Kar güzellemesi veya beyaz rahmet
KAR GÜZELLEMESİ VEYA BEYAZ RAHMET
Kentli insan hayatını öylesine programlamış ki kendi programı dışında hayata müdahale olduğunda kimyası bozuluyor.Bu insanın hayatın merkezine kendini oturtmasıyla ilgili sıkıntılı bir yaklaşım.Hayata müdahaleyi Tanrı’dan koparan insan, farkında olsun veya olmasın tanrılaşmak arzusu taşımaktadır.O yüzden yağmurun çokça yağması,karın yerküreyi beyaza boyarcasına kaplaması,lodos,v.b. doğanın kendine has hareketleri,modern insan tarafından facia,esaret,zulüm,v.b. yaftalarla yaftalanmakta.
Bu sene kışın çetin geçtiğinden şüphe yok.Bu zor şartlarda olumsuzlukların olduğu da muhakkak.Hele Erciş ile Van’da meydana gelen depremin kış mevsimine denk gelmesi de dikkate alınırsa, ortada bir sıkıntının olduğunu söylemek,modern insanın kaygılarına,hatta evhamlarına katılmak dahi mümkün!O halde neyi anlatmak istiyorum? Anlatmak istediğim ne?!
Amiyane bir tabirle; “Kış kışlığını,puşt puştluğunu yapar” demiş insanımızın tecrübesi.Kışın kışlığını yapmasına müdahale etmeye çalışmak,buna matuf söz dahi söylemek, tek kelime ile söylersek; Haddi aşmak,Sünnetullah dediğimiz ilahi yasalara muhalefet etmektir.Hoş biz ne yaparsak yapalım O’nun dediği oluyor.Burada bize düşen; “Lütfun da hoş kahrın da hoş” olmalı değil mi? Bu sene yağan “BEYAZ RAHMET”in yaz mevsiminde nice kurumuş pınarın gözesine can vereceğini düşündüğümüzde; “Ver Allahım ver” demez mi insan?! Uzun vadeli düşünme şansını dahi yitiren modern insan, günü birlik düşüncelerle,günü kurtarmayı bir marifet bir meziyet sanıyor maalesef.
Annelerimizin yüzleri dahi duruluk ve sekinet telkin etmiyor artık.Onlar da kirlendiler!Çocuklarımızın ayna olan yüzleri de kirlendi.Önümüzü aydınlatmıyor çocuk yüzleri.Modernizm denilen ahtapotun kolları her kesimi kıskıvrak yakalamış durumda.Erzurum’a dahi kar yağmasın istiyor modern insan.Arabası yola girmeyince o gün hayatın duracağına vehmediyor modern insan.Vay gidi vay insan cirmi kadar yer kaplamak yerine, kendini dünyanın merkezi görüyor.Kar yağacak,güneş doğacak,yollar açacak,makineler işleyecek,hayat normal seyrine girecek ve modern insan bütün bunları kendisinin yaptığına vehmedecek! Hayatımızı çekip çeviren O Kadir-i Mutlak’ı ne yazık ki görmeyecek,göremeyecek.
Bu yazıyı daha fazla uzatmaya lüzum yok sanırım.Hayatımızın doğada meydana gelen olaylarla insicam ve intizam içinde olduğunu anlamamız gerekiyor.Belki de Marlo Morgan’ın “Bir Çift Yürek” adlı belgesel romanında anlatmaya çalıştığı Aborijinler gibi üzerimize üşüşen sineklerin, bedenimizin en kuytu yerlerine gizlenmiş kum parçacıklarını temizlediklerine inanmak,moda tabirle; ”Doğayla barışık olmak” gerekiyor.Yani modernizmin ve de pozitivizmin bizi sığlaştıran ön yargılarından kendimizi kurtarmak,hatta pekmezi karın üzerine dökerek “kaslambaş/Karslambaç” yapıp sobanın yanında afiyetle yemek , yağdırılan karın her bir tanesinin birbirine değmeden yere inmesi önünde ruhen ve bedenen secdeye kapanmak sonra da yürekten bir “Sübhanallah” demek gerekiyor.Ve güneşte eriyeceğini bile bile yüzünü güneşe tutan kardan ibret almayı da unutmamak gerek.
Kar yağarken yazdığım bir şiirle yüreklerinizi baş başa bırakıyorum.
Kar’ın Aşkı
Yüzünü güneşe tutan kar tanesi
Korksaydı erimekten
Saçaklarına tutunurdu damların
Kuytularda yaşamak için biraz daha
Yüzünü güneşe tutmuş kar tanesiyim şimdi
Aklım yüreğimin elinde
