Üstad Mehmet Akif Ersoy bir mücadele insanıydı.Tanıdık olsun veya olmasın zor durumda olan insanların sıkıntılarına koştuğu gibi, milletinin sıkıntılı anlarında da bir çaba içinde bulunmuştu.
MÜCADELE İNSANI: AKİF
“Eleştiren, öfkelenen, isyan eden gür sesli bir şairdir.”
Beşir Ayvazoğlu
Üstad Mehmet Akif Ersoy bir mücadele insanıydı.
Tanıdık olsun veya olmasın zor durumda olan insanların sıkıntılarına koştuğu gibi, milletinin sıkıntılı anlarında da bir çaba içinde bulunmuştu.
O, mücadelesini kendi şahsı için değil, çevresi, milleti ve ümmet için verirdi.
İnandığı davanın, İslam davasının yüceliği, hâkimiyeti için koştururdu.
Bunun için gece demez, gündüz demez, varlık veya yokluk dinlemez gayret ederdi.
Onu koltuğuna gömülmüş, rahatını düşünen biri olarak göremeyiz.
Özellikle insanların rehavete kapıldığı durumlarda onu daha da çok fedakârlık yaparken görürüz.
“O zor koşulların adamıdır. Hemen her zorluğun altından kalkabilecek güç ve dirence sahiptir. Direnci bütün bir yaşamını kuşatan, bilgi ve kafası gibi güçlü olan, dinmeyen yürek acısıyla yaşayan ender kişiliktir.” Der A. Haydar Haksal.
Gerçekten de ondaki enerji, sanki hiç bitmeyecek gibidir.
Ve o enerjiyle çevresini de harekete geçirir.
F. Abdullah Tansel, ondaki bu dinamizmi, gençliğinden itibaren meraklı olduğu pehlivanlık/güreş ile irtibatlandırır: “En küçük yaşlarından itibaren her türlü imkânsızlıklarla güreşmişti. Bünyesi de, ruhu da, hayatın güçlükleriyle ve yoksulluklarıyla çarpışarak mukavemet ve kudret kazanmıştı. Ondaki pehlivanlık merakı, mutlaka, vücudundan ziyade ruhundaki taşkın kudreti istihlak için meydana gelmiş olacaktır.”
…
Onu hep bir mücadele içinde görürüz…
Çocuktur babasının peşinde camide, ders halkalarında koşturur.
Gençtir; babasının yokluğunu hissettirmemek ve bir an evvel hayata atılarak ailesine tam destek olmak için koşturur.
Memurdur; hayvan sağlı için, devlete alınacak atlar için güney sahillerinde koşturur.
Memurdur; devleti ve Müslümanlar adına Almanya şehirlerinde, esir pazarlarında koşturur.
Memurdur; ülkesinin birliği adına Arabistan çöllerinde aylar süren gayretle koşturur.
Şairdir; duygularını, ideallerini, Türkçenin en güzel kelimelerini bularak, kuyumcu hassasiyetiyle dizerek, mümin kalplerin derinliklerinde koşturur.
Dosttur; arkadaşlarının sıkıntılarını çözme, onları geliştirmek, bilgilendirmek için koşturur.
İnsandır; hiç tanımadığı insanların ihtiyacını görmek için kendi sırtındakini vermek için koşturur.
Âlimdir; cami kürsülerinde halkı aydınlatmak ve coşturmak, sorumluluğunu hatırlatmak için koşturur.
Hatiptir; cephelerdeki yiğitlere şehadet aşkını kazandırmak için koşturur.
Mücahiddir; düşmanların ülkeyi işgal ettiği bir dönemde, Anadolu’yu şehir şehir gezerek, direniş ve örgütlenme için koşturur.
…
“Bırakın matemi yahu! Bırakın feryadı,
Ağlamak fayda verseydi babam kalkardı!
Gözyaşından ne çıkarmış, niye ter dökmediniz?”
TEFEKKÜR
Safahat’ta daima koşan, seyreden, üzülen, acıyan, sevinen, kızan, isyan eden, konuşan, tartışan, velhasıl bir saniye durmayan bir kahramanla karşılaşılmaktadır.
Ahmet Kabaklı
