Neden sadece göz yorar yazılarım?!

Dücane Cündioğlu’nun 27 Aralık Pazar günü Yenişafak gazetesindeki köşesinde kaleme aldığı “Saç diplerinden kim alabilir kokusunu hakikatin?” yazısını okuyunca; “yazdıklarımın ne kıymeti olabilir ki?!” Diye düşünmekten alamadım kendimi.Neden böyle yazamıyor ve neden yazılarımı sadece insanların gözlerinde bırakıyorum diye hayıflandım durdum.Örneğin kaç yazım, okuyanların zihninde kalmıştır veya hangi yazım gönlüne taht kurmuştur okuyucunun?Bu minvalde onlarca sıkıcı soru sordum kendime.Sorular çoğaldıkça da yazmak zorunda olduğumu hissettim! Hem merhum Cemil Meriç’in dostu Kemal Sülker’e yazdığı şu satırlara rağmen “Herhangi bir bahsi, sizden daha iyi yazabilenler bulunduğuna eminseniz, kırın kaleminizi, yazmayın.” Evet…anladım ki;benimkisi “Cahil Cesareti”
“Cahil Cesareti” alim sıfatına bürünmüş ve lakin ilimden nasibi olmayan,irfandan da asla nasiplenememiş, malumatın kısa mesafelerinde yolculuk yapan,her yola çıkışında,kısacık mesafelerde dahi yoldan çıkan! lakin cehlin tazyiki ile mugalataya baş vuran,bağıran,çağıran…bu sayede kendini haklı göstermeye çalışan bir hal-i pür melaldir.Hakikat; asla malumatla arkadaş olmamıştır.Hele ‘Dost’ hiç olmamıştır. O halde nedir bu yazdıklarımız?!
Cündioğlu’nun hakikatin ayaklarına kapanmış,lakin hakikatin ayaklarından yola çıkarak ta saç diplerine kadar koklamak istediği bu arayışı takdir ve gıpta ile anmamaktan alamıyorum kendimi.Diyor ki;
“Bir gün liyakat kesbedersem şayet, belki de hakikat rahmeder de o kapandığım mübarek ayaklarından başımı kaldırmama izin verir, kimbilir?!
O takdirde ben de tutkuyla gözlerine bakarım! Gözlerinin tâ içine! Gözbebeklerine! Gözlerinde gözlerimi görürüm. Eririm. Gözlerinde birleşirim. Gözleriyle.
Muvahhid iken, kimbilir belki lütfeder de mütevahhid olurum; sadece birlemekle kalmam, aynı zamanda birlenirim de!”
Üstadın ‘Muvahhid’ ile ‘Mütevahhid’ini anlamak için yorum yapmaya,yorulmaya gerek yok aslında!Bakın kendisi nasıl da yalın bir biçimde ifade ediyor;
“Ey talib, şöyle bir etrafına bak, O'nu birleyenlerin sayısı ne kadar çok, değil mi?
Peki ya, O'nun tarafından birlenenlerin sayısı?..
Kaç kere diyeceğim sana ey talib, Tanrı'ya inanan adam olmak kolay,ve fakat Tanrı'nın inanacağı adam olmak zor!”
Cündioğlu’nun bu söylediğklerini “Sanatın Öyküsü” kitabının müellifi olan Gombrich’in; "Aslını görmediğim bir resim hakkında konuşmaktan kaçındım." Kanaatinden hareketle yapıyor olması, beni büsbütün düşünmeye sevk etti.Onlarca kez elime aldığım o kitabı bu şekilde okuyamadığıma,dahası neredeyse bütün okumalarıma hayıflanıp durdum!
Oğuz Atay’ın yalnızlıkla ilgili söylediği; “Ah Yalnızlık ne yana dönsem batıyor!” cümlesindeki yalnızlığı cehalet ile değiştirip düşünmeye başladım.Ah Cehalet ne yana dönsem batıyor! Demekten alamadım kendimi.
Hakikatin peşine düşen,hakikatle hemhal olan,irfanını ilimden ayırmayan,ilm-u irfan terkibine bende olan bütün insanlara selam olsun.Rabbim sayılarını çoğaltsın inşaallah.