Aşka sahip olan her şeye sahiptir. Aşka talip olan çok şey istiyor demektir. Çok şey isteyen âşık olsur. “Ah min-el aşk” derken âşık, aslında bir volkanın dışa vuran lavlarını tefsir ediyor bize. Şeyh Galib’in her mısraı bir cilt kitabı dolduracak kadar engin olan şu beyitini hiç duymadınız mı?
Tedbirini terk eyle takdir Hüdanındır.
Sen yoksun, bu benlikler hep vehm-i gümanındır
Birden bire bul aşkı bu tuhfe bulanındır.
Aşk ehli olan bu büyük yürek ve vicdan sahibinin mısraları karşısında durup düşünmek gerekiyor. Bir ilahi hediye olan aşkın, “mecazi”, “hakiki”…hatta “hayvani” sıfatlarla tavsifi aşka sınır tayin etmektir. Oysa aşk sınır tanımaz. Kürtçe bir ocak başı masalında bir gavur kızına aşık olan kürt delikanlısının “Seva hatır-ı hatıra çume ser dini kafira/sevdiğimin hatırı için kafirliği seçtim” aşk bir tuhfe-i ilahi iken, tuhfe sahibi adına kendini ve maşukunu bu şekilde tanımlayan sadece insan aklının sınırlarıdır!Oysa aşk ivazsız,garazsız ve pürüzsüz bir duygudur ve o duygu dünyası asla küfür değil, aksine; “El-Vedud” ve “El-Cemal”ın tecelliyatıdır.Yeter ki;fıtrat taşıdığı “Nefha-i Ula” yı muhafaza etsin.
Bilginin her şeye sahip olmak için basamak bilindiği, bilginin marifetten yoksun sadece malumat düzeyinde kaldığı bir okuma, anlama ve anlamlandırma çabası, aşktan kopuşun, en bariz işaretidir. Bugün dünyanın maruz kaldığı en büyük tehlike; çevre kirlenmesinden, ozon tabakasından… daha öncelikli bir şekilde aşksız ve muhabbetsiz insanlar tehlikesidir denilse yeğdir.
Okumalarımıza aşk unsuru dâhil etmek ve bu okumadan hâsıl olan hilm ile hayatı yeniden yorumlamak gibi ciddi bir ameliye bizleri beklemektedir. Beklemektedir çünkü insanlık, batı sekülarizminin ve pozitivizminin elinde kalbi taşlaşan bir yaratığa, eski haşmetli günlerinin özlemi ile modern dünyanın her kavram ve kurumunu bu özleminin düşmanı bilmeyi dini bir görev telakki eden Müslümanlar elinde de göz pınarları acılardan kurumayan bir varlığa dönüşmüş ve bu iki uç arasında ızdırap çekmektedir. Aşkın ve merhametin yoksunu ve yoksulu olan insanlığa, aşk ehlinin “la yemut” soluğu gerekmektedir. Herşey fanidir ve lakin aşkı içinde mündemiç olan ruh yani gönül “El Baki” den mütecelli olarak bakidir. Bu sebeptendir bir âşık der ki;
Döne döne bin bir öğüt verirler
Dünya malı ile gözün boyarlar
Aşık öldü deyu sala verirler
Ölen hayvan olur, Aşıklar ölmez.
Bizim Yunus’tur bu. Yedi asırdır her dem sohbetimizde bulunan bizim Yunus. En güzel aşk hikâyesine kaynaklık eden bir kitabın sahiplerinin, kitabı aşka bu denli hasım kılmalarını anlamak mümkün değildir. Kitabın ayetlerine gönül veren bir âşık’ın bütün “Ayat”ı aşk ile kucaklaması karşısında sadece aklı ile düşünenler! Ayet’le ayat’ı te’lif etmekte akıllarına yüklendikçe yüklenenler ve bu adaletsizlik içinde kalblerini kasvete mahkûm edenler, terazi ile sıklet arasındaki muvazenesizlikte, ölçüyü arayanlar! Yani hal-i pür melali mecaza, teşbihe… gerek kalmayacak kadar açık olan bizlerin fotoğrafıdır bu fotoğraf. Aşktan ve merhametten mahrum sadece metin ve kitap okuyanların fotoğrafıdır bu.
Kur’an’da Kasas suresinde anlatılan Musa(a.s) ile kuyu başında koyunlarını sulamak için bekleyen Şuayb(a.s)ın kızı arasında geçen kısa göz teması ve iki kelamdan sonra,kızın babası Şuayb(a.s)a; “Güçlü ve güvenilir bize yardımı dokunur…” dan sonra o genç kızı Musa(a.s)nın eşi olarak göreceğiz.Çok kısa zikredilen bu kuyu başından bir Karacaoğlan “şıpsevdi”liği çıkmaz elbet.Ama pekala bir aşk hikayesinin su kadar temiz girizgahı neden çıkmaz ki?!Aşkın kitabına aşkla yaklaşmaktan daha güzel ne olabilir ki?!Belki sevgili Nazan Bekiroğlu gönül hokkasına kalemini daldırır da, çorak yüreklerimize Lal-ü Güher ikram eder. Bir Ebr-i Nisan olur üzerimizde yürekten beklediğimiz.
Ya Süleyman(a.s)ın atlarının Allah’a götüren kılavuzluğunu akıl nasıl yorumlar? Futuhat’ta İbn-i Arabî’nin at metaforunu dost bildiğim hala da dostum olan ve dost olarak karşılaşmayı umduğum rahmetli Ercümend Özkan’ın okuma tarzının dışında okuma şansımız olmamalı mı? Aşkın nasıl bir suzan olduğunu bilmeden âşık olacak çağa gelen evladına; “Bu tür düşünceler şeytandandır!” diyecek kadar hassas ebeveynler! Acaba aşktan korkmakla, kaçmakla… nereye varacaklarını hesaplamaktadırlar? Şair;
özlemekten yorulmuşum kapında durdur beni
ucu sana dek ulaşan bir zincire vur beni
beni çöllerden sorma ki sonra mecnun yerinir
aşksızlıktan taş kesilmiş şehirlere sor beni
derken bize neyi söylemektedir. Şiirin bu denli naif ve mağdur olduğu bir zeminde onu güçlü kılmak için ne yapmalıyız?
El Hâsıl; ey aşktan halk olan âşıklar!
Bilmeliyiz ki; bu âlemde bir ağaç gölgesinde istirahat eylediğimiz zamanın aşktan başka hiçbir unsurla sonsuza dek sürmesi mümkün değildir. Selim kalp denilen o kuvve ancak aşkla elde edilebiliyor. Dinin itikad ve ameli emir ve tavsiyeleri ancak aşkla ifa edilebiliyor. Öyle ki; tadil-i erkân denilen aşkın(namazın) libası da ancak özdeki aşkla oluyor! Bugün her şeye sahip olduğumuz dünya nimetleri içinde zor bir imtihandan geçiyoruz. Ne ki; ağzımızın tadı yok, huzur yok ve hepimiz muzdaribiz. Zira aşktan mahrumuz. Herşeyimiz var ama aşk mahrumuyuz. Bu hayat bu şekilde katlanılacak gibi değil bunu kavradım ve aşk için yola çıkmak, bu yoldan çıkmak zamanıdır. Bu sebeple her şey sizin olsun aşk bana kalsındaki ben’i “biz” yapmak için beraberce yürümeliyiz. Yol uzun ve lakin ömür kısa.
