak komiteye talebin Abdülmecid Ünlükul tarafindan geldigi, abisini ziyaret edemediginden dolayi ikamet ettigi Konya’ya tasimak istedigi aktarilir. Dilekçe metni de orada okunur. Hukuki bir sorun olmadigi da belirtilir.
Ünlükul’u dinlemeye gerek duymayan Milli Birlik Komitesi Içisleri Bakani’na tasima yetkisi verir. Komite üyesi Ahmet Er, kararin alindigi toplantida bulunmadigini ancak Cemal Tural, Refik Tulga, Mucip Atakli ve Ihsan Kiziloglu’nun mason oldugunu iddia ediyor:
“Kanaatimi söylüyorum. Bunlar yapabilirler. Bu isimler masondur. Komitenin içinde Islam’a karsi olanlar da vardi, olmayanlar da. Ama Islamiyet’in büyüklügünün farkinda olan hiç kimse yoktu. Dini bütün adam yoktu. Ezanin Türkçelesmesi üzerine çok kavgalar ettik. Islamiyet havanin, suyun, isigin girmedigi yere kadar girmis. Islamiyet hayatimizin bir parçasi degil A’dan Z’ye kadar bir bütündür.”
Milli Birlik Komitesi üyelerinin kandirilmis olabilecegini degerlendiren Ahmet Er, “O bir *******ti. Bu kadar büyük müçtehidi nasil rahatsiz edersiniz.” diyor. Abdülmecid Ünlükul, aglaya aglaya mezarin tasinmasina sahitlik eder. Hatta diger sahitlerin aktardigi gibi abisinin kefeni bugün konulmus gibidir ve kefeni açtiginda tebessüm eden yüzünü görür.
CEMAL TURAL KARSIMDA KALP KRIZINDEN ÖLECEKTI
Bediüzzaman Hazretleri ile ilgili çalismalariyla bilinen Necmeddin Sahiner, 1966 yilinda Genelkurmay Baskani olan Cemal Tural’a önce mektup yazar sonra da onu ziyaret eder. “Tural karsimda kalp krizinden ölecekti. Bir daha bana Said Nursi ile ilgili mektup göndermeyeceksin, beni aramayacaksin, kitap göndermeyeceksin dedi.” Tasinma olayinin müsebbibi olarak ihtilalcileri gösteren Sahiner, Bediüzzaman’in mezarinin sadece birkaç talebesi tarafindan bilinmesiyle ilgili “Bu olay Cenab-i Hakkin, onun duasini zalimlerin eliyle kabul etmesidir.” diyor.
http://www.aksiyon.com.tr/detay.php?id=23726.
