1969 yılında rahmetli Erbakan Hoca’nın başlattığı Milli Görüş hareketi, sadece ülkemizde değil, İslam Dünyasında büyük tesirler oluşturdu. Beğenir veya beğenmezsiniz, bir gerçek şudur ki; Necmettin Erbakan, fikir ve hareketiyle bu çağa damgasını vurmuştur. Tarih elbette onu değerlendirecek, belli bir yere oturtacaktır.
Kendisini rahmetle anarken, Nizip’te vefat eden bir ağabeyden bahsetmek istiyorum.
Bu hareketin Anadolu’daki meçhul erlerin birini anlatmak istiyorum: Hacı Mustafa Yaprak.
Kendisi geçtiğimiz hafta rahmeti rahmana kavuştu. Allah mekânını cennet eylesin. Hacı Mustafa Amca, aslında sadece bir yerde yok. Anadolu’nun doğusunda, batısında, güneyinde, kuzeyinde her yerde pek çok Hacı Amcalar var. Bu insanlar bir davaya inanmış ve inandığı o davanın hâkimiyeti için pek çok riski göze alarak mücadele etmiştir. Zaten bir dava; uğrunda fedakârca çarpışacak, mücadele edecek, zararı göze alacak, gecesini gündüzüne katacak insanlardan mahrumsa bitmiş demektir.
Bu davanın hak veya batıl olması fark etmez.
İslam veya küfür olması fark etmez.
Eğer bir din/dava için bedel ödemeye hazır insanlar var ise, o dava er veya geç muzaffer olacaktır.
İşte Hacı Mustafa Amca bu bilinçle çalışan bir insandı.
Manifatura dükkânı bazen bir siyaset merkeziydi.
Milli Selamet, Milliyetçi Hareket ve özellikle de Adalet Partililerin sık sık tartışmalar yaptığı ama özellikle de Milli Görüşçülerin buluştuğu bir mekândı. İkinci parti binası gibiydi.
Bazen de müftülüğe dönerdi manifatura dükkânı.
Özellikle hocalar, orada buluşurdu. Hele hele maaş günü köylerden gelen hocaların da eklenmesiyle tam bir şenlik olurdu. İşlerini görüp dinlenmeye gelenler, evine misafir olanlar, eşyalarını emaneten bırakanlar, gönderilecek eşyası olanlar, sohbet etmek isteyenler… hep orada buluşurlardı. Bazen hararetli tartışmalar da olurdu. Hocalardan az da olsa farklı düşünenler kıskaca alınır, üzerlerine tatlı bir şekilde gidilirdi.
Basına çok önem verirdi Hacı Amca.
Her gün sayısını kendisinin de bilemediği kadar Milli Gazete alır, değişik yerlere dağıtırdı. Toplu mekânlara bırakırdı. Köy arabalarına gider, kendi eliyle muhtarlara veya köyde gazeteyi okuyacak, abone olmuş insanlara gönderirdi. Ben daha İmam Hatip Lisesinde okurken gazetenin temsilcisi olmuştum. Birlikte çok gazete dağıttık. Benim bir motosiklet almama da yardımcı olmuştu. Ben abonelere gazete dağıtır, kalanları ona verirdim. O hem bende kalan hem de bayide kalan gazeteleri alır belirlediği yerlere verirdi.
Müslümanların gazetelerine sahip çıkmasını isterdi.
Misafirperverdi.
Evini açardı insanlara.
Sofrası açıktı.
Yedirirdi.
Evinde Kur’an ve Hadis sohbetleri eksik olmazdı. Biz az toplanmadık gençlerle.
Üniversiteyi kazanıp şehirden ayrılınca, tatillerde geldiğimizde yine bana arkadaşları, gençleri getirmemi ister, sohbetler yapılmasını sağlardı.
Düşünüyorum da, şu an kaç esnaf, üniversite öğrencilerini evine misafir etmiş, yemek yedirmiş, sohbet yaptırmıştır acaba?
Hacı Amca iki dönem de muhtarlık yaptı.
Mahallesinde kaç fakir, kaç yetim, kaç gözü yaşlı insan var, bilirdi.
Aç, susuz, odunsuz insanları bilirdi.
Hangi evde hüzün, hangi evde neşe var bilirdi.
Ve onların hüznünü gidermeye, sevinçlerini artırmaya çalışır, bunda muvaffak da olurdu.
Bazen beni çağırır, sokakları dolaştırır, sanki bir başbakana brifing verir gibi bilgi verirdi. Onun bu halini görünce aklıma Hz. Ömer gelirdi. Geceleri sokak sokak dolaşıp; inleyen, sızlayan, ağlayan bir ev var mı diye kaygılı kaygılı gezinen Hz. Ömer…
Ve her şeyden öte samimi bir müslümandı.
Bir davaya inanmak, uğraşmak ve bunu samimiyetle yapmak...
İşte şu an belki de en çok muhtaç olduğumuz şeyler.
Hacı Mustafa Yaprak böyle bir amcaydı.
Gününü doldurdu ve aramızdan ayrıldı.
Mekânı cennet olsun.
Kalan dava erlerine, mücahidlere de selam olsun.
***
Değerli ağabeyimiz, gazetemiz yazarı Mehmet Alkış Bey’in babası da vefat etti.
Rabbim mekânını cennet eylesin. Geride kalanlara sıhhat ve salih amel, hayırlı ömür dilerim.
