Acıların Cumhuriyeti… Nam-ı diğer Türkiye Cumhuriyeti!Daha önceki bir yazımda değindiğim üzere “Acıyı Bal Eyleyenler”e belli-belirsiz öykünen,balın tadını, acının tadı ile karıştırıp,her acıyı bal zanneden bir coğrafya!
Sokak kavgaları,Serap’lar,Aydın’lar,Reşadiye ilçemizde hayatlarının baharında soldurulan ‘Yediveren’ler,Bursa da göçük altında can verenler, “Domuz Gribi” vakasından hayatlarını kaybeden yüzler…Acının adresi yok ki?Acı,bu coğrafyada her yere,her yana,her cana,her tene,her ırka…dokunuyor!Her eve,semte, köye,ilçeye, kent’e…bütün bir ülkeye yayılıyor acı.
Bu kadar acı arasında, insanın acımayan neresi ve insana acımayan hangimiz kaldı bilinmez! Bilinen şey;bu coğrafya, sevinçlerini acılardan,kutlu doğumlarını,da ölümlerden çıkarıyor! Belki de doğa kanunu denilen şey insan ile toplum noktasında böyle tecelli ediyor.Şair İsmet Özel’in; “…Budandıkça fışkıran bizleriz ölüyoruz demek ki yaşanılacak…” mısraları da tercümanımız oluyor bu acının dağdağasında.
Ülkemizde son bir ay içinde meydana gelen olaylar, medeni tabir edilen, demokratik,hukuka dayalı,sosyal bir devlet içerisinde, neredeyse bir yılda bile meydana gelmeleri zor görünen olaylar!Biz acıları adeta sıkıştırıyor,zip’liyor ve öylece taşımayı kendimize özgü bir yaşam biçimi olarak benimsiyoruz.
Hangimize dokunsan biri diğerine alabildiğine uzak alanlardan ortak hüzünler devşirmişiz.İmparatorluğun bakiyesi bir zihnin,ulus devletle sınırlandırılmak istenen yüreğine bu denli acıyı sığdırmak da bir marifet olsa gerek!Bu marifet, bir türlü akl-ı selim ile tartışılmayan CHP Cumhuriyeti’dir.Toplumsal katılım,istişare,şura…diyebileceğimiz bir Cumhuriyet değil bu.Adeta bir deli gömleği gibi Ulus-Devlet temelli daraltılmış,seçkinlerin cumhuriyetidir CHP Cumhuriyeti!
Bu, kökleri üç hatta dört-beş medeniyetin hasılasından mürekkep olan devasa insanlık coğrafyası içinde, Ermenilerle kanlı bıçaklıyken,bir anda “Sarı Gelin” türküsü sarsar bizi.Türkmenlerle kavga ederken Bitlis’li Eşref’le kucaklar bizi!Kürtlerle kavgaya tutuşmuşken,hangimiz hangimize nasıl taş atacağımızı kestiremeyiz.Benim eşim Türk,Onun babası Kürt,gelinimiz Boşnak,Eltimiz Arnavut,patronumuzun eşi Yahudi kızı,damadımız Laz…bu nasıl bir coğrafyadır kimse bilemez bu cilveyi,kimse çözemez bu asırlık düğümü.Mihriban’ın düğümü gibidir aramızdaki düğüm.Bağlamışlar,çözülmüyor Mihriban…boşuna değil.Boşuna değil Rum türküleri ile Anadolu türkülerinin kardeşliği,Rumeli’nin,Diyar-ı Bekr’in,Haleb’in,Şam’ın Küds-u Mübarek’in Kabe-i Muazzama’nın,Kürdistan’ın ve dahi nice bilad-ı Osmaniye’nin… renk renk desen desen birbirine Ebru misali insanlık teknesi içinde katışmaları,kesrette Vahdet’e ermeleri!
Bilmem ki;bu sözlerin üzerine daha söylenebilir?!
Ey insanlar! Şuan sükut zamanı.Sükut giran geliyorsa yüreklerimize,bari hayr işleyelim,hayırlı söz söyleyelim.Ne var ki;ağızlarımızdan durumu kurtarmaya matuf ‘İtidal’ çağrıları çıkarken, yüreğimizde bilediğimiz baltaların uçlarının yüzümüzde parladığını da asla unutmayalım.Yüzlerimiz sözlerimizden daha sahici.
