Yaşlılara saygı boynumuzun borcudur

Altmışını, yetmişini, seksenini, doksanı devirmiş,
ömür süresinin sonlarına gelmiş insanlarımıza yaşlı deriz,
ihtiyar olarak addederiz.
Onlar, yaşını başını almış, görmüş geçirmiş insanlarımızdır.
Ben onlara, yaşlıdan ziyade ‘’Eski Toprak’’ derim;
onları ‘’Bilgi-görgü, deneyim ve tecrübe duayenleri’’
addeder, ‘’Yaşam abidesi ve tarihi hazineler’’ olarak görürüm.
Onlar, dedelerimiz, ninelerimiz, analarımız, babalarımız,
ağabeylerimiz, ablalarımızdır.
XXX
Onlar en yakın atalarımızdır. Onlar olgun insanlarımızdır.
Aile kurumlarımızın temel direkleridir…
Ancak onları kaybettikten sonra anlarız ki; onlar,
bizi ayakta tutan, birliğimizi, dirliğimiz sağlayan; bizleri yaşam
mücadelesine hazırlayan, her şeyimiz arka çıkan, dertlerimizi,
sıkıntılarımı göğüsleyen, bize göz-kulak olan, güç ve destek veren;
varlıkları ile güven ve moral aşılayan tarifsiz ölçüdeki
değerlerimizdir… O temel aile direği ne kadar yıpranmış olursa
olsun varlığına olan muhtaçlığımızı hissederiz.
Çünkü onlar, yaşam rehberimizdir, akıl hocalarımızdır.
Tecrübe ve deneyim kılavuzlarımızdır.
Neden neyin çıkacağını, neyin nereye varacağını,
yılların bilgi ve deneyimleri sayesinde
(tekrar hesaplamaya, uzun müddet düşünmeye ve sorgu
soruşturmaya gerek duymadan) bilen ve bizleri uyaranlardır.
XXX
Ama, elden ayaktan düşmeye görsünler…
Ne yazıktır ki, birçok kadir kıymet bilmeyenlerimizce,
birçok yaşlımız horlanır, aşağılanır, işe yaramaz bir fazlalık,
bir yük olarak görülür; yakınları ve çevresince…
Hele bir de yok-yoksulsa; sığınacak bir kurum,
bir yuvası yoksa; elden ayaktan düşmüş, yatalak olmuşsa
ona bakanlarca ‘’Tez zamanda Allah canını aslada bizde
kurtulsak o da’’ denir; bıkkınlık ifadeleri dile getirilir.
XXX
Zordur, meşakkatlidir ihtiyarlık…
Ve hiç kimse ömür sürecine koymak istemez yaşlılığı…
Ama, ömür sürecinin ihtiyarlık durağı Takdir-i İlahidir…
Çoktan da çoğumuz (İstemesekte, ömür sürecimizde)
yaşlılık evresini yaşayacağız; sağlıklı yada sağlıksız
ömrümüzü tamamlayacağız…
Derttir, minnettir ve hatta hastalıktır yaşlılık…
Hele de hele çocukluk ve gençlik dönemlerinde
sağlığının kıymetini bilmemiş, zararlı alışkanlıklarından
ve bağımlılıklarından kurtulamamışsa, bedensel ve
ruhsal hoyratlık sınırlarını zorlamışsa; sağlıksız bir yaşlılık
çekilmez ve acınılır olmaya mahkum edilmiş demektir.
XXX
Zordur, çekilmezdir yaşlılık…
Çaptan (elden ayaktan) düşmek… Hastalıklarla mücadele etmek…
Kulağı iyi işitmemek, gözü iyi görmemek, reflekslerini kaybetmek…
Uykusuzluk çekmek… Yemeden-içmeden kesilmek…
Hafıza kaybına uğramak… Macera peşinde koşturamamak…
Çalışamamak; gençlik dönemlerindeki gibi elinden iş gelmemek;
işe yaramamak; atıl durmak… Aile fertlerinden birkaçını
genç yaşta kaybetmenin acısına katlanır olmak…
Sosyal yaşam aktivitelerinden mahrum kalmak…
Bir insan için az bir acı, az bir noksanlık ve eksiklik
değil midir; birçok temel ihtiyaçlarına dair gözleri görecek,
gönülleri çekecek ama, güç yetiremeyecekler?
XXX
Nice seksenlik, doksanlık ama sağlıklı yaşlı gördüm…
Çoğunun aklı başındaydı; hafızaları hala güçlü ve yıpranmamıştı.
Ve çok şey öğrendim onlardan; Nizip’in tarihine, yöresel
kültürümüze dair… Bitki olsun, hayvan olsun, insan olsun, tüm
canlılara saygı duymayı ve doğa sevgisini ilk onlardan öğrendim.
Ve çalışmanın, helal-sıcak ekmek için nafaka peşinde
koşmanın erdemini, gururunu, huzurunu, sevincini ve mutluluğunu
onlardan öğrendim; vatanın, bayrağın ve ailenin kutsallığını da…
İş ahlakını, dürüstlüğü ve gerçek dostluk ilişkilerini…
Cemaatte nasıl oturulup nasıl kalkılacağını, ne zaman konuşup
ne zaman susulacağını da ilk onlardan öğrendim.
XXX
Ve şunu öğrendim ki onlar, bizden, aştan-ekmekten ziyade,
‘yalnız ve yalnızca’ biraz ilgi ve saygı bekliyorlar…
Ömürlerinin son dönemlerini huzur içinde, sevgi-saygı
ortamında geçirmek istiyorlar…
Sizce çok şey mi istiyorlar?
Çok şey mi?