Abdülcelil ünalan hocaefendi
İlmiyle Amil Bir Hizmet İnsanı:
ABDÜLCELİL ÜNALAN HOCAEFENDİ
“Her nefis ölümü tadacaktır” hakikatine icabete eden Abdulcelil Ünalan Hocaefendi de aramızdan ayrıldı.
Nizip Aşağı Çardak köyünde uzun süre imam-hatip olarak görev yapan, daha sonra Kahta, Osmaniye ve Adıyaman’da vaizlik yapan Abdulcelil Hoca, Mehmet Emin Er Hocaefendinin damadı, Cemil Hoca’nın bacanağı ve benim de kayınpederimdi.
Vefatlar; kişinin yakınlığına, konumuna, hizmet ve gayretine, şöhret veya yalnızlığına göre yankı bulur. Bu yankı iki şekilde cereyan eder.
Birincisi; kişilerin iç dünyasında getirdiği sarsıntı veya tesir. Çok seviyorsak eğer, tanıyıp sevdiğimiz biriyse, tanımıyor ama hakkında edindiğimiz bilgiden dolayı seviyorsak, akrabamızsa, toplumsal hizmeti olan biriyse… bu tür bir ölüm kişilerde büyük ve uzun süreli bir iz bırakır.
İkincisi; bazı vefatlar toplumda bir iz bırakır. Çalkalanır toplum, etkilenir, sevinir veya üzülür. Din, siyaset, toplumsal konum ve benzeri faktörler devreye girer burada.
Ama neticede ölümler hep bir iz ve tesir bırakır.
Benim de yakınım olması açısından hayat yolculuğunun pek çok menzilinde birlikte olduğum, sevdiğim, değer verdiğim Abdulcelil Hoca’nın vefatı elbette çok sarsıcı oldu.
Her insanın bir gün öleceğini bilsek de, yakınımızdan, çevremizden biri ayrılınca böyle oluyor işte. “Biraz daha kalsaydınız” diyesi geliyor insanın, ama hüküm Rabbimizin, biz sadece dua ve temennide bulunabiliyoruz.
Karar Rabbimizin. Biz sadece bu dünya açısından bakıyoruz.
Emir Rabbimizin. Biz sadece muhabbetimiz açısından bakıyoruz. Hem bir kulu seven sadece biz değiliz ki, bizden başka sevenler de var.
Her şey Rabbimizin bizler ise sadece O’na itaatle yükümlü varlıklarız.
Bir Âlimdi…
Abdulcelil Hoca, medrese eğitimi almış icazetli bir alimdi.
Dini, kaynaklarından öğrenen, Arapça ve Farsça da bilen, sürekli bir araştırma içerisinde olan biriydi.
Talebelik gülerindeki bilgileriyle yetinmeyip, kendisini geliştirirdi.
Kütüphanesi zengin, ortaya çıkan meselelerde hemen araştırmaya yönelen bir yapısı vardı. Çok zeki ve müktesebatı olan biriydi. Buna rağmen kitaba başvurmaktan kaçınmaz, bilmediğine, “bilmiyorum, kitaba bakayım” demekten kaçınmazdı.
Bir Âmildi…
İlmiyle amel eden bir âlimdi.
Bir insanın bilgili olması elbette önemli. Ancak bildiği doğruları davranışlarında ortaya koyması, söylediklerini yaşaması elbette çok önemlidir. Elbette halkımız, âlimlerimizin, söyledikleriyle yaptıklarının bir olmasını istemekte ve beklemektedir. Bunda da kesinlikle haklıdır. Nasihat veren dediğini tutmazsa bunun bir tesiri olmaz tabi.
İşte Abdulcelil hoca, yaşayış ve takvası, dinin emirlerine olan bağlılığında özü sözü bir olan bir âlimdi.
Bir Vaizdi…
Resmi görevi vaaz vermekti zaten. Ama O, anlatmayı, insanlara Allah’ın dinini sevdirmeyi ve güzel davranışlara sevketmeyi severdi. Saatlerce konuşur ve insanlar kendisini zevkle dinlerdi. Doğu aksanı konuşması, insanlara çok çok keyifli gelirdi. Hele hele eski kıssalar, hikmetli doğu hikâyeleriyle süslediği konuşmalar, çok daha kalıcı hale gelirdi.
Bir Hizmet Adamıydı…
Ama sadece konuşmaz, iş de yapardı.
Aşağı Çardak köyünde eski camiyi yıkıp yenisini yaptırdı ve merhum Hacı Bahattin Kılıç’ın himayesinde Kur'an-ı Kerim Kursu yaptırdı. Kahta’da, elliye yakın köy veya mahallede, cami veya minarenin yapılmasına öncülük etti. Osmaniye’de pek çok yurt, okul ve caminin yapımında öncülük yaptı.
Vefat ettiği aylarda bile ilgilendiği cami ve Kur'an Kursları vardı.
Yurt içinde ve dışında pek çok sohbet, konferans ve seminerler verdi, talebeler yetiştirdi.
Hocamızın şahsında tüm geçmişlerimizin ruhuna dileyen bir fatiha okuyabilir.
Allah rahmet eylesin.
